ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 260

ตอนที่ 260 ตัดแขนตัดขา

คิดว่านางกำนัลน่าจะเล่าเรื่องให้ฮ่องเต้เจียเฉิงฟังจนหมดแล้ว แค่คิดไม่ถึงว่านายของนางจะเป็นพระสนมหรงผิน

พระสนมหรงผินเข้าวังมาแล้วกว่าสิบปี แต่ไม่มีลูก ไม่ได้รับการโปรดปราน แต่ว่าใบหน้าของนางยังคงงดงามอยู่ ไม่ได้ดูแก่เลย

หากไม่ได้เป็นเพราะเกิดเรื่องนี้ขึ้น เกรงว่าฮ่องเต้เจียเฉิงคงจำไม่ได้ว่ามีนางอยู่ด้วยอีกคน

“ทูลฝ่าบาท เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เป็นเรื่องเล็กๆ หม่อมฉันไม่ได้ใส่ใจเลยเพคะ ฝ่าบาทเองก็อย่าทรงใส่พระทัยเลย” โล่หวินหลานไม่ได้พูดรายละเอียดที่เกิดขึ้นชัดเจน แต่ว่าคำพูดของนางมันยืนยันทุกอย่างแล้ว

ฮ่องเต้เจียเฉิงทำไมจะฟังไม่ออก เขาฟังจนเลือดขึ้นหน้า แล้วจ้องไปที่ฮ่องเฮาเย่

“ฮ่องเฮา ใครให้ความกล้ากับเจ้าขนาดนี้ เจ้ากล้าให้สาวใช้ของเจ้าไปอวดดีแบบนี้เลยหรอ? อย่าว่าแต่สำนักหมอหลวงเลย แม้แต่ในห้องนี้ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาเจ้าเลยใช่ไหม?” ฮ่องเต้เจียเฉิงตำหนิหนักมาก

ฮ่องเฮาเย่ค่อยๆเดินไปข้างตัวของฮ่องเต้เจียเฉิง สายตาของนางเหมือนจะร้องไห้

“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันเปล่านะเพคะ หม่อมฉันเป็นนายหญิงของหกตำหนัก ไม่เคยดุด่าสนมนางกำนัลหรือว่าขันทีเลย ยึดหลักเมตตามาโดยตลอด จะให้วี่จื่อไปปฏิบัติแบบนั้นกับคนในวังหลังได้ยังไงกันเพคะ? ฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย” ฮ่องเฮาเย่พูดทั้งน้ำตา

นางคิดอยากจะใช้ความสัมพันธ์ของนางที่มีต่อฮ่องเต้เจียเฉิงมานานหลายปีทำให้เขาใจอ่อน แต่ว่าเหมือนนางจะคิดผิด

“ฮ่องเฮาพระองค์ทรงปฏิบัติอย่างนั้นกับคนในวังหลังจริงๆหรอเพคะ? แล้วทำไมนางกำนัลของพระองค์ถึงได้บังอาจได้ถึงขนาดนี้ กล้าหยามเกียรติขององค์หญิงได้ยังไงกันเพคะ? หากไม่ใช่เพราะพระนางดูแลจัดการไม่ดี วี่จื่อจะกล้าขนาดนี้ได้ยังไงเพคะ?” หรงผินพูดอย่างไม่พอใจ

ฮ่องเฮาเย่จ้องไปที่หรงผิน ดวงตาของนางโกรธจนแดง คิดไม่ถึงเลยว่า หลายปีมานี่นางคิดจับผิดตลอดเวลา เพื่อที่จะแทงนางแบบนี้

นางไม่ได้ทันป้องกันไว้ก่อน หากตอนนั้นฆ่านางให้ตายไปซะ ตอนนี้ก็คงไม่มาอวดดีแบบนี้

“พระสนมหรงผินเพคะท่านคงพูดอะไรผิดไป ถึงแม้ฮ่องเฮาจะเป็นนายใหญ่ของหกตำหนักวังหลัง แต่ว่าเหนือไปกว่านั้นก็ยังมีฝ่าบาทอยู่ พระองค์พูดแบบนี้แสดงว่าทรงกล่าวโทษฝ่าบาทด้วยหรอเพคะ? ทำไมท่านถึงได้พูดจาจาบจ้วงเบื้องสูงแบบนี้ล่ะเพคะ?” วี่จื่อร้อนใจเกินไปไม่อยากให้นายของตัวเองถูกหยาม เลยรีบออกหน้าแทน

แต่ว่าใครจะคิด พอพูดจบ ฮ่องเต้เจียเฉิงก็ตะคอกว่า “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้นะ”

“ฮ่องเฮา นี่คือสาวใช้ที่เจ้าอบรมงั้นหรอ? ต่อหน้าข้ายังกล้าขนาดนี้ แล้วยังมีเรื่องอะไรที่ไม่กล้าทำอีกหะ?” ฮ่องเต้เจียเฉิงตะคอกใส่ฮ่องเฮาหนักขึ้น สายตาของเขาไม่มีเยื่อใยอีกแล้ว

เดิมที่หรงผินคิดว่าเรื่องนี้คงเปลี่ยนทิศเพราะคำพูดของวี่จื่อแน่ แต่ใครจะคิดว่าฮ่องเต้เจียเฉิงจะตำหนิฮ่องเฮาหนักขึ้นไปอีก

“ฮ่องเฮา เจ้ารู้สำนึกหรือไม่?” ฮ่องเต้เจียเฉิงนิ่งลง แล้วกลับไปนั่งที่เดิม

ฮ่องเฮาเย่หลับตาลง นางรู้สึกหวาดกลัว

“หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว” ฮ่องเฮาเย่อดกลั้นความโกรธในใจแล้วยอมรับผิด

นางกับฮ่องเต้เจียเฉิงไม่ได้เพิ่งจะเป็นสามีภรรยากัน นางรู้ว่าฮ่องเต้เจียเฉิงคิดอะไรอยู่ เขาเกลียดคนที่ชอบงัดข้อกับเขา อีกทั้งนางยังเป็นถึงฮ่องเฮา หากไม่ไว้หน้าเขาเกรงว่าต่อไปนางคงลำบากแน่

“ในเมื่อเจ้าสำนึกผิด ข้าก็จะไม่ให้เจ้าลำบากใจ แต่ว่าเรื่องนี้จะให้องค์หญิงเหอซื่อถูกลบหลู่เปล่าๆแบบนี้ไม่ได้ ให้นางกำนัลของเจ้าขอขมาขององค์หญิงเหอซื่อซะ แล้วปรับเงินหนึ่งเดือน เจ้าจะคัดค้านไหม?” ฮ่องเต้เจียเฉิงยังเห็นแก่ว่านางเป็นฮ่องเฮาอยู่ ก็เลยไม่อยากจะให้นางต้องลำบากใจมากนัก

โล่หวินหลานไม่พอใจในใจ ฮ่องเต้เจียเฉิงยังไว้หน้าตำแน่งของฮ่องเฮาเย่มาก ไม่กล้าทำอะไรนาง

คิดว่าการลงโทษในวันนี้ สำหรับฮ่องเต้เจียเฉิงแล้วคงหนักที่สุด นางจะร้องขออะไรได้อีก?

แต่ว่า มันมีคนไม่พอใจ

“ฝ่าบาท ทรงเห็นใจฮ่องเฮา เราก็เข้าใจดี ฮ่องเฮาทรงเป็นแม่ของแผ่นดิน จะทนได้รับโทษได้ยังไง? หากไม่ใช่เพราะวี่จื่อคอยยุยงอยู่ข้ากาย ฮ่องเฮาก็ทรงไม่ต้องมาทนเสียพระเกียรติแบบนี้หรอก หม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทควรจะลงโทษวี่จื่อให้หนักเพคะ”

ต่อให้ทำอะไรฮ่องเฮาไม่ได หรงผินก็จะต้องเล่นงานนางกำนัลของนางให้ได้

วี่จื่อสำคัญต่อฮ่องเฮามาก ทุกคนต่างรู้ดี

ตอนนี้หรงผินให้ฮ่องเต้เจียเฉิงลงอาญาวี่จื่ออย่างหนัก ไม่รู้ฮ่องเต้เจียเฉิงจะรับปากไหม แต่ว่าฮ่องเฮาเย่ไม่มีทางรับปากแน่นอน หากไม่มีวี่จื่อ ก็เหมือนนางถูกตัดแขนขาไป ต่อให้ฮ่องเฮาเย่จะร้ายกาจแค่ไหน แต่ก็จะให้มีเรื่องมีราวแบบนี้ไม่ได้

ตอนนี้เหลือแค่ฮ่องเต้เจียเฉิงจะรับปากไหมแค่ไหน หากเขายังเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อนบ้าง คงไม่ทำอะไรวี่จื่อ

วี่จื่อเห็นดังนั้น ก็คิดว่านางคงตายแน่แล้ว ก็มองไปที่ฮ่องเฮาเย่ให้นางช่วย

“ฝ่าบาทเพคะ วี่จื่อเป็นคนของหม่อมฉัน หากต้องลงอาญา ก็ขอให้หม่อมฉันเป็นคนจัดการเถอะเพคะ” ฮ่องเฮาเย่ขอร้อง นางไม่สนใจฐานะของนาง ออกหน้าช่วยวี่จื่อ

แค่นี้ก็รู้แล้วว่านางให้ความสำคัญกับวี่จื่อมากแค่ไหน

ฮ่องเต้เจียเฉิงเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของฮ่องเฮาเย่ดี รู้ว่านางกับวี่จื่อเบ่งอำนาจบารมีแค่ไหน คิดอยากจะทำแบบนี้ก็ทำไป เพราะนี่มันเป็นเรื่องเล็กเขาก็ไม่อยากต้องมานั่งปวดหัว

แต่ว่า โล่หวินหลานกลับปรบมือ สีหน้าของนางมีความชื่นชม

ทุกคนสงสัยนางจะปรบมือทำไมในเวลาแบบนี้ ยังไม่ทันได้ถาม โล่หวินหลานก็พูดว่า “ฝ่าบาทเพคะ แคว้นโม่ฉีนี่จัดการอะไรมีระเบียบแบบแผนไปหมด ทุกคนดูใจดี ทำอะไรกล้าหาญ น่านับถือนะเพคะ โดยเฉพาะฮ่องเฮา เมื่อกี้หม่อมฉันเห็นฮ่องเฮาทรงช่วยขอความเมตตาให้วี่จื่อ ดูเป็นนายบ่าวที่รักกันมากเลยนะเพคะ หากเป็นที่แคว้นเจิ้งโจว คงตัดสินเด็ดขาดไปแล้ว”

คำพูดของนางดูชื่นชมมาก ฟังไม่ออกเลยว่ากำลังประชด แต่ว่าฮ่องเฮาเย่กับฮ่องเต้เจียเฉิงฟังแล้วกลับเป็นอีกความหมายหนึ่ง

ความหมายของนางกำลังบอกว่าฮ่องเต้เจียเฉิงปกป้องคนผิด แคว้นโม่ฉีของพวกเขาทำอะไรไม่มีกฎเกณฑ์ ไม่ได้สนใจผู้ถูกกระทำ หากพูดให้มากกว่านี้ก็คือเขาไม่เหมาะเป็นฮ่องเต้ ปกป้องวี่จื่อ

ทำให้เขารู้สึกลำบากใจมาก แต่ว่าโล่หวินหลานอยู่ตรงนี้จะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้

“ฝ่าบาท องค์หญิงเหอซื่อไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวังหลวง ฮ่องเฮาอยู่เหนือคนนับหมื่นอยู่ใต้คนๆเดียว หากเรื่องของวี่จื่อทำให้พระองค์ต้องเสียชื่อเสียง เกรงว่าบารมีของฝ่าบาทก็จะทรงเสียไปด้วยนะเพคะ” หรงผินพยายามคล้อยตามเต็มที่ นางไม่อยากให้ฮ่องเฮาเย่รอดตัวไป

ทั้งฝ่ายพูดมาแบบนี้แล้ว ถึงแม้ความหมายจะไม่เหมือนกัน แต่เมื่อรวมกันแล้วความคิดก็ไม่ต่าง ก็คือลงโทษวี่จื่อสถานหนัก

เกียรติของฮ่องเฮายังไงก็ต้องรักษา แต่ว่าวี่จื่อจะปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว

“วี่จื่อ เจ้าเป็นหัวหน้านางกำนัลในตำหนักของฮ่องเฮา ไม่เพียงไม่ช่วยเหลือฮ่องเฮาแล้วยังยุยงให้ฮ่องเฮาทำผิดอีก อาศัยว่าตัวเองเป็นคนของฮ่องเฮา อวดอ้างอำนาจในวังหลวง รังแกกดขี่นางกำนัลคนอื่น ทำผิดกฎของแคว้นโม่ฉี โทษตายละเว้นได้ แต่โทษเป็นยังอยู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าไม่ต้องปรนนิบัติฮ่องเฮาอีก ออกจากวังไปบวชที่วัดผินอวิ๋น ไม่มีคำสั่งจากข้าห้ามออกจากวัดผินอวิ๋นแม้แต่ก้าวเดียว” ฮ่องเต้เจียเฉิงหลับตาลงเหมือนเขาจะเหนื่อยมาก

ฮ่องเฮาเย่ขาดผู้ช่วยไปแล้ว กระทบต่อแผนการของนางมาก หากคิดจะฝึกคนใหม่ ในเวลาอันสั้นคงเป็นไปไม่ได้

อีกทั้ง วี่จื่อเองก็เป็นคนฉลาด รู้ว่าฮ่องเฮาอยากจะได้อะไรคิดจะทำอะไร นางกำนัลแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ

“ฮ่องเฮาเพคะ ฮ่องเฮาเพคะช่วยหม่อมฉันด้วย” วี่จื่อคิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้เจียเฉิงจะลงโทษนางแบบนี้ อีกทั้งยังจะให้นางไปอยู่ที่วัดผินอวิ๋นอีก

วัดผินอวิ๋นเป็นสถานที่อะไรทุกคนต่างรู้ดี มันเป็นวัดๆหนึ่งที่อยู่ทางทิศตะวันออก เป็นวัดเก่าพุพัง มีหลวงจีนน้อย เพราะที่นี่คือสถานธรรมของเหล่าแม่ชี

วัดแห่งนี้อยู่ไกลมาก เดินทางลำบาก มีเพียงแม่ชีไม่กี่รูป บรรยากาศแย่ อะไรต่างๆก็ลำบาก ไม่ค่อยมีใครอยู่รอด

อีกทั้งคำสั่งของฮ่องเต้เจียเฉิงคือไม่ให้นางออกไปไหน นางเป็นแค่นางกำนัลเล็กๆ จะทำให้ฮ่องเต้เจียเฉิงจดจำได้ยังไง?

สถานที่แบบนั้น คิดว่าเข้าไปแล้วคงออกไม่ได้

“ฝ่าบาท วัดผินอวิ๋นลำบากมาก ยังไงซะวี่จื่อก็ติดตามหม่อมฉันมานาน ใกล้ถึงอายุที่จะออกจากวังแล้ว หม่อมฉันอยากจะให้นางแต่งงาน แล้วทำไมถึงสั่งให้ไปที่วัดผินอวิ๋นล่ะเพคะ? ฝ่าบาททรงเมตตาด้วยเพคะ?” ฮ่องเฮาเย่คุกเข่าลง แล้วร้องไห้ไม่หยุด

พระสนมหรงผินยิ้ม “ฮ่องเฮาเพคะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะตัดสินพระทัยได้นะเพคะ ความผิดแบบนี้ นางกำนัลไม่ได้เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา หากเก็บนางเอาไว้ น่าจะเป็นภัยมากกว่า หากท่านไม่อยากให้สนมกับนางกำนัลคนอื่นถูกทำร้ายอีก ขอทรงตัดใจซะเถอะนะเพคะ”

โล่หวินหลานแอบคิดในใจว่าทั้งคู่ต่อสู้กัน หรงผินเหมือนมีความแค้นอะไรกับฮ่องเฮา หากไม่ได้ตามเป้าหมายของนางนางก็ไม่เลิกรา

ส่วนฮ่องเฮาก็เหมือนตั้งใจจะเลี่ยงนาง อย่างน้อยตอนที่เจอหน้านาง ฮ่องเฮาเย่ก็ไม่ได้ปะทะนางซึ่งหน้าเลย

ปัญหาของพวกนางสองคนเกรงว่าไม่น่าจะเพิ่งมามี แต่น่าจะมีมานานมากแล้ว

สงครามครั้งนี้ ผู้ชนะคือหรงผิน หากไม่ได้เกิดเรื่องขึ้นที่หน้าสำนักหมอหลวง หรงผินคงไม่สามารถเล่นงานฮ่องเฮาเย่ได้

ตามหลักแล้ว คนที่น่าสงสารที่สุดไม่ใช่ฮ่องเฮาเย่ แต่เป็นวี่จื่อ

คนโปรดของฮ่องเฮา ถูกส่งไปเป็นแม่ชีที่วัดพุพัง การใช้ชีวิตของนางคงเปลี่ยนไปมาก หากเป็นคนอ่อนแอกว่านี้ คงรับการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ไม่ได้แน่

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ออกไปซะ ข้าอยากอยู่คนเดียว” ฮ่องเต้เจียเฉิงนวดไปที่ขมับ

ทั้งวันมีแต่เรื่อง ทำให้เขาเหนื่อยมาก

พวกเขาเห็นดังนั้น ก็ไม่กล้ารบกวนอีก ต่างกลับออกไป

สายตาของฮ่องเฮาเย่ยังคงแดงก่ำ แต่ไม่นานนักสายตาแบบนี้ก็หายไป

“หรงผิน วันนี้เจ้ากล้าเป็นปรปักษ์กับข้า ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ ฝากไว้ก่อนเถอะ” ที่ศาลาด้านนอกห้องทรงอักษร นางกำนัลพยุงฮ่องเฮาเย่เดินไปต่อว่าและเตือนหรงผิน

สายตาของนางมีแต่ความแค้น แต่ลึกๆแล้วมันแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ