ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 260

ตอนที่ 260 ตัดแขนตัดขา

คิดว่านางกำนัลน่าจะเล่าเรื่องให้ฮ่องเต้เจียเฉิงฟังจนหมดแล้ว แค่คิดไม่ถึงว่านายของนางจะเป็นพระสนมหรงผิน

พระสนมหรงผินเข้าวังมาแล้วกว่าสิบปี แต่ไม่มีลูก ไม่ได้รับการโปรดปราน แต่ว่าใบหน้าของนางยังคงงดงามอยู่ ไม่ได้ดูแก่เลย

หากไม่ได้เป็นเพราะเกิดเรื่องนี้ขึ้น เกรงว่าฮ่องเต้เจียเฉิงคงจำไม่ได้ว่ามีนางอยู่ด้วยอีกคน

“ทูลฝ่าบาท เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เป็นเรื่องเล็กๆ หม่อมฉันไม่ได้ใส่ใจเลยเพคะ ฝ่าบาทเองก็อย่าทรงใส่พระทัยเลย” โล่หวินหลานไม่ได้พูดรายละเอียดที่เกิดขึ้นชัดเจน แต่ว่าคำพูดของนางมันยืนยันทุกอย่างแล้ว

ฮ่องเต้เจียเฉิงทำไมจะฟังไม่ออก เขาฟังจนเลือดขึ้นหน้า แล้วจ้องไปที่ฮ่องเฮาเย่

“ฮ่องเฮา ใครให้ความกล้ากับเจ้าขนาดนี้ เจ้ากล้าให้สาวใช้ของเจ้าไปอวดดีแบบนี้เลยหรอ? อย่าว่าแต่สำนักหมอหลวงเลย แม้แต่ในห้องนี้ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาเจ้าเลยใช่ไหม?” ฮ่องเต้เจียเฉิงตำหนิหนักมาก

ฮ่องเฮาเย่ค่อยๆเดินไปข้างตัวของฮ่องเต้เจียเฉิง สายตาของนางเหมือนจะร้องไห้

“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันเปล่านะเพคะ หม่อมฉันเป็นนายหญิงของหกตำหนัก ไม่เคยดุด่าสนมนางกำนัลหรือว่าขันทีเลย ยึดหลักเมตตามาโดยตลอด จะให้วี่จื่อไปปฏิบัติแบบนั้นกับคนในวังหลังได้ยังไงกันเพคะ? ฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย” ฮ่องเฮาเย่พูดทั้งน้ำตา

นางคิดอยากจะใช้ความสัมพันธ์ของนางที่มีต่อฮ่องเต้เจียเฉิงมานานหลายปีทำให้เขาใจอ่อน แต่ว่าเหมือนนางจะคิดผิด

“ฮ่องเฮาพระองค์ทรงปฏิบัติอย่างนั้นกับคนในวังหลังจริงๆหรอเพคะ? แล้วทำไมนางกำนัลของพระองค์ถึงได้บังอาจได้ถึงขนาดนี้ กล้าหยามเกียรติขององค์หญิงได้ยังไงกันเพคะ? หากไม่ใช่เพราะพระนางดูแลจัดการไม่ดี วี่จื่อจะกล้าขนาดนี้ได้ยังไงเพคะ?” หรงผินพูดอย่างไม่พอใจ

ฮ่องเฮาเย่จ้องไปที่หรงผิน ดวงตาของนางโกรธจนแดง คิดไม่ถึงเลยว่า หลายปีมานี่นางคิดจับผิดตลอดเวลา เพื่อที่จะแทงนางแบบนี้

นางไม่ได้ทันป้องกันไว้ก่อน หากตอนนั้นฆ่านางให้ตายไปซะ ตอนนี้ก็คงไม่มาอวดดีแบบนี้

“พระสนมหรงผินเพคะท่านคงพูดอะไรผิดไป ถึงแม้ฮ่องเฮาจะเป็นนายใหญ่ของหกตำหนักวังหลัง แต่ว่าเหนือไปกว่านั้นก็ยังมีฝ่าบาทอยู่ พระองค์พูดแบบนี้แสดงว่าทรงกล่าวโทษฝ่าบาทด้วยหรอเพคะ? ทำไมท่านถึงได้พูดจาจาบจ้วงเบื้องสูงแบบนี้ล่ะเพคะ?” วี่จื่อร้อนใจเกินไปไม่อยากให้นายของตัวเองถูกหยาม เลยรีบออกหน้าแทน

แต่ว่าใครจะคิด พอพูดจบ ฮ่องเต้เจียเฉิงก็ตะคอกว่า “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้นะ”

“ฮ่องเฮา นี่คือสาวใช้ที่เจ้าอบรมงั้นหรอ? ต่อหน้าข้ายังกล้าขนาดนี้ แล้วยังมีเรื่องอะไรที่ไม่กล้าทำอีกหะ?” ฮ่องเต้เจียเฉิงตะคอกใส่ฮ่องเฮาหนักขึ้น สายตาของเขาไม่มีเยื่อใยอีกแล้ว

เดิมที่หรงผินคิดว่าเรื่องนี้คงเปลี่ยนทิศเพราะคำพูดของวี่จื่อแน่ แต่ใครจะคิดว่าฮ่องเต้เจียเฉิงจะตำหนิฮ่องเฮาหนักขึ้นไปอีก

“ฮ่องเฮา เจ้ารู้สำนึกหรือไม่?” ฮ่องเต้เจียเฉิงนิ่งลง แล้วกลับไปนั่งที่เดิม

ฮ่องเฮาเย่หลับตาลง นางรู้สึกหวาดกลัว

“หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว” ฮ่องเฮาเย่อดกลั้นความโกรธในใจแล้วยอมรับผิด

นางกับฮ่องเต้เจียเฉิงไม่ได้เพิ่งจะเป็นสามีภรรยากัน นางรู้ว่าฮ่องเต้เจียเฉิงคิดอะไรอยู่ เขาเกลียดคนที่ชอบงัดข้อกับเขา อีกทั้งนางยังเป็นถึงฮ่องเฮา หากไม่ไว้หน้าเขาเกรงว่าต่อไปนางคงลำบากแน่

“ในเมื่อเจ้าสำนึกผิด ข้าก็จะไม่ให้เจ้าลำบากใจ แต่ว่าเรื่องนี้จะให้องค์หญิงเหอซื่อถูกลบหลู่เปล่าๆแบบนี้ไม่ได้ ให้นางกำนัลของเจ้าขอขมาขององค์หญิงเหอซื่อซะ แล้วปรับเงินหนึ่งเดือน เจ้าจะคัดค้านไหม?” ฮ่องเต้เจียเฉิงยังเห็นแก่ว่านางเป็นฮ่องเฮาอยู่ ก็เลยไม่อยากจะให้นางต้องลำบากใจมากนัก

โล่หวินหลานไม่พอใจในใจ ฮ่องเต้เจียเฉิงยังไว้หน้าตำแน่งของฮ่องเฮาเย่มาก ไม่กล้าทำอะไรนาง

คิดว่าการลงโทษในวันนี้ สำหรับฮ่องเต้เจียเฉิงแล้วคงหนักที่สุด นางจะร้องขออะไรได้อีก?

แต่ว่า มันมีคนไม่พอใจ

“ฝ่าบาท ทรงเห็นใจฮ่องเฮา เราก็เข้าใจดี ฮ่องเฮาทรงเป็นแม่ของแผ่นดิน จะทนได้รับโทษได้ยังไง? หากไม่ใช่เพราะวี่จื่อคอยยุยงอยู่ข้ากาย ฮ่องเฮาก็ทรงไม่ต้องมาทนเสียพระเกียรติแบบนี้หรอก หม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทควรจะลงโทษวี่จื่อให้หนักเพคะ”

ต่อให้ทำอะไรฮ่องเฮาไม่ได หรงผินก็จะต้องเล่นงานนางกำนัลของนางให้ได้

วี่จื่อสำคัญต่อฮ่องเฮามาก ทุกคนต่างรู้ดี

ตอนนี้หรงผินให้ฮ่องเต้เจียเฉิงลงอาญาวี่จื่ออย่างหนัก ไม่รู้ฮ่องเต้เจียเฉิงจะรับปากไหม แต่ว่าฮ่องเฮาเย่ไม่มีทางรับปากแน่นอน หากไม่มีวี่จื่อ ก็เหมือนนางถูกตัดแขนขาไป ต่อให้ฮ่องเฮาเย่จะร้ายกาจแค่ไหน แต่ก็จะให้มีเรื่องมีราวแบบนี้ไม่ได้

ตอนนี้เหลือแค่ฮ่องเต้เจียเฉิงจะรับปากไหมแค่ไหน หากเขายังเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อนบ้าง คงไม่ทำอะไรวี่จื่อ

วี่จื่อเห็นดังนั้น ก็คิดว่านางคงตายแน่แล้ว ก็มองไปที่ฮ่องเฮาเย่ให้นางช่วย

“ฝ่าบาทเพคะ วี่จื่อเป็นคนของหม่อมฉัน หากต้องลงอาญา ก็ขอให้หม่อมฉันเป็นคนจัดการเถอะเพคะ” ฮ่องเฮาเย่ขอร้อง นางไม่สนใจฐานะของนาง ออกหน้าช่วยวี่จื่อ