ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 288

ตอนที่ 288 รักผิดคน

อาลั่วหลันที่ยืนอยู่ด้านหลังนั้นพยายามที่จะแกะหน้ากากหนังคนลงมา แต่เมื่อสบตากับโล่หวินหลาน นางก็ส่งสายตาห้ามปรามมาทันที

หากนางบอกความจริงกับโม่ฉีหมิง เสี่ยวฮัวก็จะเจ็บปวดน้อยลงหรือไม่?

นี่คือความคิดในใจของอาลั่วหลัน

โม่ฉีหมิงจ้องมองมายังอาลั่วหลัน แต่นางกลับก้าวเท้าถอยหลังหนี

"หม่อมฉันไม่ไป หม่อมฉันไม่ใช่แม่นางหวินหลานอะไรนั่น ท่านองค์เข้าใจผิดแล้วเพคะ หม่อมฉันสามารถสาบานได้" อาลั่วหลันพูดจบ พลางทำมือเป็นสามนิ้ว เพื่อที่จะสาบานต่อหน้าฟ้าดิน

"อาหลัน" โล่หวินหลานคิดไปมา หาเรียกนางว่าอาลั่วหลันคงมีคนรู้แน่ ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะเรียกเพียงสั้นๆ"

"หากเจ้าไม่ต้องการที่จะไปกับท่านอ๋อง ท่านอ๋องเองก็ไม่สามารถนำตัวเจ้าไปได้ ตอนนี้เจ้ากลับไปพักเถอะ" โล่หวินหลานตบที่บ่านางเบาๆ

หากโล่หวินหลานไม่เข้ามาตบบ่านาง อาลั่วหลันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองเปลี่ยนชื่อจากอาลั่วหลันเป็นอาหลันไปเสียแล้ว

นางพยักหน้า ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองโม่ฉีหมิง จากนั้นก็รีบวิ่งออกไป

เหลือทิ้งไว้เพียงโม่ฉีหมิง

"องค์หญิงต้องให้ข้าทำอย่างไร ถึงจะยอมให้นางแต่งงานกับข้า?" โม่ฉีหมิงมองดูแผ่นหลังของอาลั่วหลันที่เดินผ่านไป เขาเข้าใจว่านางความจำเสื่อมจึงทำให้ลืมเขา

สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดอยู่ที่เงื้อมมือของโล่หวินหลาน เขาจึงยอมทำทุกอย่างตามที่นางบอก

ขอเพียงนางเอ๋ยเท่านั้น เขาก็พร้อมที่จะทำ

"หม่อมฉันบอกไปแล้วเพคะ ขอเพียงท่านอ๋องยอมอภิเษกกับหม่อมฉัน หม่อมฉันเองก็จะยอมให้สาวใช้ของหม่อมฉันนั้นแต่งเข้าไปด้วย ข้อแลกเปลี่ยนนี้ ท่านอ๋องน่าจะได้กำไรมากเสียกว่าขาดทุนนะเพคะ！” โล่หวินหลานยิ้มเล็กน้อย

ตอนนี้นางไม่รู้ว่าตนเองนั้นกำลังหัวเราะเยาะตนเอง หรือหัวเราะเยาะโม่ฉีหมิงกันแน่

นางตีมูลค่าตนเองเป็นสิ่งของตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และยังตีตราตนเองพร้อมกับมีของแถม?

สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ ของแถมนั้นดูแล้วมีมูลค่ามากกว่านางเสียอีก

โม่ฉีหมิงเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย คิ้วที่ขมวดกันอยู่ของเขาคลายตัวลง

"ข้ารับปาก ว่าข้าจะอภิเษกกับเจ้า แต่มีข้อแม้ว่าสาวใช้คนนั้นข้าเองก็จะแต่งเข้ามาในตำหนักด้วย และหลังจากที่เข้าหอกันเรียบร้อยแล้ว หัวใจของข้าก็จะไม่มีวันอยู่ที่องค์หญิง องค์หญิงอย่าได้มีความหวังใดๆ" โม่ฉีหมิงกล่าวอย่างเย็นชา นี่เป็นเรื่องตลกร้ายที่สุดที่นางเคยได้ยินมา

โล่หวินหลานกลับปรบมือ “ท่านอ๋องนั้นวางแผนได้รัดกุมมาก จึงคิดที่จะอภิเษกคราวเดียวถึงสองคน? สิ่งที่ท่านทำนั้น เป็นการทำให้หม่อมฉันขายหน้า"

โม่ฉีหมิงไม่ได้คิดเช่นนั้น“ข้าเคยบอกกับองค์หญิงแล้ว ว่าในใจของข้ามีเพียงหวินหลาน สำหรับองค์หญิงแล้วนั้น ข้าไม่มีวันรักและไม่มีวันทำให้ขายหน้าแน่นอน"

ในใจของเขานั้น การกระทำเช่นไรถึงจะเรียกได้ว่าการทำร้ายจิตใจ?

โล่หวินหลานเองก็ตาสว่างแล้ว

นางหยุดไม่ได้ที่จะหัวเราะในลำคอ ตอนนี้นางรู้สึกหนาวไปทั้งตัว นางกอดตัวเองแล้วค่อยๆย่อตัวลงนั่ง

ตอนนี้นางนั่งลงข้างเตาผิง ความร้อนของเตาผิงนั้นทำให้นางอบอุ่นไปทั้งกาย แต่ไม่ใช่ให้หัวใจของนางรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเลย

ประตูถูกปิดลง เขาเดินออกไปแล้ว

ไม่นานก็มีใครบางคนเดินเข้ามา

ใครคนนั้นย่อตัวลงนั่งบนพื้นเหมือนกันกับนาง พร้อมพูดขึ้น“ข้าได้ยินทุกอย่างแล้ว เขาคือคนที่เจ้าคิดถึงมาโดยตลอด เขาไม่คู่ควรในรักของเจ้า และไม่คู่ควรให้เจ้าไปรัก

หมิงซีกล่าวขึ้น ถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะฟังดูเย็นชา แต่มันเป็นคำปลอบโยนที่ดีของโล่หวินหลาน

"ข้ารนหาที่เอง ทั้งๆที่รู้ดีว่าเขาไม่มีวันลืมโล่หวินลาน แต่กลับที่จะดื้อดึงกลับมาที่นี่ นี่เป็นบทลงโทษของข้า" โล่หวินหลานหัวเราะเคล้าน้ำตา

"เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกความจริงกับเขา?" หมิงซีเองก็คิดว่า หากนางบอกความจริงกับเขาแล้ว เขาจะต้องสำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไปในวันนี้

"หากเขาเชื่อข้า เขาก็ต้องรู้ว่านั่นไม่ใช่โล่หวินหลานตัวจริง เพราะความจริงแล้วนั้น เขาไม่ได้เชื่อข้าตั้งแต่แรกต่างหาก" โล่หวินหลานกล่าว

"ตอนนี้เรารู้ตัวว่าหลงรักผิดคน ก็ยังถือว่าไม่สายเกินไป" หมิงซีกล่าว

โล่หวินหลานไม่ได้พูดสิ่งใด ตอนนี้นางไม่อยากจะเชื่อและไม่ต้องการจะเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น

"ตอนนี้ข้ารู้สึกสับสนเหลือเกิน เขาคิดว่าอาลั่วหลันเป็นโล่หวินหลานไปเสียแล้ว ไม่แน่เขาอาจจะกำลังให้คนมาชิงตัวนางไป ช่วงนี้เจ้าต้องตามติดนางเพื่อปกป้องนาง" โล่หวินหลานกล่าว

หากอาลั่วหลันถูกจับตัวไป นางก็ไร้สิ้นความหวัง

อย่างน้อยหากอาลั่วหลันอยู่กับนาง โม่ฉีหมิงก็ไม่มีวันทำอะไร

"เรื่องนี้ทำให้อาลั่วหลันเข้าไปเกี่ยวข้อง หากกลับไป นางต้องถามข้าแน่ ถึงเวลานั้นข้าควรพูดหรือไม่ควรพูดเล่า?" หมิงซีกลัวว่าอาลั่วหลันจะถูกคนอื่นทำร้าย

เรื่องนี้เกี่ยวข้องโดยตรงกับนาง จึงไม่ควรปิดบังนาง