ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 284

ตอนที่ 284 เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด

ณ เวลานั้น เย่เซียวหลัวมองดูพื้นหิมะไม่มีการขยับเขยื้อน

เมื่อได้ยินเสียงขององครักษ์ นางเองก็ตกใจ

"เจ้าเห็นหรือไม่ ว่าบนพื้นมีรอยเท้าเพิ่มขึ้นอีกคน?" เย่เซียวหลัวมองดูองครักษ์ด้วยสายตาที่หวาดกลัว

องครักษ์เองก็แทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งนี้

"พระชายา ข้าน้อยไม่เห็นแม้แต่เงาของใคร ท่านอย่าทำให้ตนเองหวาดกลัวไปเลย ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พวกเรารีบกลับไปที่ตำหนักเถอะ" องครักษ์บอก

ตอนนี้ก็ใกล้จะเวลาตีหนึ่งแล้ว บนถนนจึงไม่มีแม้แต่เงาของใคร มีเพียงพวกเขาสองคน จึงไม่แปลกที่นางอาจจะคิดหวาดกลัวได้

และพื้นที่พวกนางเดินไปมานั้น ก็มีหลายชีวิตที่จบลงที่นี่ เวลาค่ำมืดเช่นนี้ หากพูดเรื่องเช่นนั้น จะน่ากลัวเสียเปล่า

"เจ้าพูดถูก เรารีบกลับกันเถอะ" เย่เซียวหลัวกระชับชายกระโปรง แล้วเร่งฝีเท้า

เวลานี้ นางได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาวดังขึ้น

เสียงนั้นราวกับเสียงของทารก และคล้ายกับเสียงแมว จนทำให้นางหวาดกลัว

"เจ้า ได้ยินเสียงอะไรหรือไม่?" เย่เซียวหลัวถามองครักษ์

องครักษ์เองก็สะดุ้งเล็กน้อย แต่ยังคงตอบกลับไป“พระชายา ข้าน้อยไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น เรารีบกลับตำหนักกันเถอะ！”

อันที่จริงเขาเองก็ได้ยิน เพียงแต่ไม่กล้าพูด มิเช่นนั้นทั้งเขาและเย่เซียวหลัวจะหวาดกลัวไปกว่าเดิม

ทันใดนัน้เอง ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น เย่เซียวหลัวถึงกับตัวอ่อนไปหมด นางก้าวถอยหลัง โชคดีที่องครักษ์พยุงตัวไว้ได้ทัน

"พระชายา ท่านเป็นอะไรหรือไม่? รีบลุกขึ้นเถอะ ถนนเส้นนี้น่ากลัวจริงๆ พวกเรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ！” องครักษ์กล่าว

ณ เวลานี้ ท้องฟ้ามีแสงสว่างจากดวงจันทร์ เมฆขาวลอยล่องค่อยๆบดบัง จนทำให้ถนนเส้นนี้มืดลงทันควัน

"เมี๊ยว！” เสียงแมวร้องดังขึ้น จากนั้นก็กระโดดผ่านตัวพวกเขาไป

"พระชายา นั่นเป็นเพียงแค่แมวเท่านั้น ไม่มีอันใดหรอก" องครักษ์โล่งใจไปเปราะหนึ่ง

แต่เย่เซียวหลัวนั้นรู้สึกได้ว่าค่ำคืนนี้ไม่ค่อยจะปลอดภัยนัก นางสังหรณ์ใจว่าต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นแน่

แมวตอนนั้นยังคงเดินตามพวกเขา พร้อมร้องโหยหวนไม่หยุด

เย่เซียวหลัวที่อยากจะหนีจากแมวตัวนั้น จึงรีบเร่งฝีเท้า

"เย่เซียวหลัว....." เสียงของหญิงสาวดังขึ้นอย่างแผ่วเบา เล็ดลอดมายังหูของเย่เซียวหลัว

"ใคร?" เย่เซียวหลัวปิดหูเอาไว้ ตอนนี้นางเริ่มเสียสติ

ด้านหลังไม่มีแม้แต่ผู้คน มีเพียงความมืดมิด

นานเท่านาน แต่กลับไม่มีใครตอบ เงาสีดำด้านหน้าค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าใกล้ พร้อมกับเสียงที่ยิ่งฟังก็ยิ่งน่ากลัว

"เจ้าได้ยินเสียงคนเรียกชื่อข้าหรือไม่?" เย่เซียวหลัวหันไปถามองครักษ์

ขณะที่องครักษ์กำลังจะส่ายหน้านั้น ก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวดังมาจากด้านหลัง“เย่เซียวหลัว เอาชีวิตข้าคืนมา！”

เท้าของเย่เซียวหลัวอ่อนไปหมด จนล้มตัวลง

"เจ้าฆ่าข้า และฝังข้าในพื้นที่ที่เหน็บหนาว หนาวเหลือเกิน....."

ลมเย็นพัดแผ่วเบา เย่เซียวหลัวมองไปทั้งสี่ทิศ “เจ้าเป็นใคร? ออกมาเดี๋ยวนี้！”

ทันใดนั้นเอง ก็มีเงาวิ่งผ่านตัวนางไปอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งลมเย็นพัดมาที่แผ่นหลังของเย่เซียวหลัว จนนางล้มลงบนพื้นหิมะ

"ข้าเป็นใครเจ้าไม่รู้งั้นหรือ? ตอนนั้นเจ้าเป็นคนฆ่าข้าเอง เจ้าวางเพลิงแผดเผาข้า.....ข้าจะเอาชีวิตเจ้า！” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นไม่หยุด

เย่เซียวหลัวเนื้อตัวสั่นเทา

ขณะที่นางหันกลับไปมองนั้น ก็เห็นเข้ากับร่างบางในชุดสีขาว หญิงสาวลอยอยู่เหนือฟ้า ใบหน้านั้นช่างคุ้นตายิ่งนัก

"เจ้า เจ้ากลับมาแล้ว....."

ที่แท้ก็เป็นนางนั่งเอง ตอนนั้นตนเองทำอะไรไว้กับนาง วันนี้นางกำลังจะมาล้างแค้น！

"พระชายา ท่านบอกว่าใครมา?" องครักษ์ถามนางที่ตอนนี้ล้มตัวอยู่บนพื้น

เพียงแต่ เย่เซียวหลัวนั้นไม่อาจที่จะลุกขึ้นยืนได้ ดวงตาของนางเบิกกว้าง

ลมพัดมาอีกครั้ง หลังจากที่ลมนั้นพัดผ่านไป องครักษ์ที่ปกป้องนางก็หายไปเช่นเดียวกัน แม้แต่เสียงฝีเท้าก็ไม่มี และโคมไฟที่จุดเอาไว้ก็ดับลงเช่นเดียวกัน

"เอาชีวิตข้าคืนมา เอาชีวิตข้าคืนมา....."

"ไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้า.....เจ้าไปให้พ้น ข้าไม่ได้เป็นคนทำร้ายเจ้า คนที่ทำร้ายเจ้าคือจิ่นชื่อ เจ้าไปหลอกนางไป.....ไม่เกี่ยวกับข้า！”เย่เซียวหลัวที่ตอนนี้ล้มอยู่บนพื้น ร้องตะโกนโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

"คนที่ฆ่าข้าเป็นเจ้าชัดๆ เจ้ายังจะโกหกอีกหรือ? วันนี้ข้าจะเอาชีวิตเจ้า！” สิ้นเสียงนั้นทุกอย่างก็หายไป

เย่เซียวหลัวร้องตะโกนไม่หยุด“ไม่ใช่ข้า คนที่สั่งให้ข้าฆ่าเจ้าคือจิ่นชื่อ นางเป็นคนวางแผนทุกอย่าง ให้ไม่ใช่นาง ข้าก็ไม่กล้าที่จะฆ่าคนหรอก！”

ไร้เสียงบนพื้นหิมะครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น“เจ้ายอมรับแล้วสิ ว่าเจ้าเป็นคนฆ่าข้า?"