ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 239

ตอนที่ 239 บีบบังคับผู้อื่น

การรับประทานอาหารในค่ำคืนนี้ช่างกลืนลงคอยากนัก โล่หวินหลานเงยหน้ามองไปบนเวธี เป็นเวลานาน แล้วได้ยินเสียงของเย่เซียวหลัวเอ่ยขึ้น“เมื่อคราวที่แล้วได้ฟังการขับรองเพลงขององค์หญิงเหอซื่อช่างยากที่จะลืมเลือน ไม่ว่าใครก็ไม่อาจเทียบได้ ช่างไพเราะยิ่งนัก！”

"แน่นอนอยู่แล้วเพคะ ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ยังจะมีโอกาสได้ฟังการขับร้องที่ไพเราะขององค์หญิงเหอซื่ออีกหรือไม่" พระชายาอีกคนเอ่ยขึ้น

โล่หวินหลานหันไปมองตามเสียง นางที่พูดคือพระชายาของอ๋องสิบ ก่อนหน้านี้นางและพระชายาองค์นี้ไม่เคยมีส่วนเกี่ยวข้องกัน ไม่คิดเลยว่าเพียงชั่วพริบตา นางก็จะกลายเป็นพวกของเย่เซียวหลัวไปเสียแล้ว

แต่มันก็คงเป็นไปตามนั้น เพราะองค์ชายสิบเองหรืออ๋องสิบนั้นก็กลายเป็นพวกเดียวกับเวินอ๋อง เพื่อใช้อำนาจของเวินอ๋องในการรักษาอำนาจของตน

นี่ก็เป็นเรื่องที่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ อ๋องสิบนั้นไม่ได้เป็นโอรสคนโปรดของฮ่องเต้ หากเขาต้องการมีชีวิตรอดในวังหลวง จะใช้เพียงการที่เกิดมาเป็นองค์ชายเท่านั้นไม่ได้ จำเป็นต้องมีอำนาจของเวินอ๋องมาเป็นเกราะป้องกันตัวให้ตัวเอง

"องค์หญิงเหอซื่อนั้นเป็นถึงองค์หญิงของแคว้นๆหนึ่ง การที่มีเสียงเพลงอันไพเราะก็ไม่ใช่เรื่องแปลก หากพวกเจ้าอยากเรียน เหตุใดไม่ให้นางสอนเล่า" ฮองเฮาเย่เอ่ยขึ้น คำพูดของฮองเฮาคือแรงสนับสนุนชั้นดี

เวลานี้เองเย่เซียวหลัวจึงไม่ปล่อยให้พลาด ขอเพียงได้ต่อกรกับโล่หวินหลานนั้น นางไม่เคยพลาดอยู่แล้ว

"ฮองเฮาเพคะ พวกหม่อมฉันนั้นไม่มีความสามารถ จะฝึกร้องเพลงได้ไพเราะจนคล้องใจผู้อื่นได้อย่างไร? หม่อมฉันว่าให้องค์หญิงขับร้องสักเพลงให้ฟังคงจะดีกว่า?" เย่เซียวหลัวเอ่ยขึ้นอย่างจงใจ

การแสดงนั้นไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของนางได้ คิ้วและสายตาของนางตวัดไปมา จากนั้นก็มองมายังโล่หวินหลาน อย่างเจ้าเล่ห์

โล่หวินหลานดื่มน้ำเข้าไปอย่างหนึ่งอึกอย่างเรียบเฉย นางรู้ดีว่าตอนนี้เย่เซียวหลัวกำลังคิดสิ่งใดอยู่ นั่นก็คือการที่ให้นางร้องเพลงต่อหน้าทุกคนก็เท่านั้น

หากการที่องค์หญิงถูกผู้อื่นออกคำสั่งได้อย่างสมใจถูกแพร่ออกไป ประชาชนจะคิดเช่นไร อีกอย่างนางก็ไม่ได้เป็นนางบำเรอหรือนางในโรงเตี้ยม ไม่จำเป็นต้องขับร้องเพลงหากไม่ต้องการ

เรื่องขับร้องเพลงนั้น แค่ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว

"อย่าลามปาม" เวินอ๋องเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ พลันสายตามองไปยังเย่เซียวหลัว

ใครจะไปคิดว่าเย่เซียวหลัวเพียงเงยหน้ามองเขา แล้วยิ้ม“สิ่งที่หม่อมฉันทำไม่ได้เรียกว่าลามปาม แต่เพื่อท่านต่างหาก ท่านชอบนางไม่ใช่หรือ? และมีใจคิดที่จะอภิเษกกับนาง หากไม่ให้นางแสดงความสามารถแล้วนั้น ท่านจะพึงพอใจได้อย่างไร?"

สีหน้าของเวินอ๋องเริ่มมีความโกรธเคือง เขากระชากมือของเย่เซียวหลัวอย่างแรง

"ใครบอกว่าข้าชอบนาง? เจ้าลองพูดเช่นนี้อีกครั้งสิ" เวินอ๋องกัดฟันกรอด

"หรือไม่จริงเพคะ?" เย่เซียวหลัวตอบกลับ ใบหน้าของนางนั้นไม่มีความเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

ตั้งแต่เจอโล่หวินหลาน นางก็กลายเป็นคนขาดความมั่นใจรู้สึกไม่ปลอดภัย แม้เพียงเวินอ๋องปรายตามองใคร นางก็จะรู้สึกกลัว นางอยากที่จะเฝ้ามองดูเวินอ๋องตลอดเวลาทั้งเช้าและค่ำ

"องค์หญิงเหอซื่อ องค์หญิงจะขับร้องหรือไม่?" เย่เซียวหลัวถามเสียงสูง มือของนางที่ถูกเขาบีบนั้นก็ยิ่งแรงมากขึ้น

เสียงสูงของนางนั้นทำให้คนอื่นหันมามอง รวมถึงฮ่องเต้เจียเฉิงด้วย

การแสดงบนเวทีค่อยๆหยุดลง เสียงการบรรเลงเพลงก็เบาลงเรื่อยๆ รอพวกนางพูดจบถึงจะกล้าบรรเลงต่อ

เมื่อฮ่องเต้เจียเฉิงหันมาสนพระทัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทุกสายตาจึงจับจ้องมาที่เย่เซียวหลัว ซึ่งนี่ก็คือสิ่งที่นางต้องการ

นางต้องการให้ทุกสายตาจับจ้องมา

"ฮ่องเต้เพคะ หม่อมฉันเพียงรู้สึกว่าการขับร้องเพลงขององค์เหอซื่อเมื่อคราวที่แล้วช่างไพเราะยิ่งนัก จึงอยากจะฟังนางขับร้องอีกครั้ง แต่หม่อมฉันไม่คิดว่า องค์หญิงเหอซื่อจะไม่อยากขับร้องเพคะ" เย่เซียวหลัวพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร ราวกับตนเองโดนรังแก

โล่หวินหลานแสยะยิ้ม ทั้งๆที่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนี้แต่เย่เซียวหลัวกลับสามารถปั้นน้ำเป็นตัว ยิ่งเวลาผ่านไป นางก็ยิ่งแสดงละครเก่งนัก

"องค์หญิงเหอซื่อขับร้องเพลงได้ไพเราะ เจ้าก็ร้องขอให้นางสอนเจ้าร้องบ้าง วันนี้เป็นวันแรกที่องค์หญิงมาที่นี่ ให้นางได้พักผ่อนและดื่มด่ำไปกับการล่าสัตว์ความแคว้นโม่ฉีเถอะ" ฮ่องเต้เจียเฉิงไม่ต้องการให้คนของแคว้นเซิ่งโจวมองว่าเขาตามใจคนของตนเอง และไม่อยากให้โล่หวินหลานได้เห็นนิสัยน่ารังเกียจของคนที่นี่

เขาเป็นราชาแห่งแผ่นดิน บางครั้งก็ไม่อาจที่จะไปสนพระทัยเรื่องเช่นนี้ และไม่สามารถให้เรื่องพวกนี้มาทำลายภาพลักษณ์ของตน จึงทำได้เพียงเอาหูไปนาเอาตาไปไล่

วันนี้ เย่เซียวหลัวกระทำเกินไป เขาจึงจำเป็นต้องออกโรงจัดการ

"ฮ่องเต้เพคะ ในเมื่อพระชายาเวินอ๋องชื่นชอบในการขับร้องของหม่อมฉันถึงเพียงนี้ คราวหน้าหากมีเวลาหม่อมฉันจะสอนนางเองเพคะ วันนี้เป็นวันล่าสัตว์ของแคว้นโม่ฉี หม่อมฉันเชื่อว่าฮ่องเต้และองค์ชายล้วนอยากชื่นชมการแสดงที่ดูแข็งแกร่งเสียมากกว่า ดังนั้นหม่อมฉันจึงไม่ขับร้องจะดีกว่าเพคะ" โล่หวินหลานยืนขึ้นพูด

นี่เป็นการพูดที่ทำให้ฮ่องเต้ดูไม่ใจร้าย และทำให้เย่เซียวหลัวดูไม่ผิดเช่นกัน

"ดีมาก งั้นก็ทำการแสดงต่อเถอะ องค์หญิงชื่นชมบทละครใด จ้าวกงกงเจ้ายื่นรายการการแสดงให้องค์หญิงที่ ให้นางเลือกสักเพลงหนึ่ง" ฮ่องเต้เจียเฉิงกล่าวพร้อมบอกให้จ้าวกงกงนำรายการการแสดงมาให้นาง