ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 301

ตอนที่301รักที่ไร้คำบรรยาย

ในห้อง โล่หวินหลานกำลังจิบชาอย่างผ่อนคลาย ข้างกายไม่มีสาวรับใช้สักคนแม้กระทั่งไซ่เยว่ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน

โล่หวินหลานลืมว่านานแค่ไหนแล้วที่ตนไม่ได้อยู่คนเดียวอย่างเงียบสงบเช่นนี้

ตั้งแต่มาแคว้นโม่ฉี เดินทุกก้าวก็เต็มไปด้วยน้ำแข็งบางๆ กระวนกระวาย เป็นเวลาเงียบสงบที่หายาก

เสียงเคาะประตูจากข้างนอก เสียงของไซ่เยว่ดังขึ้น โล่หวินหลานปล่อยให้นางข้ามาทันที

ไซ่เยว่กวาดดอกหิมะบนร่างกายนางหันมาพูดขึ้นว่า “องค์หญิง หม่อมฉันได้ยินมาว่าเป็นหรงฝินที่หลั่วไหลข่าวไปยัง ฮ่องเต้เจียเฉิง เมื่อครู่ ฮ่องเต้เจียเฉิงและ ฮ่องเต้เจียเฉิงนีไปยังตำหนักของหรงฝินพร้อมกัน เมื่อทดสอบสารพิษเหล่านั้นจึงรู้ว่าเป็นหญ้าในลำไส้เป็นพิษเสมือนนกกระเรียนแดง

ฮ่องเต้เจียเฉิงโรธอย่างหนักไม่ตรัสออกมาสักคำและอยากกัดลิ้นโชคดีที่มีคนมาพบเลยหยุดได้ทัน ตอนนี้ถูกส่งไปยังคุกใต้ดินแล้วมันเป็นการแก้ปัญหาของหรงฝินนี่เอง ตนไม่สามารถเปิดปากนักโทษนั้นได้เลยมอบหมายให้กับ ฮ่องเต้เจียเฉิง

แต่ว่านางทำเช่นนี้ ย่อมกระตุ้นความสงสัยทำให้ผู้ร้ายหยุดลงมือได้ทันเวลาและเก็บกวาดอย่างสะอาด แม้ว่าต่อไปจะพบเห็นอะไรก็ไม่มีหลักฐาน

อย่างไรก็ตาม มันมีข้อดีและข้อเสีย หรงฝินทำเช่นนี้ เมื่อถึงเวลาที่จับตัวฆาตกรก็ยากที่จะหลบหนีได้และถูกลงโทษหนักอย่างแน่นอน

แล้วถ้าเกิดจับไม่ได้หล่ะ

ไม่มีถ้า

“เหตุการณ์นี้ ฮ่องเต้เจียเฉิงได้มอบหมายให้ขุ่นนางคนใดทำการสืบสวนหรือไม่?” โล่หวินหลานจับถ้วยชาและคิดอะไรบางอย่างอยู่ไซ่เหย่ส่ายหัว “ ฮ่องเต้เจียเฉิงแค่ตรัสว่าจะกดไปยังคุกใต้ดินแต่ไม่ได้มอบหมายให้ขุ่นนางไปสืบสวน โดยประมาณว่ายังไม่มีผู้สมัครทันใดนั้น ดูเหมือนว่าบางสิ่งบางอย่าง ขมวดคิ้ว “แม้ว่า เหตุการณ์นี้จะมุ่งเป้าไปยัง ฮ่องเต้เจียเฉิงนี ความหมายในคำก็มุ่งจะลาก ฮ่องเต้เจียเฉิงนีลงน้ำอยู่แล้ว ฮ่องเต้เจียเฉิงรับสั่งให้ ฮ่องเต้เจียเฉิงนีเช็ครายชื่อของผู้หญิงทุกคนในวัง ต้องการที่จะสืบสวนที่มาของนักโทษผู้นี้อย่างแน่ชัด

ไม่ได้มอบหมายให้ขุ่นนางไปสอบสวน ความเป็นไปได้ที่ใหญ่ที่สุดคือในใจของพระองค์ยังไม่ได้เลือกใคร หรือคิดปล่อยให้การลงโทษในคุกใต้ดินทำให้เขาเปิดปากพูดการเคลื่อนไหวที่แท้จริงออกมา

ทำได้เพียงแต่กัดลิ้นอยู่คนเดียวและก็ไม่ยอมบอกคนที่อยู่เบื้องหลังออกมา การลงโทษในคุกใต้ดินมีประโยชน์ไหม?

ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต เลือดไหลดั่งแม่น้ำ

ยิ่งกว่านั้น ฮ่องเต้นียังไม่มีประสบการณ์ในการสืบสวน ถ้าถึงเวลาเรื่องนี้ยังสืบสวนไม่แน่ชัดคงจะต้องเกิดเรื่องร้ายเป็นแน่

“ไซ่เยว่ ในเวลาที่ฮ่องเต้นีกำลังเช็ครายชื่อนักโทษ เจ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของนางไว้ รวดเช็ครายชื่อของคนในวังด้วยว่ามีอะไรภายในซ่อนไว้ที่เรายังไม่รู้บ้าง” โล่หวินหลานสั่ง

นักโทษผู้นี้ทำเรื่องยุ่งยากตกลงเป็นคนแบบไหนกันแน่ถึงทำกับคนๆนึงได้ถึงขั้นนี้?

ขันทีผู้นี้กลับปกปิดความจริงด้วยชีวิต แม้ว่าต้องตายก็ต้องนำความลับนี้เข้าไปในโรงศพ แล้วทำไปเพื่ออะไร?

วางยาพิษในร่ายกายของหมิงซี แล้วทำมันไปเพื่ออะไร?

ข้อสงสัยตีแผ่มาในใจของโล่หวินหลาน ไม่ว่านางจะคิดอย่างไรก็ตามแต่ก็ไม่สามารถคิดผลลัพธ์ได้

“องค์หญิง ไม่กี่วันนี้องค์หญิงแทบจะไม่ได้พักผ่อนเลย ช่วงนี้ในวังก็ยังราบรื่นดี องค์หญิงรีบพักผ่อนเถอะ”ไซ่เยว่ค่อนข้างเป็นห่วงที่เห็นนางในสภาพที่เป็นกังวลกับทุกเรื่อง

“ข้ารู้แล้วข้าไปนอนก่อนสักพัก หากมีเรื่องอะไรโปรดเรียกข้า”อันที่จริงโล่หวินหลานง่วงบ้างแล้ว หันเข้าไปในห้องนอน

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่พาอาลั่วหลันกลับไปแล้ว โม่ฉีหมิงก็ไม่พระราชสำนักอีกเลย แม้กระทั่งเกิดเหตุวางยาพิษในวังก็ยังไม่ค่อยใส่ใจเลย

แต่ว่า วันนี้กลับเข้าวังมา

ผ่านเข้ามาในวังเดินตรงไปยังดงหัวเยี้ยน

ไซ่เหย่ปิดประตูอย่างเบา หันอย่างระมัดระวังแล้วเดินออกไปยังลายด้านนอก

ทันทีที่หันไปก็พบเสื้อคุมสีดำที่ถูกลมพัดของโม่ฉีหมิง ไม่เห็นมาหลายวัน เขาก็ยังเย็นชาเหมือนเคย แก้มที่ผอมทั้งสองข้างจมลงเล็กน้อย

ใบหน้าดูเหมือนมีด แต่มองไปนานๆก็รู้สึกหนาวสั่นอย่างกับโดนหิมะ

“ไซ่เยว่กราบทูลองค์ชายเพคะ ” ไซ่เยว่พบเจอเขารู้สึกประหลาดใจและตกใจเล็กน้อย

“ลุกขึ้น ” โม่ฉีหมิงพูดขึ้น

ไซ่เยว่ค่อยลุกขึ้น “หม่อมฉันไม่ทราบว่าองค์ชายจะเสด็จมาวันนี้เลยไม่ต้องต้อนรับเพคะ”

โม่ฉีหมิงเข้ามายังพระราชสำนัก

“องค์หญิงเหอซื่ออยู่ไหน?”

ไซ่เยว่ชี้ไปยังด้านหลังของห้องโถง “ตอนนี้องค์หญิงหลับอยู่ หากว่าองค์ชายมีเรื่องด่วน หม่อมฉันจะไปเรียกองค์หญิงเดี๋ยวนี้เลยเพคะ”

หลับงั้นหรอ? โม่ฉีหมิงมองสีของท้องฟ้า ตอนนี้พึ่งจะหัวค่ำซึ่งได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ทำไมถึงหลับในเวลานี้กันหล่ะ?

ดูเหมือนจะเป็นคำถามของโม่ฉีหมิง ไซ้ยว่ตอบกลับ “ช่วงนี้เกิดเรื่องภายในวังมากมาย องค์หญิงนอนหลับไม่สนิทและกังวลใจ ดังนั้นจึงทำให้เกิดความเหน็ดเหนื่อยบ้างเพคะ”

ทานข้าวไม่อร่อย? หมดแรงด้วย?

โม่ฉีหมิงได้ยินคำพวกนี้แล้ว สีหน้าดูไม่ดีอย่างกับจะกลืนนางเข้าไป

“วัตถุประสงค์ที่ข้าเรียกเจ้ามาอยู่ข้างกายนางก็หวังจะให้ช่วยนางแก้ปัญหา แต่เรื่องแค่นี้เจ้ายังทำมันไม่ดีพอ ข้าจะเก็บเจ้าไว้เพื่ออะไร?” เสียงของเขาเย็นชาไร้ร่องรอยของความรู้สึก

ไซ่เยว่ตกใจ กัดลิ้น แล้วคุกเข่าลง “หม่อมฉันทำเรื่องไม่สำเร็จ องค์ชายโปรดลงโทษเลยเพคะ”

โม่ฉีหมิงได้ความภาคภูมิใจจากหลายคน ก่อนหน้านี้หากไม่เป็นเพราะไซ่เยว่หน้าตาสวยหวานเขาก็คงไม่พานางเข้ามายังวัง

ตอนนี้ เรื่องมันไม่เป็นไปตามอย่างที่หวัง แต่ว่า ครั้งก่อนพูดไว้ว่า ขอแค่เจอไซ่เยว่ก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมา เขาถึงพานางเข้ามายังวัง

“เจ้าคิดว่าแค่คำว่าทำงานไม่สำเร็จก็จะได้รับการลงโทษน่ะหรอ?” โม่ฉีหมิงมองดูลมหิมะภายนอก พูดอย่างเบาๆ “นางชอบเจ้า งั้นเจ้าก็อยู่รับใช้นางต่อไปเถอะต้องดูแลนางให้ดีอย่าให้นางได้รับความไม่เป็นธรรมแม้แต่น้อย เข้าใจไหม?”