ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 262

ตอนที่ 262 ดอกบัวจากภูเขาเทียน

จนถึงวินาทีที่ก้าวเข้ามาในดงหัวเยี้ยน ไซ่เยว่ค่อยรู้สึกโล่งอก แล้วจึงค่อยๆพูดขึ้นมา “ที่จริงไม่ได้มีเรื่องรีบร้อนอะไร เพียงแค่หมิงอ๋องรอท่านอยู่ที่ดงหัวเยี้ยน เขาบอกว่าจะต้องเจอท่านให้ได้ ข้าก็เลยไปตามท่านมา”

โม่ฉีหมิง? ทำไมเขาถึงมาตอนนี้?

โล่หวินหลานรู้สึกตื่นเต้น แต่ก็แอบดีใจ ดีใจที่เขามาหา แต่กลับไม่รู้จะพูดกับเขายังไงดี

“หมิงอ๋องอยู่ไหนล่ะ?”

“รอท่านอยู่ที่ห้องโถง” ใบหน้าของไซ่เยว่เปื้อนรอยยิ้มบางๆ ส่งนางเดินมาถึงหน้าห้องโถง แล้วก็ขอตัวไป

มีไออุ่นจากด้านในออกมา โล่หวินหลานมองดูไซ่เยว่ที่รีบขอตัวไป แล้วนางก็รู้สึกไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ดูท่าในช่วงที่นางไม่อยู่นั้น โม่ฉีหมิงยังคงเข้มงวดกับเด็กรับใช้เหมือนเดิม เด็กรับใช้ทุกคนต่างเกรงกลัวเขา

ดูจากท่าทางที่ไซ่เยว่รีบจากไปเมื่อครู่ นางก็พอจะเดาได้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“เมื่อกี้นางไปไหนมา?” โม่ฉีหมิงนั่งอยู่ที่บัลลังก์ แล้วค่อยๆจิบชา

นางคือองค์หญิงเหอซื่อ ไม่ใช่โล่หวินหลานเสียหน่อย ไม่มีอะไรต้องเกรงกลัว ต่อให้นางไปพบใครมาแล้วจะทำไม?

“ถูกฮ่องเต้เรียกเจ้าไปถามไถ่นิดหน่อย” โล่หวินหลานไม่อยากจะพูดอะไรมาก นางนั่งลงด้านข้างอย่างรู้สึกเหนื่อยล้า

“ฮ่องเต้ทำไมอยู่ดีๆถึงเรียกเจ้าไปคุยล่ะ? ให้เจ้าเลือกองค์ชายเหรอ?” ทันใดนั้นโม่ฉีหมิงยืนขึ้น แล้วไล่ถาม

ดูท่าทางตื่นตัวของเขาเช่นนี้ โล่หวินหลานก็อยากจะหัวเราะขึ้นมา ทั้งๆที่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ปฏิกิริยาของเขาเช่นนี้ราวกับทำเหมือนว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

“วันนั้นข้าไปหยิบยาที่โรงแพทย์หลวง เจอกับวี่จือ นางเกรี้ยวกราดมาก ไม่เอาใครไว้ในสายตาทั้งนั้น ข้ากับเขาก็เกิดปะทะกันนิดหน่อย สุดท้าย หรงฝินก็ไปราวงานเรื่องราวเสียก่อน วันนี้ฮ่องเต้จึงเรียนข้าไปเข้าพบ” โล่หวินหลานไม่อยากจะปิดบังโม่ฉีหมิง จึงเล่าให้เขาฟังทั้งหมด

“เจ้าไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม?” ที่โม่ฉีหมิงสนใจไม่ใช่เนื้อเรื่องที่นางเล่ามา แต่เป็นเรื่องที่นางนั้นจะบาดเจ็บหรือไม่ เหมือนกับเขาได้พบอะไรบางอย่าง

โล่หวินหลานมองเขาอย่างอึ้งๆ แล้วจึงส่ายหัว

“วี่จืออยู่เคียงข้างฮองเฮามานาน แถมยังเป็นคนใช้ที่โปรดปราน นิสัยก็ได้มาจากฮองเฮา บางครั้งก็มากไปหน่อย คงจะเคยชินนิสัยนี้มานาน ต้องสั่งสอนเสียหน่อย” แววตาของโม่ฉีหมิงประกายเย็นชาออกมา แววตานั้นช่างน่ากลัว แหลมคมเสียยิ่งกว่าอะไร

“เมื่อก่อนก็ไม่เห็นว่านางจะ...” โล่หวินหลานหยุดพูดลง กลืนคำที่จะพูดลงไป เมื่อรู้ว่าตัวเองหลุดคำพูดออกไป แล้วนาง็ไม่หันกลับไปมองโม่ฉีหมิงอีก

โม่ฉีหมิงรู้ว่านางจะพูดอะไรต่อ จึงฟังนางพูดต่อ แล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย “เมื่อก่อนนางเห็นว่านางเป็นยังไงนะ? หรือว่าองค์หญิงเคยรู้จักวี่จือมาก่อน?”

โม่ฉีหมิงเป็นคนฉลาด ถึงไม่พูดเขาก็รู้ดีว่านางกำลังคิดอะไร ยิ่งคำที่พูดออกไปแล้วตั้งครึ่งหนึ่ง ถูกเขาจับได้แล้ว ยังอยากจะหนีอีก?

“ที่ข้าพูดไม่ใช่วี่จือ?องค์ชายครั้งนี้ไปดงหัวเหยี้ยนเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า?” โล่หวินหลานเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างหลักแหลม

นางรู้ดีว่าโม่ฉีหมิงจะต้อนถามเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ จนไม่มีที่สิ้นสุด จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

ในใจของโม่ฉีหมิงก็รู้อยู่แล้ว ว่าองค์หญิงเหอซื่อไม่เคยรู้จักกับวี่จือ แล้วจะรู้ได้ไงว่าเมื่อก่อนนางเป็นอย่างไร นางต้องเป็นโล่หวินหลานแน่ๆ

ในเมื่อตอนนี้นางยังไม่อยากพูด เขาก็ไม่อยากจะเปิดโปงนาง รอวันที่ความจริงเปิดเผยออกมาทั้งหมด

“อันนี้ให้เจ้า ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการ” โม่ฉีหมิงหยิบกล่องออกมา ใหญ่กว่ากล่องที่เวินอ๋องให้เล็กน้อย เนื้อกล่องนั้นสวยงามปราณีตเหมือนกัน

โล่หวินหลานไม่ต้องคิดก็รู้ว่าด้านในนั้นคืออะไร ไซ่ว่เยว่ที่ยืนดูแลอยู่ข้างๆนาง ตอนที่เย่เซียวหลัวต้องการดอกบัวจากภูเขาเทียน ไซ่เยว่ก็อยู่ข้างๆ ยังไงก็ตาม โม่ฉีหมิงก็ได้ยินที่พูดทั้งหมด

ไม่คิดว่าเขาจะให้ดอกบัวจากภูเขาเทียนเช่นกัน ตอนนี้รู้สึกว่ามันจะเกินความจำเป็น

แต่ว่าของล้ำค่าอย่างดอกบัวจากภูเขาเทียน ไม่ใช่ว่าเป็นของที่จะมีได้ทุกคน สองคนนี้ให้มาติดๆกัน เก็บเอาไว้วันหลังก็ได้ใช้

“นี่คืออะไร?” โล่หวินหลานแกล้งเป็นไม่รู้ แล้วหยิบกล่องมาดู

“ดอกบัวจากภูเขาเทียน” โม่ฉีหมิงรู้ดีว่าโล่หวินหลานฉลาดเฉลียว นางรู้ดีแต่ก็ยังแกล้งถามเขา เขาจึงตอบนางไปตามน้ำ

แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด โล่หวินหลานลูบกล่องที่อยู่ในอ้อมอกตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมามองโม่ฉีหมิง แล้วหยิบกล่องนั้นขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ

“นี่เป็นดอกบัวจากภูเขาเทียนที่เวินอ๋องให้ ทำไมเวินอ๋องถึงรู้ว่าข้าก็ต้องดอกบัวจากภูเขาเทียน?” โล่หวินหลานรู้ความเป็นมาของเรื่องแล้ว แต่นางก็ยังถาม

นางวางนิ้วไว้บนกล่อง แล้วพยักหน้าเบาๆ

สีหน้าโม่ฉีหมิงเรียบเฉย ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องที่ข้าอยากรู้ ยังไม่เคยไม่รู้”

โล่หวินหลานรู้ว่าเขามีความมั่นใจนี้ แต่ว่าตอนนี้สู้เมื่อก่อนไม่ได้แล้ว

“ท่านอ๋องนั้นมั่นใจ ก็จริง ท่านอ๋องมีผู้เป็นหูเป็นตาไปทั่วแผ่นดิน แค่ท่านอ๋องออกคำสั่ง พวกเขาก็จะเชื่อฟังทำตาม” โล่หวินหลานพูดชมเขาอย่างไร้ร่องรอย

อำนางของโม่ฉีหมิง แม้กระทั่งเวินอ๋องก็ยังเกรงกลัว หูตาของทั้งเมืองใช่ว่าไม่มี แต่ก็เหมือนที่โล่หวินหลานบอก เพียงแค่เขาออกคำสั่ง ทุกคนก็ยอมถวายชีวิตแก่เขา

แต่ที่เขาต้องการไม่ใช่พวกนั้น