ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 241

ตอนที่ 241 แม่ม้าที่อ่อนแอ

โล่หวินหลานพึงพอใจกับการแต่งหน้าของตนในครั้งนี้มาก นางสวมใส่ชุดเตรียมพร้อมขี่ม้าสีเขียวอ่อน เข้ากับรองเท้าหนังกวาง แลดูเป็นคนกระตือรือค้นนัก

ตอนนี้ ด้านนอกมีเสียงดังเกิดขึ้น

โล่หวินหลานรู้ว่า เสียงนี้คือเสียงเริ่มต้นของการแข่งม้า

ก่อนหน้านี้ นางเองก็เคยมาล่าสัตว์เช่นนี้เหมือนกัน ตอนที่นางเห็นสนามล่าสัตว์นั้น นางรู้สึกตื่นตาตื่นใจมาก

"องค์หญิงเพคะ พวกเรารีบไปเถอะเพคะ ไปสายคงไม่ดีแน่" นางกำนัลอีกคนรีบเร่งขึ้น

"งั้นเราก็ไปกันเถอะ" โล่หวินหลานบอก พร้อมเดินออกไป

ตอนที่นางไปถึงสนามตรงกลางนั้น ก็มีผู้คนมากมายแล้ว ซึ่งทุกคนล้วนรอการเสด็จของฮ่องเต้เจียเฉิง

สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ วันนี้ได้พบกับองค์รัชทายาท

วันนี้เขาดูแข็งแรงไม่ป่วยซมเหมือนคราวที่แล้ว เขาช่างดูหล่อเหลายิ่งนัก ถึงแม้ว่าบนใบหน้าของเขายังมีความซีดเซียวเล็กน้อยเพราะพึ่งหายไป แต่หากดูรวมๆนั้น สีหน้าของเขาดีขึ้นมากแล้ว

แต่นางยังจำได้ดี วันแรกที่นางมาถึงแคว้นฉีหมิงนั้น เขาก็ยื่นนมม้าที่มียาพิษให้

"ทุกคนมาพร้อมกันหรือยัง?" ฮ่องเต้เจียเฉิงที่อยู่บนม้าพูดขึ้น เขาสวมเสื้อสีดำลายเทาซึ่งทำให้เขาดูอ่อนเยาว์ขึ้น

แต่ยังคงไม่อาจลบริ้วรอยบนใบหน้าของเขาได้

"ฮ่องเต้เพคะ ทุกคนมาครบแล้ว สามารถออกเดินทางได้แล้วเพคะ" ฮองเฮาเย่เอ๋ยขึ้น

ฮ่องเต้เจียเฉิงยิ้มแล้วพยักหน้า“เช่นนั้นก็ออกเดินทางกันเถอะ"

ตอนนี้ทุกคนล้วนมีม้ากันแล้ว ทางด้านองค์ชายมี่มักจะมาล่าสัตว์ พวกขันทีก็ได้จูงม้า มาข้างกายพวกเขา

“องค์หญิงเหอซื่อไม่มีม้าเป็นของตนเองหรือเพคะ?” เย่เซียวหลัวเอ๋ยขึ้น ขณะจูงม้าสีโลนดินแดงออกมา ขนบริเวณหัวของม้านั้นส่องประกางดงาม

เย่เซียวหลัวปรายตามองโล่หวินหลาน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความชอบใจ ไม่รู้ว่านางกลายเป็นคนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ที่ใดที่มีองค์หญิงเหอซื่อ จะต้องมีนางอยู่เสมอ ขอเพียงได้กลั่นแกล้งนาง เย่เซียวหลัวก็รู้มีความสุขยิ่งนัก

โล่หวินหลานปรายตามองนาง รู้สึกรำคาญนางยิ่งนัก พอดีกับที่ขันทีอีกคนจูงม้าตัวสีขาวมา จากนั้นก็พูดขึ้น ”องค์หญเพคะ ม้าตัวนี้ไม่ผยสเหมาะกับองค์หญิงยิ่งนัก”

“แหม่ แม่ม้าตัวเมียที่ไม่ผยส! องค์หญิงเหอซื่อ ช่างโชคดีนัก ที่ได้ขี่ม้าตัวเมีย ช่างไม่ง่ายเลยจริงๆ” เย่เซียวหลัวส่ายหน้าไปมา

“พระชายาเวินอ๋องเพคะ ตอนนี้ข้ากำลังจะไปล่าสัตว์ การที่ท่านพูดพล่ามตรงนี้ ทำให้เสียเวลายิ่งนักท่านรู้หรือไม่?” โล่หวินหลานหันไปมองนาง แล้วพูดเสียงเรียบ

นางรีบกระโดดขึ้นไปบนหลังม้า โดยใช้เวลาเพียงชั่วพริบตา จนคนที่มองถึงกับตกใจ

นางปรายตามองเย่เซียวหลัว แล้วกระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

กระชับตัวเข้ากับตัวม้า แล้วใช้แซ้ตีไปที่มา ไม่นานนั้นนางกับม้าก็คล้ายรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแล้วออกไปตัว

"เจ้า กล้าพูดเช่นนี้กับข้าหรือ? คอยดูเถอะ" เย่เซียวหลัวรู้สึกไม่พอใจยิ่งนัก ความคิดของนางเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

องค์หญิงเหอซื่อคนนี้ ก็คล้ายกับโล่หวินหลาน ช่างทำให้รู้สึกเกลียดนัก！

"อยากจะหนีข้างั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้" เย่เซียวหลัวเองก็รีบใช้แซ้ตีไปที่สะโพกของมา แล้วนางก็รีบพุ่งไปข้างหน้าราวกับคนบ้า

หิมะขาวโพลนที่พื้นนั้นเริ่มมีรอยเท้าของม้า ความงดงามที่ขาวโพลนนั้นหมดไป ต้นไม้แห้งรอบตัวนั้นยิ่งดูโดดเดี่ยวนัก

โล่หวินหลานขี่ม้าไปยังต้นไม้ขนาดใหญ่ด้านหน้า จากนั้นก็รีบเปลี่ยนทิศทาง แล้วอ้อมหนีต้นไม้ขนาดใหญ่นั้น

โล่หวินหลานหันกลับไปมองเย่เซียวหลัว นางรู้ดีว่าเย่เซียวหลัวกำลังคิดสิ่งใด ที่เย่เซียวหลัวรีบตามมาเช่นนี้ ก็เพื่อต้องการให้ตนเองดูมีเกรียติก็เท่านั้นไม่ใช่หรือ?

แต่น่าเสียวดาย โล่หวินหลานจะไม่ให้โอกาสนี้กับนาง

ในขณะเดียวกันนั้นม้าตัวเมียที่โล่หวินหลานขี่ในตอนนี้ ก็เริ่มที่จะเพลียแล้ว ม้าตัวนี้ไม่สามารถวิ่งได้นานถึงเพียงนี้ หากไม่ใช่เพราะนางใช้แซ้ตีนั้น ม้าคงไม่วิ่งไปนานแล้ว

"เหอะ ในเวลาคับขันเจ้าก็เผยจุดอ่อนออกมา คอยดูสิว่าข้าจะทำอย่างไรกับเจ้า" เย่เซียวหลัวยิ้มเย็นยะเยือก มองดูโล่หวินหลานที่ความเร็วเริ่มน้อยลง นางจึงรีบพุ่งตัวและม้าเข้าไป

ม้าตัวนั้นวิ่งเข้าไปด้วยความเร็วสูง คล้ายกับไม่มีสิ่งใดสามารถหยุดมันไว้ได้ เวลานี้ เย่เซียวหลัวก็กระหน่ำใช้แซ้ในมือตีไปที่สะโพกของมา เพื่อให้ความเร็วของมันมากขึ้นเช่นเดียวกัน

โล่หวินหลานเริ่มเป็นกังวล เพราะม้าของตนเองนั้นเริ่มหมดแรง แต่ม้าสีโคลนดินแดงของเย่เซียวหลัวนั้นกลับพุ่งตัวเข้ามาด้วยความเร็วสูง

นางจับเชือกแน่น ขณะที่เย่เซียวหลัวกำลังเข้ามาประชั้นชิดแล้วนั้น นางก็รีบหันหัวม้าหนีไปอีกทาง

ขณะที่เย่เซียวหลัวนั้นพุ่งตัวผ่านหน้านางไป นางก็ได้เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

หรือนางไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ?