ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 286

ตอนที่ 286 ทันใดนั้นเอง

สีหน้าของเย่เซียวหลัวเปลี่ยนไป นางรีบวิ่งออกไปด้านนอก เพื่อที่จะดูว่าใครหน้าไหนกันที่มาพูดให้นางเสียๆหายๆ แต่กลับถูกเวินอ๋องหยุดเอาไว้

"เจ้ากลับมาก่อน เรื่องนี้ข้าจะสืบให้แน่ชัด หากเรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าพูดนั้น แต่กลับเป็นว่าเจ้าปิดบังบางอย่างกับข้าไว้ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่" เวินอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกับเย่เซียวหลัว

หากจะพูดถึงเรื่องเมื่อคืนนั้น มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หากเวินอ๋องไปสืบนั้น ไม่แน่อาจจะสืบพบบางอย่างและเรื่องที่เกี่ยวข้องด้วย ถึงเวลานั้น.....

เย่เซียวหลัวไม่เหงื่อไหลเต็มตัว แต่นางก็ไม่อาจทำอะไรได้

ชาวบ้านที่อยู่ด้านนอกนั้นลือกันสนั่น เรื่องนี้ไม่ว่าจะปิดอย่างไรก็ไม่อาจปิดได้ ต้องไปถึงหูฮ่องเต้เจียเฉิงเป็นแน่แท้ ซึ่งฮ่องเต้คงจะกริ้วมากเช่นกัน

อีกอย่างคงต้องบีบบังคับนางให้พูดเรื่องเมื่อคืนออกมาแน่ นางไม่กลัวหรอกหากเวินอ๋องจะไปสืบเรื่องนี้ แต่หากเป็นฮ่องเต้ไปสืบเรื่องนี้นั้น ความจริงต้องถูกเปิดเผยสักวันแน่

ถึงเวลานั้น ตำหนักเวินอ๋องก็จะซวยไปกับนาง

"เวินอ๋องเพคะ ทุกอย่างเป็นไปตามที่หม่อมฉันพูดเพคะ หม่อมฉันไม่ได้โกหกแม้แต่คำเดียว ชาวบ้านพวกนั้นล้วนไม่รู้ความจริง พวกเขาใส่สีตีไข่กันให้สนุก หากฮ่องเต้ทราบเรื่องนี้เข้าคงไม่ดีแน่" เย่เซียวหลัวบอกกับเขา

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้น มีเพียงนางคนเดียวที่รู้ความจริง แต่ชาวบ้านพวกนั้นกลับทำให้เป็นเรื่องใหญ่ พวกเขาพูดกันเป็นทอดๆจนไม่เหลือเค้าความจริง หากฮ่องเต้ทราบเรื่องเข้า คงต้องสงสัยเป็นแน่

สีหน้าของเวินอ๋องนิ่งไป ร่างใหญ่เดินมาหานาง เขาใช้มือข้างเดียวจับที่คางของนางเอาไว้

"เมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เย่เซียวหลัวสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขากัดฟันเอาไว้ ไม่พูดสักคำ

ข่าวลือนี้แผ่ไปยังวังหลวงในเวลาชั่วครู่

หากเป็นคนอื่นนั้นคงไม่เป็นเรื่องใหญ่ แต่นี่เป็นพระชายาของเวินอ๋อง แล้วจะให้ฮ่องเต้เอาหน้าไปไว้ที่ไหน

"เสี่ยวฮัว วันนี้ตอนที่ฮ่องเต้ได้ทราบข่าวลือนั้นก็ทรงกริ้วมาก โชคดีที่หรงฝินคอยพูดปลอบโยนอยู่ข้างๆ มิเช่นนั้นแม้แต่ต้วนก้วยเฟยเองก็คงเอาไม่อยู่" อาลั่วหลันพูดขึ้น

ขณะที่นางกำลังตักซุปถั่วเหลืองเข้าปาก นางชิมไปคำหนึ่งแล้วหยุดกินไม่ได้เลย

"หรงฝิน? ฮ่องเต้เรียกนางเข้าพบแล้วหรือ?" โล่หวินหลานวางพู่กันในมือ ตัวหนังสือบนกระดาษเหล่านั้นที่นางเขียน เกิดจากการตั้งใจฝึกฝนมาหลายปี

อาลั่วหลันที่กินซุปถั่วเหลืองอยู่นั้น กล่าวขึ้น“ข้าได้ยินมาว่าหลังจากที่เย่ฮองเฮาและต้วนก้วยเฟยทราบข่าวก็รีบไปที่ห้องหนังสือ แต่ก็ถูกฮ่องเต้ไล่ออกมาทั้งคู่ จนสุดท้ายนั้นหรงฝินเข้าไป ฮ่องเต้กลับให้นางอยู่ต่อ ตอนนี้ยังไม่ออกมาเลย"

หรงฝินและเย่ฮองเฮานั้นยังคงมีปัญหากัน ตอนนั้นฮ่องเต้เองก็เข้าข้างเย่ฮองเฮา แต่พอเกิดเรื่องขึ้น ฮ่องเต้กลับเปลี่ยนใจ

"หรงฝินคงเป็นไปตามเป็นไปตามลม" โล่หวินหลานหัวเราะในลำคอ แล้วมองไปนอกหน้าต่าง

มือหนึ่งจับซุปถั่วเหลืองแน่น อาลั่วหลันที่เริ่มหิวน้ำแล้วจึงพูดขึ้น“ของหวานนี่อร่อย ที่บ้านเกิดข้าไม่มีของพวกนี้ สิ่งนี้เรียกว่าอะไรนะ? แล้วทำอย่างไร?"

โล่หวินหลานมองไปยังบนโต๊ะ ที่ตอนนี้ถ้วยครามนั้นว่างเปล่า นี่นางกินจนหมดแล้วหรือ

โล่หวินหลานส่ายหน้าเล็กน้อย“เรียกว่าซุปถั่วเหลือง หากองค์หญิงชอบ พรุ่งนี้หม่อมฉันจะให้พ่อครัวสอนทำ"

อาลั่วหลันพยักหน้า

"องค์ชายพวกนั้นมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง?" โล่หวินหลานถามขึ้น

อาลั่วหลันจึงเล่าทุกอย่างที่นางได้ยินมา“หลังจากฮ่องเต้ทราบข่าวนี้ ก็ไม่ได้เรียกขุนนางเข้าพบ เพียงแต่งเรียกองค์รัชทายาท หมิงอ๋องและองค์ชายอีกไม่กี่คนเข้าไปพบ คงเพราะต้องการจะให้องค์ชายช่วยกันหารือว่าควรจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร มีเพียงคนเดียวที่เขาไม่ได้เรียกเข้าวังก็คือเวินอ๋อง ช่างน่าแปลกเสียจริง"

น่าแปลกตรงไหนกัน โล่หวินหลานเข้าใจความคิดของฮ่องเต้ดี เรื่องนี้ทำให้ชาวบ้านนินทากันสนุกปาก ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของราชสำนัก หากเห็นหน้าเวินอ๋องเข้า ก็คงทำให้เขารู้สึกแย่กว่าเดิม

"ฮ่องเต้เพียงต้องการให้เรื่องนี้เงียบให้เร็วที่สุด โดยไม่ทำให้ชาวบ้านตกใจ" โล่หวินหลานคาดการณ์เอาไว้

"แต่ว่า หากเย่เซียวหลัวพูดถึงเรื่องเมื่อคืนเข้าจะทำอย่างไร? หากมีคนเริ่มสืบค้นเรื่องนี้ คงสาวมาถึงพวกเราแน่" อาลั่วหลันเท้าคาง ตอนนี้นางเริ่มเป็นกังวลแล้ว

หากนางโดนจับเข้าคุกก็ไม่เป็นไรหรอก เพียงแต่ตัวตนที่แท้จริงของนาง หากมีการสืบค้นขึ้นมา ทุกคนก็จะรู้ว่านางคือองค์หญิงเหอซื่อ และโทษที่จะได้รับคือการหลอกลวงฮ่องเต้！

แต่โล่หวินหลานกลับไม่ได้ใส่ใจในเรื่องนี้เสียเท่าไหร่ นางเพียงหัวเราะเล็กน้อย“เย่เซียวหลัวไม่มีวันพูดเรื่องเมื่อคืนหรอก นางไม่กล้า"

อาลั่วหลันขมวดคิ้ว“เหตุใดนางจึงไม่กล้า?" หรือนางมีความลับที่บอกคนอื่นไม่ได้

ความเงียบเกิดขึ้น ได้ยินเพียงเสียงของลม

โล่หวินหลานทอนหายใจเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้ม“อย่างไรเสียนางก็ไม่กล้าหรอก อีกหน่อยองค์หญิงก็จะรู้เอง"

อีกหน่อยอีกแล้ว?

อาลั่วหลันขมวดคิ้วแล้วมองไปที่นาง“อีกหน่อยหมายถึงนานเท่าไหร่? เสี่ยวฮัว เจ้าต้องบอกข้าสิข้าจะได้ช่วยเจ้าได้！”

นางรู้ดีว่าอาลั่วหลันหวังดีกับนาง แต่เรื่องนี้บอกกับนางไม่ได้จริงๆ

เพราะเรื่องนี้ช่างซับซ้อน ซ่อนเงื่อน และเบื้องหลังก็คงไม่มีแค่เย่เซียวหลัวคนเดียวแน่?

โล่หวินหลานเปลี่ยนเรื่องคุย“วันนี้หมิงซีทำไมไม่มาหาองค์หญิงล้ะ?"

พูดถึงหมิงซีนั้น อาลั่วหลันที่คิดฟุ้งซ่านอยู่ก็นิ่งขึ้นมาได้

นางยังจำความรู้สึกที่หมิงซีกอดนางแล้วใช้วิชาตัวเบา พานางลอยไปมาบนอากาศได้อยู่เลย เขาพานางขึ้นไปบนหลังคาแต่ละหลัง แล้วโอบกอดนางท่ามกลางหิมะที่ตกลงมา

ความอบอุ่นนั้น ชีวิตนี้นางคงไม่มีวันได้รับอีก

"หมิงซีให้ข้ามาที่นี่ก่อน เขาจะไปจัดการกับของที่ใช้หลอกผีเมื่อคืน เพื่อที่จะไม่ให้ใครรู้ และเอาไปเป็นหลักฐานได้" อาลั่วหลันยิ้มเล็กน้อย