ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 254

เงาของโม่ฉีหมิงคล้อยตามพระจันทร์เดินเข้าประตูห้องไป

ฉินหยิ่นรับเสื้อคลุมที่โม่ฉีหมิงถอดมา แล้วนำไปแขวน

เมื่อกี้ตอนที่ออกมาจากตำหนักหลัวอ๋อง โม่ฉีหมิงบอกให้เขากลับไปก่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าโม่ฉีหมิงพูดอะไรกับโล่หวินหลานบ้าง

“ท่านอ๋อง ช่วงนี้ท่านดูสนิทสนมกับองค์หญิงมาก จะต้องไปสืบไหม?” ฉินหยิ่นรู้สึกสงสัย

หากเป็นเมื่อก่อนที่เกิดเหตุแบบนี้ ก็จะต้องส่งคนไปสืบแล้ว

แต่ครั้งนี้องค์หญิงเหอซื่อตั้งใจเข้าหาโม่ฉีหมิง ไม่รู้ว่าคิดจะทำอะไร

“ไม่ต้อง” โม่ฉีหมิงหันไปมองฉินหยิ่น สายตาเหมือนกำลังเตือน

เขาจะลงมือกับองค์หญิงเหอซื่อได้ยังไง นางกับเขาเป็นมิตรไม่ใช่ศัตรู อีกทั้งยังกำลังหารือเรื่องสำคัญ จะไปสืบทำไม

“ท่านอ๋องท่านกับองค์หญิงหารือเรื่องแต่งงานกันหรอ? ท่านหาทางไม่ต้องแต่งงานกับองค์หญิงใช่ไหม?” ฉินหยิ่นคิดว่าเรื่องน่าจะเป็นแบบนี้

โม่ฉีหมิงไม่เปลี่ยนใจจากโล่หวินหลานแน่นอน ไม่มีทางแต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อ

“เจ้าผิดแล้ว ฉินหยิ่น เมื่อกี้ข้ากับองค์หญิงปรึกษากันเรื่องแต่งงานกับนาง” โม่ฉีหมิงนั่งอยู่ในห้องหนังสือ เขาหยิบพู่กันขึ้นมาแล้วเขียนอะไรบางอย่าง

ฉินหยิ่นอ้าปากค้าง เขาพูดอะไรไม่ออกเลย

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่เข้าใจ ทำไมท่านต้องแต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อด้วย จากฐานะของนาง ท่านแต่งไปก็เสียเปรียบเปล่าๆ อีกทั้งตอนแรกท่านเองก็ให้รัชทายาทไป ......” ฉินหยิ่นไม่เข้าใจว่าทำไมโม่ฉีหมิงต้องแต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อ

ทุกคนรู้ว่าท่านอ๋องยังไม่ลืมพระชายา แต่ว่าตอนนี้......

โม่ฉีหมิงค่อยจิ้มพู่กันลงบนกระดาษ แต่เขาไม่รู้ว่าเขาควรเขียนอะไร

“ฉินหยิ่น วันหนึ่งเจ้าก็จะเข้าใจเอง” โม่ฉีหมิงพูด

อนนี้ ยังไม่ใช่เวลาที่ควรบอกฉินหยิ่น รอเขากับโล่หวินหลานยอมรับสภาพกันแล้ว ค่อยบอก

วันหนึ่งเขาจะเข้าใจ ฉินหยิ่นไม่เข้าใจ แต่ว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ไม่คิดอะไรมากอีก

ไม่ว่าโม่ฉีหมิงจะตัดสินใจยังไง มันก็คือสิ่งที่ถูกต้อง

ในฐานะลูกน้อง เขาจะติดตามดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่านั้น

เขาไม่ได้ตอบคำถามตรงๆ แสดงว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้มันเป็นเหมือนเมฆหมอก ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปงั้นหรอ?

โล่หวินหลานยิ้มฝืนๆ อยากจะเดิน แต่ขาก็ชา

ไม่ว่าโม่ฉีหมิงจะเป็นคนลืมง่ายหรือเปล่า แต่ว่าตอนนี้นางไม่มีทางเลือก วันหนึ่งนางจะต้องถามให้รู้เรื่อง ดูสิว่าเขาจะเป็นคนได้ใหม่ลืมเก่าใช่ไหม

“องค์หญิง ทำไมท่านมาอยู่ตรงนี้ล่ะ? อากาศช้านอกหนาว ท่านรีบกลับไปพักเถอะ” เสียงของจื๋อเอ่อดังมาจากด้านหลัง ทำให้นางได้สติกลับมา

โล่หวินหลานหันกลับมายิ้ม “แม่ทัพจื๋อเอ่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมข้าถึงไม่รู้ตัวเลย ยืนดูหิมะเพลินไปหน่อย”

พูดจบ นางก็ดึงเสื้อคลุมของตัวเอง ทั้งคู่ค่อยเดินไป จื๋อเอ่อร่างกายกำยำเขายืนอยู่ด้านหน้านางปิดได้มิดเลย

“ข้าเพิ่งจะมา เมื่อครู่เห็นหมิงอ๋องเพิ่งเดินผ่านไป องค์หญิงคุยกับเขาหรอ?” จื๋อเอ่อเห็นโม่ฉีหมิงเดินผ่านไป คิดว่าทั้งคู่น่าจะคุยกัน

สำหรับจื๋อเอ่อแล้ว โล่หวินหลานไม่อยากจะปิดเขา เพราะเขาเป็นคนของนาง อีกทั้งก็เลยกรีดเลือดสาบานกันมาแล้ว เชื่อถือได้

“ใช่ เมื่อกี้คุยกับหมิงอ๋องเรื่องของหลัวอ๋อง เรื่องนี้เจ้ามองยังไง?” ตอนที่เกิดเรื่อง จื๋อเอ่ออยู่ข้างๆ

เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ จื๋อเอ่อเห็นเรื่องแบบนี้ที่แคว้นเจิ้งโจวจนชินตาแล้ว องค์ชายแย่งชิงอำนาจกัน ก็เพื่อบัลลังก็ทั้งนั้น

“องค์ชายของแคว้นโม่ฉีก็น่าสนใจดีนะ คิดอยากจะกำจัดหมิงอ๋อง สุดท้ายกลับพุ่งเป้าไปที่รัชทายาทแทน ส่วนฮ่องเต้เจียเฉิงเหมือนจะโปรดเวินอ๋องมา รู้ว่าเขาคิดจะสืบข่าวของหมิงอ๋องกับองค์หญิง แต่กลับถูกลงโทษแค่ปรับเงิน”

จื๋อเอ่อรู้สึกว่าฮ่องเต้เจียเฉิงนั้นลำเอียง ลำเอียงกับลูกชายคนเล็กก็พอมีเหตุผลอยู่ แต่ว่าเวินอ๋องไม่ได้เป็นทั้งรัชทายาท ไม่ได้เป็นองค์ชายคนเล็กสุด ความสามารถก็ไม่ได้โดดเด่น แต่ทำไมฮ่องเต้เจียเฉิงถึงได้โปรดนักล่ะ

“สายตาเจ้าเฉียบแหลมไม่เลว ดูออกด้วย” โล่หวินหลานพยักหน้าพอใจ

“ข้าแค่เดาไปมั่วๆ รายละเอียดจริงๆข้าไม่รู้หรอก” จื๋อเอ่อพูดความจริง ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

เมื่อเดินมาจนสุดทาง ก็ถึงตำหนักของโล่หวินหลานแล้ว ห้องของจื๋อเอ่ออยู่ค่อนข้างไกล ไม่ได้อยู่ด้วยกัน หรืออาจเป็นเพราะต้องการให้พวกเขาอยู่ห่างจากกัน

“แล้วเจ้ามองออกหรือเปล่าว่าทำไมฮ่องเต้เจียเฉิงถึงได้โปรดเวินอ๋องนัก?” โล่หวินหลานขมวดคิ้ว

แม้แต่นางยังคิดไม่ออกเลยว่าทำไมฮ่องเต้เจียเฉิงถึงได้ลำเอียงกับเวินอ๋องขนาดนี้ หากเป็นเพราะเขาแต่งงานกับเย่เซียวหลัว มันก็ไม่น่าใช่ เพราะตระกูลเย่ก็ไม่ได้มีฐานะสำคัญอะไรมากแล้ว

แม้แต่พระมหากรุณาธิคุณก็ไม่เหลือแล้ว ลูกสาวตระกูลเย่ไม่ได้มีสิทธิ์เป็นฮ่องเฮาอีกแล้ว

จื๋อเอ่อขมวดคิ้วเหมือนจะคิดไป แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

ที่เขาไม่รู้ก็ไม่แปลก ฮ่องเต้เจียเฉิงยังไงก็เป็นฮ่องเต้ ความคิดฮ่องเต้ไม่มีใครสามารถเดาออกได้ง่ายๆ