ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 287

ตอนที่ 287ความเจ็บปวดเข้ากระดูก

โม่ฉีหมิงรีบวางกระดาษแผ่นนั้นลง เขาหันมาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก สายตาของเขาราวกับจะกลืนกินคนตรงหน้า มองดูแล้วช่างน่ากลัวยิ่งนัก

"เจ้าอยากให้ข้ากลับไปมากขนาดนั้นเชียวหรือ?" โม่ฉีหมิงกัดฟันพูดออกมา ตอนนี้เขาดูดุร้ายราวกับอสุรกายที่มาจากขุมนรก

เขาไม่เคยคิดเลยว่า ที่ที่เขาอยากอยู่ที่สุด คนที่เขาอยากพบเจอที่สุด จะรังเกียจและพยายามไล่เขาให้ออกห่างถึงเพียงนี้

ตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้น เขาอยากเจอนางมาโดยตลอด

โล่หวินหลานกลับมองไปนอกหน้าต่างราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น นางส่ายหน้า“เวลานี้เป็นช่วงที่ควรระวังตัวเป็นพิเศษ ฮ่องเต้จะเพ่งเร่งมาที่หม่อมฉัน หากฮ่องเต้รู้เข้าว่าท่านเข้ามาพบหม่อมฉัน ก็อาจจะสงสัยในความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ได้"

ถึงเวลานั้น การเลือกคู่ครองของนาง คงไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก

"ข้าบอกแล้วไง ว่าข้ามีวิธีของข้า เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล สิ่งที่เจ้าต้องทำคือรอให้ผ่านไปสามวันก็เท่านั้น แล้วเจ้าก็จะได้เป็นชายาของข้า" โม่ฉีหมิงกล่า

พึ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียง "ปึ้ง" ดังขึ้น

ถึงแม้ว่าเสียงนั้นจะไม่ดังมาก แต่โม่ฉีหมิงก็ได้ยินอย่างชัดเจน

อาลั่วหลานลนลาน รีบเอามือปิดปากตนเองเอาไว้

โล่หวินหลานหน้าซีดขาว ตอนนี้หัวใจของนางแทบจะหยุดหายใจ

โม่ฉีหมิงจ้องเขม็งไปยังหลังม่านนั่น จากนั้นก็ค่อยๆเดินไป

โล่หวินหลานคิดเพียงอย่างเดียวคือ ไม่ต้องการให้เขาเจออาลั่วหลันในตอนนี้

"ท่านอ๋อง" ช่วงนี้ดงหัวเยี้ยนได้เรียนแมวไว้หนึ่งตัว มันมักจะคอยเล่นซ่อนแอบ ท่านอย่าเก็บมาใส่ใจ" โล่หวินหลานเดินเข้าไปขวางทางเขา แล้วกล่าวขึ้น

ยิ่งนางทำตัวเช่นนี้ก็ยิ่งน่าสงสัย โม่ฉีหมิงเองก็นึกสงสัยตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว ตอนนี้โล่หวินหลานกลับพูดเช่นนี้เอง ความสงสัยในใจเขาจึงมากขึ้น

"องค์หญิง ข้าคิดว่าด้านหลังม่านนี้คงไม่ใช่แมวหรอก ควรจะไปดูเสียหน่อย" โม่ฉีหมิงพูดพลาง เดินไปยังหลังม่านนั่น

เวลานี้ โล่หวินหลานรู้เพียงว่าไม่อาจหยุดเขาได้ จึงปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามสิ่งที่ควรจะเป็น

อันที่จริงใจหนึ่งของนางก็ต้องการที่จะรู้

ต้องการที่จะรู้ว่า หากโม่ฉีหมิงนั้นรักนางเพราะรูปโฉม หรือเพราะความเป็นตัวตนของนาง

ตอนนี้นางตัวเบาหวิวไร้เรี่ยวแรง นางยืนพิงอยู่ตรงผนัง ดวงตาทั้งคู่มองไปนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์สาดส่องลงมายังตัวของนาง

วินาทีที่อาลั่วหลันและโม่ฉีหมิงสบตากัน หัวใจที่เหี่ยวเฉาของเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง แม้แต่เส้นเลือดทุกเส้นในร่างกายต่างก็ลุกเต้นขึ้นมา

"หวินหลาน....." เขาเรียกชื่อนาง โดยไม่รู้ตัว

หัวใจของหวินหลานในตอนนี้ ดิ่งลงเหว

"เจ้าคือหวินหลาน เจ้าคือหวินหลานของข้า เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เจ้ายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน....ข้า ในที่สุดข้าก็หาเจ้าจนพบ！” ดวงตาคู่นั้นของเขายิ้มขึ้นหลังจากที่ไม่มีรอยยิ้มไปนานแสนนาน

สิ่งมีค่าที่สุดที่หายไปหวนคืนมา สำหรับเขาแล้ว เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างหาที่สุดไม่ได้

"ท่าน ท่าน จำผิดคนแล้ว หม่อมฉันไม่ใช่หวินหลาน！” เนื้อตัวของอาลั่วหลันสั่นเทาไปจนหมด เมื่อรู้ว่าเหตุการณ์ไม่สู้ดีแล้ว จึงรีบหนีออกไป

ใครจะไปรู้ นางเพียงก้าวเท้าก้าวเดียว ก็ถูกมือหนาจับเอาไว้ มือหนาคว้าไปที่มือของนาง จากนั้นก็ดึงตัวนางเข้ากอด

"เจ้าคือหวินหลานของข้า เจ้าอยากจะไปที่ใดอีก? หนึ่งปีที่ผ่านมา เจ้ายังทำร้ายข้าไม่พออีกหรือ?" โม่ฉีหมิงเอ๋ยถามขึ้น

คำพูดทุกคำของเขาที่พูดออกมานั้น ราวกับมีดที่กรีดแทงหัวใจของโล่หวินหลาน

นางจับโต๊ะที่อยู่ข้างกายไว้แน่น สองมือกำเป็นหมัดจนเล็บนั้นจิกแทงเข้าเนื้อของตนเอง ตอนนี้นางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย

สุดท้ายแล้ว หัวใจของเขาก็ให้ความสำคัญกับรูปโฉมของนางเสียมากกว่า

ทั้งๆที่โล่หวินหลานตัวจริงนั้น อยู่ตรงหน้าเขามาโดยตลอด คำพูดและการกระทำของนางไม่ต่างไปจากเดิม เหตุใดเขาจึงจำไม่ได้?

"ข้าไม่ใช่หวินหลานของท่านจริงๆ！”อาลั่วหลันดีดดิ้นในอ้อมกอดของเขา นางส่งสายตาร้องขอความช่วยเหลือมาที่โล่หวินหลาน

เพราะใบหน้านั้นจึงทำให้เขาเข้าใจผิด?

แล้วเสี่ยวฮัวคนนั้นล้ะ?

"เสี่ยวฮัว ช่วยข้าด้วย！” อาลั่วหลันมองไปทางโล่หวินหลาน เพื่อร้องขอความช่วยเหลือ

ทันใดนั้นเอง โม่ฉีหมิงก็ได้คลายมือลง อาลั่วหลันจึงรีบวิ่งเข้าไปหาโล่หวินหลาน

"องค์หญิงเหอซื่อ ท่านควรอธิบายหน่อยหรือไม่ ว่านางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?" ใบหน้าของเขามีความสุขเคลือบความสงสัย เขาไม่รู้เลยว่าโล่หวินหลานตัวจริงนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

"ท่านอ๋อง ท่านคงเข้าใจผิดแล้วมั้งเพคะ? นางเป็นสาวใช้ของข้า ไม่ใช่หวินหลาน เหตุใดหม่อมฉันจึงต้องอธิบายด้วย?" โล่หวินหลานอดกลั้นความเจ็บปวดในใจ แล้วปฏิเสธเสียงแข็ง

โม่ฉีหมิงหันกลับมามองอาลั่วหลัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น ราวกับจะละลายอาลั่วหลันตรงหน้าแล้ว

เพียงแต่ อาลั่วหลันนั้นหวาดกลัวเขามาก นางรีบหลบอยู่หลังโล่หวินหลาน

"ดี ในเมื่อท่านรู้ทุกอย่างแล้ว วันนี้ข้าจะนำตัวนางไป" โม่ฉีหมิงยื่นมือไปจับแขนของอาลั่วหลัน ราวกับว่าจะนำตัวนางไป

แต่โล่หวินหลานเองก็จับไปที่มือของอาลั่วหลันแน่นเช่นเดียวกัน

"นางเป็นสาวใช้ของข้า ท่านอ๋องมีสิทธิ์อันใดมาเอาตัวนางไป? อีกอย่าง ท่านได้ถามความคิดเห็นของนางแล้วหรือยัง?" โล่หวินหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปยังอาลั่วหลันที่ตอนนี้ดูตื่นกลัวยิ่งนัก

อาลั่วหลันกลัวจนไม่กล้าพูดสิ่งใด ตอนที่นางมองหน้าโม่ฉีหมิง ใจหนึ่งก็คิดถึงหมิงซี จึงรีบส่ายหน้าทันควัน