ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 279

ตอนที่ 279 ทายาให้อย่างประณีต

สีหน้าของโล่หวินหลานค่อยๆซี้ดลงเรื่อยๆ สายตาของนางไม่ได้มองหน้าท้องของตนเอง แต่กลับมองไปที่อื่น รอให้แผลของนางได้ถ่ายเทอากาศอย่างเต็มที่ นางถึงจะเริ่มทายา

แต่ว่าประตูข้างนอกถูกผลักออก และปิดลงโดยเร็ว

อาลั่วหลันลุกขึ้นมาทันที ใครเปิดประตูเข้ามาไม่เคาะประตูก่อน?

ยังพูดไม่จบ คนๆนั้นกลับเดินอ้อมฉากกั้นเดินเข้ามา

อาลั่วหลานเคยเห็นเขา ไม่กี่วันก่อนตอนที่โล่หวินหลานอาการหนักเขาเคยมา อีกอย่างไม่เห็นผู้ใดไล่เขากลับมาเลยสักครั้ง เขาน่าจะเป็นองค์ชายที่มีตำแหน่งสูงส่ง

“หมิงอ๋อง ท่านเข้ามาทำไมถึงไม่เคาะประตู?” อาลั่วหลานยืนขึ้นโดยเร็ว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

โม่ฉีหมิงไม่ได้มองนาง ดวงตาอันเรียวยาวมองไปยังหน้าท้องของโล่หวินหลาน บาดเจ็บบนหน้าท้องนั้นบาดใจเขามากๆ ไม่มีใครบาดเจ็บแล้วทำให้เขาเจ็บปวดใจขนาดนี้ แต่พอเห็นบาดแผลของนาง กลับเจ็บปวดยิ่งกว่าตนถูกทำร้ายเป็นร้อยเท่า

“ออกไป” โม่ฉีหมิงปริตามอง ใบหน้าของเขาไม่สบอารมณ์ใดๆ

อาลั่วหลันรู้สึกตกใจเบาๆ ในห้องดูๆแล้วมีแค่สามคน เสี่ยวฮัวกำลังป่วยอยู่ ขยับยังขยับไม่ได้เลย หรือว่าคนที่เขาเรียกให้ออกไปคือตนเอง?

“ท่าน ท่านเรียกข้าออกไปใช่หรือไม่?” อาลั่วหลานชี้ตนเอง และรู้สึกไม่ค่อยอยากเชื่อถึงถามขึ้น

ครั้งนี้สายตาของโม่ฉีหมิงหยุดอยู่บนตัวนาง ดวงตาอันเรียวยาวของเขาดูเลือดเย็นมาก

“ออกไป” เขาขยับริมฝีปากแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง

บรรยากาศภายในห้องยิ่งอยู่ก็ยิ่งหนาวเย็น อาลั่นหลันไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ชายคนนั้นที่อยู่ตรงหน้ามีอิทธิพลมาก ขนาดปริตามองคนอื่น ยังรู้สึกได้ถึงความน่ากลัว

สายตาของนางมองไปที่โล่หวินหลาน เหมือนกำลังจะถามความคิดเห็นของนาง

พอโล่หวินหลานพยักหน้า อาลั่วหลันเดินออกมาอย่างไม่ลังเล

พวกเขาสองคนเป็นอะไรกันแน่ ทำไมไม่ว่าองค์ชายท่านนี้จะทำเยี่ยงไรก็เป็นเรื่องปกติไปหมด พอมาใกล้ชิดกับเสี่ยวฮัวเยี่ยงนี้นางยังไม่ต่อต้านนั่นหรือ? แต่ทำไมดูๆไปกลับมีความรู้สึกว่าพวกเขาเหมาะสมกัน?

ร่างกายของโม่ฉีหมิงแข็งกระด้างไปหมด มองหน้าท้องของโล่หวินหลาน เขาไม่รู้ว่านางได้รับบาดเจ็บมาเยอะขนาดไหน แยกจากกันนานเยี่ยงนี้ เขาไม่ได้ปกป้องนางดีๆ ขนาดนี้นางอยู่ต่อหน้าแล้ว เขายังไม่สามารถปกป้องนางได้ นี่แหละเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดที่สุด

เขาอยาก และยิ่งอยากจะเจ็บแทนโล่หวินหลาน

เห็นเขาค่อยๆเดินมาทีละก้าว โล่หวินหลานตั้งใจบังแผลบนหน้าท้องของตนเองบ้าง แต่มือคู่นั้นกลับถูกเอาออกโดยเร็ว

“อย่าบัง ให้ข้าดูดีๆหน่อย” เสียงของโม่ฉีหมิงแหบเล็กน้อย นัยน์ตาของเขาเหมือนไม่กล้าเข้าใกล้ และเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและความเกลียดชัง

สายตาของเขาจดจ่อกับหน้าท้องของโล่หวินหลานไว้นาน นานจนนางรู้สึกอาย

ผ่านไปสักพัก เขาถอนหายใจและพูดขึ้น “ข้ายังคงไม่ได้ปกป้องนางดีๆ”

สายตาที่เปล่งประกายออกมานั้นนางยังไม่เคยได้เห็น ขนาดตอนที่นางเป็นโล่หวินหลาน ยังไม่เคยเห็นสายตาเยี่ยงนี้

ใจของโล่หวินหลานตื่นเต้นขึ้นมาทันที จนลืมความเจ็บปวดของหน้าท้อง

“นี่ท่านอ๋องพูดอะไรอยู่เจ้าค่ะ? เกิดมาเป็นคน เจอโรคภัยไข้เจ็บเป็นเรื่องธรรมดา แผลแค่นี้สำหรับข้าแล้วไม่ถือว่าเป็นอะไรเลย” โล่หวินหลานอมยิ้มขึ้นมา

จู่ๆโม่ฉีหมิงเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันไม่กี่เซ็น ทั้งสองหายใจแรงขึ้น โล่หวินหลานเลยรีบถอยห่างออกมา และกลับดึงโดนแผลของตนเอง เลยต้องหายใจลึกๆเพื่อกั้นความเจ็บปวด

“เจ็บหรือไม่? พิงไว้ อย่าขยับ” โม่ฉีหมิงพยุงนางนั่งลงดีๆ และไม่พูดคำพูดเมื่อครู่อีก

เพราะว่ามือใหญ่ๆของนางพยุงตัวนางพิงลงไปกับหมอน โล่หวินหลานแค่รู้สึกว่าหน้าท้องของตนหดตัวลง

“ผ่อนคลาย อย่าขยับ ข้าจะทำแผลทายาให้เจ้าเอง” โม่ฉีหมิงปรับท่านั่งของนางดีๆ แล้วเอายาสองขวดที่วางอยู่ข้างๆ

เขาเปิดขวดที่มีสีที่แตกต่างกันขึ้น สียาที่เป็นผงในนั้นก็แตกต่างกัน แต่ว่าสรรพคุณก็คล้ายๆกัน

แต่ก่อนโม่ฉีหมิงก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้รับบาดเจ็บ ยาสองตัวนี้ที่เข้าได้ใช้บ่อยที่สุด ถึงแม้แผลจะหายเร็ว แต่ก็ทิ้งร่องรอยไว้

“ทำไมเจ้าถึงมาเวลานี้ล่ะ?” อีกอย่างได้แค่พอดีกับเวลาที่นางจะทำแผล

โม่ฉีหมิงยื่นมือเข้าไปจับหัวของนาง และพูดด้วยความเย็นชา “อย่าคิดมาก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือแผลของเจ้า”

มองแผลที่ดูน่ากลัวนั่น ปกติโม่ฉีหมิงจับดาบจับมือก็มีมือสั่นบ้าง แต่ตอนนี้พอเขาจับขวดยาขึ้นยิ่งทำให้มือเขาสั่นกว่าปกติ

“อดทนหน่อย อาจจะเจ็บหน่อยๆ” โม่ฉีหมิงเงยหน้ามองโล่หวินหลานแว็บหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งก็พยุงหัวของนางไว้ มืออีกข้างก็โลยยาลงไปบนแผลอย่างระมัดระวัง

มือของเขานิ่งและมีสมาธิมาก โล่หวินหลานไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด มืออันเร่าร้อนของเขาได้ลูบไล่บนหน้าผากของนาง นางรู้สึกและสัมผัสได้ผิวของเขา เหมือนทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น

สุดท้าย โม่ฉีหมิงทำแผลของนางและพันแผลให้นางใหม่ ผ้าก๊อซพันรอบเอวของนาง และรัดให้แน่นพอสมควร

“เสร็จแล้ว นอนลงเถอะ” โม่ฉีหมิงพยุงร่างของนางลง และค่อยๆให้นางนอนลงไป