ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 249

ตอนที่ 249 ผู้อยู่เบื้องหลัง

เจ้าพูดไม่ผิด ร้องขอจะรักษาหลัวอ๋องในบรรดาคนมากมายก็ทำให้วิชาการแพทย์ของนางประกาศออกไปแล้ว ถ้ารักษาหลัวอ๋องไม่หาย อาจทำให้ฮ่องเต้นึกว่าตนเองเป็นสายสืบจากแคว้นเซิ่งโจวก็ได้ แต่ไม่ใช่เจ้าหญิง

ถึงแม้ฮ่องเต้เจียเฉิงจะเชื่อใจตนเอง แต่ก็อยากที่จะห้ามการต่อต้านของผู้อื่น จุดจบไม่ต้องบอกก็รู้

โม่ฉีหมิงเป็นคนคิดอย่างละเอียดมาก คำพูดของเขาเองก็เป็นสิ่งที่ย้ำเตือนให้นางเป็นอย่างมาก

“ที่เจ้าพูดก็ถูก นอกจากรักษาหลัวอ๋องให้หาย ข้าไม่มีคัวเลือกอื่นใด แต่ว่าข้าก็ไม่เคยคิดว่าจะทำร้ายเขา”

โล่หวินหลานนั่งลงไปที่ที่นั่งข้างๆอย่างเหน็ดเหนื่อย ชีวิตที่อยู่วังมันช่างน่ากลัวจริงๆ ถ้าเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นจริงๆ ก็คงไม่รู้ว่าจะทำเยี่ยงไร

“ที่ข้าแปลกใจก็คือ องค์หญิงมาโม่ฉีครั้งแรก แค่เคยเจอน้องสิบเจ็ดไม่กี่ครั้ง ทำไมถึงได้ช่วยเขาแบบใจกล้าเยี่บงนี้?” โม่ฉีหมิงที่ดูแกร่งที่คมของนางจะกวาดมามองโล่หวินหลาน ในใจเต็มไปด้วยคำถาม

จริงๆเรื่องที่ช่วยหลัวอ๋อง ในใจของโล่หวินหลานเองก็มีสิ่งที่วางแผนไว้

หลัวอ๋องพึ่งจะเป็นผู้ใหญ่ เป็นบุตรที่ฮ่องเต้เจียเฉิงรักที่สุด วันนี้กลับตกลงมาจากม้า ฮ่องเต้ก็คงกังวลจนบอกไม่ถูก หมอหลวงในวังก็ไม่มีใครได้เรื่องสักคน ตอนนี้รู้สึกตนเองก็เป็นบอกว่าอยากช่วยหลังอ๋องเอง ถ้าสำเร็จจริงๆ ในใจของฮ่องเต้ก็คงเชื่อใจตนเองมากขึ้น

แต่หลัวอ๋องเองก็จะมองตนเองว่าเป็นคนมีบุญคุณกับเขา ถ้าเป็นเยี่ยงนี้ นางจะแต่งงานเข้าวังก็ไม่ใช่เรื่องอยู่ภายใต้การควบคุม

ถ้าจะพึ่งพาฮ่องเต้มอบรับรัชทายาทให้นาง เป็นเรื่องที่น่ากังวล

โล่หวินหลานตั้งสติตนเองดีๆ และเงยหน้ามองไปยังโม่ฉีหมิงทันที นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเข้าใจ

ผ่านไปสักพัก นางถึงได้เอ่ยปากพูดออกมา “หมิงอ๋องยินยอมจะสู่ขอข้าหรือไม่?”

แววตาที่เขาดูตื่นตระหนก สีหน้าที่ดูเย็นชากลับเปลี่ยนไปอย่างดูดีขึ้น นัยน์ตาแสดงถึงความดีใจจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

นึกไม่ถึงเลยว่านางจะพูดแบบนี้

แต่ว่ายังไม่รอคำตอบของเขา นางก็พูดต่อ “ถ้าท่านหมิงอ๋องไม่ยินยอม นั่นข้าทำเยี่ยงนี้ก็จะเพราะตัวข้าเอง การสมรสครั้งนี้เป็นคำบัญชาจากท่านพ่อ อีกอย่างข้าก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าฮ่องเต้จะให้ข้าแต่งกับองค์ชายใด ถ้ามองจากตอนนี้ ข้าคงตกอยู่ในความอันตรายจริงๆ ถ้าองค์ชายที่ไม่ยอมแต่งกับข้าอาจจะสั่งคนมาฆ่าข้าก็ไม่รู้”

พูดจบ นางเหมือนจะเยาะเย้ยตนเอง

จริงๆคนที่นางรักก็อยู่ต่อหน้านาง ทำไมนางถึงบอกความจริงทั้งหมดและเปิดเผยตนเองไม่ได้?

โม่ฉีหมิงกำมือแน่นๆไว้ใต้แขนเสื้อ และขยับริมฝีปากขึ้นพูด “ทำไมเจ้าต้องบอกเรื่องพวกนี้กับข้า? เจ้าว่าข้าเป็นคนเชื่อใจได้หรือ?”

ถ้าข้าไม่เชื่อเจ้าแล้วข้าจะเชื่อใครได้?

เจ้ายอมฝ่าภูเขาฝ่าน้ำมา ไม่สนความอันตรายใดๆจนมาถึงเมืองเมืองหลวงก็เพื่อคำมั่นสัญญาตั้งแต่แรก แค่ว่าถ้านางยังมีชีวิตอยู่ ก็คงจดจำเขาได้ ก็คงจะมาหาเขาอย่างแน่นอน

“ท่านอ๋องอย่าถามเยอะเลย ยังไง สิ่งที่ข้าวางแผนคืออนาคตของตนเอง” ต้องมีวันหนึ่งที่ความจริงจะถูกเปิดเผย เจ้าก็จะรู้เองว่าข้าเป็นใคร

คนที่อยู่ตรงตำหนักหลักข้างนอกมีบางคนที่นั่งไม่ไหวแล้ว ไม่เพียงแต่ฮ่องเต้ ขนาดฮองเฮายังทำตัวเหมือนมดที่ในหม้อร้อนๆ กลิ้งไปกลิ้งมา

“ฮ่องเต้เจ้าค่ะ น้องว่าคงต้องส่งคนไปถามนางหน่อย? หมิงอ๋องก็เข้าไปนานเยี่ยงนี้ ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นเยี่ยงไรบ้าง” ฮองเฮาเย่ถามฮ่องเต้ขึ้นอย่างตื่นเต้น

“รออีกหน่อย พวกเขาก็พึ่งเข้าไปได้ไม่นาน” ฮ่องเต้เจียเฉิงกำลังจะตั้งสติดีๆ พูดๆแล้ว ในใจของเขาก็เชื่อมั่นในโม่ฉีหมิง

“เสด็จพ่อขอรับ นี่องค์หญิงเหอซื่อพาหมิงอ๋องเข้าไปทำการรักษา แล้วยังไม่ออกมาอีก ทั้งสองเข้าไปทำอะไรไม่ดีๆอยู่ในนั้นก็คงไม่มีใครรู้ ไม่งั้นก็สั่งคนไปดูหน่อย เดี๋ยวอาจเกิดขึ้นก็ได้” เย่เซียวหลัวพูดขึ้นด้วยความริษยา

นางไม่กลัวเลยว่าฮ่องเต้เจียซื่อจะด่าหรือจะว่านางเลย หรือไม่นางอาจจะรู้ว่าฮ่องเต้กับรัชทายาทมีท่าทีที่อ่อนโยน เลยกล้าพูดคำๆนี้ออกมา

“หลัวเอ๋อ เจ้าพูดแบบนี้ได้เยี่ยงไร? หมิงอ๋องเป็นสุภาพบุรุษ หลัวอ๋องเป็นน้องชายของเขา พวกเขาต้องพยายามรักษาหลัวอ๋องโดยสุดกำลังอย่างแน่นอน เจ้าอย่าพูดอะไรเรื่อยเปื่อย” ต้วนกุ้ยเฟยทำเป็นว่ากล่าวตักเตือนนาง

ช่วงเวลาที่ผ่านมา นางรู้ว่าฮ่องเต้กำลังโปรดปรานนาง นางก็พยายามจะกลายเป็นหญิงสาวที่ดีเด่นและฉลาดหลากแหลม แล้วยังเป็นพระชายาที่จิตใจอ่อนโยน ฮ่องเต้ได้รักใคร่โปรดปรานนางเป็นอย่างมาก

เย่เซียวหลัวก็ได้แต่ปิดปากให้เรียบร้อย

ต้วนกุ้ยเฟยเป็นมารดาของเวินอ๋อง และเป็นแม่สามีของนาง บอกแล้วยังว่าความสัมพันธ์ของลูกสะใภ้และแม่สามีส่วนมากจะคบกันได้ยาก แต่สำหรับคนภายนอกที่ดูพวกเขาแล้ว น่าจะดีต่อกัน

โดยธรรมชาติแล้ว ในเวลานี้ เย่เซียวหลัวก็คงไม่มีคำพูดอะไรมาต่อต้านนาง

ทุกคนต่างก็กำลังจะเดาฮ่องเต้เจียเฉิงกำลังคิดอะไรในใจ และมีข้อคิดเห็นเยี่ยงไรกับบาดแผลที่หลัวอ๋องได้รับ ณ ตอนนี้ เย่เซียวหลัวได้เรียกทหารคุ้มครองนางมาแล้ว

นางกระซิบข้างหูของทหารคนนนั้น เวินอ๋องนั่งอยู่ข้างนางพอดี และได้ยินคำพูดของนางได้อย่างชัดเจน

“เวินอ๋อง เจ้าคงไม่โทษข้าใช่หรือไม่?” เย่เซียวหลัวขมวดคิ้วขึ้น

เวินอ๋องอมยิ้มเบาๆ “เป็นไปได้เยี่ยงไร? เจ้าทำได้ดีมาก”