ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 285

ตอนที่ 285 พายุฝนฟ้าเต็มเมือง

โล่หวินหลานสบตากับอาลั่วหลันแล้วส่ายหน้า“เรื่องมันไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก หากการบอกฮ่องเต้เจียเฉิงแล้วสามารถแก้ปัญหาได้ ใต้ฟ้าดินก็คงไม่มีการถูกใส่ร้ายหรอก?"

นิสัยของฮ่องเต้เจียเฉิงนั้นก็ช่างสงสัย อีกทั้งครอบครัวฝ่ายแม่ของเย่เซียวหลัวเองนั้นก็เป็นตระกูลที่มีอำนาจ เวินอ๋องก็มีตำแหน่งสูงศักดิ์ในราชสำนัก ต้วนก้วยเฟยเองก็เป็นที่รักของฮ่องเต้ พวกเขานั้นมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น ไม่อาจตัดได้ง่ายๆ หากต้องการให้เย่เซียวหลัวได้รับผิดนั้น ต้องไม่ง่ายแน่?

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาเองก็ไม่มีหลักฐานที่มากพอ ว่าเย่เซียวหลัวและจิ่นชื่อเป็นคนร้ายในตอนนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น หากพลีพลามอาจจะทำให้ซวยได้

"แล้วเสี่ยวฮัว พวกเราควรทำอย่างไรดี? โชคดีที่ครั้งนี้เจ้ารอดมาได้ มิเช่นนั้นวางแผนการของพวกเขาสำเร็จ จะเป็นเช่นไหร?" อาลั่วหลันถามด้วยความกังวล

พวกเขาทำสำเร็จแล้วต่างหาก โล่หวินหลานยิ้มในลำคอ นางเป็นคนตายไปแล้วครั้งหนึ่ง จะไม่มีวันให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นซ้ำสองแน่

"หม่อมฉันมีวิธีของหม่อมฉัน เย่เซียวหลัวไม่กล้าทำอะไรหม่อมฉันหรอกเพคะ หากนางทำสิ่งใดนั้น นางก็ต้องคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นก่อน" โล่หวินหลานยิ้ม ราวกับคนที่ฝ่านรกมาเพื่อล้างแค้น

ค่ำคืนที่มืดมิดนั้น ค่อยๆสว่างต้อนรับวันใหม่

"ใครกัน? เหตุใดจึงนอนสลบอยู่บนพื้นหิมะนี่?"

"ดูสิ นางจะหนาวจนแข็งตายแล้วหรือยัง?"

"เจ้าไปดูสิว่ายังหายใจอยู่หรือไม่?"

"ข้าไม่ไปหรอก เจ้าไปสิ....."

รุ่งสางในตอนเช้า ชาวบ้านที่เดินไปมาต่างก็รุมล้อมมองดูคนที่สลบอยู่บนพื้น

ผ้าคลุมสีดำขนาดใหญ่ห่อหุ้มตัวนางไว้ หมวกหนาเองก็ปิดบังหน้าของนางไว้เช่นเดียวกัน ร่างกายไม่ขยับเขยื้อน ไม่อาจทราบได้ว่ายังอยู่หรือตายไปเสียแล้ว

พวกเขายืนอยู่ด้านหน้า แต่กลับไม่มีใครกล้าพยุงร่างตรงหน้า

"แจ้งเจ้าหน้าที่เถอะ?"

"จากเสื้อผ้าที่สวมใส่่แล้วนั้น ต้องเป็นคนที่สูงศักดิ์แน่นอน ไม่แน่อาจจะเป็นขุนนางที่ไหนก็ได้ หากช่วยให้รอดชีวิตอาจจะได้ของตอบแทน?"

เมื่อสิ้นเสียง ความคิดที่หวังจะได้สิ่งตอบแทนนั้น จึงเปิดหมวก เป็นหญิงสาวหรือนี่！

และยังเป็นพระชายาเวินอ๋องผู้เย่อหยิ่งด้วย！

ตอนที่เย่เซียวหลัวตื่นขึ้นมานั้น รอบตัวมีแต่คนรายล้อม

นางเหน็บหนาวไปทั้งตัว จนชาไปหมด แขนและขาเองก็แข็งไปหมด ไม่สามารถงอได้เลยด้วยซ้ำไป

โชคดีที่ผ้าคลุมนี้หนาพอ ไม่เช่นนั้นนางคงหนาวตายไปเสียแล้ว

นางค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยความลำบาก คนรอบตัวต่างมองมาที่นางไม่หยุด

"พวกเจ้า มอง มองอะไร? ไปให้พ้น" เย่เซียวหลัวพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ชาวบ้านพวกนั้นต่างก็รู้นิสัยของเย่เซียวหลัวดี เพราะได้ยินชื่อเสียงในด้านเจ้าอารมณ์มานานแล้ว มีบางคนที่เคยเห็นหน้านางมาก่อนเช่นกัน จึงไม่กล้าที่จะพูดสิ่งใด ทำได้เพียงทำตามที่นางพูดอย่างว่าง่าย แล้วรีบออกห่าง

เพียงแต่ เรื่องนี้ไม่อาจที่จะเงียบลงได้ ไม่นานก็ลือให้ทั่วเมืองแล้ว

พระชายาเวินอ๋องไม่กลับตำหนักทั้งคืน และยังนอนอยู่บนพื้นหิมะที่หนาวเหน็บอีก ทั้งยังตื่นมาตอนรุ่งสาง จึงไม่แปลกที่จะเป็นหัวข้อในการนินทาของชาวบ้าน ตำหนักเวินอ๋องจึงขายหน้าเพราะนาง

เย่เซียวหลัวที่นั่งอยู่นานสักพักแล้ว ทำให้รู้สึกดีขึ้น ตอนนี้เท้าของนางเริ่มกระดิกนิ้วได้แล้ว ร่างกายเองก็ค่อยๆอุ่นขึ้น ขณะที่นางลุกขึ้นยืนนั้น ก็เวียนหัวเล็กน้อย ราวกับคนที่ป่วย

จนถึงตอนนี้ นางเองก็ไม่อาจรับรู้ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้น เป็นเรื่องจริงหรือไม่

หากเป็นเรื่องจริง เหตุใดนางจึงสลบแล้วเวียนศีรษะเช่นนี้? หากไม่ใช่ ใบหน้านั้นทำไมถึงคล้ายกับโล่หวินหลานยิ่งนัก?

ขณะที่เดินไปถึงประตูทางเข้าของตำหนักเวินอ๋อง สาวใช้เองก็กำลังชะเง้อหน้ามองไปมา ราวกับกำลังรอใครบางคน

เมื่อเห็นเย่เซียวหลัวนางก็รีบวิ่งเข้ามาหา

"พระชายา ในที่สุดท่านก็กลับมา เมื่อคืนท่านไปที่ใดมา? เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือไม่? เหตุใดตัวของท่านจึงเย็นเช่นนี้?" สาวใช้จับไปที่เนื้อตัวของเย่เซียวหลัว ที่เย็นไปทั้งตัว

"พยุงข้าเข้าไปด้านใน ไม่ต้องถามอะไรอีก" เย่เซียวหลัวยื่นมือไปจับแขนของนาง เนื้อตัวสั่นเทา

เมื่อเห็นนายหญิงเป็นเช่นนี้ สาวใช้เองก็ไม่กล้าที่จะถามมากความ ทำได้เพียงช่วยพยุงนางเข้าไป

ไปถึงที่สวนกลางบ้าน เย่เซียวหลัวก็ชี้ไปที่ทางเดินเล็กๆ นางไม่ต้องการที่จะเดินผ่านทางเดินหลัก เพราะกลัวเวินอ๋องจะเห็นนางในสภาพนี้

ต่อหน้าเวินอ๋องนั้น นางยังคงอยากให้เขาจดจำเพียงเย่เซียวหลัวที่งดงาม

"พระชายา หม่อมฉันไปตักน้ำร้อนมาให้ท่านอาบ ท่านรีบเปลี่ยนชุดที่เปียกนี่เถอะ แล้วไปอยู่ข้างเตาผิงเพื่อให้ความอบอุ่นกับร่างกาย ดูท่านสิหนาวเย็นไปทั้งตัวแล้ว！" สาวใช้กล่าวด้วยความเป็นห่วง จากนั้นก็รีบเปลี่ยนชุดให้นาง

ด้านในห้องนั้นอบอุ่นมาก แต่เย่เซียวหลัวเองก็ยังคงรู้สึกหนาว ไม่รู้ว่าตอนนี้นางเหน็บหนาวที่ใจหรือกายกันแน่

สาวใช้เร่งมือทำทุกอย่าง ไม่นานก็นำน้ำร้อนเข้ามา จากนั้นก็ผสมกับน้ำมันหอมละเหย ขณะที่นางก้าวเท้าลงไปที่น้ำอุ่นนั้น เย่เซียวหลัวก็รู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก

"ท่านอ๋องล้ะ?" เย่เซียวหลัวถามขึ้นขณะที่ยังคงหลับตาพริ้ม