ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 284

ตอนที่ 284 เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด

ณ เวลานั้น เย่เซียวหลัวมองดูพื้นหิมะไม่มีการขยับเขยื้อน

เมื่อได้ยินเสียงขององครักษ์ นางเองก็ตกใจ

"เจ้าเห็นหรือไม่ ว่าบนพื้นมีรอยเท้าเพิ่มขึ้นอีกคน?" เย่เซียวหลัวมองดูองครักษ์ด้วยสายตาที่หวาดกลัว

องครักษ์เองก็แทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งนี้

"พระชายา ข้าน้อยไม่เห็นแม้แต่เงาของใคร ท่านอย่าทำให้ตนเองหวาดกลัวไปเลย ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พวกเรารีบกลับไปที่ตำหนักเถอะ" องครักษ์บอก

ตอนนี้ก็ใกล้จะเวลาตีหนึ่งแล้ว บนถนนจึงไม่มีแม้แต่เงาของใคร มีเพียงพวกเขาสองคน จึงไม่แปลกที่นางอาจจะคิดหวาดกลัวได้

และพื้นที่พวกนางเดินไปมานั้น ก็มีหลายชีวิตที่จบลงที่นี่ เวลาค่ำมืดเช่นนี้ หากพูดเรื่องเช่นนั้น จะน่ากลัวเสียเปล่า

"เจ้าพูดถูก เรารีบกลับกันเถอะ" เย่เซียวหลัวกระชับชายกระโปรง แล้วเร่งฝีเท้า

เวลานี้ นางได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาวดังขึ้น

เสียงนั้นราวกับเสียงของทารก และคล้ายกับเสียงแมว จนทำให้นางหวาดกลัว

"เจ้า ได้ยินเสียงอะไรหรือไม่?" เย่เซียวหลัวถามองครักษ์

องครักษ์เองก็สะดุ้งเล็กน้อย แต่ยังคงตอบกลับไป“พระชายา ข้าน้อยไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น เรารีบกลับตำหนักกันเถอะ！”

อันที่จริงเขาเองก็ได้ยิน เพียงแต่ไม่กล้าพูด มิเช่นนั้นทั้งเขาและเย่เซียวหลัวจะหวาดกลัวไปกว่าเดิม

ทันใดนัน้เอง ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น เย่เซียวหลัวถึงกับตัวอ่อนไปหมด นางก้าวถอยหลัง โชคดีที่องครักษ์พยุงตัวไว้ได้ทัน

"พระชายา ท่านเป็นอะไรหรือไม่? รีบลุกขึ้นเถอะ ถนนเส้นนี้น่ากลัวจริงๆ พวกเรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ！” องครักษ์กล่าว

ณ เวลานี้ ท้องฟ้ามีแสงสว่างจากดวงจันทร์ เมฆขาวลอยล่องค่อยๆบดบัง จนทำให้ถนนเส้นนี้มืดลงทันควัน

"เมี๊ยว！” เสียงแมวร้องดังขึ้น จากนั้นก็กระโดดผ่านตัวพวกเขาไป

"พระชายา นั่นเป็นเพียงแค่แมวเท่านั้น ไม่มีอันใดหรอก" องครักษ์โล่งใจไปเปราะหนึ่ง

แต่เย่เซียวหลัวนั้นรู้สึกได้ว่าค่ำคืนนี้ไม่ค่อยจะปลอดภัยนัก นางสังหรณ์ใจว่าต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นแน่

แมวตอนนั้นยังคงเดินตามพวกเขา พร้อมร้องโหยหวนไม่หยุด

เย่เซียวหลัวที่อยากจะหนีจากแมวตัวนั้น จึงรีบเร่งฝีเท้า

"เย่เซียวหลัว....." เสียงของหญิงสาวดังขึ้นอย่างแผ่วเบา เล็ดลอดมายังหูของเย่เซียวหลัว

"ใคร?" เย่เซียวหลัวปิดหูเอาไว้ ตอนนี้นางเริ่มเสียสติ

ด้านหลังไม่มีแม้แต่ผู้คน มีเพียงความมืดมิด

นานเท่านาน แต่กลับไม่มีใครตอบ เงาสีดำด้านหน้าค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าใกล้ พร้อมกับเสียงที่ยิ่งฟังก็ยิ่งน่ากลัว

"เจ้าได้ยินเสียงคนเรียกชื่อข้าหรือไม่?" เย่เซียวหลัวหันไปถามองครักษ์

ขณะที่องครักษ์กำลังจะส่ายหน้านั้น ก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวดังมาจากด้านหลัง“เย่เซียวหลัว เอาชีวิตข้าคืนมา！”

เท้าของเย่เซียวหลัวอ่อนไปหมด จนล้มตัวลง

"เจ้าฆ่าข้า และฝังข้าในพื้นที่ที่เหน็บหนาว หนาวเหลือเกิน....."

ลมเย็นพัดแผ่วเบา เย่เซียวหลัวมองไปทั้งสี่ทิศ “เจ้าเป็นใคร? ออกมาเดี๋ยวนี้！”

ทันใดนั้นเอง ก็มีเงาวิ่งผ่านตัวนางไปอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งลมเย็นพัดมาที่แผ่นหลังของเย่เซียวหลัว จนนางล้มลงบนพื้นหิมะ

"ข้าเป็นใครเจ้าไม่รู้งั้นหรือ? ตอนนั้นเจ้าเป็นคนฆ่าข้าเอง เจ้าวางเพลิงแผดเผาข้า.....ข้าจะเอาชีวิตเจ้า！” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นไม่หยุด

เย่เซียวหลัวเนื้อตัวสั่นเทา

ขณะที่นางหันกลับไปมองนั้น ก็เห็นเข้ากับร่างบางในชุดสีขาว หญิงสาวลอยอยู่เหนือฟ้า ใบหน้านั้นช่างคุ้นตายิ่งนัก

"เจ้า เจ้ากลับมาแล้ว....."

ที่แท้ก็เป็นนางนั่งเอง ตอนนั้นตนเองทำอะไรไว้กับนาง วันนี้นางกำลังจะมาล้างแค้น！

"พระชายา ท่านบอกว่าใครมา?" องครักษ์ถามนางที่ตอนนี้ล้มตัวอยู่บนพื้น

เพียงแต่ เย่เซียวหลัวนั้นไม่อาจที่จะลุกขึ้นยืนได้ ดวงตาของนางเบิกกว้าง

ลมพัดมาอีกครั้ง หลังจากที่ลมนั้นพัดผ่านไป องครักษ์ที่ปกป้องนางก็หายไปเช่นเดียวกัน แม้แต่เสียงฝีเท้าก็ไม่มี และโคมไฟที่จุดเอาไว้ก็ดับลงเช่นเดียวกัน

"เอาชีวิตข้าคืนมา เอาชีวิตข้าคืนมา....."

"ไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้า.....เจ้าไปให้พ้น ข้าไม่ได้เป็นคนทำร้ายเจ้า คนที่ทำร้ายเจ้าคือจิ่นชื่อ เจ้าไปหลอกนางไป.....ไม่เกี่ยวกับข้า！”เย่เซียวหลัวที่ตอนนี้ล้มอยู่บนพื้น ร้องตะโกนโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

"คนที่ฆ่าข้าเป็นเจ้าชัดๆ เจ้ายังจะโกหกอีกหรือ? วันนี้ข้าจะเอาชีวิตเจ้า！” สิ้นเสียงนั้นทุกอย่างก็หายไป

เย่เซียวหลัวร้องตะโกนไม่หยุด“ไม่ใช่ข้า คนที่สั่งให้ข้าฆ่าเจ้าคือจิ่นชื่อ นางเป็นคนวางแผนทุกอย่าง ให้ไม่ใช่นาง ข้าก็ไม่กล้าที่จะฆ่าคนหรอก！”

ไร้เสียงบนพื้นหิมะครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น“เจ้ายอมรับแล้วสิ ว่าเจ้าเป็นคนฆ่าข้า?"

"ไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้า....."

เย่เซียวหลัวพูดคำเดิมๆซ้ำไปมา ตอนนี้นางต้องการที่จะเอาตัวเองให้รอดก็เท่านั้น

"แล้วตอนนั้นเจ้าทำร้ายข้าอย่างไร? เจ้าพูดมาบัดเดี๋ยวนี้ ข้าจะได้ไม่เอาชีวิตเจ้า" เสียงหญิงสาวดังขึ้นในอากาศ

เย่เซียวหลัวเนื้อตัวสั่นเทาอยู่บนพื้นที่หนาวเย็น“ตอนนั้นจิ่นชื่อวางแผนให้หญิงชาวบ้านนั่น ไปที่นอกตำหนักหมิงอ๋ง แล้วลวงให้โล่หวินหลานไปช่วยรักษาลูกของนาง เพื่อหลอกให้เจ้าออกจากเมืองหลวง"

มีเพียงความเงียบ

"พูดต่อ"

เย่เซียวหลัวร้องไห้ไม่หยุด“นางหลอกเจ้าไปที่กระท่อมนั่น แล้ววางเพลิง จากนั้นก็ให้ข้าฆ่าเจ้าเสีย เพื่อที่จะได้ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม..... ทั้งหมดนั้นนางเป็นคนออกคำสั่ง เจ้าอย่าฆ่าข้าเลย！”

เมื่อนางพูดจบ ก็มีหมอกควันสีขาวลอยขึ้นมา หลังจากนั้นนางก็ไม่ได้สติอีกเลย

ความเงียบสงัดท่ามกลางหิมะที่ตกลงมา

ทั้งสองปีนกำแพงเข้าไปยังวังหลวง โดยที่ไม่มีใครเห็น

ดงหัวเยี้ยนมีแสงไฟจากเทียนไขถูกจุดเอาไว้ หากไม่มองอย่างถี่ถ้วน ก็คงมองไม่เห็น

ประตูถูกเคาะอย่างเบามือ

ทั้งสองเดินเข้าไป ร่างบางดึงเก้าอี้เล็กออกมานั่ง วันนี้ดื่มสุราไปเล็กน้อย หลังจากที่ผลอยหลับไปนั้น ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู นางก็รีบเบิกตาขึ้น จากนั้นก็เห็นคนสองคนกำลังเดินเข้ามา

"เสี่ยวฮัว ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว" หมิงซีพูดพลางมองไปที่โล่หวินหลานที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้

หมิงซีไม่เคยเปิดเผยหน้าของตนในภารกิจนี้ ใบหน้าของเขาไม่มีการแต่งแต้มใดๆ

มีเพียงอาลั่วหลันเท่านั้น ที่ตอนนี้ใบหน้าของนางกลายเป็นโล่หวินหลานไปเรียบร้อยแล้ว ที่มุมปากมีคราบเลือด ซึ่งเมื่อเห็นในยามค่ำคืนเช่นนี้ก็น่ากลัวเล็กน้อย

สิ่งที่นางคาดการณ์มาตลอดหนึ่งปีนนั้นไม่ผิดจริงๆ นอกจากเย่เซียวหลัวที่มีเหตุผลในการทำร้ายนางนั้น นางเองก็ไม่ได้สร้างศัตรูที่ไหน และรูปร่างของคนที่นางเห็นในกระท่อมนอกเมืองนั้นก็คล้ายกับเย่เซียวหลัวยิ่งนัก

หลายปีที่ผ่านมา ในที่สุดวันนี้ทุกอย่างก็แจ่มแจ้งชัดเจน ตอนนี้ใจของโล่หวินหลานไม่อาจเย็นลงได้

หมิงซีและอาลั่วหลันสบตากัน จากนั้นก็พยักหน้า“นางเป็นคนฆ่าจริงๆ เพียงแต่ว่ายังมีคนร้ายอีกหนึ่งคนด้วย"

ยังมีอีกหรือ? โล่หวินหลานขมวดคิ้ว ใครกันที่เป็นคนช่วยเย่เซียวหลัวฆ่านาง? ยังมีใครที่เกลียดนางจนถึงฆ่าแกงกันได้อีก?

"ใคร?"

"จิ่นชื่อ ฟังจากชื่อแล้วนั้นน่าจะเป็นหญิงสาว" หมิงซีตอบ

จิ่นชื่อ จิ่นชื่อแห่งยองเชียงโหลว

นางไม่ได้มีความแค้นใดกับจิ่นชื่อ เหตุใดจิ่นชื่อต้องร่วมมือกับเย่เซียวหลัวฆ่านางด้วย?

"จากความฉลาดของเย่เซียวหลัวนั้น ข้าเองก็คิดไว้แล้วว่านางไม่อาจคิดวิธีฆ่าข้าที่แยบยลได้เช่นนี้ ต้องมีใครสักคนช่วยนางไว้แน่ เพียงแต่ทำไมถึงเป็นจิ่นชื่อ?" โล่หวินหลานพูดกับตนเอง

หมิงซีพูดขึ้น“การลอบฆ่าพระชายาเช่นนี้ต้องปิดบังไม่ให้ใครรู้เด็ดขาด การที่เย่เซียวหลัวบอกว่ามีคนอื่นด้วยนั้นเป็นไปได้สองกรณี หนึ่งคนคนนั้นเป็นคนที่เย่เซียวหลัวเชื่อใจมาก ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็มักจะให้ช่วยจัดการ และสอง ก็คือทั้งสองคนมีความลับที่แลกเปลี่ยนกัน"

ที่แท้จิ่นชื่อและเย่เซียวหลัวนั้นก็ลักลอบทำเรื่องชั่วร้ายด้วยกัน ดูท่านางคงต้องสืบประวัติจิ่นชื่อนี่ให้ละเอียดเสียแล้ว

เพื่อที่จะดูว่าทั้งสองนั้นมีข้อแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งใด และมีการพูดคุยกับคนในราชสำนักหรือไม่ หรือมีความลับใดที่ไม่อาจให้ใครล่วงรู้ซ่อนอยู่

"เรื่องนี้ ข้าจะต้องสืบให้ละเอียด" โล่หวินหลานกำมือแน่นบนโต๊ะ น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความแน่วแน่

นางหยีตาเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะไม่แสดงสีหน้าใดออกมา แต่ในใจของนางตอนนี้กำลังร้อนระอุ

ที่แท้ความจริงก็เป็นสิ่งที่นางไม่อาจคาดคิดไว้ได้นี่เอง ไม่รู้ว่าเบื้องหลังนี้ยังมีแผนการชั่วร้ายใดอีก

ไม่อาจรู้ว่ามีใครที่เกี่ยวข้องมากน้อยเพียงใด หากจะสืบหาความจริงนั้น จะทำให้ความใกล้ทุกอย่างมากขึ้นหรือไม่?

ทุกอย่างกำลังค่อยๆเปิดเผยออกมา ว่าความจริงคืออะไร มีใครที่ถูกฆ่าตายไปบ้าง มีใครเป็นหมากที่ถูกควบคุมเอาไว้ และมีข้อแลกเปลี่ยนใดบ้าง

ซึ่งทุกอย่างนั้น ต้องสืบหาอย่างละเอียด

อาลั่วหลันตบที่บ่าของหมิงซีเบาๆ ยังมีเรื่องหนึ่งที่นางยังไม่ได้พูด

"เสี่ยวฮัว พวกเราได้ถามนางว่าตอนนั้นฆ่าเจ้าอย่างไร เจ้าอยากฟังหรือไม่?" อาลั่วหลันถามอย่างระวัง เพราะความจริงนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน

เหตุการณ์ในตอนนั้น หากจะให้เดาก็คงเดาได้ไม่ยาก แต่ในเมื่อได้ฟังจากปากของเย่เซียวหลัวแล้วนั้น นางเองก็อยากฟังเหมือนกัน

อาลั่วหลันเล่าทุกอย่างด้วยความละเอียด เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นช่างโหดร้ายยิ่งนัก ซึ่งเกิดจากการอิจฉาริษยาของเย่เซียวหลัวทำให้นางทำเรื่องต่ำช้าเช่นนี้

ถึงแม้ว่านางเดาได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่เมื่อได้ยินความจริง ในใจก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด

"เสี่ยวฮัว ตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าเย่เซียวหลัวเป็นคนฆ่าเจ้า เราควรที่จะนำเรื่องนี้ไปบอกกับฮ่องเต้ เวินอ๋องและประชาชน ให้พวกเขาได้รับรู้ว่ามีกี่ชีวิตแล้วที่ต้องลงเอยเพราะเย่เซียวหลัว ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก！” อาลั่วหลันเต็มไปด้วยความโกรธ

การบอกความจริงกับฮ่องเต้เจียเฉิงนั้น เป็นแผนต่อๆไป

หมิงซีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“อาลั่วหลัน เจ้าอย่าทำให้วุ่นวายกว่านี้เลย"

"หม่อมฉัน......" อาลั่วหลันพูดด้วยความน้อยใจ

เหตุใดคำพูดของนางจึงเป็นการทำให้ทุกอย่างวุ่นวาย?