ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 251

ตอนที่ 251 สืบหาความจริง

อาการป่วยของหลัวอ๋องรักษาหายแล้ว เชื่อว่าเขาน่าเล่าเรื่องอาการบาดเจ็บให้กับฮ่องเต้เจียเฉิงแล้ว ต่อไปอาการของหลัวอ๋องก็จะดีขึ้น ฮ่องเต้เจียเฉิงจะต้องเชื่อในวิชาแพทย์ของตัวเองแน่นอน

โล่หวินหลานส่ายหน้า ไม่ลังเลที่จะตอบไปว่า “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันพักอยู่ในวังหลวง ไม่ขาดเหลืออะไรเพคะ ในเมื่อหม่อมฉันรู้วิชาแพทย์ การรักษาอาการของหลัวอ๋องก็ถือเป็นหน้าที่ ไม่ได้ต้องการรางวัลอะไรเลยเพคะ ขอแค่หลัวอ๋องหายดี ก็ถือเป็นรางวัลที่ดีที่สุดแล้วเพคะ”

นางแสดงท่าทีสบายๆ ตั้งแต่นางมายังแคว้นโม่ฉี ก็ไม่ได้ขอรางวัลอะไรกับฮ่องเต้เจียเฉิงเลย ไม่รู้จริงๆว่าจะขออะไร

“เจ้าไม่ได้อยากได้อะไร แต่กลับสร้างผลงานใหญ่แบบนี้ หากข้าไม่ตบรางวัลให้เจ้า ไม่ว่าจะหลัวอ๋อง หรือแม้แต่คนอื่นคงไม่พอใจเป็นแน่จริงไหม?” ฮ่องเต้เจียเฉิงยิ้มแล้วมองมาที่โล่หวินหลาน ความหมายของเขาชัดเจนมาก เขาต้องการให้นางตัดสินใจเลือกสิ่งที่นางชอบ

เมื่อเขาพูดมาอย่างนี้แล้ว โลหวินหลานก็ไม่ได้ปฏิเสธอีก แต่ว่าตอนนี้นางไม่รู้จริงๆว่าจะขออะไรจากฮ่องเต้เจียเฉิงดี

“ฝ่าบาท ตอนนี้หม่อมฉันนึกไม่ออกจริงๆเพคะ ถ้ายังไงรอให้หม่อมฉันนึกได้แล้ว ค่อยมาทูลให้พระองค์ทรงทราบดีไหมเพคะ?” โล่หวินหลานพูดอย่างเรียบเฉย

ถึงแม้ฮ่องเต้เจียเฉิงจะไม่ค่อยพอใจคำตอบนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว ทำได้แค่รับปาก

ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงนอกประตูดังขึ้น เหมือนมีเสียงท่อนไม้ขนาดใหญ่กระแทกพื้น เหมือนมีคนกำลังบุกเข้ามาด้านใน

“ใครอยู่ข้างนอก?” ฮ่องเต้เจียเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน สายตาของเขาจ้องไปที่ประตู

ไม่นานนัก เสียงนอกประตูก็เงียบลง ทหารองครักษ์คนหนึ่งนำตัวขันทีคนหนึ่งเข้ามา

“ฝ่าบาท ขันทีคนนี้ทำตัวลับๆล่อๆอยู่ด้านนอก ทรงตัดสินความด้วยพะยะคะ” ทหารองครักษ์กระชากเสื้อคอของขันทีคนนั้น

ขันทีคนนั้นเอาแต่ก้มหน้าทำให้เห็นหน้าของเขาไม่ชัด แต่ว่าขันทีที่มารับใช้ที่ตำหนักพักร้อน ฐานะก็ไม่น่าจะธรรมดา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ก็รู้สึกว่าคุ้นหน้ามาก

“เจ้าเป็นขันทีของตำหนักไหน?” ฮ่องเต้เจียเฉิงเห็นเขาหน้าตาคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

ขันทีคนนี้อายุไม่มาก แต่ก็ถือว่าเป็นวัยกลางคน คนที่ผ่านอะไรมาเยอะอย่างเขา ตอนนี้ก็เขามองไปที่องค์รัชทายาท

ทุกคนมองตามเขาไป สุดท้ายก็ไปหยุดที่รัชทายาท ฮ่องเต้เจียเฉิงตะลึงไป รัชทายาทรู้ทันที เขาก็รีบคุกเข่าลงทันที

“เสด็จพ่อ ขันทีคนนี้เป็นขันทีที่ดูแลหม่อมฉัน เขาชื่อม๋าจี้พะยะคะ” รัชทายาทพูด จากนั้นก็หันไปถามม๋าจี้ว่า “เมื่อกี้เจ้าทำอะไรอยู่ข้างนอกนั่น? พูดความจริงมาเดี๋ยวนี้”

ขันทีคนนั้นผ่านอะไรมามากจริง ไม่งั้นคงไม่สามารถอยู่รับใช้ข้างกายรัชทายาทได้

“เดิมทีหม่อมฉันสั่งให้คนไปทำความสะอาดห้องบรรทมของรัชทายาท แล้วก็เพิ่งออกจากที่ห้องมา บังเอิญผ่านมาทางประตูตำหนักของหลัวอ๋อง แต่ไม่คิดเลยว่าจะเจอท่อนไม้ใหญ่ขวางอยู่ด้านนอก ก็เลยแปลกใจ อีกทั้งบนท่อนไม้นั่นก็ยังมีเหมือนหมวกใบหนึ่งแขวนอยู่ด้วย ดังนั้นหม่อมฉันก็เลยสงสัย อยากจะเดินเข้าไปดูพะยะคะ” ขันทีคนนี้ไม่ได้พูดโกหกเลย เมื่อดูจากสีหน้าท่าทางของเขา

ฮ่องเต้เจียเฉิงจ้องไปที่ทหารองครักษ์ ทหารองครักษ์ออกไปหาท่อนไม้ที่ขันทีคนนั้นพูดถึงเข้ามา

ไม่ผิดจากที่ขันทีคนนั้นพูดเลย เมื่อของสิ่งนั้นมาอยู่ตรงหน้าของทุกคน เย่เซียวหลัวก็หน้าถอดสี นางกำชายเสื้อของนางเอาไว้แน่น

สีหน้าของเวินอ๋องที่ยืนอยู่ข้างๆนางเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน

“เจ้าไม่ได้โกหก ของชิ้นนี้อยู่หน้าประตูตำหนักของหลัวอ๋องจริง แล้วมันยังไงล่ะ?” ฮ่องเต้เจียเฉิงคิดในใจว่าไม้กับหมวกใบนี้มันเหมือนมีคนจงใจเอามาวางไว้แบบนี้

“หม่อมฉันไม่ทราบพะยะคะ ก็เลยคิดจะไปสืบหาความจริง แต่ว่าพอมาถึงเช้านี้ กลับไม่เห็นของสิ่งนี้อยู่ที่หน้าประตูแล้ว” ขันทีรู้ว่าในเวลาแบบนี้หากแก้ตัวไปไม่มีประโยชน์ ก็เลยพูดความจริงออกไป ให้ฮ่องเต้เจียเฉิงตัดสินเอง

คนของรัชทายาทถูกจับได้ รัชทายาทก็หนีความผิดไม่พ้น คนที่ฮ่องเต้เจียเฉิงจะถามเป็นคนแรกก็คือรัชทายาท

“รัชทายาท เจ้าคิดยังไง?”

ยังไงก็หนีไม่พ้น รัชทายาทก็เลยขึ้นหน้ามาเดินวนสองรอบแล้ว นอกจากเงาที่เหมือนคนแล้ว ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่น

“ทูลเสด็จพ่อ ไม้ท่อนนี้ดูไปแล้วก็เหมือนคน อีกทั้งบนหมวกก็เป็นหมวกของขันทีในราชสำนัก จะต้องมีคนตั้งใจเอามันมาวางไว้ที่หน้าตำหนักของน้องสิบเจ็บแน่นอนพะยะคะ แต่จะมีเป้าหมายยังไง หม่อมฉันไม่ทราบพะยะคะ” รัชทายาทวิเคราะห์ออกมา เขาก็เดาได้ว่าใครพอจะทำเรื่องแบบนี้ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

หมวกของขันทีในราชสำนักเหมือนกันทุกคน ดูไม่ออกว่าเป็นของใคร มันก็เหมือนเตือนสติฮ่องเต้เจียเฉิงว่า ในเมื่อเป็นหมวกของขันที ยังไงก็ต้องมีร่องรอยไม่มากก็น้อย

โล่หวินหลานยืนอยู่ข้างๆ ค่อยๆหันไปมองโม่ฉีหมิง เขายืนตัวตรงอยู่ที่เดิม อยู่ท่ามกลางบรรดาเหล่าองค์ชาย ดูสง่าผ่าเผยมาก

ในเมื่อต้องการให้ฮ่องเต้เจียเฉิงลงอาญาสิ่งที่เย่เซียวหลัวกระทำไป จะให้ฮ่องเต้เจียเฉิงไปสืบหาความจริงเองจะได้ยังไง หากไม่มีคนคอยผลักดันจะได้ยังไงกัน

“ฝ่าบาท เมื่อครู่ที่หม่อมฉันกับหมิงอ๋องรักษาอาการของหลัวอ๋องอยู่ พบว่ามีคนมองเรามาจากด้านนอก เดิมหม่อมฉันคิดว่าคนนั้นน่าจะเป็นขันทีที่พระองค์ทรงมารับใช้ ก็เลยไม่ได้พูดอะไร ใครจะคิดว่า กลับเป็นท่อนไม้สวมหมวกขันที ถ้าอย่างนั้น แคว้นโม่ฉีก็ดูน่าสนุกอยู่นะเพคะ” โล่หวินหลานหัวเราะแห้งๆ

เมื่อโล่หวินหลานพูดมาแบบนี้ ฮ่องเต้เจียเฉิงรู้สึกเสียหน้ามาก เพราะนี่เป็นวังพักร้อนของแคว้นโม่ฉี หากเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ บารมีและเกียรติของแคว้นโม่ฉีจะไปอยู่ที่ไหน?

สายตาของเขากวาดมองไปที่ทุกคน เหมือนอยากจะมองดูว่าสายตาของใครบ้างที่ไม่ปกติ

แต่ว่าทุกคนอาศัยอยู่ในวังหลวงมานาน ซ่อนกันได้มิดชิดมาก ฮ่องเต้เจียเฉิงจะไปมองอะไรออกมาได้