ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 289

ตอนที่ 289หัวใจที่แตกสลาย

เวินอ๋องกลับเข้ามายังวังหลวงอีกครั้งเขาหาข้ออ้างมายังสวนดอกไม้ ขณะที่ไม่มีคนก็ลักลอบเข้ามายังดงหัวเยี้ยน

ดงหัวเยี้ยนเงียบสงัดราวกับไม่มีคน แต่ก็ไม่ได้ดูโศกเศร้าราวกับมีการสูญเสียองค์หญิง มองดูแล้วทุกอย่างล้วนปกติดี

เป็นเพราะเขาไม่ทราบเรื่อง หรือคนแคว้นนั้นไม่ต้องการให้เรื่องนี้แผ่งพายออกไป เรื่องใหญ่ขนาดนี้ถึงได้ดูเงียบนัก

"ทำความเคารพเวินอ๋อง ไม่ทราบว่าเวินอ๋องมาที่นี่เพราะเหตุใด?"ไซ่เย่วที่กำลังจะเดินไปเอาของหวานในเรือนครัวถามขึ้น เพราะเขาเห็นใบหน้าที่สงสัยของเวินอ๋อง

ไซ่เย่วเป็นสาวใช้คนสนิทขององค์หญิงเหอซื่อ หากถามนาง คงจะรู้ความจริงที่สุด

เวินอ๋องมองไปทั้งสี่ทิศ ที่ดูเงียบเหลือเกิน

"เหตุใดที่นี่จึงเงียบเหลือเกิน? ไม่มีนางกำนัลมาปรนบัติหรือ?" เวินอ๋องถามอย่างสงสัย

เห็นเขาไม่ได้ตอบคำถามของตนเอง แต่กลับถามถึงสภาพแววล้อมที่นี่ ไซ่เย่วจึงตอบกลับไป“เวินอ๋องเพคะ ดงหัวเยี้ยนนั้นเงียบเช่นนี้มาโดยตลอดเพคะ หากท่านไม่มีเรื่องใดก็รบกวนท่านอ๋องกลับไปเถอะเพคะ มิเช่นนั้นหากฮ่องเต้เห็นว่าท่านมาที่นี่ คงไม่ดีแน่"

ไซ่เย่วบอกพร้อมทำความเคารพเขา ขณะที่นางกำลังเดินได้เพียงสองก้าว ก็ต้องหยุดลง

"ข้ามาหาองค์หญิงเหอซื่อ เจ้าช่วยบอกข้าทีว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหน" เวินอ๋องบอกกับไซ่เย่ว วิธีนี้น่าจะเป็นวิธีที่ได้ผลที่สุด

หากเกิดอะไรขึ้นกับนางจริง สาวใช้คนนี้ก็คงต้องหาข้ออ้างเพื่อไม่ให้เขาเจอกับองค์หญิง

เขาเพียงต้องการสังเกตการณ์ก็เท่านั้น

นอกจากโม่ฉีหมิงที่มาที่นี่แล้วนั้น ก็ยังมีเวินอ๋อง

"เวินอ๋องโปรดรอสักครู่หนึ่ง หม่อมฉันขอไปกราบทูลองค์หญิงประเดี๋ยว" ไซ่เย่วบอก แล้วเดินเข้าไปในตำหนัก

กราบทูลประเดี๋ยว? งั้นก็หมายความว่านางยังมีชีวิตอยู่? พวกเขาเล่นอะไรอยู่กันแน่ ใครกันแน่ที่กำลังหลอกเขา?

เวินอ๋องรู้เพียงว่าทุกอย่างพันกันยุ่งเหยิงไปเสียหมด เขาไม่คิดเลยว่าเรื่องเช่นนี้จะใช้เวลายาวนานถึงเพียงนี้ในการจัดการ

ท้ายที่สุด เขาเองก็ไม่อาจเดาได้ว่าฝ่ายนั้นกำลังคิดสิ่งใดอยู่

ตลอดทางที่เดินไปหาองค์หญิงเหอซื่อนั้น ความสงสัยในใจของเขาก็มากขึ้นเรื่อยๆ ในนี้มีความลับใดกัน?

โล่หวินหลานคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้วว่า เวินอ๋องต้องมาพบนางสักวันหนึ่งแน่ จึงเตรียมตัวเอาไว้แต่เช้า เพียงแต่ไม่คิดว่าเขาจะมาเร็วขนาดนี้

"ไม่ทราบว่าเวินอ๋องเสด็จมาถึงที่นี่เพราะเรื่องด่วนอันใด?" โล่หวินหลานถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเวินอ๋องมาถึง นางก็วางพู่กันในมือลง

นางยังมีชีวิตอยู่ และมีสีหน้าที่ดูแจ่มใสเหมือนคนปกติ แต่ดวงตาคู่นั้นของนางที่มองมานั้น ราวกับน้ำแข็งที่สะกดเขาเอาไว้

"องค์หญิง....." เวินอ๋องพูดขึ้น โดยไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดต่อ

เขาเกือบจะถามไปแล้ว ว่าเหตุใดนางยังมีชีวิตอยู่ โชคดีที่ดึงสติเอาไว้ได้ทัน

เวินอ๋องกระชับชายเสื้อของตนเอง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้“พรุ่งนี้จะเป็นเวลาที่องค์หญิงต้องเลือกคู่ครองแล้ว ข้าเพียงต้องการให้องค์หญิงตาสว่างก็เท่านั้น"

เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของเขา โล่หวินหลานก็หัวเราะในลำคอ

นางรู้ดีว่าเวินอ๋องต้องการจะถามสิ่งใดกันแน่ เพราะเรื่องเลือกคู่ครองนี้ก็ผ่านมาสองวันแล้ว วันนี้ที่เขามาที่นี่คงเพราะเย่เซียวหลัวได้บอกความจริงกับเขาไปแล้ว

"ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันเป็นคนเลือกคู่ครองเอง เวินอ๋องอย่าได้เป็นกังวลไปเลยเพคะ ดงหัวเยี้ยนไม่ใช่ที่ที่ใครอยากมาก็มาได้นะเพคะ เชิญเวินอ๋องรีบเสด็จกลับเถอะ" โล่หวินหลานกล่าวเสียงเรียบ

เวินอ๋องไม่แสดงสีหน้าใดๆ ดวงตาทั้งคู่ของเขานั้นกำลังเผยรอยยิ้ม โล่หวินหลานเองก็ไม่อาจเข้าใจ ว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่

"องค์หญิงเหอซื่อ คิดมาหลายวันแล้ว ยังไม่ได้คนที่ถูกใจอีกหรือ?" เวินอ๋องถามพลางยิ้มเล็กน้อย ราวกับรอเพียงนางพยักหน้าก็เท่านั้น

โล่หวินหลานยิ้มกลับ“ไม่ว่าหม่อมฉันจะมีคนที่ถูกใจในใจแล้วหรือยัง มันก็ไม่เกี่ยวข้องกับเวินอ๋อง หากเวินอ๋องมีใจคิดเรื่องของหม่อมฉัน หม่อมฉันว่าท่านควรจะรีบกลับตำหนักไปหาชายาของท่านจะดีเสียกว่า"

ชื่อของเย่เซียวหลัวถูกพูดขึ้นอีกครั้ง โล่หวินหลานยิ้มบางๆ เวินอ๋องเองก็เข้าใจว่านางหมายความว่าอย่างไร

"องค์หญิงคงได้ยินข่าวลือนั้นแล้ว ช่างน่าขายหน้าเสียจริง" เวินอ๋องกล่าว พลางยิ้มแห้งๆ

"หม่อมฉันได้ยินว่าเมื่อวานฮ่องเต้รับสั่งให้องค์ชายทุกคนเข้าพบ เพื่อที่จะหาวิธีทำให้เรื่องนี้เงียบใช่หรือไม่? ฮ่องเต้คงไม่ได้ใส่ใจในเรื่องนี้มากนัก เวินอ๋องไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลไปหรอกเพคะ" โล่หวินหลานกล่าว

ท้นใดนั้นเอง เวินอ๋องก็มองตรงไปยังใบหน้านั้น ในใจของเขามีความสับสนมากมาย แม้แต่ตนเองก็ไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้ในใจของเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่

"ข้ารู้จักท่านพ่อของข้าดี จึงไม่ได้มีเรื่องให้ต้องกังวล ตอนนี้องค์หญิงก็ทราบเรื่องแล้ว ข้าเองก็อยากรู้ว่าท่านคิดอย่างไร?" เวินอ๋องนึกถึงคำพูดของเย่เซียวหลัว จึงถามนาง

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดแล้วนั้น โล่หวินหลานก็ก้มหน้าแล้วหัวเราะเบาๆ“ท่านอ๋องช่างน่าขันเสียจริง หม่อมฉันไม่ได้ออกไปไหน อีกอย่างข่าวลือนั้นก็มีมูลเหตุเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หม่อมฉันจึงไม่ได้คิดสิ่งใดมาก เกรงว่าท่านอ๋องจะถามผิดคนแล้ว"