ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 255

อาหารที่อยู่ตรงหน้านี้มันน่าตกใจมากจริงๆ โล่หวินหลานชิบกินขนมถั่วเขียวมากไม่มีใครรู้ มันเป็นสิ่งที่มีแต่คนในจวนหมิงอ๋องเท่านั้นที่รู้

แต่ว่า ตอนนี้นางคือองค์หญิงเหอซื่อ ไม่ใช่โล่หวินหลาน หากไม่ได้เจตนา ก็แสดงว่าไม่ได้ตั้งใจ

หรือว่า โม่ฉีหมิงรู้แล้วว่านางเป็นใคร แค่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้น

“ทูลองค์หญิง ดงหัวเยี้ยนมีห้องเครื่องเพคะ ดังนั้นอาหารพวกนี้ทำมาจากห้องครัวของที่นี่ องค์หญิง อาหารพวกนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? หรือว่าองค์หญิงไม่ทรงโปรด?” ไซ่เย่วถามอย่างระวัง อีกทั้งยังแอบสังเกตสีหน้าของนางด้วย

เห็นไซ่เย่วถามอย่างระวัง โล่หวินหลานก็รู้แล้วว่าปฏิกิริยาของนางคงทำให้นางตกใจ แต่ว่านางกำนัลที่เพิ่งมาใหม่ทำไมถึงได้รู้ว่านางชอบกินขนมถั่วเขียวล่ะ หรือว่าห้องเครื่องจะไม่ได้ตั้งใจทำ

“เปล่า อาหารไม่มีปัญหาอะไร แค่รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย” โล่หวินหลานนั่งลง ไม่ได้สนใจสายตาของไซ่เย่ว

นางคีบขนมถั่วเขียวขึ้นมาลองกิน เป็นรสชาติิที่นางคุ้นเคย นางไม่ได้กินมันมานานมากแล้ว ไม่มีทางลืมรสชาติิแบบนี้ได้แน่นอน

นอกจากพ่อครัวในจวนหมิงอ๋องแล้ว นางไม่เชื่อว่าจะมีใครสามารถทำขนมถั่วเขียวรสชาติิแบบนี้ได้อีก

“ไซ่เย่ว เจ้าไปตามพ่อครัวมาหาข้าที” โล่หวินหลานคิดอยากเจอหน้าคนทำขนมถั่วเขียวเร็วๆ

รสชาติิที่คุ้นเคยแบบนี้ จะเป็นคนที่นางรู้จักหรือเปล่า

ไซ่เย่วก็ไม่ได้ตกใจมาก พยักหน้า แล้วก็เดินไป

สิ่งที่จะทำให้นางแปลกใจไม่ใช่โล่หวินหลานอยากจะเจอพ่อครัว แต่หากนางไม่อยากเจอพ่อครัว มันน่าแปลกกว่า

โล่หวินหลานลองกินกระดูกหมูอีก ไม่ผิด เป็นรสชาติที่นางคุ้นเคยจริงๆ ปีกว่าแล้ว นางไม่ได้กินอาหารรสชาติิแบบนี้มาปีกว่าแล้ว

หากไม่ใช่เพราะเขาให้คนทำ แล้วจะเป็นใครได้?

นางรอด้วยความกระวนกระวายใจ โล่หวินหลานกลัวต้องเจอหน้ากับคนรู้จัก กลัวการรอคอย

หากพ่อครัวมาจากจวนหมิงอ๋อง นั่นก็หมายความว่าโม่ฉีหมิงรู้ฐานะของนางแล้ว

ไม่นานนัก ไซ่เย่วก็เดินมา ด้านข้างของนางมีชายรูปร่างอ้วนสวมชุดสีขาวเดินตามมาด้วย ชายคนนั้นสวมหมวกสีขาวปิดหน้าเขาเกินกว่าครึ่ง ทำให้โล่หวินหลานมองเห็นไม่ชัด

“เงยหน้าขึ้นมาสิ” โล่หวินหลานพูด น้ำเสียงออกไปทางออกคำสั่ง

พ่อครัวเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าของเขาเป็นใบหน้าที่โล่หวินหลานไม่รู้จัก หน้าตาของเขาไม่เหมือนพ่อครัวของจวนหมิงอ๋องเลย

“เจ้าเป็นหัวหน้าพ่อครัวที่นี่หรอ?” โล่หวินหลานขมวดคิ้ว น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ

“ทูลองค์หญิง กระหม่อมเองพะยะคะ” พ่อครัวน้ำเสียงสั่นเครือ

เขาไม่รู้ว่าพ่อครัวเล็กๆอย่างเขาไปทำอะไรให้องค์หญิงเหอซื่อไม่พอใจ เขาไม่เคยทำอะไรมาก่อนเลย

“ข้าถามเจ้าหน่อย อาหารพวกนี้เจ้าเป็นคนทำหรอ?” โล่หวินหลานพยายามเก็บความหงุดหงิดของตัวเองเอาไว้

“พะยะคะ กระหม่อมเป็นคนทำเอง” พ่อครัวตอบอย่างรวดเร็ว

“ดูให้ดีก่อนแล้วค่อยตอบ” โล่หวินหลานไม่ค่อยพอใจท่าทีของเขา

คิดไม่ถึงว่าองค์หญิงจากแคว้นเซิ่งโจวจะเด็ดขาดขนาดนี้ ทำให้พ่อครัวไม่กล้าจะตอบลวกๆอีก

เขาลุกขึ้นมาดูอาหารบนโต๊ะก่อนแล้วค่อยตอบ

เขามองไปที่อาหารทีละจานอย่างละเอียดถึงได้พบว่ามีอาหารสองอย่างที่เขาไม่ได้เป็นคนทำ หรือว่า ...... องค์หญิงกินแล้วเจอพิษอยู่ข้างใน?

พ่อครัวรู้สึกกลัว รีบคุกเข่าลง แล้วพูดว่า “องค์หญิง มีอาหารสองอย่างที่กระหม่อมไม่ได้เป็นคนทำ อีกทั้งกระหม่อมก็ไม่ถนัดทำอาหารสองอย่างนั้นด้วย”

ไม่ผิดจากที่คิดเลย เรื่องราวเริ่มชัดเจนมากขึ้น โล่หวินหลานเองก็ไม่ได้ถามต่อไปอีก

“อาหารสองจานนี้เจ้าไม่ได้เป็นคนทำหรอ?”

“ทูลองค์หญิงกระดูกหมูน้ำแดงกับขนมถั่วเขียวกระหม่อมไม่ได้เป็นคนทำ อาหารของกระหม่อมจะค่อนข้างจืด อีกทั้งยังตกแต่งจานด้วยดอกไม้ด้วย กระดูกหมูน้ำแดงสีค่อนข้างเข็ม ส่วนขนมถั่วเขียวนี่ก็ไม่ได้จัดจานด้วยดอกไม้เลย แค่นี้ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่อาหารที่กระหม่อมทำ” พ่อครัวอธิบายอย่างละเอียด ดูไม่เหมือนจำทำอาหารสองจานนั้นเป็นเลย

แค่ดูก็รู้แล้วว่ามันต่างกันตรงไหน

โล่หวินหลานยิ้ม โม่ฉีหมิง ที่แท้เจ้าก็เป็นคนจัดการทั้งหมดนี้เอง

“เจ้าออกไปได้แล้ว” พ่อครัวขี้กลัวรีบถอยออกไปทันที

ไซ่เย่วสีหน้าแย่มาก คิดไม่ถึงเลยว่าโล่หวินหลานจะจับได้เร็วขนาดนี้

เดิมทีนางรับปากโม่ฉีหมิงไว้ว่าจะปกปิดฐานะเอาไว้สักระยะหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงว่า แค่สะเพร่าเรื่องของพ่อครัว ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ไปได้

นางคิดไม่ถึงเลยว่าโล่หวินหลานจะขอพบพ่อครัว

“ไซ่เย่ว เจ้าน่าจะรู้เรื่องทั้งหมดนี่ เจ้าพูดสิ” โล่หวินหลานจ้องไปที่ไซ่เย่ว ทำให้นางรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย