ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 234

ตอนที่ 234 เรื่องในอดีต เกิดขึ้นอีกครั้ง

สิ่งที่นางทำการแสดงนั้นคือการร้องเพลง

บทเพลงที่นางต้องการจะขับร้องนั้น แล่นอยู่ในหัวของนางมานานแล้ว เป็นบทเพลงที่นางเคยชื่นชอบมากมาก่อน หลังจากที่นางทะลุมิติมา นางมักจะขับร้องไห้คนที่รักฟัง พวกเขามักจะขับร้องเพลงนี้ร่วมกัน

มิอาจรู้ได้ ว่าเขาคนนั้นจะยังจำบทเพลงที่คุ้นหูนี้ได้หรือไม่

หลังจากที่นางจากเขาไปนั้นเขาจะลืมบทเพลงนี้หรือยัง ตลอดเวลาที่นางไม่อยู่ร่วมปีมานี้เขาจะลืมใบหน้าของนางแล้วหรือยั

โล่หวินหลานค่อยๆก้าวขึ้นไปบนเวลที

ถึงแม้ว่าวิธีที่นางใช้ในการเรียกโม่ฉีหมิงกลับมานั้นจะดูโง่เขลา แต่ว่า ขอเพียงเขาจำนางได้ เขาและนางก็สามารถกลับมารักกันอีกครั้ง

แสงไฟจากเทียนบนเวทีส่องสว่าง แสงนั้นแยงเข้าไปในตาของโล่หวินหลานเล็กน้อย นางกะพริบตาไปมา

เมื่อมองเห็นแล้วว่าโม่ฉีหมิงนั่งอยู่มุมไหน แต่นางกลับไม่กล้าที่จะสบตาเขา นางกระแอมไอเบาๆ แล้วค่อยๆขับร้องเพลง

หนทางแห่งชีวิตนั้นทั้งสุขและเศร้า

ขอเพียงได้แบ่งเบาภาระของเจ้า

แม้ว่าจะมีการหกล้มและรอคอย

แต่ก็จะเงยหน้าอย่างกล้าหาญ

ใครกันที่ต้องการจะหลบอยู่ ณ ท่าเรือ

พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับลมแรงอย่างอิสระ

ขอเพียงเป็นแสงไฟในใจเจ้า

โดดเด่นท่ามกลางหมอกจาง

แสงแดดมักจะมาหลังจากฝนตก

เมฆหมอกนั้นมีนกบิน

เห็นคุณค่าของสรรพสิ่ง

ทุกความหวังอยู่ในมือของท่าน

แสงแดดมักจะมาหลังจากฝนตก

ขอเพียงเชื่อว่าจะมีสายรุ้ง

ก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับลมและฝน

ข้าจะอยู่ข้างกายซ้ายขวาของเจ้า

เสียงของนางดังก้องในหูของโม่ฉีหมิง เสียงนั้นก้องไปมา

เขากำหมัดแน่น จนจิกเข้าไปยังเนื้อของตนเอง โดยมิรู้ตัว

"หวินหลาน......" เขาเอ่ยชื่อนางออกมาอย่างแผ่วเบา

นี่เป็นบทเพลงของพวกเขา เป็นบทเพลงที่เขาคุ้นเคย

บทเพลงนี้ โล่หวินหลานเป็นคนสอนเขาร้อง

นางยังบอกอีกว่า นี่เป็นบทเพลงพิเศษ ที่ไม่มีวันได้ฟังในยุคสมัยนี้ ไม่มีใครร้องเป็น ซึ่งเป็นจริงดังที่นางว่า โม่ฉีหมิงไม่ได้ยินบทเพลงที่ท่วงทำนองแปลกๆเช่นนี้มานานแสนนาน

ถึงแม้ว่าจะแปลก แต่ก็แปลกได้ไพเราะมาก

วันนี้ กลับมีคนขับร้องอย่างถูกทำนอง หากไม่ใช่คนเดียวกัน แล้วจะเป็นเพราะเหตุใดอีกเล่า?

ดีใจ ตื้นตัน มีความสุข สูญเสียและได้มา การจากลาที่ยาวนานแล้วพบเจอ ความรู้สึกมากมายพรั่งพรูอยู่ในใจของโม่ฉีหมิง ตอนแรกเขายังไม่อยากเชื่อว่านางคือโล่หวินหลานที่กลับมา แต่ตอนนี้เขาเริ่มเชื่ออย่างสนิทใจแล้ว

เขาไม่มีวันจำคนผิดแน่

"ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไร? เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ?" ฉินหยิ่นที่นั่งอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นสีหน้าของนายท่านที่ทั้งตกใจและดีใจเขาจึงถามขึ้น

เขาจำไม่ได้แล้วว่าไม่ได้พบเห็นสีหน้าเช่นนี้ของโม่ฉีหมิงมานานเท่าไหร่ ตั้งแต่โล่หวินหลานจากไป นายท่านของเขาก็มีสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"คือนาง นางกลับมาแล้ว.....นางกลับมาแล้ว......" โม่ฉีหมิงพูดซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด สายตาของเขาจ้องมองไปบนเวที

มีเพียงนางเท่านั้น ที่สามารถขับร้องบทเพลงฟ้าหลังฝนได้ดีเช่นนี้

ฉินหยิ่นส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจ “ท่านอ๋อง ท่านว่าใครกลับมาหรือ?"

เวลาค่อยๆผ่านไปจากวินาทีเป็นนาที คนบนเวทีตอนนี้ขับร้องเพลงได้เหมือนกับโล่หวินหลานไม่มีผิด

โล่หวินหลานไม่อาจรับรู้ได้ว่าโม่ฉีหมิงสามารถเดาได้หรือยังว่าเป็นเสียงของนาง นางรู้เพียงว่านี่เป็นหนึ่งในโอกาสที่จะบอกเขา

นางไม่ได้ทำการแสดงนี้ด้วยความคึกคะนอง และไม่ต้องการที่จะแย่งหน้าใคร ยิ่งไม่ต้องการฮ่องเต้เจียเฉิงให้ของรางวัลเป็นสิ่งใด นางทำทุกอย่างเพื่อโม่ฉีหมิง เพื่อสิ่งที่หัวใจดวงนี้ของนางเรียกหก

"เหอซื่อขับร้องได้ไม่ดีเพคะ" โล่หวินหลานเอ่ยขึ้นพร้อมกับถึงชายกระโปรง

นานครู่หนึ่ง กว่าฮ่องเต้เจียเฉิงจะดึงสติกลับมา เขาได้จมดิ่งไปกับเสียงขับร้องของโล่หวินหลานแล้ว นี่เป็นบทเพลงใดกันเหตุใดท่วงทำนองช่างไพเราะนัก

"องค์หญิงเหอซื่อร้องได้ดี เพียงแต่ท่วงทำนองของบทเพลงนี้ ฮ่องเต้ไม่เคยได้ยินมาก่อน? รวมถึง เนื้อเพลงที่เจ้าร้องด้วยหมายความว่าอย่างไร? คล้ายไม่ใช่คำพูดของที่นี่" ฮ่องเต้เจียเฉิงขมวดคิ้วถามขึ้น

โล่หวินหลานหัวเราะเล็กน้อย“ฮ่องเต้ทรงพระปรีชามากเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ขับร้องเพลงของแคว้นนี้ นี่เป็นคำพูดที่หม่อมฉันแต่งขึ้นมาเองก็เท่านั้น ไม่แปลกที่ฮ่องเต้จะไม่เข้าใจ"

สีหน้าของฮ่องเต้ยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม ในความสงสัยนั้นก็เต็มไปด้วยความประทับใจ เขาพยักหน้า“เจ้ายังแต่งเนื้อร้องเป็นด้วยหรือ? ดีมาก คนรุ่นหลังแห่งแคว้นเซิ่งโจวนั้นยอดเยี่ยมเหลือเกิน"

คำชมเช่นนี้โล่หวินหลานไม่กล้ารับไว้ เพราะนางไม่ได้เป็นคนคิดทำนอง และไม่ได้เป็นคนแต่งเนื้อร้อง นางเพียงเป็นคนแรกที่ขับร้องในแคว้นโม่ฉีก็เท่านั้น

นางตอบรับคำชมของฮ่องเต้เสียงหวาน“ไม่กล้าเพคะ แคว้นโม่ฉีต่างหากที่คนรุ่นหลังนั้นปรีชาสามารถเหลือล้น พระชายาทุกคนล้วนมีความสามารถ หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ"