ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 257

ตอนที่ 257 ผลการเดิมพัน

เย่เซียวหลัวแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากจะเอาดอกบัวจากภูเขาเทียนให้กับโล่หวินหลาน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ขอแค่นางยังอยู่ ก็จะต้องไม่ให้โล่หวินหลานได้ใจ

คิดอยู่แล้วว่าเย่เซียวหลัวต้องพูดแบบนี้ สีหน้าของโล่หวินหลานไม่แสดงสีหน้าอะไร เหมือนมองทะลุตัวนาง

“อย่างที่พระชายาพูดมาถูกแล้ว ร่างกายของข้าไม่ได้อ่อนแอ ไม่ได้ป่วย แต่ว่าข้าก็อยากจะได้ดอกบัวจากภูเขาเทียน พระชายาพูดแบบนี้มาได้ แสดงว่าท่านลืมเรื่องที่ลานล่าสัตว์ไปแล้วล่ะสิ เจ้าลืมไปแล้วหรอว่าเจ้าทูลอะไรกับฝ่าบาทไป?” โล่หวินหลานแสดงสีหน้าไม่พอใจเย่เซียวหลัวมาก น้ำเสียงค่อนข้างแข็ง

เย่เซียวหลัวสีหน้าเปลี่ยน นางลืมไปแล้วจริงๆว่าตอนนั้นนางพนันกันต่อหน้าฮ่องเต้เจียเฉิง

หากโล่หวินหลานนำเรื่องนี้ไปบอกฮ่องเต้เจียเฉิง นางก็จะกลายเป็นคนผิดคำพูดทันที

เดิมเรื่องของหลัวอ๋องพวกเขาก็ไม่ได้เปรียบอะไรอยู่แล้ว หากเรื่องนี้นางไม่รับปาก เกรงว่านางจะไม่มีตัวตนอะไรต่อหน้าฮ่องเต้เจียเฉิงอีก

“องค์หญิงเหอซื่อ ดอกบัวจากภูเขาหิมะให้เจ้าก็ไม่ใช่ไม่ได้ แต่ว่าเจ้าก็ควรจะบอกเหตุผลกับข้าสิจริงไหม? ไม่งั้นของมีราคาอย่างนั้น ข้าจะมอบให้เจ้าเปล่าๆได้ยังไงกันล่ะ?” เย่เซียวหลัวรู้สึกลำบากใจ

นางแสดงท่าทีว่าถูกรังแก ทั้งที่จริงๆแล้วนางกำลังรังแกโล่หวินหลานอยู่ ตอนนี้กลับกลายเป็นโล่หวินหลานที่รังแกนาง

แต่ว่า เรื่องนี้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ก็จะต้องเอาดอกบัวจากภูเขาหิมะมาจากเย่เซียวหลัวให้ได้

“หากพระชายาอยากได้เหตุผลจริงๆ ข้าบอกท่านก็ได้ เพราะเราเดิมพันกันไว้ หากพระชายาแพ้ รับปากว่าจะทำตามที่ข้าเรียกร้องหนึ่งอย่าง ดอกบัวจากภูเขาหิมะคือสิ่งที่ข้าต้องการ เท่านั้น” โล่หวินหลานพูด

เรื่องที่หมิงซีถูกพิษจริงๆมันก็ไม่ได้อะไร แต่หากนางต้องการดอกบัวจากภูเขาหิมะเพื่อทหารคนเดียว มันจะทำให้คนสงสัยได้

ถ้าเป็นเช่นนั้นเย่เซียวหลัวก็จะต้องสงสัย และพวกเขาก็จะไม่ปลอดภัย

พูดไปพูดมา โล่หวินหลานก็ยังไม่อยากบอกเหตุผล ถึงแม้จะถามอะไรต่อไปก็ไม่เป็นผล แต่ว่าเย่เซียวหลัวก็ไม่อยากจะให้โล่หวินหลานได้มันไปง่ายๆแบบนี้

นางอยากจะยื้อต่อไป แต่ก็ได้ยินเสียงพูดมาจากด้านหลังว่า “ดอกบัวจากภูเขาหิมะสำหรับเราแล้วไม่ใช่เรื่องใหญ่ อีกทั้งซิวหลัวก็แพ้ให้ท่านจริง เดิมพันแล้วยอมรับผลเป็นหลักที่ใครก็ร็กัน ไม่ทราบองค์หญิงต้องการมันเมื่อไหร่?”

เวินอ๋องพูดแทรกเย่เซียวหลัวขึ้นมา เขาดูมีมารยาทมาก

แต่ก่อนโล่หวินหลานไม่เคยเห็นเวินอ๋องเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่คิดว่าเขาจะรับปากคำขอของนาง

ตามหลักแล้ว เขาน่าจะลอยตามน้ำไปกับเย่เซียวหลัวถึงจะถูก

“เจ้า ท่านอ๋อง ทำไมถึงให้ดอกบัวจากภูเขาหิมะง่ายๆแบบนี้ล่ะ? ท่านรู้หรือเปล่าว่าดอกบัวจากภูเขาหิมะมันมีราคามากแค่ไหน ......” เย่เซียวหลัวหน้าถอดสีไปทันที แล้วเข้าไปกระซิบพูดกับเขา

“ไม่ใช่เพราะเจ้าก่อเรื่องหรือไง หากเจ้าไม่ไปท้าประลองกับองค์หญิง จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอ? ในเมื่อพูดไปแล้วว่าหากเดิมพันก็จะยอมรับผล ก็ใจกล้าหน่อยสิ” เวินอ๋องขมวดคิ้วแล้วพูดขัดเย่เซียวหลัว ตำหนินางเบาๆ

เสียงของเขาไม่ได้ดังมากแต่ก็ไม่ได้เบาจนเกินไปทำให้โล่หวินหลานได้ยินทั้งหมด ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจกันแน่

เย่เซียวหลัวเชื่อฟังเวินอ๋องมาก ครั้งนี้เองก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก ทำได้แค่เบะปาก แล้วจ้องไปที่โลหวินหลาน

“ถ้าอย่างนั้น ขอบพระทัยท่านอ๋องล่วงหน้า หากท่านสะดวก พรุ่งนี้ท่านจะเอามันเข้าวังมาให้ข้าได้หรือไม่?” โล่หวินหลานไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เพื่อหมิงซีแล้ว นางยอมเสี่ยง

ได้ดอกบัวจากภูเขาหิมะมาแล้ว อย่างอื่นค่อยว่ากันอีกที

เวินอ๋องเองก็ตอบรับโดยทันที “ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้นะ”

แต่ว่าเย่เซียวหลัวกลับมีสีหน้าแย่มาก นางเหมือนเสียหน้า แต่ยังไม่เท่ากับที่ต้องเอาดอกบัวจากภูเขาหิมะให้ไปง่ายๆ แม้แต่เวินอ๋องยังยืนอยู่ข้างนาง นางรู้สึกไม่พอใจมาก

“ขอบพระทัย” โล่หวินหลานยิ้ม แล้วมองไปที่เวินอ๋อง

เวินอ๋องยิ้มรับ สายตาของเขามันเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม แต่ว่ายังดูเย็นชาอยู่

เมื่อออกมาจากตำหนักพระสนมกุ้ยเฟย โล่หวินหลานก็เดินไปทางสำนักหมอหลวง เมื่อเวินอ๋องรับปากแล้ว ดอกบัวจากภูเขาหิมะก็ไม่น่ามีปัญหา

ต่อให้เย่เซียวหลัวจะไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่มีทางขัดใจเวินอ๋องแน่

ตอนนี้สิ่งที่นางกังวลที่สุดคือหมิงซียังป่วยอยู่ สีหน้าของเขาซีดขาวมาก ร่างกายอ่อนแอ ไม่เพียงต้องได้ยาสมุนไพรในตอนนี้ หลังจากนี้ก็ต้องบำรุงให้มาก

คนของสำนักหมอหลวงจะแน่สักแค่ไหน นางเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน

“พระชายา ทางนี้ไม่ใช่ทางไปดงหัวเยี้ยน ท่านจะไปไหนหรอเพคะ?” ไซ่เยว่ไม่ได้รู้เรื่องในวังหลวงมากนัก แต่ก็เดาใจของโล่หวินหลานไม่ได้เลย

ใช่ทางนี้ไม่ใช่ทางไปดงหัวเยี้ยน แต่ว่าโล่หวินหลานต้องการมาที่นี่ไม่ผิด สำนักหมอหลวงคือที่ที่นางจะไป

“ใช่ เราจะไปสำนักหมอหลวงกัน”

“สำนักหมอหลวง? พระชายาท่านไปที่สำนักหมอหลวงทำไมเพคะ? หรือว่าท่านไม่สบาย?” ไซ่เยว่รู้สึกกังวล

“เปล่าหรอก ข้าแค่อยากได้สมุนไพรจากสำนักหมอหลวงนิดหน่อย” โล่หวินหลานฟังออกว่าไซ่เยว่กังวล เลยยิ้มแล้วปลอบนาง