ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 292

ตอนที่ 292 ขอบคุณ

อ๋องหลัว โล่หวินหลานเผยยิ้มบาง

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ตนช่วยรักษาขาให้เขาที่ลานล่าสัตว์ นับๆวันดูเวลานี้ก็คงดีขึ้นไม่น้อยแล้ว

“รีบเชิญพวกเขาเข้ามาเร็วเข้า” โล่หวินหลานวางพู่กันลง เก็บกระดาษที่ตนกำลังฝึกเขียนอักษรออก

ไซ่เยว่รับคำแล้วก็รีบออกไปทันที

นี่เป็นหนแรกตั้งแต่ที่นางมายังดงหัวเยี้ยนแล้วได้ยินโล่หวินหลานใช้คำว่า “รีบเชิญเข้ามา” กับแขก

ต่อให้เป็นหมิงอ๋อง เวินอ๋องหรือแม้แต่รัชทายาทก็ไม่เคยได้รับเกียรติเช่นนี้ หากแต่เป็นอ๋องหลัวที่มีชีวิตธรรมดาสามัญที่สุด แม้ฝ่าบาทจะทรงเอ็นดูเมตตาแต่ก็มิได้รับความสำคัญ

ภายในห้องโถงหลักของตำหนักสว่างไปด้วยแสงจากเปลวเทียน อ๋องหลัวนั่งอยู่ด้านข้างมีพระชายาอ๋องหลัวที่ช่วยพยุงเท้าของเขาขึ้นมาเอ่ยถามเขาว่าอย่างนี้สบายดีหรืออย่างไม่ใส่ใจ

ความรู้สึกที่ทั้งสองมีต่อกันดูไปแล้วก็เหมือนกับกำแพงแข็ง โล่หวินหลานราวกับเห็นตัวเองกับโม่ฉีหมิงเมื่อครั้งก่อนโน้นอย่างไรอย่างนั้น

มาวันนี้เรื่องราวล้วนเปลี่ยนแปลง ไม่มีเรื่องราวในอดีตหลงเหลืออยู่อีกแล้ว

“อ๋องหลัวกับพระชายาอ๋องหลัวเสด็จมา เหอซื่อขอประทานอภัยที่ไม่ได้ไปรับเสด็จเพคะ” โล่หวินหลานทักทายทั้งสอง ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ

“เป็นพวกเราที่รีบร้อนมากันเอง ไม่ทันได้บอกองค์หญิงล่วงหน้า วันนี้พอดีได้พาพระชายามาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อก็เลยนึกถึงบุญคุณที่องค์หญิงเคยช่วยข้าไว้เมื่อคราวที่ลานล่าสัตว์จึงขอประทานอนุญาตจากเสด็จพ่อมาที่นี่เพื่อแสดงความขอบคุณ” หลัวอ๋องพูดจบก็ปรบมือ จากนั้นด้านหลังก็ปรากฏนางกำนัลคนหนึ่ง สองมือของนางกำลังถือกล่องของขวัญอยู่

ที่แท้ก็ขออนุญาตฮ่องเต้เจียเฉิงมานี่เอง อ๋องหลัวเป็นบุตรชายที่ฮ่องเต้เจียเฉิงรักใคร่ที่สุด ทั้งยังไม่มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องแต่งงาน การที่เขามาที่นี่เพื่อขอบคุณก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่

ตั้งแต่ต้นจนจบรอยยิ้มก็ประทับอยู่บนหน้าของโล่หวินหลาน

“อ๋องหลัว การรักษาผู้ป่วยเป็นจรรยาบรรณของหมอ ต่อให้ตอนนั้นคนเจ็บไม่ใช่พระองค์ เหอซื่อก็จะรักษาให้อยู่ดีเพคะ คำขอบคุณของพระองค์เหอซื่อได้รับแล้ว เพียงแต่ว่าของขวัญเหล่านี้ท่านอ๋องได้โปรดนำกลับไปด้วยเถอะเพคะ” โล่หวินหลานปฏิเสธอย่างนอบน้อม

ในเมื่อในไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแล้วจะต้องการของล้ำค่าพวกนี้ไปทำไมกัน?

อย่างคาดไม่ถึงอ๋องหลัวกลับเรียกให้คนนำวางของขวัญไปวางไว้บนมือของนางกำนัลด้านข้าง ท่าทางแสดงออกมาว่าต้องการให้นางรับไปให้ได้

“องค์หญิง ของขวัญเหล่านี้ความจริงแล้วข้าไม่ได้เป็นคนเลือก ตอนที่ข้าไปขออนุญาตเสด็จพ่อพระองค์ก็สั่งให้จ้าวกงกงไปเลือกของจากคลังสมบัติเพื่อให้ข้านำมาให้เจ้า ในใจของเสด็จพ่อเห็นว่าข้ายังเป็นเด็กทุกเรื่องจึงช่วยคิดอ่านแทนข้าทั้งหมด ใครจะรู้ว่าข้าเองก็มีของมาให้องค์หญิงด้วยเช่นกัน” หลัวอ๋องเอ่ยถึงความเอ็นดูที่ฮ่องเต้เจียเฉิงมีต่อตนทั้งตาและคิ้วก็แฝงไปด้วยรอยยิ้ม

บุตรชายที่ฮ่องเต้เจียเฉิงผู้นี้โปรดปรานเอ็นดู ไม่รู้ว่าเส้นทางข้างหน้าของเขาจะไปไกลได้ถึงเท่าไหร่กัน....

โล่หวินหลานหยุดคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะดึงสติกลับมา “ในเมื่อเป็นของที่ฝ่าบาททรงเลือก เช่นนั้นหม่อมฉันจะไม่รับไว้ก็คงไม่ได้”

กล่าวจบก็ให้นางกำนัลที่อยู่ด้านข้างช่วยรับของขวัญทั้งสองอย่างนั้นแทนตน

“ท่านรีบเอาของขวัญออกมาให้องค์หญิงดูว่าชอบหรือไม่เร็วเข้า!” พระชายาอ๋องหลัวเห็นเขายังไม่ขยับก็ยื่นมือออกไปแตะที่ข้อมืออีกฝ่าย

ในแววตาของนางทอประกายอ่อนโยนยามมองไปที่อ๋องหลัวก็เปี่ยมไปด้วยความรัก

เหมือนจริงๆ พวกเขาเหมือนนางกับโม่ฉีหมิงเมื่อก่อนนี้จริงๆ

โล่หวินหลานก้มหน้าไม่มองอีก ดึงตัวเองออกมาจากความทรงจำอันแสนเจ็บปวดนั่น

เห็นแค่อ๋องหลัวที่ก้มตัวลงดึงป้ายหยกออกมาจากอกออกมาหนึ่งแผ่น ขนาดของป้ายหยกนั้นพอๆกับนิ้วหัวแม่มือด้านบนสลักเป็นรูปพยัคฆ์หนึ่งตัว เมื่อดูผ่านๆก็ดูคล้ายว่าพยัคฆ์ร้ายตัวนั้นกำลังอ้าปากคำราม

โล่หวินหลานไม่เคยเห็นป้ายหยกชิ้นนี้มาก่อนจึงไม่ทราบว่าสิ่งนี้มีความพิเศษอย่างไร

“องค์หญิง ตอนที่ข้าอยู่ที่ตำหนักก็ขบคิดถึงเรื่องมานาน คิดไปคิดมาหากเป็นอย่างอื่นก็ดูจะไร้รสนิยมเกินไป มีเพียงแต่สิ่งนี้นี่ที่องค์หญิงน่าจะสามารถใช้ได้” อ๋องหลัวมอบป้ายหยกให้แก่นางกำนัลข้างกาย ให้นางส่งต่อให้กับโล่หวินหลาน

สัมผัสเย็นเฉียบเมื่อวางลงบนมือก็รู้สึกเย็นขึ้นมา โล่หวินหลานมองดูซ้ายทีขวาทีรู้เพียงแต่ว่าหยกชิ้นนี้ไม่ว่าจะเป็นสีหรือคุณภาพล้วนแต่เป็นของชั้นหนึ่ง

“อ๋องหลัว ป้ายหยกชิ้นนี้คือสุดยอดหยกในหมู่หยกด้วยกัน ฝีมือแกะสลักก็ละเอียดประณีตยิ่งนักเพคะ” โล่หวินหลานเอ่ยชม

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ อ๋องหลัวก็กล่าวด้วยท่าทางภูมิใจ “เสด็จพ่อมอบให้แก่ข้า เมื่อเจ้านำป้ายหยกชิ้นนี้ไปที่ใด ขอเพียงที่นั่นมีคนของราชสำนัก พวกเขาล้วนฟังคำสั่งของเจ้า”

ที่แท้ป้ายหยกนี้ใช้สำหรับเรียกใช้คนของวังหลวงจากทั่วแคว้นโม่ฉี ดูท่าแล้วฮ่องเต้เจียเฉิงคงกังวลเรื่องความปลอดภัยของอ๋องหลัวจึงมอบสิ่งนี้ให้เขา นางที่เป็นเพียงองค์หญิงเล็กๆคนหนึ่งจะเอาไปได้เช่นไรกัน?

อีกอย่างนางที่เป็นองค์หญิงถือเที่ยวถือป้ายหยกขององค์ชายออกไปเดินเตร่ข้างนอกคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่

สีหน้าโล่หวินหลานสงบลง ยิ้มกับอีกฝ่ายแล้วเอ่ยว่า “อ๋องหลัวเพคะ ป้ายหยกชิ้นนี้เหอซื่อไม่อาจรับไว้ ท่านนำกลับไปจะดีกว่า”

ได้ยินโล่หวินหลานปฏิเสธตนอีกครั้งสีหน้าของอ๋องหลัวก็มีความร้อนรนเล็กน้อย เขากำหยกในมือแน่นพยายามยัดใส่มือไซ่เยว่

“ทำไมถึงไม่อยากได้ล่ะ เมื่อครู่เป็นน้ำใจจากเสด็จพ่อส่วนสิ่งนี้เป็นน้ำใจจากข้า ถ้าเจ้าไม่รับไว้อย่างนั้นก็หมายความว่าเจ้าไม่รับคำขอบคุณจากข้าน่ะสิ” อ๋องหลัวกล่าวเสียงเร่งรีบทั้งร่างผลุดลุกขึ้นยืน

อ๋องหลัวเป็นเพียงคนที่มีจิตใจเหมือนเด็ก ยามชอบใครรู้เพียงต้องดีต่อคนคนนั้น นำของดีๆมอบให้แก่นาง

แต่ว่ากลับไม่ได้รู้เลยว่าของสิ่งใดเหมาะสม สิ่งใดไม่เหมาะสม

“อ๋องหลัว เชิญท่านนั่งลงก่อน ที่องค์หญิงไม่รับไว้คงเพราะนางมีเหตุผลของนาง องค์หญิงป้ายหยกแผ่นนี้ติดตัวท่านอ๋องมาหลายปี นอกจากข้าและเสด็จพ่อแล้วก็ไม่มีคนอื่นเคยเห็นมาก่อน” พระชายาอ๋องหลัวเป็นผู้ที่เป็นเลิศทั้งรูปโฉมและสติปัญญา คงคาดเดาได้ว่าโล่หวินหลานในใจคิดอะไรอยู่

แม้แต่พระชายาอ๋องหลัวก็ยังเห็นด้วยที่จะส่งมอบป้ายหยกนี้ให้นาง บางทีนี่อาจเป็นความคิดที่ทั้งสองได้พิจารณามาเป็นอย่างดีแล้วจึงมาที่นี่เพื่อขอบคุณเป็นแน่

แต่ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นอย่างไร โล่หวินหลานก็ไม่สามารถรับหยกชิ้นนี้ไว้ได้

“อ๋องหลัวเพคะ หยกชิ้นนี้เป็นของที่ฝ่าบาทมอบให้ท่าน เป็นของที่บิดาให้แก่บุตรที่พระองค์ทรงรัก ทั้งยังเป็นของที่ใช้สำหรับคุ้มครองบุตรชายของพระองค์ พระองค์หวังว่าไม่ว่าท่านไปที่ใดก็จะไม่ได้รับอันตราย วันนี้ท่านมอบมันให้แก่หม่อมฉัน นี่ไม่ใช่ว่าท่านปฏิเสธความรักที่ฮ่องเต้เจียเฉิงมีแต่ท่านหรอกรึเพคะ? อีกทั้งหม่อมฉันก็ยังกลายเป็นผู้ร้ายไปเสียแล้ว?” โล่หวินหลานค่อยๆบีบถามทีละคำถามจนอ๋องหลัวพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว

เขาใบหน้าแข็งค้างนั่งลงบนเก้าอี้อย่างตกใจ อายุยังเยาว์ เรื่องราวก็ยังผ่านมาไม่เท่าใด เพียงพูดไม่กี่ประโยคก็ทำเขาตกใจจนเป็นแบบนี้ไปเสียได้