ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 287

ตอนที่ 287ความเจ็บปวดเข้ากระดูก

โม่ฉีหมิงรีบวางกระดาษแผ่นนั้นลง เขาหันมาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก สายตาของเขาราวกับจะกลืนกินคนตรงหน้า มองดูแล้วช่างน่ากลัวยิ่งนัก

"เจ้าอยากให้ข้ากลับไปมากขนาดนั้นเชียวหรือ?" โม่ฉีหมิงกัดฟันพูดออกมา ตอนนี้เขาดูดุร้ายราวกับอสุรกายที่มาจากขุมนรก

เขาไม่เคยคิดเลยว่า ที่ที่เขาอยากอยู่ที่สุด คนที่เขาอยากพบเจอที่สุด จะรังเกียจและพยายามไล่เขาให้ออกห่างถึงเพียงนี้

ตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้น เขาอยากเจอนางมาโดยตลอด

โล่หวินหลานกลับมองไปนอกหน้าต่างราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น นางส่ายหน้า“เวลานี้เป็นช่วงที่ควรระวังตัวเป็นพิเศษ ฮ่องเต้จะเพ่งเร่งมาที่หม่อมฉัน หากฮ่องเต้รู้เข้าว่าท่านเข้ามาพบหม่อมฉัน ก็อาจจะสงสัยในความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ได้"

ถึงเวลานั้น การเลือกคู่ครองของนาง คงไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก

"ข้าบอกแล้วไง ว่าข้ามีวิธีของข้า เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล สิ่งที่เจ้าต้องทำคือรอให้ผ่านไปสามวันก็เท่านั้น แล้วเจ้าก็จะได้เป็นชายาของข้า" โม่ฉีหมิงกล่า

พึ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียง "ปึ้ง" ดังขึ้น

ถึงแม้ว่าเสียงนั้นจะไม่ดังมาก แต่โม่ฉีหมิงก็ได้ยินอย่างชัดเจน

อาลั่วหลานลนลาน รีบเอามือปิดปากตนเองเอาไว้

โล่หวินหลานหน้าซีดขาว ตอนนี้หัวใจของนางแทบจะหยุดหายใจ

โม่ฉีหมิงจ้องเขม็งไปยังหลังม่านนั่น จากนั้นก็ค่อยๆเดินไป

โล่หวินหลานคิดเพียงอย่างเดียวคือ ไม่ต้องการให้เขาเจออาลั่วหลันในตอนนี้

"ท่านอ๋อง" ช่วงนี้ดงหัวเยี้ยนได้เรียนแมวไว้หนึ่งตัว มันมักจะคอยเล่นซ่อนแอบ ท่านอย่าเก็บมาใส่ใจ" โล่หวินหลานเดินเข้าไปขวางทางเขา แล้วกล่าวขึ้น

ยิ่งนางทำตัวเช่นนี้ก็ยิ่งน่าสงสัย โม่ฉีหมิงเองก็นึกสงสัยตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว ตอนนี้โล่หวินหลานกลับพูดเช่นนี้เอง ความสงสัยในใจเขาจึงมากขึ้น

"องค์หญิง ข้าคิดว่าด้านหลังม่านนี้คงไม่ใช่แมวหรอก ควรจะไปดูเสียหน่อย" โม่ฉีหมิงพูดพลาง เดินไปยังหลังม่านนั่น

เวลานี้ โล่หวินหลานรู้เพียงว่าไม่อาจหยุดเขาได้ จึงปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามสิ่งที่ควรจะเป็น

อันที่จริงใจหนึ่งของนางก็ต้องการที่จะรู้

ต้องการที่จะรู้ว่า หากโม่ฉีหมิงนั้นรักนางเพราะรูปโฉม หรือเพราะความเป็นตัวตนของนาง

ตอนนี้นางตัวเบาหวิวไร้เรี่ยวแรง นางยืนพิงอยู่ตรงผนัง ดวงตาทั้งคู่มองไปนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์สาดส่องลงมายังตัวของนาง

วินาทีที่อาลั่วหลันและโม่ฉีหมิงสบตากัน หัวใจที่เหี่ยวเฉาของเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง แม้แต่เส้นเลือดทุกเส้นในร่างกายต่างก็ลุกเต้นขึ้นมา

"หวินหลาน....." เขาเรียกชื่อนาง โดยไม่รู้ตัว

หัวใจของหวินหลานในตอนนี้ ดิ่งลงเหว

"เจ้าคือหวินหลาน เจ้าคือหวินหลานของข้า เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เจ้ายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน....ข้า ในที่สุดข้าก็หาเจ้าจนพบ！” ดวงตาคู่นั้นของเขายิ้มขึ้นหลังจากที่ไม่มีรอยยิ้มไปนานแสนนาน

สิ่งมีค่าที่สุดที่หายไปหวนคืนมา สำหรับเขาแล้ว เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างหาที่สุดไม่ได้

"ท่าน ท่าน จำผิดคนแล้ว หม่อมฉันไม่ใช่หวินหลาน！” เนื้อตัวของอาลั่วหลันสั่นเทาไปจนหมด เมื่อรู้ว่าเหตุการณ์ไม่สู้ดีแล้ว จึงรีบหนีออกไป

ใครจะไปรู้ นางเพียงก้าวเท้าก้าวเดียว ก็ถูกมือหนาจับเอาไว้ มือหนาคว้าไปที่มือของนาง จากนั้นก็ดึงตัวนางเข้ากอด

"เจ้าคือหวินหลานของข้า เจ้าอยากจะไปที่ใดอีก? หนึ่งปีที่ผ่านมา เจ้ายังทำร้ายข้าไม่พออีกหรือ?" โม่ฉีหมิงเอ๋ยถามขึ้น

คำพูดทุกคำของเขาที่พูดออกมานั้น ราวกับมีดที่กรีดแทงหัวใจของโล่หวินหลาน

นางจับโต๊ะที่อยู่ข้างกายไว้แน่น สองมือกำเป็นหมัดจนเล็บนั้นจิกแทงเข้าเนื้อของตนเอง ตอนนี้นางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย

สุดท้ายแล้ว หัวใจของเขาก็ให้ความสำคัญกับรูปโฉมของนางเสียมากกว่า

ทั้งๆที่โล่หวินหลานตัวจริงนั้น อยู่ตรงหน้าเขามาโดยตลอด คำพูดและการกระทำของนางไม่ต่างไปจากเดิม เหตุใดเขาจึงจำไม่ได้?

"ข้าไม่ใช่หวินหลานของท่านจริงๆ！”อาลั่วหลันดีดดิ้นในอ้อมกอดของเขา นางส่งสายตาร้องขอความช่วยเหลือมาที่โล่หวินหลาน

เพราะใบหน้านั้นจึงทำให้เขาเข้าใจผิด?

แล้วเสี่ยวฮัวคนนั้นล้ะ?

"เสี่ยวฮัว ช่วยข้าด้วย！” อาลั่วหลันมองไปทางโล่หวินหลาน เพื่อร้องขอความช่วยเหลือ

ทันใดนั้นเอง โม่ฉีหมิงก็ได้คลายมือลง อาลั่วหลันจึงรีบวิ่งเข้าไปหาโล่หวินหลาน

"องค์หญิงเหอซื่อ ท่านควรอธิบายหน่อยหรือไม่ ว่านางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?" ใบหน้าของเขามีความสุขเคลือบความสงสัย เขาไม่รู้เลยว่าโล่หวินหลานตัวจริงนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

"ท่านอ๋อง ท่านคงเข้าใจผิดแล้วมั้งเพคะ? นางเป็นสาวใช้ของข้า ไม่ใช่หวินหลาน เหตุใดหม่อมฉันจึงต้องอธิบายด้วย?" โล่หวินหลานอดกลั้นความเจ็บปวดในใจ แล้วปฏิเสธเสียงแข็ง

โม่ฉีหมิงหันกลับมามองอาลั่วหลัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น ราวกับจะละลายอาลั่วหลันตรงหน้าแล้ว

เพียงแต่ อาลั่วหลันนั้นหวาดกลัวเขามาก นางรีบหลบอยู่หลังโล่หวินหลาน

"ดี ในเมื่อท่านรู้ทุกอย่างแล้ว วันนี้ข้าจะนำตัวนางไป" โม่ฉีหมิงยื่นมือไปจับแขนของอาลั่วหลัน ราวกับว่าจะนำตัวนางไป

แต่โล่หวินหลานเองก็จับไปที่มือของอาลั่วหลันแน่นเช่นเดียวกัน

"นางเป็นสาวใช้ของข้า ท่านอ๋องมีสิทธิ์อันใดมาเอาตัวนางไป? อีกอย่าง ท่านได้ถามความคิดเห็นของนางแล้วหรือยัง?" โล่หวินหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปยังอาลั่วหลันที่ตอนนี้ดูตื่นกลัวยิ่งนัก

อาลั่วหลันกลัวจนไม่กล้าพูดสิ่งใด ตอนที่นางมองหน้าโม่ฉีหมิง ใจหนึ่งก็คิดถึงหมิงซี จึงรีบส่ายหน้าทันควัน

"ข้าไม่รู้จักเขา ข้าไม่ไป" อาลั่วหลันไม่ยอมไปกับเขา นางเอาแต่มองไปที่พื้น

โล่หวินหลานตบท่าบ่าของนางเบาๆ จากนั้นก็หันไปบอกเขา“ท่านได้ยินแล้วใช่หรือไม่ นางไม่ยอมไปกับท่าน ได้โปรดอย่าบีบบังคับนางเลย"

โม่ฉีหมิงเองก็ไม่อาจเข้าใจ ว่าเหตุใดโล่หวินหลานจึงทำเช่นนี้ หรือเพราะนางความจำเสื่อม

หนึ่งปีที่ไม่ได้เจอกันนั้น ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนางบ้าง เขาเองจึงไม่ได้อยากบีบบังคับให้นางจำเขาได้ในทันที แต่เขาเสียใจที่ตัวเขานั้นไม่เคยลืมนางเลย เหตุใดนางจึงลืมเขาไปจนหมดเช่นนี้

โม่ฉีหมิงกัดฟันแล้วพูดกับโล่หวินหลาน“องค์หญิงเหอซื่อ งั้นข้าขอถามท่านหน่อย เพลงที่องค์หญิงชับร้องในคืนนั้น ใครเป็นคนสอนองค์หญิง?"

เมื่อนึกถึงเพลงที่คุ้นเคยนั้น โล่หวินหลานก็รู้สึกหนักอึ้งที่หัวใจ

ทั้งๆที่เป็นเพลงที่นางขับร้องเอง เหตุใดตอนนี้จึงมาถามว่าใครสอนนาง?

ในเมื่อเขาเข้าใจว่าอาลั่วหลันคือโล่หวินหลาน นางเองก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้

"เป็นบทเพลงที่นางมักจะขับร้อง หม่อมฉันรู้สึกว่าไพเราะดี จึงฝึกร้องตามก็เท่านั้น" โล่หวินหลานกล่าวพลางมองไปยังอาลั่วหลัน

โม่ฉีหมิงตบโต๊ะเสียงดัง

เขาหัวเราะแห้งในลำคอ“ดี ดีมาก ไม่คิดเลยว่าที่ผ่านมานั้นเขาจะจำคนผิด แม้แต่เพลงนั้นก็เป็นเรื่องหลอกลวง องค์หญิงเหอซื่อ ข้าไม่คิดเลยว่าองค์หญิงจะเป็นคนเช่นนี้！”

นางเป็นคนอย่างไร?

แล้วเขาล้ะ?

ตอนนี้หัวใจของนางเจ็บปวดราวกับมีเลือดไหลออกมา จากนั้นก็เริ่มด้านชา เมื่อได้ยินคำพูดของเขาที่ว่าร้ายนางอีก นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าตนเองคิดผิดที่กลับมา

"ท่านอ๋อง หม่อมฉันเป็นคนอย่างไรตอนนี้ท่านเองก็รู้ดีแล้วไม่ใช่หรือเพคะ? ท่านจะจำคนผิดหรือไม่นั้น มันก็เป็นเรื่องของท่าน มันเกี่ยวอะไรกับข้า?" โล่หวินหลานหัวเราะในลำคอ สีหน้าของนางนิ่งเฉย แต่ในใจนั้นช่างปวดร้าว

อาลั่วหลันที่อยู่ด้านหลังก็จับที่เสื้อของนางแน่น กลัวว่าโม่ฉีหมิงจะเกิดบ้าแล้วพาตัวนางไป

โม่ฉีหมิงถอนหายใจ เขาขมวดคิ้วมองไปที่โล่หวินหลาน “องค์หญิง เรื่องนี้หากจะให้พูดก็คงจะยาว แต่อย่างไรเสียวันนี้นางก็ต้องไปกับข้า คำสัญญาระหว่างองค์หญิงกับข้าก็ให้มันสูญไปเถอะ ท่านไปหาคนอื่นแทน เรื่องนี้ข้าเองก็ต้องขอโทษองค์หญิง"

ขอโทษข้า?

นางรอมาแสนนาน เพื่อได้ยินคำนี้

หาคนอื่น? นางยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเขา

แต่เขา กลับบอกให้นางไปหาคนอื่น?

คำพูดนี้ช่างเจ็บปวดเหลือกัน

หัวใจของนางเจ็บปวดเหลือเกิน นางเองก็ผ่านเรื่องต่างๆมามากมาย ความเจ็บปวดแค่นี้ก็คงไม่เป็นไร?

น้ำเสียงของนางเรียบเฉย“อ่า ท่านอ๋องจะทิ้งขว้างหม่อมฉันง่ายเพียงนี้เลยหรือ? มันไม่ง่ายเช่นนี้หรอก สาวใช้ของข้านั้นท่านไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจว่าแต่งงานกับนางหรือไม่?"

มองดูใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวัง

"องค์หญิงบอกข้ามาสิ ว่าต้องทำอย่างไรท่านถึงจะยอมให้นางไปกับข้า?" โม่ฉีหมิงกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ

โล่หวินหลานหันไปมองอาลั่วหลัน แต่นางกลับจะฉีกหน้ากากหนังคนนั้น โชคดีที่โล่หวินหลานหยุดได้ทัน

"หากท่านต้องการสาวใช้ของข้าก็ได้ แต่ท่านอ๋องต้องอภิเษกกับหม่อมฉัน" โล่หวินหลานกระชับมืออาลั่วหลัน เพื่อไม่ให้นางตื่นตูมไป

โล่หวินหลานพูดจบ แววตาของนางก็ฉายแววที่ไม่มีใครต้านทานได้

"อภิเษกกับเจ้า?" โม่ฉีหมิงหัวเราะในลำคอ "องค์หญิงบอกข้ามาสิว่าเหตุใดข้าต้องอภิเษกกับเจ้า? ถึงแม้วันนี้ข้าจะไม่สามารถนำตัวนางไปได้ พรุ่งนี้ข้าก็มีวิธีพาตัวนางไป ท่านบอกข้าสิ ว่าเหตุใดข้าต้องอภิเษกกับท่าน?"

สุดท้าย คำสัญญาที่มีให้กันนั้น ก็เป็นเพียงข้อแลกเปลี่ยน

แววตาอบอุ่นคู่เดิมนั้น เหลือทิ้งไว้เพียงความเย็นชาก็เท่านั้น

สุดท้ายแล้ว คงมีแค่ใบหน้านั้นถึงจะเป็นสิ่งที่เขารักที่สุด และนางก็เป็นเพียงคนที่โชคดีที่เคยมีใบหน้านั้นก็เท่านั้นเอง

วันนี้นางไม่มีแล้ว เขาเองจึงตีตัวออกห่าง

โล่หวินหลานกัดฟันเอาไว้“ก่อนที่หม่อมฉันจะมาที่นี่ หม่อมฉันได้บอกเอาไว้แล้ว หากแม้นผู้ใดเห็นตัวตนที่แท้จริงของหม่อมฉัน แล้วทิ้งหม่อมฉันไป มันผู้นั้นต้องชดใช้ด้วยการควักลูกตา ท่านอ๋อง ท่านจะยอมเสียลูกตาของท่านเพื่อสาวใช้ของข้าหรือไม่?"

พูดจบ นางก็หยิบมีดบินเล่มเล็กจากรองเท้าออกมา แล้วชี้ไปที่คอของโม่ฉีหมิง

ตอนนี้มีดคมนั้นบาดไปยังผิวหนังของเขาแล้ว เลือดของเขาไหลลงมา

โล่หวินหลานตับที่มีดนั่น นางเองก็กลัวว่าจะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ

นางคิดว่าโม่ฉีหมิงจะถอยหนี แต่ใครจะไปรู้ว่าเขากลับยิ่งกระชับตัวเข้ามา ชั่วพริบตาก็มีเลือดไหลออกมา

โล่หวินหลานรู้สึกกลัว นางรีบเอามีดไปให้ไกลตัว

"ขอเพียงได้ตัวนางกลับมา ดวงตาคู่นี้ก็ไม่ได้มีความหมายกับข้า" โม่ฉีหมิงหัวเราะในลำคอ เขาดูเย็นชาเหลือเกิน "เพียงแต่ องค์หญิงคิดหรือว่าสามารถควักลูกตาข้าได้? ท่านคงฝันกลางวัน"

มือหนาจับมาที่ข้อมือของนาง จากนั้นก็พลิกคว่ำ ราวกับมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน

มีดนั่น ตกลงบนพื้น

จริงอยู่ ที่นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ถึงแม้ว่ามีดจะอยู่ที่คอของเขาแล้ว แต่นางกลับทำอะไรเขาไม่ได้เลย

นางทำร้ายเขาไม่ลงจริงๆ นางไม่สามารถทำลายความทรงจำที่งดงามที่นางมีต่อเขาได้

"ท่านชนะแล้ว" โล่หวินหลานก้มหน้ามองดูมีดที่ตกลงบนพื้น

"แต่ท่านจะนำตัวนางไปได้หรือไม่นั้น ท่านต้องถามความเห็นจากนางก่อน หากนางยอม หม่อมฉันเองก็ไม่มีสิ่งใดจะพูด"