ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 265

ตอนที่ 265 อยากจะใกล้ชิด

ตอนนี้ดูท่า จื๋อเอ่อได้ปลดปล่อยแล้ว

โล่หวินหลานได้นึกถึงเรื่องที่เขาทำกับนางวันนั้น ดูท่าการที่เขาปราณีปราณอมแก่โล่หวินหลานนั้น จะไม่ได้ช่วยอะไร

“แม่ทัพที่ท่านพูดนั้นเรื่องจริงหรือ? ตอนนั้น ตอนที่ข้าเพิ่งเจอ ท่านไม่ได้เป็นแบบนี้” โล่หวินหลานขมวดคิ้ว

นึกย้อนไปตอนแรกที่พวกเขาเจอกัน จื๋อเอ่อท่าทีเก้งก้างทำไรไม่ถูก ตอนนั้นเขาคิดว่าโล่หวินหลานคืออาลั่วหลัน อยากจะทำเรื่องไม่ดีกับนาง ตอนนี้กลับมาคิดดู ทำผิดไปแล้วจริงๆ

“องค์หญิง เรื่องตอนนั้นขออย่าได้พูดถึงอีก เป็นที่ข้าหน้ามืดตามัวเองในตอนนั้น ใครจะรู้ ว่าท่านจะเป็นหญิงที่มีแผนการและความกล้าเช่นนี้ นับถือจริงๆ” นี่เป็นครั้งแรกที่จื๋อเอ่อสยบแทบเท้าหญิงสาว ทำให้เขาตกใจเหมือนกัน

“ข้าขอบคุณตอนนั้นมาก ถ้าหากแม่ทัพไม่เข้ามา ข้ายังไม่รู้จะหาเหตุผลไหนเข้ามา และไม่รู้จะทำเรื่องที่ข้าหวังได้อย่างไร” โล่หวินหลานนึกถึงเรื่องราวในตอนนั้น ว่ามันช่างเป็นช่วงเวลาที่ดี

ตอนนั้นยังไม่ได้เข้ามาในวัง ไม่มีเรื่องเยอะขนาดนี้ แต่หลังจากเข้าวังแล้วนั้น เจอคนที่ตัวเองอยากเจอ ช่างคุ้มค่าจริงๆ

“ชีวิตนอกวังนั้นอิสระเสรี ไม่มีคนมาปองร้าย ทั้งๆที่นางสามารถมีชีวิตอยู่นอกวังได้ ทำไมถึงอยากจะเข้ามาอยู่ในวัง?” ปัญหานี้รังควานใจของจื๋อเอ่ออยู่นาน เขาไม่รู้ว่าคนที่โล่หวินหลานเฝ้าคอยนั้นเป็นใคร

ในวัง มีองค์ชายหลายคนเข้าหานางในระยะที่พอดี แต่นางเองที่ไม่ยอมเข้าใกล้พวกเขา ถ้าหากคนที่นางต้องการนั้นเป็นหนึ่งในบรรดาองค์ชาย มันช่างเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ

ในที่สุดเขาก็ถามมันออกมา โล่หวินหลานรู้ว่าเขาอยากถามเรื่องนี้มานานแล้ว ตั้งแต่วันที่นางเข้ามาในวัง เขาอยากถามมาตลอด แต่ยังหาเหตุผลและเวลาที่สมควรไม่ได้

“ท่านแม่ทัพ นั้นเป็นสิ่งที่ข้าปรารถนาอยู่ในใจ นางคงดูไม่ออก ว่าที่ข้าเข้าวังมานั้น เพราะต้องการจะคลายข้อข้องใจในหนึ่งปีที่ผ่านมา เจ้าอาจจะเข้าใจ หรืออาจจะไม่เข้าใจ” โล่หวินหลานตอบด้วยความจริงใจ

จื๋อเอ่อเป็นคนฉลาด เขาจะเข้าใจความหมายที่นางสื่อเอง และจะไม่ถามต่อ

ทุกคนล้วนมีความลับในใจ และยอมที่จะเก็บมันเอาไว้ในใจ

“ในเมื่อองค์หญิงกล่าวเช่นนี้แล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรที่ต้องการจะถามอีก ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นเรื่องงานอภิเษก ฮ่องเต้เจียเฉิงมีลูกชายสิบคน หลัวอ๋ององค์เล็กสุดก็เป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว นอกเสียจากองค์ชายสี่ที่พระชายาสิ้นพระชนม์ ไม่ว่าจะเป็นคนไหนก็ตาม ก็เป็นได้เพียงสนม แต่ว่า ท่านเป็นถึงองค์หญิงแห่งแคว้นเซิ่งโจว จะเป็นสนมได้อย่างไร?” จื๋อเอ่อครุ่นคิดปัญหาที่สงสัยมานาน ก่อนหน้านี้เขาก็เคยปรึกษากับฮ่องเต้เซิ่งโจวมาก่อนแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ก็หาคำตอบไม่ได้

จนมาวันนี้ คงจะให้นางอภิเษกเป็นสนมในฐานะองค์หญิงไม่ได้

ที่จื๋อเอ่อพูดมาก็ถูก ลูกชายของฮ่องเต้เจียเฉิงต่างอภิเษกกันหมดแล้ว ถ้าหากจุดประสงค์ของฮ่องเต้เมืองเซิ่งโจวคือการให้นางเป็นสนมล่ะ ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

ถ้าเขาต้องการให้องค์หญิงเหอซื่อเป็นพระชายาละก็ งั้นเขาก็คิดผิด?

“องค์ชายสี่ไม่ลองก็คงไม่รู้ อย่างที่นางบอก ว่าองค์ชายท่านอื่นก็มีชายากันหมดแล้ว ข้าก็เป็นได้แค่สนม ไม่สมกับฐานะ” โล่หวินหลานยกมุมปากขึ้นยิ้ม

ริมฝีปากสีอ่อนนั้นน ยิ้มขึ้นมายิ่งทำให้ดูน่าค้นหายิ่งขึ้น

ราวกับวางแผนมาแล้วอย่างดี

จื๋อเอ๋อมองความคิดนางไม่ออก

“แต่ว่าหมิงอ๋องไม่ใช่คนโปรดของฮ่องเต้ ในใจของฮ่องเต้เขาก็สำคัญเหมือนคนอื่นทั่วไป และหมิงอ๋องยังเป็นคนบึ้งตึง เย็นชาราวกับน้ำแข็ง มีแต่สมอง เจ้าคิดว่าเขาจะให้นางเป็นชายาหรือ?” จื๋อเอ๋อพูดอย่างทนเก็บไว้ไม่ไหว

โม่ฉีหมิงนั้นสำรวจมาเรียบร้อยแล้ว เรื่องเมื่อก่อนนั้นไม่ต้องพูดถึง หลังจากที่ร่างกายและโฉมหน้ารักษาจนหายแล้วนั้น เขาก็เป็นองค์ชายที่รูปงามราวกับหยก บุคลิกและออร่าเปร่งประกาย ไม่แย่กว่าองค์ชายองค์อื่นเลย

เพียงแต่ จื๋อเอ๋อมีความหลังที่ไม่ดีกับเขา

“ข้ามีวิธี ขอให้แม่ทัพจื๋อเอ๋อไม่ต้องกังวลไป ข้าคาดว่าอีกไม่กี่วัน ฮ่องเต้เจียเฉิงจะเรียกข้าเข้าพบ ให้ข้าได้เลือกองค์ชาย องค์ชายนั้นจะเลือกใครก็ได้ เพียงแต่ ในใจเขาก็หวังให้เป็นหมิงอ๋อง ครั้งก็คงจะไม่ต่างกัน” โล่หวินหลานครุ่นคิด แล้วค่อยๆพูดออกมา

เพียงแค่หมิงอ๋องตกลง และนางก็สนใจหมิงอ๋องอยู่แล้ว คิดว่าฮ่องเต้เจียเฉิงน่าจะยินดี

“ขอแค่เจ้าคิดให้ดีๆ ก็พอแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ยังอยู่เคียงข้างเจ้าไม่เปลี่ยนใจ ต่อให้ในอนาคตข้าต้องกลับเซิ่งโจวไป ข้าก็จะไม่ลืมว่าเคยร่วมมือกับเจ้า” จื๋อเอ๋อเป็นทหารติดอาวุธ รู้เพียงไม่มาก รู้แค่คำว่า ซื่อสัตย์ คำเดียวเท่านั้น

โล่หวินหลานพยักหน้า เหมือนตอนนี้ลมพายุมีท่าทีจะหยุดลง หิมะที่ตกหนักเมื่อกี้กลายเป็นหิมะเบาๆ ออกไปตอนนี้ คงจะไม่เปียก

“แม่ทัพ ข้างนอกหิมะหยุดแล้ว พวกข้าไปกัน” โล่หวินหลานเปิดผ้าม่านออก ลมหนาวค่อยๆพัดมาปะทะหน้า

ข้างนอกไม่มีหญิงรับใช้อยู่แม้แต่คนเดียว จื๋อเอ๋อมองโล่หวินหลานอย่างสงสัย “องค์หญิง หญิงรับใช้ของท่านไปไหนหมด?”

ทำไมไม่รอท่านอยู่ที่หน้าประตู ออกไปเดินมั่ว?