ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 281

ตอนที่ 281แผนการรัดกุม

วังหลวงสงบไปหลายวัน แต่ความเงียบสงบนี้กับทำให้รู้สึกน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ราวกับจะมีคลื่นลูกใหญ่หลังทะเลสงบมานาน

อาลั่วหลันยังคงไปที่ห้องด้านข้างของดงหัวเยี้ยนเพื่อส่งอาหารให้กับหมิงซี เมื่อเข้าไปถึง ก็เห็นเขาใช้มือข้างหนึ่งจับที่หน้าต่าง ฟ้าสีครามด้านนอกมีเมฆบางลอยไปมา สะท้อนเงาของเขาเข้ามาด้านในห้อง

"หมิงซี ทานข้าวเถอะ" อาลั่วหลันบอกพร้อมเปิดกล่องข้าว พลันสายตาเหลือบไปเห็นหน้ากากหนังคนที่วางอยู่บนโต๊ะ

หน้ากากหนังคนนั้นมีผิวที่ขาวราวกับกระดาษ ใบหน้างดงาม มองดูแล้วต้องเป็นหน้ากากของหญิงงามแน่ๆ

"หน้ากากหนังคนทำเสร็จแล้วหรือ?" อาลั่วหลันถามอย่างตื่นเต้น จากนั้นขณะที่นางกำลังเอื้อมมือจะหยิบ กลับถูกมือใหญ่หยุดเอาไว้

"ห้ามจับเด็ดขาด ยังทำไม่เสร็จ หากเจ้าแตะต้องมันอาจจะทำให้ผิดรูปไปได้ มิเช่นนั้นข้าต้องทำใหม่อีกครั้ง" หมิงซีบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง มือของเขาจับที่แขนของนางแน่นอย่างลืมตัว

อาลั่วหลันไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด มืออุ่นของเขาทำให้นางหยุดไม่ได้ที่จะจ้องมอง นี่เป็นครั้งที่สองที่นางและเขาแตะเนื้อต้องตัวกัน

ไม่อาจทราบว่าเพราะเหตุใดความรู้สึกครั้งนี้จึงแตกต่างไปจากครั้งแรก สิ่งเดียวที่นางรู้สึกคือนางมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

"คือ คือหม่อมฉันไม่ทราบ ท่าน ท่านปล่อยมือหม่อมฉันได้หรือยัง คุยกันแบบนี้มันแปลกๆ ไว้ตอนกลางคืนค่อย....." อาลั่วหลันก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย

"ประทานโทษด้วย" หมิงซีพูดตัดประโยคนาง จากนั้นก็ปล่อยมือนางทันที คนที่ดูนิ่งๆอย่างเขา ครั้งนี้เริ่มควบคุมตนเองไม่ได้ "ขอโทษด้วย ข้าเพียงไม่อยากให้เจ้าแตะต้องหน้ากากนั้นก็เท่านั้น"

ใบหน้าของทั้งสองแดงระเรื่อง โดยเฉพาะหมิงซี เพราะเขาไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับหญิงใดมาก่อน

แขนที่ถูกเขาปล่อยอย่างกะทันหันนั้น ทำให้นางรีบดึงมือกลับ นางยิ้มเขินอาย“ไม่เป็นไรหรอก เพียงแต่หม่อมฉันแค่สงสัยก็เท่านั้น" ที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องขอโทษ เพราะข้าชอบความรู้สึกนี้เหลือเกิน

ประโยคสุดท้ายนั้นอาลั่วหลันไม่ได้พูดออกไป นางไม่กล้า และไม่มีความกล้าพอ

"ยังเหลือขั้นตอนสุดท้าย วันพรุ่งนี้น่าจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่ก่อนที่เจ้าจะสวมหน้ากากนี้ข้าจำเป็นต้องบอกกับเจ้าก่อน

หน้ากากหนังคนนี้มองผิวเผินอาจจะดูธรรมดา แต่หากสวมเข้าไปแล้วนั้นจะทำให้ผิวหน้าของคนที่สวมมีปฏิกิริยาที่แตกต่างกัน ซึ่งขึ้นอยู่กับผิวหน้าของคนนั้นๆด้วย

อีกทั้ง หลังจากที่สวมหน้ากากหนังคนนี้แล้ว ก็ไม่อาจที่ถอดลงมาโดยง่าย ต้องใช้น้ำที่คิดมาเพื่อถอดหน้ากากโดยเฉพาะในการถอด หากดื้อดึงถอดด้วยตนเองนั้น อาจทำให้ผิวเสียหายได้

หน้ากากนี้สามารถโดนน้ำและแต่งหน้าได้อย่างปกติราวกับเป็นผิวจริง เวลาที่สัมผัสนั้นจะเนียนเรียบเหมือนผิวคน นี่คือข้อดีของหน้ากากหนังนี้" หมิงซีพูดพลางมองไปที่หน้ากาก

นี่เป็นเหตุผลที่อาจารย์ของเขาไม่ยอมลงมาจากหุบเขาแม้จะได้รับคำเชิญหรือขอร้องจากใครก็ตาม

หนังกากหนังคนนั้นสามารถเปลี่ยนอีกคนให้กลายเป็นอีกคนได้ สร้างความเดือดร้อนให้กับมนุษย์

และง่ายที่จะไปทำร้ายชาวบ้าน หรือแม้แต่แคว้นต่างๆด้วย

"อ่อเป็นเช่นนี้นี่เอง ไม่เป็นไร อย่างไรหม่อมฉันก็ไม่ได้สวมหน้ากากนี้เป็นเวลานานอยู่แล้ว หลังจากที่ช่วยเสี่ยวฮัวออกมาได้นั้น หม่อมฉันก็จะรีบถอดทันที" อาลั่วหลันบอกเป็นการปลอบใจตนเอง

การที่นางคิดได้เช่นนี้ หมิงซีเองก็รู้สึกประทับใจ ดูจากการกระทำของนางนั้น นางคงอยากจะช่วยเสี่ยวฮัวจากใจจริง ไม่ว่าจะมีอุปสรรคอย่างไร นางก็ไม่เคยเปลี่ยนความคิด

"เป็นเช่นนี้ก็ดี หน้ากากหนังนี้ในเมื่อข้าเป็นคนสร้างมันขึ้นมา ข้าก็จะรับประกันความปลอดภัยของเจ้าด้วย ใบหน้าคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของหญิงสาว ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าต้องตกที่นั่งลำบาก?" หมิงซียิ้มให้นาง แววตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

การรับประกันของหมิงซีนั้น ทำให้อาลั่วหลันดีใจยิ่งนัก นางไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอก เพราะตอนนี้มีหมิงซีคอยปกป้องนางอยู่

"งั้นท่านต้องรักษาคำพูดของท่านนะ ไม่ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น ท่านต้องรักษาความปลอดภัยให้หม่อมฉัน！" อาลั่วหลันเล่นคิ้วกับหมิงซี

สิ่งที่เขาพูดทำให้อาลั่วหลันเข้าใจผิดอีกแล้ว เขาหมายถึงว่าจะปกป้องใบหน้าของนางไม่ให้เสียโฉม แต่นางกลับเข้าใจว่าเขาจะปกป้องนางไม่ให้เกิดอันตราย

หมิงซีอยากจะอธิบาย แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของนาง เขาก็พูดไม่ลง

สุดท้าย เขาจึงทำได้เพียงส่งยิ้มให้

คงเป็นเพราะเราต่างก็รู้จักกันนานมากขึ้น ทำให้บางครั้งบางคำพูดก็ไม่อาจที่จะกล่าวออกไปได้ ช่างเถอะ เป็นอย่างนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน

"ไปกันเถอะ พวกเราไปหาเสี่ยวฮัวที่ดงหัวเยี้ยนกัน" หมิงซีบอกแล้วมองไปที่หน้ากากหนังคนบนโต๊ะ

ทั้งสองเดินออกไปด้านนอกพร้อมกัน ที่นี่คือห้องด้านข้างของดงหัวเยี้ยน เดินผ่านสวนดอกไม้ของดงหัวเยี้ยนไม่นาน แล้วข้ามสะพานขนาดเล็กนั้น ก็สามารถไปถึงตำหนัก

"เสี่ยวฮัว" หมิงซีเคาะประตู จากนั้นคนด้านในก็รีบขานรับ พร้อมกับเปิดประตูให้พวกเขา

"เหตุใดไม่มีนางกำนัลคอยดูแล? เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?" หมิงซีเมื่อเข้ามาแล้วไม่เห็นนางกำนัลจึงถามขึ้น

โล่หวินหลานกึ่งนั่งกึ่งนอน นางเอาหมอนใบหนึ่งหนุนไว้ที่ด้านหลัง ตอนนี้รอยแดงบนใบหน้านั้นลดลงไม่น้อยแล้ว