ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 261

ตอนที่ 261 สิ่งที่มุ่งหวังปรารถณา

ฮองเฮาเย่ตักเตือนหรงฝินต่อหน้า แสดงถึงการประกาศความเป็นศัตรูอย่างเป็นทางการแล้ว เกรงว่าหลังจากนี้ชีวิตในวังของหรงฝินจะลำบากขึ้น

แต่ว่าหรงฝินที่มุ่งแต่จะเอาชีวิตฮองเฮาเย่นั้นไม่สนใจ วันนี้ที่นางได้เปิดเผยความลับของฮองเฮาเย่นั้น นางได้คิดถึงผลตามมาอยู่แล้ว นางจะไม่ให้เรื่องนี้มาทำลายการล้างแค้นของนางแน่

“ฮองเฮาหมายความว่าอย่างไรเหรอคะ? ข้าก็แค่ช่วยฮองเฮากำจัดคนทำผิดเท่านั้นเอง แค่สาวใช้ในวังที่นิสัยก้าวร้าว ถ้าหากไม่จัดการตั้งแต่วันนี้ กลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อฮองเฮาสักวันหนึ่ง อย่ารอให้ถึงสุดท้าย รอให้สาวใช้ในวังคนนั้นมาขี้รดบนหัวท่านเสียก่อน” หรงฝินนัยน์ตาเป็นประกาย อารมณ์ในแววตาของนางนั้นอดไม่ได้ที่ต้องฝืนทนต่อไป

ความเกลียดชังของทั้งสองนั้นมีอะไรมากกว่าที่เห็น แววตาเป็นประกายของทั้งสองแค่มองก็พอจะรับรู้ได้

“ข้าจะอันตรายหรืออะไร ไม่ต้องให้คนอย่างนางมายุ่ง นางเป็นแค่นางสนมเล็กๆในวัง กล้ามากล่าวหาข้าต่อหน้าแบบนี้ คงจะไม่มีข้าอยู่ในสายตาแล้วสินะ?” อารมณ์ของฮองเฮาเย่ไม่สามารถใช้คำว่าโมโหมาอธิบายได้ ราวกับถูกการดูหมิ่นครั้งใหญ่ อยากจะฆ่าหรงฝินเสียให้ตาย

ตอนนี้นางไม่ได้มีฉายาเป็นฮองเฮาอันสูงส่งแล้ว เป็นเพียงสนมธรรมดาๆคนหนึ่ง

หรงฝินผายไม่สนใจ นางสนมธรรมดาๆในฤดูหนาวนั้นช่างรู้สึกหนาวเหน็บ เมื่อเทียบกับฮองเฮาแล้ว นางนั้นดูไม่มีอะไรเลย

“ฮองเฮา ฮ่องเต้เป็นผู้สั่งให้วี่จือออกจากวังไปเอง ฮองเฮาจะโกรธอะไรข้าล่ะคะ? ท่านแค่รู้สึกไม่ชอบใจ ทำไมไม่ไปร้องไห้ฟ้องฮ่องเต้ล่ะคะ?” หรงฝินสะบัดผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในมือ แล้วเดินเฉิดฉายจากไป

ต่อให้ฮองเฮาเย่จะทนไม่ได้ นางก็ยังคงพูดเยาะเย้ยต่อไป ไม่สนว่าวันข้างหน้านั้นจะเป็นอย่างไร

หรงฝินนั้นเกลียดฮองเฮาเย่เสียยิ่งกว่าอะไร

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นางก็ยังมีอีกมือที่เอาไว้คอยรับมือฮองเฮาเย่ เพียงแค่มีข่าวอะไรไม่ดีเกี่ยวกับฮองเฮา ก็แต่ให้คนวิ่งมาบอกหรงฝินก็พอแล้ว

ยังเดินไม่ทันถึงดงหัวเยี้ยน ก็พบกับคนติดตามของเวินอ๋อง ให้นางไปพบที่มุมทางเหนือของยวี่ฮวาเหวี่ยน จะเอาดอกบัวภูเขาเทียนให้แก่นาง

ดูท่าเวินอ๋องเริ่มที่จะรู้ความจริงใจแล้ว จึงได้ขอพบเพื่อนำดอกบัวภูเขาเทียนมาให้นางก่อน เป็นอย่างนี้ก็ดี นางจะได้ไม่กังวลเรื่องการป่วยของหมิงซีอีก

“เข้าเฝ้าเวินอ๋องเจ้าค่ะ ไม่คิดว่าเวินอ๋องจะรีบขนาดนี้ ท่านช่างเป็นผู้ที่มีความจริงใจจริงๆด้วย” โล่หวินหลานมองเห็นคนใส่ชุดสีน้ำเงินเข้มที่มุมทางทิศเหนือของยวี่ฮวาเหวียนแต่ไกลๆ คงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากเวินอ๋อง

เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและรวดเร็วนั้นเวินอ๋องได้ยินอย่างชัดเจน ภายใต้ความเงียบในยวี่ฮวาเหวียนนี้ ได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยดังขึ้นมา

เหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ต่อให้ไม่หันหลังกลับไป ก็รู้ว่าเป็นใคร

“เรื่องที่ตกลงองค์หญิงเหอซื่อแล้ว ยังไงก็ต้องทำให้ได้ ชายาเวินอ๋องได้กล่าวเยี่ยมเยียนท่านแม่ จึงไม่ได้มา ให้ข้าเอาดอกบัวจากภูเขาเทียนมาให้แทน” เวินอ๋องหยิบกล่องวที่อยู่ในอ้อมแขนออกมา บนกล่องนั้นสลักลายดอกไม้อย่างปราณีต บรรจงแกะ

ไม่นานนัก ในกล่องนั้นเต็มไปด้วยเกล็ดหิมะ สีขาวปกคลุมไปทั่วทั้งกล่อง มองดูเหมือนเป็นกล่องวิญญาณที่อีกไม่นานจะถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง

โล่หวินหลานมองดูสักพัก รับกล่องมาจากเวินอ๋อง แล้วยิ้มให้เขา

“ขอบคุณมากองค์ชาย เรื่องจัดการเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากไม่มีเรื่องอื่นอีก ข้าขอลาก่อน” โล่หวินหลานกำกล่องนั้นไว้ในมือแน่น แล้วเดินหมุนตัวจากไป แต่นางกลับถูกคนด้านหลังเรียกเอาไว้

“องค์หญิงเหอซื่อ ในเมื่อท่านได้ดอกบัวภูเขาเทียนแล้ว ก็ไม่ต้องกังวลใจ จะรีบกลับไปไหน? มานี่สิ ข้ามีเรื่องจะคุยกับนาง” เวินอ๋องไขว้มือทั้งสองไว้ด้านหลัง แล้วค่อยๆเดินไปยังศาลาด้านข้าง

เพราะว่าเป็นฤดูวหนาว ทุกๆศาลาในวังจึงใช่ผ้าคลุมเอาไว้ เพื่อที่จะกันไม่ให้ลมเข้ามา ถ้าหากทีคนเดินจนเหนื่อย ก็สามารถมานั่งพักได้

เวินอ๋องจึงเดินเข้าไป ทั้งตัวนั้นมีออร่าเต็มไปด้วยความกล้าหาญที่ยากจะต้านทาน

โล่หวินหลานครุ่นคิด เขากล้าที่จะออกตัวขนาดนี้ คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ จึงเข้าไปฟังเสียหน่อย

“องค์หญิงเหอซื่อเชิญนั่ง ศาลานี้ออกแบบอย่างเรียบๆ ต้องลำบากให้องค์หญิงเหอซื่อมารออยู่ในนี้สักพักเลย” ไม่รู้ว่าเวินอ๋องกลายเป็นคนสุภาพตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่งต่างจากเมื่อก่อนเวินอ๋องในความทรงจำของโล่หวินหลานที่มีนิสัยโผงผางราวกับฟ้ากับเหว

“ไม่เป็นไรค่ะ เวินอ๋องมีธุระอะไรพูดมาเลยดีกว่า อากาศหนาว ข้ากลัวว่าเวินอ๋องจะแข็งตายเสียก่อน” โล่หวินหลานกล่าวแบบยิ้มๆ

สีหน้าของนางเรียบเฉยมาตลอด ถ้าหากมองเฉยๆคงไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ เวินอ๋องก็เช่นกัน

เขาเจอคนมานับไม่ถ้วน เขาคลุกคลีอยู่ในวังมานาน แต่กลับมองไม่ออกว่าโล่หวินหลานกำลังคิดอะไรอยู่

“องค์หญิงมาที่แคว้นโม่ฉีนี้นับสิบวันแล้ว ท่านพ่อยังคงไม่ได้เลือกจัดงานอภิเษกให้ นี่เป็นการแสดงความรักออกมาอย่างชัดเจนของท่านพ่อ องค์หญิงคงจะลุ่มหลงไปกับงานอภิเษกของตัวเอง?” สายตาลุ่มลึกของเวินอ๋อง แฝงรอยยิ้มของบางๆ

โล่หวินหลานอึ้งไป เวินอ๋องคงไม่ได้อยากมายุ่งกับงานอภิเษกของนางหรอกใช่ไหม?

“ใช่ ฮ่องเต้ใส่ใจในพิธีอภิเษกของข้าขนาดนี้ ถือว่าเป็นเกียรติยิ่ง ไม่ว่าฮ่องเต้จะเลือกใครก็ตาม ข้าก็รู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก” โล่หวินหลานพูดพลางยิ้มอ่อนๆ

แต่ในแววตานั้นช่างเย็นชา ดวงตาที่สวยงามน่ามองนั้นควรจะเป็นสายตาที่อบอุ่นอ่อนโยนมากกว่า เพียงแต่มันแฝงด้วยความเย็นชา ทำให้เห็นได้ไม่ชัด

เวินอ๋องอึ้งไป ไม่คิดว่าโล่หวินหลานจะพูดเช่นนี้ ทำเอาเขารับมือไม่ทัน

“องค์หญิงคิดเช่นนี้ได้ก็ดี แต่นางเป็นถึงองค์หญิง คงไม่อยากให้คนอื่นมาจัดการเรื่องอภิเษกของตัวเองหรอกใช่ไหม? ยิ่งท่ามกลางองค์ชายก็มีทั้งดีและไม่ดี องค์หญิงไม่อยากเลือกคนที่ดีหรือ?” นิ้วโป้งของเวินอ๋องที่ใส่แหวรหยกอยู่นั้นลูบไปบนโต๊ะหินเย็นๆ

ในแววตาเขามีเพียงความเย็นชาและเย้ยหยัน ราวกับได้โล่หวินหลานมาในกำมือแล้ว เหมือนควบคุมทุกอย่างอยู่ในมือ

“เวินอ๋องทำไมถึงพูดเช่นนี้? หรือท่านมีความเห็นอื่นในใจ?” โล่หวินหลานตั้งใจแกล้งๆถามขึ้น อยากจะรู้ว่าในใจเขาคิดอย่างไร

ด้านนอกมีลมพัด ผ่านผ้าเข้ามา ผ่านกายของทั้งสอง ทำให้รู้สึกเย็นเยือก

“ไม่ใช่เพราะข้ามีความเห็นอื่น แต่ข้ารู้สึกว่าองค์หญิงนั้นเป็นคนฉลาดเฉลียว ไม่น่าทำตามใครง่ายๆ ถ้าหากองค์หญิงเลือกคนใดคนหนึ่งระหว่างพวกข้า ข้าว่าข้าสามารถช่วยได้นะ” ในแววตาของเวินอ๋องเผยความรู้สึกเย็นชาออกมา แต่ว่าเขายังคงต้องการคำตอบรับจากองค์หญิงเป็นอย่างมาก

แต่ก็ไม่เป็นไปตามคาด วันนี้ที่เขาพูดออกมา ก็เพื่อที่เขาจะได้อภิเษกกับนาง แต่ว่าโล่หวินหลานยังคงไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงเลือกมาอภิเษกที่ไม่มีอะไรเช่นนี้?

หรือว่าทุกวันนี้ฮ่องเต้เจียเฉิงโปรดเขาน้อยลง?

นางรู้สึกว่ามันไม่จำเป็น ยังเขาก็ยังมีเย่เซียวหลัวอยู่ทั้งคน แล้วเย่เซียวหลัวคอยคุมเขาขนาดนั้น จะยอมให้เขามาอภิเษกกับนางง่ายๆได้อย่างไร

โล่หวินหลานส่ายหัว “ข้าเริ่มจะเข้าใจที่เวินอ๋องบอกแล้ว เพียงแต่ เรื่องอภิเษกข้าต้องให้ฮ่องเต้เป็นผู้เลือก พวกข้าคงมีความเห็นอะไรไม่ได้ คงต้องปล่อยไป”

“องค์หญิงยังไม่เคยลองจะรู้ได้อย่างไร? ถ้าหากองค์หญิงเลือกข้า ข้าจะบอกให้ท่านพ่อจัดพิธีอภิเษกพวกข้าอย่างง่ายดาย” เวินอ๋องกล่าวอย่างมั่นใจ

กลัวแต่นางจะไม่ยอมตกลง

ลมจากด้านนอกค่อยๆพัดเข้ามา โล่หวินหลานไม่รู้สึกหนาวเลยแม้แต่น้อย มือของนางประสานกันแน่น ยิ้มอ่อนๆบนใบหน้า “เวินอ๋องทำไมถึงคิดว่าตัวเองดีที่สุดล่ะ? แล้วทำไมถึงมั่นใจว่าข้าต้องเลือกนาง? องค์ชายมีพระชายาแล้ว และชายาของพระองค์ดูท่าจะไม่น่ายอมใครง่ายๆ เวินอ๋องไม่กลัวว่านางจะโกรธเหรอ?”

แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อกล่าวถึงเย่เซียวหลัว สีหน้าของเวินอ๋องก็แย่ลง สำหรับเขานั้น การอภิเษกกับเย่เซียวหลัวเป็นเรื่องที่เขารู้สึกเสียดายที่สุด

“มีข้าอยู่ จะไปสนนางทำไมกัน? ข้าเป็นถึงเจ้าของเรือนเวินอ๋อง ข้าแค่รู้สึกว่าตอนนี้องค์หญิงลำบาก อยากจะช่วยเท่านั้นเอง หรือองค์หญิงไม่อยากให้ข้าช่วยเหรอ? บอกข้าได้นะ” เวินอ๋องพูดหว่านล้อม เขามั่นใจว่าองค์หญิงนั้นเป็นคนไม่มีอะไร

เขาแค่อยากจะอภิเษกกับองค์หญิงเหอซื่อ แค่นั้น แต่เหมือนจะมีคนไม่สนใจ

นานแล้วที่ไม่ได้เจอกับเวินอ๋อง โล่หวินหลานไม่รู้ว่าเขาเอาความมั่นใจมาจากไหนมากมาย

“เวินอ๋อง หรือว่าการเปิดเผยตัวตนของข้านั้นต้องการความช่วยเหลือ? ถ้าหากเวินอ๋องไม่เห็น ก็ไม่ต้องมาห่วงคนอื่นแบบนี้ ที่องค์ชายพูด ข้าไม่เก็บมาคิด เพราะข้าไม่ต้องการ ฮ่องเต้จะให้ฉัยอภิเษกกับใคร ข้าก็จะยอม” โล่หวินหลานพูดคำที่มาจากก้นบึ้งหัวใจ อยากจะให้เวินอ๋องตายใจคงมีเพียงวิธีนี้เท่านั้น

ถึงแม้ว่านางจะไม่รู้ว่าทำไมเวินอ๋องถึงอยากจะอภิเษกกับนางให้ได้ แต่ที่นางรู้คือ นางจะไม่ยอมภิเษกกับเขา

คำพูดของนางทำให้เวินอ๋องตกตะลึง

เขาส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ที่แท้องค์หญิงเหอซื่อคิดเช่นนี้นี่เอง โปรดอภัยที่ข้ามองผิดไป คิดว่าองค์หญิงจะไม่เหมือนคนอื่น ไม่คิดว่า เจ้าไปเถอะ คิดเสียว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น

ที่แท้ทุกอย่างเป็นเพียงความเพ้อฝัน เขาคิดผิด เขามองผิด

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นโล่หวินหลาน นางก็คงจะขัดขืน ไม่ยอมให้คนอื่นมาจัดการชีวิตตัวเอง

แต่ว่าองค์หญิงเหอซื่อนั้นต่างกัน นางกำหนดชะตาตัวเองเอาไว้แล้ว จึงต่างจากโล่หวินหลานที่จุดนี้

เวินอ๋องมองดูนางที่ค่อยๆเดินจากไป ก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ แต่ทำอะไรไม่ได้ เป็นเขาที่มองคนผิดไปเอง

ออกมาจากมุมทางทิศเหนือของยวี่ฮว่าเหวียน โล่หวินหลานรู้สึกอึดอัดในใจ คิดว่าเวินอ๋องน่าจะตายใจในเรื่องของนางไปแล้ว

เป็นอย่างนี้ก็ดี เพื่อเป็นการไม่ให้คนอื่นคิดว่านางมาเข้าใกล้เขาในคาบของโล่หวินหลาน

มีเพียงคนเดียวที่เดินออกมาจากมุมทางเหนือนั้น ยังไม่ทันที่จะเดินถึงประตูดงหัวเหยียน เห็นเพียงไซ่เยว่ที่ใส่ชุดนางวังสีเขียวเข้มเดินหาอะไรอยู่

จนกระทั่งหันมามองโล่หวินหลาน

“องค์หญิง ในที่สุดข้าก็หาท่านเจอ เมื่อกี้ท่านไปไหนมา? ข้ากังวลแทบแย่” ไซ่เย่วรีบเดินมาด้านข้างนาง แล้วต้อนให้นางเดินไปทางดงหัวเยี้ยน

“ที่เธวอรีบร้อนเช่นนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” โล่หวินหลานน้อยมากที่จะเห็นท่าทีนางเป็นเช่นนี้ คงจะเกิดเรื่องรีบร้อนอะไรแน่นอน

แล้วเดินตามนางเข้าไปในดงหัวเยี้ยน