ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 261

ตอนที่ 261 สิ่งที่มุ่งหวังปรารถณา

ฮองเฮาเย่ตักเตือนหรงฝินต่อหน้า แสดงถึงการประกาศความเป็นศัตรูอย่างเป็นทางการแล้ว เกรงว่าหลังจากนี้ชีวิตในวังของหรงฝินจะลำบากขึ้น

แต่ว่าหรงฝินที่มุ่งแต่จะเอาชีวิตฮองเฮาเย่นั้นไม่สนใจ วันนี้ที่นางได้เปิดเผยความลับของฮองเฮาเย่นั้น นางได้คิดถึงผลตามมาอยู่แล้ว นางจะไม่ให้เรื่องนี้มาทำลายการล้างแค้นของนางแน่

“ฮองเฮาหมายความว่าอย่างไรเหรอคะ? ข้าก็แค่ช่วยฮองเฮากำจัดคนทำผิดเท่านั้นเอง แค่สาวใช้ในวังที่นิสัยก้าวร้าว ถ้าหากไม่จัดการตั้งแต่วันนี้ กลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อฮองเฮาสักวันหนึ่ง อย่ารอให้ถึงสุดท้าย รอให้สาวใช้ในวังคนนั้นมาขี้รดบนหัวท่านเสียก่อน” หรงฝินนัยน์ตาเป็นประกาย อารมณ์ในแววตาของนางนั้นอดไม่ได้ที่ต้องฝืนทนต่อไป

ความเกลียดชังของทั้งสองนั้นมีอะไรมากกว่าที่เห็น แววตาเป็นประกายของทั้งสองแค่มองก็พอจะรับรู้ได้

“ข้าจะอันตรายหรืออะไร ไม่ต้องให้คนอย่างนางมายุ่ง นางเป็นแค่นางสนมเล็กๆในวัง กล้ามากล่าวหาข้าต่อหน้าแบบนี้ คงจะไม่มีข้าอยู่ในสายตาแล้วสินะ?” อารมณ์ของฮองเฮาเย่ไม่สามารถใช้คำว่าโมโหมาอธิบายได้ ราวกับถูกการดูหมิ่นครั้งใหญ่ อยากจะฆ่าหรงฝินเสียให้ตาย

ตอนนี้นางไม่ได้มีฉายาเป็นฮองเฮาอันสูงส่งแล้ว เป็นเพียงสนมธรรมดาๆคนหนึ่ง

หรงฝินผายไม่สนใจ นางสนมธรรมดาๆในฤดูหนาวนั้นช่างรู้สึกหนาวเหน็บ เมื่อเทียบกับฮองเฮาแล้ว นางนั้นดูไม่มีอะไรเลย

“ฮองเฮา ฮ่องเต้เป็นผู้สั่งให้วี่จือออกจากวังไปเอง ฮองเฮาจะโกรธอะไรข้าล่ะคะ? ท่านแค่รู้สึกไม่ชอบใจ ทำไมไม่ไปร้องไห้ฟ้องฮ่องเต้ล่ะคะ?” หรงฝินสะบัดผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในมือ แล้วเดินเฉิดฉายจากไป

ต่อให้ฮองเฮาเย่จะทนไม่ได้ นางก็ยังคงพูดเยาะเย้ยต่อไป ไม่สนว่าวันข้างหน้านั้นจะเป็นอย่างไร

หรงฝินนั้นเกลียดฮองเฮาเย่เสียยิ่งกว่าอะไร

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นางก็ยังมีอีกมือที่เอาไว้คอยรับมือฮองเฮาเย่ เพียงแค่มีข่าวอะไรไม่ดีเกี่ยวกับฮองเฮา ก็แต่ให้คนวิ่งมาบอกหรงฝินก็พอแล้ว

ยังเดินไม่ทันถึงดงหัวเยี้ยน ก็พบกับคนติดตามของเวินอ๋อง ให้นางไปพบที่มุมทางเหนือของยวี่ฮวาเหวี่ยน จะเอาดอกบัวภูเขาเทียนให้แก่นาง

ดูท่าเวินอ๋องเริ่มที่จะรู้ความจริงใจแล้ว จึงได้ขอพบเพื่อนำดอกบัวภูเขาเทียนมาให้นางก่อน เป็นอย่างนี้ก็ดี นางจะได้ไม่กังวลเรื่องการป่วยของหมิงซีอีก

“เข้าเฝ้าเวินอ๋องเจ้าค่ะ ไม่คิดว่าเวินอ๋องจะรีบขนาดนี้ ท่านช่างเป็นผู้ที่มีความจริงใจจริงๆด้วย” โล่หวินหลานมองเห็นคนใส่ชุดสีน้ำเงินเข้มที่มุมทางทิศเหนือของยวี่ฮวาเหวียนแต่ไกลๆ คงจะเป็นใครไม่ได้นอกจากเวินอ๋อง

เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและรวดเร็วนั้นเวินอ๋องได้ยินอย่างชัดเจน ภายใต้ความเงียบในยวี่ฮวาเหวียนนี้ ได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยดังขึ้นมา

เหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ต่อให้ไม่หันหลังกลับไป ก็รู้ว่าเป็นใคร

“เรื่องที่ตกลงองค์หญิงเหอซื่อแล้ว ยังไงก็ต้องทำให้ได้ ชายาเวินอ๋องได้กล่าวเยี่ยมเยียนท่านแม่ จึงไม่ได้มา ให้ข้าเอาดอกบัวจากภูเขาเทียนมาให้แทน” เวินอ๋องหยิบกล่องวที่อยู่ในอ้อมแขนออกมา บนกล่องนั้นสลักลายดอกไม้อย่างปราณีต บรรจงแกะ

ไม่นานนัก ในกล่องนั้นเต็มไปด้วยเกล็ดหิมะ สีขาวปกคลุมไปทั่วทั้งกล่อง มองดูเหมือนเป็นกล่องวิญญาณที่อีกไม่นานจะถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง

โล่หวินหลานมองดูสักพัก รับกล่องมาจากเวินอ๋อง แล้วยิ้มให้เขา

“ขอบคุณมากองค์ชาย เรื่องจัดการเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากไม่มีเรื่องอื่นอีก ข้าขอลาก่อน” โล่หวินหลานกำกล่องนั้นไว้ในมือแน่น แล้วเดินหมุนตัวจากไป แต่นางกลับถูกคนด้านหลังเรียกเอาไว้

“องค์หญิงเหอซื่อ ในเมื่อท่านได้ดอกบัวภูเขาเทียนแล้ว ก็ไม่ต้องกังวลใจ จะรีบกลับไปไหน? มานี่สิ ข้ามีเรื่องจะคุยกับนาง” เวินอ๋องไขว้มือทั้งสองไว้ด้านหลัง แล้วค่อยๆเดินไปยังศาลาด้านข้าง

เพราะว่าเป็นฤดูวหนาว ทุกๆศาลาในวังจึงใช่ผ้าคลุมเอาไว้ เพื่อที่จะกันไม่ให้ลมเข้ามา ถ้าหากทีคนเดินจนเหนื่อย ก็สามารถมานั่งพักได้

เวินอ๋องจึงเดินเข้าไป ทั้งตัวนั้นมีออร่าเต็มไปด้วยความกล้าหาญที่ยากจะต้านทาน

โล่หวินหลานครุ่นคิด เขากล้าที่จะออกตัวขนาดนี้ คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ จึงเข้าไปฟังเสียหน่อย

“องค์หญิงเหอซื่อเชิญนั่ง ศาลานี้ออกแบบอย่างเรียบๆ ต้องลำบากให้องค์หญิงเหอซื่อมารออยู่ในนี้สักพักเลย” ไม่รู้ว่าเวินอ๋องกลายเป็นคนสุภาพตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่งต่างจากเมื่อก่อนเวินอ๋องในความทรงจำของโล่หวินหลานที่มีนิสัยโผงผางราวกับฟ้ากับเหว

“ไม่เป็นไรค่ะ เวินอ๋องมีธุระอะไรพูดมาเลยดีกว่า อากาศหนาว ข้ากลัวว่าเวินอ๋องจะแข็งตายเสียก่อน” โล่หวินหลานกล่าวแบบยิ้มๆ

สีหน้าของนางเรียบเฉยมาตลอด ถ้าหากมองเฉยๆคงไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ เวินอ๋องก็เช่นกัน

เขาเจอคนมานับไม่ถ้วน เขาคลุกคลีอยู่ในวังมานาน แต่กลับมองไม่ออกว่าโล่หวินหลานกำลังคิดอะไรอยู่

“องค์หญิงมาที่แคว้นโม่ฉีนี้นับสิบวันแล้ว ท่านพ่อยังคงไม่ได้เลือกจัดงานอภิเษกให้ นี่เป็นการแสดงความรักออกมาอย่างชัดเจนของท่านพ่อ องค์หญิงคงจะลุ่มหลงไปกับงานอภิเษกของตัวเอง?” สายตาลุ่มลึกของเวินอ๋อง แฝงรอยยิ้มของบางๆ

โล่หวินหลานอึ้งไป เวินอ๋องคงไม่ได้อยากมายุ่งกับงานอภิเษกของนางหรอกใช่ไหม?

“ใช่ ฮ่องเต้ใส่ใจในพิธีอภิเษกของข้าขนาดนี้ ถือว่าเป็นเกียรติยิ่ง ไม่ว่าฮ่องเต้จะเลือกใครก็ตาม ข้าก็รู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก” โล่หวินหลานพูดพลางยิ้มอ่อนๆ