ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 271

ตอนที่ 271 ยุยงกันทั้งสองฝ่าย

“ทำไมถึงทำเยี่ยงนี้ได้?” เย่เซียวหลัวทำให้ตนเองเข้มแข็งขึ้น ทำไมนางถึงต้องแบกรับทุกอย่างไว้? ทำไมใจของเวินอ๋องถึงได้ไปให้กับผู้หญิงคนอื่น อีองค์หญิงที่มาจากแคว้นเซิ่งโจว มันดีกว่านางตรงไหน?

นางนึกว่าโล่หวินหลานตายไปแล้ว ก็สามารถทำให้ใจของเวินอ๋องอยู่กับนางตลอดไป แต่นางไม่รู้เลย ไม่มีโล่หวินหลานแล้ว ก็ยังคงมีคนที่เหมือนโล่หวินหลานอีกพันๆล้านๆคน ชีวิตนี้ เวินอ๋องคงไม่ชอบแค่นางคนเดียวอย่างแน่นอน

เวินอ๋องทำแววตาที่คาดคิดไม่ถึง เหมือนกำลังยิ้มและเหมือนกำลังกลุ้มใจในเวลาเดียวกัน

“เจ้าไม่รู้หรือว่าเพราะอะไร เจ้าฉลาดล้ำโลกขนาดนี้ น่าจะรู้ดี ตอนนั้นที่เจ้าแต่งงานกับข้าเพราะอะไรเจ้ารู้ดี ข้าเองก็ไม่สามารถหยุดอยู่แค่เจ้าได้”

เย่เซียวเหลียวหยุดชะงักไป เหมือนท่อนไม้ที่ส่ายหัวไปมา “ข้าไม่รู้ และไม่อยากรู้ ข้าเป็นของเจ้ามาแค่ปีกว่า ทำไมถึงรีบมาพระชายาเร็วขนาดนี้? ถ้าเจ้าอยากมี ข้าสามารถหาให้เจ้าได้ หาคนที่สวยกว่า แค่ขอให้เจ้าอย่าแต่งกับองค์หญิงเหอซื่อ”

เพื่อต่อต้านเจ้าหญิงเหอซื่อ เย่เซียวหลัวอาการร้ายแรงถึงขึ้นไม่พูดเหตุผล”

“แค่เจ้าไม่สู่ขอองค์หญิงเหอซื่อ เจ้ายอมหาหญิงที่งามกว่า และไม่สนใจว่าจะใช้พระสวามีคนเดียวกันหรือไม่”

องค์หญิงเหอซื่อกลายเป็นแผลในใจของนางไปแล้ว ก็เหมือนตอนนั้นที่มีโล้หวินหลาน ได้บาดใจนางไปอย่างลึกไปครั้งหนึ่งแล้ว แค่พูดถึงนาง ในของนางก็เหมือนโดนบาดไปอีกแผล

“เย่เซียวหลัว เจ้ารู้ไหมว่าตนเองกำลังพูดอะไรอยู่? นี่มันเหมือนหญิงสาวตรงไหน? ยังใช่พระชายาอยู่หรือ?” เวินอ๋องทำสีหน้าที่ดูแย่แล้วลุกขึ้น สีหน้าและในใจกำลังต่อว่านาง แต่ปกติคนที่มีหัวสมองหน่อยๆ จะไม่พูดคำพูดพวกนี้ออกมา

“ข้า......เวินอ๋อง ข้าก็ไม่อยากเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ข้าไม่สามารถทนเห็นเจ้าไปสู่ขอพระชายาคนใหม่ได้ ยังไงเจ้าก็ไม่สามารถมีข้าแค่คนเดียวแล้ว ทำไมข้าถึงเลือกพระชายาให้เจ้าไม่ได้?” ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา พูดอะไรออกมาแบบไม่คิดเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา

“หุบปากเถอะ อย่าพูดอีก ข้าตัดสินใจไปแล้ว ช่วงนี้เจ้าก็อยู่แต่ในตำหนักอย่าไปไหน ไม่ต้องไปถวายบังคมกับเสด็จแม่ในวังหรอก” เขาสะบัดแขนเสื้อ หันหลังแล้วเดินจากไป

หิมะและลมข้างนอกแรงมาก พอเปิดประตูออกไป ก็มีลมหนาวพัดเข้ามาอย่างแรง พัดมาแรงจนตัวของเย่เซียวหลัวถอยไปข้างหลังเลยทีเดียว

“พระชายาเจ้าค่ะ ต้องรักสุขภาพตัวเองมากๆนะเจ้าคะ!” บ่าวที่คอยติดตามเย่เซียวหลัวพยุงร่างที่โดนลมพัดจนยืนไม่ไหว

“ปล่อยข้า ข้าเดินเองได้ ไม่ต้องให้เจ้ามาพยุง” เย่เซียวหลัวผลักบ่าวที่จับแขนนางไว้ ถึงนางจะดูตัวเบา แต่นางก็สามารถทำให้ร่างของตนยืนได้อย่างมั่นคงและเดินถอยหลังไปยังห้องข้างหลัง

ไม่มีใครเข้าใจนาง ไม่มีใครรู้ความคิดของนาง เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่ารักคนๆหนึ่งมันยากจริงๆ แต่ถึงจะเป็นเยี่ยงนี้นางก็ยังคงอยากเข้าใกล้

พอเข้าใกล้แล้ว คนที่บาดเจ็บก็คือตัวเอง ดูๆแล้วมันตลกแค่ไหน

เผาไฟในห้องนอนค่อยๆอ่อนลง ความอบอุ่นของไฟนั้นค่อยๆระเหยขึ้นมา ข้างนอกเป็นที่ๆหนาวจนไม่มีใครสามารถต้านทานได้ แต่ในห้องกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น

จิ่นซื่อได้คุมเสื้อคลุมสีทองไว้บนตัวของนาง เครื่องหยกบนหัวได้ถอดออกมาเรียบร้อย และวางไว้บนโต๊ะ บ่าวที่อยู่ข้างหลังนางกำลังถอดเครื่องหยกบนมือของนาง และวางไว้บนลิ้นชักเครื่องโต๊ะแต่งหน้า

"ใคร?" จู่ๆจิ่นซื่อก็หันไปมองข้างหลังทันที ตรงหน้าต่างมีเงาเดินผ่านไป และจู่ๆประตูก็ถูกผลักออกมา

"ที่แท้ก็เป็นเจ้าเองหรือ มาหาข้าดึกเยี่ยงนี้มีธุระอะไร?" หัวใจของจิ่นซื่อหล่นไปจนถึงตาตุ่ม

ที่แท้เป็นเย่เซียวหลัวนี่เอง ช่วงนี้มีคนชอบมาสืบความเคลื่อนไหวของนางบ่อยๆ ไม่ว่านางจะไปไหนก็มักจะมีคนคอยแอบตามนางไปถึงนั่น

หลายวันที่ผ่านมา นางได้แต่อยู่แต่ยองเชียงโหลว ไม่กล้าออกไปไหนเลย

"ข้าไม่มีธุระก็มาไม่ได้หรืออย่างไร? ยังไงพวกข้าก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ข้าก็แค่มีดูมิตรสหายของข้า มันไม่ถูกต้องเยี่ยงไร?" เย่เซียวหลัวยิ้มแห้งๆเบาๆ แล้วหันหลังไปปิดประตูและนั่งลง

ลงเรือลำเดียวกันนั่นหรือ?

จิ่นซื่อก็ยิ้มแห้งกลับ ไม่รู้จริงๆว่าจะมองจากตรงไหนถึงจะมองออกว่าพวกนางลงเรือลำเดียวกัน

"พระชายาเวินอ๋อง คำๆนี้เจ้าน่าจะพูดผิด ฐานะของเจ้าและข้ามีต่างกันมากๆ เจ้าเป็นถึงคนในวัง เป็นถึงพระชายาเวินอ๋อง แต่ข้ามันเป็นแค่หญิงที่อยู่ในโรงเหล้า มีฐานะที่ต่ำต้อยมาก ทำไมถึงจะคุยอะไรกับพระชายาเวินอ๋องได้ล่ะเจ้าคะ?" จิ่นซื่อยิ้มเบาๆ บ่าวที่ยืนอยู่ข้างๆได้ช่วยนางเอาเครื่องประดับออกจากหัว เห็นว่านางจะพูดกับเย่เซียวหลัว และเอาเสื้อที่นางใส่ปกติมาคุมให้นาง”

“ข้าน้อยขอตัวก่อนนะเจ้าคะ หากมีเรื่องอะไร ก็เรียกข้าน้อยมานะเจ้าคะ”

เวลานี้ นางผลักไสปัญหาทุกอย่างได้เร็วมา ไม่ผิดเลยที่เป็นเบอร์หนึ่งของยองเชียงโหลว ได้ทำงานอยู่ที่นี่มาเป็นปีๆ คงมิใช่แค่หน้าตาที่สะสวย ที่สำคัญก็คือเป็นจอมวางแผน！

เย่เซียวหลัวกระตุกมุมปากขึ้นและยิ้มอย่างเลือดเย็น นางจับแก้วที่แกะสลักไปด้วยลวดลายสีทอง และยิ้มแห้งๆ “ตอนนี้เรื่องที่เกิดขึ้นเจ้าไม่ต้องคิดว่าตัวเองบริสุทธิ์หรอก ถึงแม้เจ้าจะบอกกับคนข้างนอกว่าเจ้าไม่ได้ทำอะไร แต่ในกำมือของข้า มีหลักฐานเยอะแยะมากมาย ดังนั้นข้าจะเตือนเจ้าว่า อย่ากระทำความผิดอะไรเยี่ยงนี้อีก”