ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 270

ตอนที่ 270 ได้รู้ความจริง

หลังจากที่ฮองเฮาสูญเสียคนข้างกายอย่างวี่จือไป ทั้งวังก็เงียบลงเยอะ นอกจากสวดมนต์ไหว้พระแล้ว ก็ไม่รู้จะทำอะไรอีก

ดูจากเหตุการณ์ตอนนี้ นางคงต้องเก็บอารมณ์ และดูแลสุขภาพตัวเองในวังนี้ อ่องเต้เจียเฉิงไม่ได้เอนเอียงมาทางนางอย่างชัดเจนแล้ว ทำไมยังต้องทำให้นางไม่พอใจอีก?

“ลูกมาเยี่ยมท่านแม่” องค์รัชทายาทจะมาเยี่ยมท่านแม่ในทุกเช้าไม่ขาดสาย

ในตอนนี้ เขาที่ทำหน้าที่เป็นลูกชาย ไม่มีทางที่จะลืมคำว่า กตัญญูไปได้

ถึงแม้ว่าการมาหาฮองเฮาเย่นั้น จะทำให้ฮ่องเต้เจียเฉิงดูเฉยๆ

“นั่งเถอะ” ฮองเอาปักธูปดอกสุดท้าย แล้วนั่งลงตรงที่หลัก

“ลูกมาเยี่ยมแม่ทุกวันเลย แม่ค่อยรู้สึกสบายใจตอนที่มีลุกอยู่”

ในวังมีหลายใจคน จิตใจชั่วร้าย ดดยเฉพาะหรงฝินที่ทำตัวเป็นปฏิปักษ์ต่อนาง

ความบาดหมางของนางกับหรงฝินนั้นชัดเจนในใจดี เรื่องในใจหลายปีมานี้ มันจะหายไปภายในหนึ่งคืน?

ในวังใครอยากได้ชีวิตนางมากที่สุด ก็คงจะเป็นหรงฝิน

นางต้องไม่ให้หรงฝินจับสังเกตนางได้ จะต้องดูแลสุขภาพอีก อยากจะได้ความรักอีกครั้ง มันก็จะเหนื่อยหน่อยนะช่วงนี้

“ท่านแม่ทำไมช่วงนี้สีหน้าไม่ค่อยดี ไม่กี่วันก่อนมีขุนนางมาถวายขิงพันปีแก่ลูก เอามาให้ท่านแม่บำรุงร่างกาย ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ” องค์รัชทายาทพูดจบ ก็หันไปสั่งองครักษ์ประจำตัว ให้หยิบกล่องสีน้ำตาลเข้มออกมา

ฮองเฮาเย่โบกมือ ให้สาวรับใช้ประจำตัวมาเก็บไป

“ลูกนี่ดีกับแม่เสียจริง ช่วงนี้ลูกต้องระวัง อย่าให้ใครจับพิรุธได้ ข้าถูกคนลอบทำร้ายจนกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ แต่ฮ่องเต้ไม่กล้าทำอะไรข้า แต่กับลูกนั้นไม่เหมือนกัน เรื่องราวมันเกี่ยวกับบัลลังก์ ต้องระวังให้มาก” ฮองเฮาเย่สั่ง เสียงนั้นบดบังความเหนื่อยไม่มิด

นางก็มีที่พึ่งพิงเพียงหนึ่งเดียว ถึงแม้ไม่ใช่ลุกแท้ๆของนาง แต่เลี้ยงดูมานาน ก็พอจะมีความรักความผูกพันธ์อยู่

“ลูกเข้าใจแล้ว ท่านแม่ ช่วงนี้ท่านพ่อกังวลเรื่ององค์หญิงเหอซื่ออยู่ ไม่รู้ว่าจะเลือกใครดี ไม่กี่วันก่อนยังเรียกองค์ชายหลายคนไปเข้าพบ แต่ก็ไม่มีวิธีอะไร” องค์รัชทายาทเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่งนี้ให้ฮองเฮาฟังจนหมด หวังเพียงว่านางจะมีความเห็น

ฮองเฮาเย่นั้นอยู่กับฮ่องเต้เจียเฉิงมานานหลายปี ก็รู้นิสัยของเขาดี อาจจะคิดวิธีออกมาได้

“ทุกคนรู้ฐานะขององค์หญิงเหอซื่อดี เจ้าเป็นองค์รัชทายาทของแคว้นโม่ฉี ไม่ยอมให้เจ้าอภิเษกกันนางแน่ๆ ที่ฮ่องเต้ต้องการที่สุดคือหมิงอ๋อง หากไม่ใช่เพราะหมิงอ่องนั้นไม่อยากอภิเษก เขาก้คงได้อภิเษกกับองคืหญิงเหอซื่อนานแล้ว แล้ววันนี้เวินอ๋องยังยื่นมือเข้ามาร่วมด้วยอีก ฮ่องเต้ไม่น่าจะให้องคืหญิงอภิเษกกับเขา” ฮองเฮาเย่วิเคราะห์ แววตานั้นเต็มไปด้วยความได้ใจ

“ทำไม? ถ้าหากหมิงอ๋องไม่ยอมอภิเษก องค์หญิงเหอซื่อก็คงต้องอภิเษกกับเวินอ๋อง” ในใจขององค์รัชทายาทนั้นตัดอ๋องยี่ออกจากตัวเลือกตั้งแต่แรกแล้ว

ฮองเฮาเย่ส่ายหัว “นิสัยของฮ่องเต้ข้าเข้าใจดี ฮ่องเต้อยากจะใช้องค์หญิงเหอซื่อมาจัดการอำนาจในวัง ให้องค์ชายเป็นใหญ่ ให้พวกเขาไม่อาจทำผิด และลูกก็เป็นองค์รัชทายาทแล้ว คงไม่ให้ลูกอภิเษกกับองคืหญิงเหอซื่อเป็นแน่ แต่เวินอ๋องมีหลัวเอ่อแล้ว และตระกุลเย่ตอนนี้ก็อำนาจลดลงจากเมื่อก่อน โดยปกติแล้ว น่าจะเหลือแต่หมิงอ๋อง”

บวกกับที่มีอ๋องยี่ร่วมด้วย องค์หญิงเหอซื่อคงไม่ตกถึงมือเขาแน่นอน

“ความหมายของท่านแม่คือ ท่านพ่อมีคำตอบในใจอยู่แล้ว ว่าจะให้องค์หญิงอภิเษกกับหมิงอ๋อง?” องค์รัชทายาทคิดไม่ถึงขั้นนี้ “แต่ว่าหมิงอ่องบอกอย่างชัดเจนว่าเขาจะไม่อภิเษกกับองค์หญิงเหอซื่อ ท่านพ่อเข้าใจนิสัยของเขาดี เรื่องที่เขาอยากทำ ไม่มีใครบังคับเขาได้” องค์รัชทายาทขมวดคิ้วและพูดเสียงเข้ม ราวกับกำลังครุ่นคิดอยู่

ฮองเฮาเย่พยักหน้า โม่ฉีหมิงเด็กคนนั้น นิสัยเหมือนกับเฉินเฟยอย่างกับแกะ ทั้งดื้นรั้นและมุ่งมั่น เรื่องที่ตัดสินใจแล้วก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ แต่ฮองเต้กลับรักแต่พวกเขาทั้งสอง

“วิธีนั้นมาจากคนคิด เรื่องนี้จะให้เวินอ๋องมายุ่งไม่ได้ ลูกมีวิธีที่ดีกว่านี้ไหม?” ฮองเอาเย่จิบน้ำชา ให้รสชาติมันค่อยๆไหลผ่านลงคอไป

อยากจะให้หมิงอ๋องอภิเษกกับองค์หญิงเหอซื่อ ไม่ใช่ว่าจะหาวิธีไม่ได้ องค์รัชทายาทครุ่นคิดพลางกล่าวขึ้น “ในเมื่อท่านพ่ออยากจะให้หมิงอ๋องอภิเษกกับองค์หญิงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ก็เท่ากับเรื่องนี้สำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง ทางเวินอ๋องนั้น ลูกคิดว่าทางชายาเวินน่าจะรู้ดีว่าควรรับมืออย่างไร”

คนนอกจะเข้ามายุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ให้พูดถึงชายาเวินนั้น เมื่อก่อนไม่มีใครควบคุมเวินอ๋องได้เลย แต่มีเพียงนางที่ทำได้

ฮองเฮาเย่ค่อยๆยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง เมื่อพูดถึงเย่เซียวหลัว ในใจของนางก็มีความสุขขึ้นมา

ที่แท้เป็นเพราะเย่เซียวหลัวนั้นร้ายกาจ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อภิเษกกับองค์รัชทายาท แต่ก็ทำให้นางไม่เปลืองแรงและความคิด

มิเช่นนั้น การอาละวาดของนางนั้น ทำให้เดือดร้อนกันไปหลายวันทีเดียว นางไม่มีอารมณ์ที่จะไปยุ่งเรื่องของเด็กๆสักเท่าไหร่

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ไปเถอะ เรื่องนี้ยิ่งจัดการได้เร็วยิ่งดี” ฮองเฮาเย่โบกมือ แล้วเดินกลับเข้าไปพักในห้อง

เพราะเรื่องของหรงฝิน ทำให้นางไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มอิ่มสักวัน

ถึงแม้ว่านางรับใช้ที่มาใหม่จะเฉียบแหลมคล่องแคล่ว แต่ไม่รู้ใจเอ ไม่รู้ว่าต้องสอนอีกเท่าไหร่ ถึงจะสอนออกมาได้อย่างวี่จือ

ทางด้านเวินอ่องก็วุ่นวายกันทั้งวัน หลังจากที่มีข่าวออกมาจากวัง เย่เซียวหลัวก็ทำโทษข้าทาสบริพาลในเรือนทั้งหมดครั้งหนึ่ง