ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 294

ตอนที่ 294 โกลาหล

หมู่เฟยที่ตายไปแล้ว?

ฟังมาถึงตรงนี้มือของโม่ฉีหมิงที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อก็กำเป็นหมัดแน่น ใบหน้าไม่ปรากฏรอยยิ้มอีกต่อไป

ฟันขบเข้าหากันแน่น ทนรับสายตาที่มองมาอย่างต่างไปจากเดิมของนาง ความตั้งใจมุ่งมั่นของเขาดั่งเหล็กกล้าที่ไม่สั่นไหว

ของที่ควรเป็นของเขาก็คือของของเขา ในเมื่อเป็นของเขาผู้ใดก็ล้วนห้ามแตะต้อง

ฟังคำกล่าวเย็นชาประชดเสียดสีของพวกนางโม่ฉีหมิงมิได้กล่าวสิ่งใดเพียงแค่คุกเข่าอยู่บนพื้นเท่านั้น

สำหรับเขาแล้วคำพูดดูถูกถากถางที่เขาได้รับมาหลายปีนี้ รอวันหน้าเขาจะต้องคืนมันกลับไปโดยไม่ตกหล่นซักประโยค

เพียงแต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเรื่องแต่งงานกับโล่หวินหลาน

หลายปีมานี้สิ่งที่เขาปรารถนามีไม่มากทั้งยังง่ายดายยกเว้นเพียงนางคนเดียวเท่านั้น

“ฝ่าบาท ยามปกติหมิงอ๋องมิใช่เป็นเช่นนี้ พวกเราไม่สู้เรียกตัวหญิงรับใช้ผู้นั้นออกมาถามความคิดเห็นของนางดีหรือไม่เพคะ?” หรงฝินมองฮ่องเต้เจียเฉิง สายตาแสดงออกถึงการวอนขอ

แม้จะมีเย่ฮองเฮากับต้วนกุ้ยเฟยคอยกระพือไฟอยู่ข้างหูแต่ฮ่องเต้เจียเฉิงยังไม่ถึงวัยที่หลงเชื่อโง่งมไปตามนั้น คำพูดของหรงฝินได้เรียกสติเขากลับมา

ที่แท้เป็นสตรีเช่นใดกันจึงสามารถทำให้ฮ่องเต้เฉิงเจียทุ่มเทความรักให้เช่นนี้?

“จ้าวกงกง ถ่ายคำสั่งของข้าลงไป จงไปยังดงหัวเยี้ยนตามหาหญิงรับใช้คนสนิทขององค์หญิงเหอซื่อ ข้าอยากพบนาง” ฮ่องเต้เจียเฉิงกำชับ

จ้าวกงกงเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ตอบรับคำของฮ่องเต้จากนั้นก็รีบก้าวถอยไป

บรรยากาศรอบด้านชั่วอึดใจนั้นโอบล้อมไปด้วยความอึดอัดและเงียบลงไปหลายส่วน

เห็นโม่ฉีหมิงยังคุกเข่าตัวตรงอยู่ที่เดิมฮ่องเต้เจียเฉิงก็กล่าวว่า “หมิงอ๋อง เจ้าลุกขึ้นนั่งก่อนเถอะ”

ทุกคนต่างเฝ้ารอคอยการมาของหญิงรับใช้ผู้นั้นอยากเห็นว่าฐานะของนางเป็นอย่างไรกันแน่ถึงสามารถทำให้โม่ฉีหมิงที่ปักใจแน่วแน่ต่อโล่หวินหลานกลับมาขอแต่งงานกับนางได้

โล่หวินหลานก้มหน้ามองสุราในจอกเหล้า ขยับมันไปมาช้าๆ

“บ่าว อา...หลัน เข้าเฝ้าฝ่าบาท ขอฝ่าบาทอายุยืนหมื่นปีหมื่นๆปีเพคะ” อาลั่วหลันคำนับด้วยท่าพิธีการของแคว้นโม่ฉี ดูไปแล้วคล้ายกับชาวแคว้นโม่ฉีตามแบบฉบับเดิม

“ลุกขึ้นเถอะ เหตุใดต้องสวมผ้าคลุมหน้า? เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่เป็นการไม้ให้เกียรติอย่างใหญ่หลวง?” สายตาแวววาวของฮ่องเต้เจียเฉิงจดจ้องไปที่ใบหน้าใต้ผ้าคลุมของอาลั่วหลัน

อาลั่วหลันลูบผ้าคลุมบนหน้า สูดหายใจลึก

ก่อนออกจากประตูหมิงซีเอามันมาให้นางสวมเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับฮ่องเต้เจียเฉิง ดึงดูดความสนจากผู้คน

“ตอบฝ่าบาท เพราะใบหน้าของบ่าวมีตุ่มผื่นเพคะ เพื่อไม่ให้กระทบกับความรู้สึกของฝ่าบาทดังนั้นจึงใช้ผ้าคลุมปกปิดเอาไว้ ขอฝ่าบาทอย่าได้ใส่พระทัยเลยเพคะ ” อาลั่วหลันเอ่ยเสียงเบา

เป็นสตรีเช่นนี้ แม้ฟังวาจาที่นางกล่าวออกมาจะไม่ธรรมดา แม้พวกเขาจะไม่รู้ลึกตื้นหนาบางแต่ย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสดีเช่นนี้หลุดลอยไป

“คิดไม่ถึงว่าโม่ฉีอ๋องเพื่อสตรีเช่นนี้แล้วได้ทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมกับฐานะของตัวเอง นี่มิใช่ว่าต้องการทำให้ฝ่าบาทลำบากพระทัยหรอกรึ?” เย่ฮองเฮาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดแทนคาดโทษไปยังโม่ฉีหมิง

เมื่อเป็นถึงมารดาของแผ่นดินย่อมไม่มีผู้ใดกล้าขัดคำพูดของนาง

ต้วนกุ้ยเฟยหัวเราะเย็น “เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เหลวไหลที่สุดตั้งแต่แคว้นโม่ฉีถือกำเนิดขึ้นมา ขอฝ่าบาททรงพิจารณาอีกครั้งด้วยเพคะ”

เสียงคัดค้านดังขึ้นไม่หยุด โม่ฉีหมิงที่ได้ยินกับหูกลับไม่มีปฏิกิริยาอื่นใด

เวลานั้นเองที่ฮ่องเต้เจียเฉิงยกมือขึ้น หยุดเสียงของทั้งสองคน

“เสด็จพ่อ หากน้องสี่มิได้ปักใจชอบหญิงรับใช้ผู้นี้ย่อมไม่กล้าสะเพร่าทูลเรื่องนี้ต่อหน้าพระองค์หรอกพะย่ะค่ะ เสด็จพ่อไม่สู้ประทานอนุญาตเถอะพะย่ะค่ะ” ผู้กล่าวก็คืออ๋องยี่ เขาผู้นี้ไม่เคยเข้าใจเรื่องการเมือง เรื่องในครั้งนี้ก็อาศัยความต้องการของตนเองจึงพูดออกมา

ฮ่องเต้เจียเฉิงหันไปมองอ๋องยี่ ใช่สายตาดุดันกวาดทั่วร่างเขาหนึ่งรอบเขาก็หุบปากลงไม่กล้ากล่าวอะไรอีก

“หมิงอ๋อง เจ้าร้องขอเช่นนี้นั้นไม่ถูกธรรมเนียม ข้ายึดหลักกฎหมายบ้านเมือง ไม่อาจตอบรับได้ แต่เห็นแก่ที่เจ้าทุ่มเทให้กับความรักเช่นนี้ ข้าจะยอมผ่อนปรนให้” ฮ่องเต้เจียเฉิงกล่าว ไม่สนความคิดเห็นของผู้อื่น

เมื่อประโยคนี้ถูกเอ่ยออกมาก็เรียกเสียงดังอื้ออึงไปทั่ว

เย่ฮองเฮาคิดไปคิดมาการที่องค์หญิงเหอซื่อกับหญิงรับใช้ของนางแต่งให้กับโม่ฉีหมิงไม่ได้ก่อผลร้ายแก่ตัวเอง ไม่แน่ว่านี่ยังอาจเป็นโอกาสให้นางตลบหลังโม่ฉีหมิงก็เป็นได้

แต่อาลั่วหลันกลับทรุดตัวคุกเข่าลงบนพื้น

“ฝ่าบาท บ่าวไม่กล้าแต่งให้กับหมิงอ๋อง ฝ่าบาทได้โปรดช่วยถอนรับสั่งด้วยเถิดเพคะ”

ถ้าไม่เพราะเรื่องนี้ขององค์หญิงเหอซื่อตึงมือขนาดหนัก ฮ่องเต้เจียเฉิงก็ไม่มีทางเลือกใช้วิธีที่โง่เขลาเช่นนี้

ไม่ว่าเป็นใครหากสามารถทำให้โม่ฉีหมิงแต่งองค์หญิงเหอซื่อเข้าตำหนักได้ล้วนแต่เป็นประโยชน์ร้อยประการไร้พิษภัย

หากเงื่อนไขพิเศษคือการที่โม่ฉีหมิงต้องการแต่งหญิงรับใช้ขององค์หญิงเหอซื่อเข้าไปด้วยเขาก็ยอมเห็นดีเห็นงาม

“เจ้า เจ้ารู้รึไม่ว่านี่คือการขัดราชโองการ ผลของการกระทำเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะแบกรับได้” ดวงตาทั้งสองของฮ่องเต้เจียเฉิงหรี่ลง น้ำเสียงแฝงความอันตราย

“บ่าว บ่าวไม่กล้าเพคะ เพียงแต่บ่าวไม่ ไม่ต้องการ...” อาลั่วหลันกลัวฮ่องเต้ที่อารมณ์แปรปรวนผู้นี้จะสั่งจับกุมตนโทษฐานขัดราชโองการจนร่างกายสั่นไปหมดครึ่งประโยคหลังที่เหลือจึงไม่ได้เอ่ยออกมา

ทันใดนั้นเสียงของตกพื้นดัง “เพล้ง” ก็ดังมาจากจากด้านข้าง

สายตาของทุกคนหันไปทางโล่หวินหลาน