ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 276

ตอนที่ 276 วางแผนแก้แค้น (ภาคแรก)

แต่เผชิญกับโล่หวินหลานแล้ว หมิงซีพูดโกหกไม่ออก และพยักหน้าให้นาง “ข้าเคยฝึก แต่ว่าท่านอาจารย์เคยกำชับว่าวิชานี้ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริง อย่าใช้เรื่อยเปื่อย มิรู้ว่าเสี่ยวฮัวจะทำอะไร?”

ไม่สามารถใช้วิชาอย่างอำเภอใจ? ชิวโม่ไป๋คิดได้รอบคอบจริงๆ เขากลับมีวิชาที่ยิ่งใหญ่เยี่ยงนี้ แต่ถ้ามันจำเป็นจริงๆก็คงต้องใช้

โล่หวินหลานยื่นแขนตรงแล้วค่อยๆนั่งลง

นอนมาหลายวัน วันนี้ได้นั่งบ้าง รู้สึกถึงความไม่เหมือนเดิมจริงๆ

“ตอนนี้เป็นตอนที่สำคัญ ยังไงก็ต้องใช้” โล่หวินหลานทำสีหน้าที่ดูหนักแน่นแล้วมองหมิงซี

หมิงซีสามารถควบคุมสติตนเองไว้ได้ แต่แค่คิ้วของเขานั้นขมวดขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าโล่หวินหลานจะใช้วิชาศัลยกรรมไปทำอะไร

“เสี่ยวฮัว เจ้ารีบพูดมาสิ จะใช้วิชานี้ไปทำอะไร?” อาลั่วหลันดูเหมือนจะตื่นเต้นกว่าโล่หวินหลาน วันนี้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นแล้ว ยังมีอะไรบ้างที่ไม่สามารถทำอีก”

เห็นสีหน้าของอาลั่วหลันดูตื่นเต้น โล่หวินหลานคิดไตร่ตรองถึงว่าถ้านางพูดเรื่องนี้ออกมา พวกเขาคงไม่เชื่อ คนตายไปแล้วจะฟื้นคืนชีพได้เยี่ยงไร?

โล่หวินหลานคิดๆดูแล้ว ปิดบังไว้จะดีกว่า

“หนึ่งปีก่อน ข้าไม่ได้มีหน้าตาเยี่ยงนี้ ตอนนั้นข้าออกไปอาสารักษาโรค ช่วยคนที่ต่างถิ่น และเห็นคนเป็นคนตายมากมาย จนถึงปีก่อนมีไข้หวัดหนูระบาด ข้าไปถึงนอก เมืองหลวงไปรักษาชายผู้หนึ่ง แต่กลับถูกคนเผาบ้านเผาเรือน ยังดีที่ข้ามีวิชาเอาตัวรอด เลยพยายามหนีออกมาจากเปลวไฟ แต่ว่าใบหน้าของข้าเสียโฉมอย่างรุนแรง หลังจากที่รักษามานาน หน้าตาเลยกลายเป็นเยี่ยงนี้”

โล่หวินหลานยื่นมือมาจับหน้าของตนเอง ตอนนี้ดูขาวและเรียบเนียน ไม่เห็นรอยอะไรเลยว่าเคยทำหน้ามาก่อน

นางหยุดชะงักไป แล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ และพูดขึ้นต่อ “ไม่กี่วันก่อนที่เจอพระชายาเวินอ๋อง พึ่งสังเกตเห็นว่ารูปร่างของนางคล้ายคลึงกับคนที่ทำร้ายข้าตอนนั้นมาก ฉะนั้นอาลั่วหลาน ข้าอยากจะให้เจ้าแปลงโฉมข้าให้เป็นโฉมหน้าแต่ก่อนของข้า ดูว่านางจะมีปฏิกิริยาใดๆ”

คำสุดท้าย แทบจะเป็นคำพูดที่ร้องขอ

สายตาของนางพยายามหลบเลี่ยง เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง แต่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันจะทำให้ตกใจเกินไป เลยไม่สามารถพูดมันออกมาได้ นางโกหกอาลั่วหลาน แต่มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะนางก็อยากจะพิสูจน์ความในใจของตนเอง วันนี้คนที่ช่วยนางได้ก็มีแค่อาลั่วหลันคนเดียว

แต่ว่าอาลั่วหลันกลับทำตาโต จ้องมองโล่หวินหลานอย่างตาค้าง ไม่พูดไม่จา และไม่รู้ว่าในใจของนางคิดอะไรอยู่

นางเต็มใจช่วยหรือไม่เต็มใจกันแน่?

ในใจของโล่หวินหลานรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ ยังไม่รอนางพูดต่อ อาลั่วหลันได้สติแล้ว จู่ๆก็ตบโต๊ะ และทำหน้าโกรธมาก

“บนโลกนี้ทำไมถึงมีคนที่น่าเกลียดเยี่ยงนี้? ตอนนั้นท่านเป็นตั้งหมอหญิงที่เก่งกาจ แต่นางถือว่าเป็นตัวอะไร? กลับกล้ามาลอบทำร้ายท่าน? ยังดีนะที่ท่านหนีออกมาได้ ไม่เช่นนั้นท่านคงก็ตายแต่ไม่หลับอย่างแน่นอน เสี่ยวฮัว เรื่องนี้ ข้าจะช่วยเจ้าแน่นอน” อาลั่นหลันพยักหน้าให้นางด้วยความเต็มใจ

ไม่ใช่แค่ช่วยโล่หวินหลาน แต่ที่สำคัญคือต้องทำเพื่อตนเอง หน้าอันขาวกระจ่างใสของนางไม่เคยแม้แต่จะโดนใครตบมา เย่เซียวหลัวเป็นคนแรกที่กล้าทำเยี่ยงนี้

รอถึงเวลาที่นางสมดั่งปรารถนา ก็จะสามารถพูดความจริงให้กับอาลั่วหลัน จะไม่ปิดบังไว้อีกเด็ดขาด

“หมิงซี เจ้ากับเสี่ยวฮัวมีความสัมพันธ์ที่ดีกันเยี่ยงนี้ เจ้าคงจะช่วยนางใช่หรือไม่? วิชาของเจ้าจะได้ใช้ก็วันนี้แหละ” อาลั่วหลันมองหมิงซีที่ทำสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ก็นึกว่าคำพูดของโล่หวินหลานจะทำให้เขาตกใจ

หมิงซีรู้ความจริงแล้ว ตอนที่อยู่บนหุบเขา โล่หวินหลานพูดความจริงทั้งหมดให้ชิวโม่ไป๋ฟัง ตอนนั้น เขาก็อยู่นั้น

ไม่รู้ว่าเขาจะนึกว่าตนเองอยากจะแก้แค้นจนหน้ามืดตามัวแล้วบ้าไปแล้วหรือไม่?

“แน่นอน อาลั่วหลัน เจ้าไม่ได้ตุ๋นซุปไว้ในห้องครัวหรือ ตอนนี้จะเที่ยงวันแล้ว เจ้าไปดูหน่อยไหมว่าน้ำซุปตุ๋นจนแห้งหมดหรือยัง?” หมิงซีพูดขึ้นแบบไม่หันหน้าไปหานางเลย

พูดถึงซุปที่อยู่ในห้องครัว อาลั่วหลันถึงจะนึกออกทันที ซุปนั่นนางตุ๋นเพื่อบำรุงสุขภาพของโล่หวินหลานโดยเฉพาะ

ตอนนั้นที่หมิงซีได้รับสารพิษเข้าสู่ร่างกาย นางตุ๋นให้เขากินทุกวัน ดูๆแล้วเหมือนฤทธิ์ของมันจะได้ผลมากๆ

“จริงด้วย ถ้าเจ้าไม่เตือนข้า ข้าคงลืมไปจริงๆ ข้าไปก่อนล่ะ” อาลั่วหลันถอนหายใจยาวๆ และรีบวิ่งพุ่งออกไปข้างนอก

ประตูหน้าต่างเดี๋ยวปิดเดี๋ยวเปิด หิมะที่อยู่ข้างนอกลอยเข้ามา หลังจากนั้นก็ลอยออกไปตามทิศทางตามลม เสียงลมพัดข้างนอกจู่ๆก็ได้เงียบสงบลง

โล่หวินหลานรู้ว่าหมิงซีตั้งใจเลี่ยงอาลั่วหลันให้ออกไป คำพูดเมื่อครู่ได้เชื่อแล้วจริงๆ คนที่รู้ความจริงอย่างเขาก็ต้องถามว่าทำไมนางถึงพูดเยี่ยงนี้ออกไปเป็นเรื่องธรรมดา

“เสี่ยวฮัว เมื่อครู่สิ่งที่เจ้าพูดกึ่งจริงกึ่งโกหก ข้ารู้ว่าเป็นเพราะอาลั่วหลันอยู่ที่นี่ เจ้าเลยไม่สะดวกพูดให้มันชัดเจน แต่ว่าข้ารู้เรื่องจริงไปส่วนหนึ่งแล้ว เจ้าไม่กะจะบอกเรื่องจริงกับข้าหน่อยเลยหรือ?” หมิงซีขมวดคิ้วขึ้น เรื่องมันยิ่งอยู่ก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นมา