ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 305

ตอนที่ 305 ถอดหน้ากาก

อาลั่วหลันตกใจจนหน้าถอดสี ที่แท้พวกเขามาก็เพื่อรักษานางอย่างนั้นหรือนี่?

​นอกจากใบหน้าปลอมแผ่นนี้แล้วส่วนอื่นบนร่างกายของนางก็ไม่มีบาดแผล และเพราะอย่างนั้นเองนางจึงไม่สามารถพูดออกไปได้

​หากทักษะการแพทย์ของหมอที่พวกเขาพามาสูงส่งจริงล่ะก็จะต้องดูออกเป็นแน่ว่าใบหน้านี้ของนางเป็นของปลอม​

“เจ้าจะรักษาอย่างไร” อาลั่วหลันเห็นว่าไม่อาจหลบเลี่ยงได้แล้วจึงทำได้เพียงแค่ถ่วงเวลาออกไปอีกสักนิด

​“ง่ายมากพะย่ะค่ะ พระชายาจำเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้นั้นเป็นเพราะศีรษะของท่านได้รับความกระทบกระเทือนด้วยแรงกระตุ้นบางอย่าง กระหม่อมมีวิธีรักษาหนึ่งวิธีที่จะช่วยให้ท่านจำเรื่องที่ในอดีตได้พะย่ะค่ะ”

สวินโม่พยักหน้าให้นางอย่างหนักแน่น บอกใบ้ว่านางไม่ต้องกังวล​

​“ข้าบอกแล้วอย่างไรเล่าว่าข้าไม่ใช่พระชายา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้ข้าก็ไม่เคยพบเจอมาก่อนแล้วจะนึกออกได้อย่างไร? ต่อให้เจ้าที่เป็นหมอมารักษาข้าก็จำไม่ได้อยู่ดี” อาลั่วหลันเบะปาก นางรู้สึกคารวะต่อจิตนาการล้ำเลิศของพวกเขาจริงๆ

​แต่ว่าสวินโม่กลับไม่สนใจคำพูดของนางสักนิด ชี้นิ้วไปที่กล่องยาสีหน้ามีความรักใคร่เอ็นดูยิ่ง​“พระชายาท่านดูนั่นสิพะย่ะค่ะ เหล่านั้นล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าของกระหม่อม ขอเวลาให้กระหม่อมสักนิด กระหม่อมรับปากกับท่านว่าจะใช้พวกมันรักษาท่านให้หายให้จงได้”

​โม่ฉีหมิงมุมปากกระตุก น้ำชาในถ้วยที่เขากำไว้เพื่อสกัดไม่ให้ตัวเองสั่นขึ้นมากระฉอกออกมาด้านนอกสามหยด​ก่อนหน้านี้ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่าสวินโม่มีพรสวรรค์ด้านนี้​ของพวกนั้นยังสามารถเรียกว่า “สมบัติล้ำค่า” ได้อีกรึ?

​มองดูเข็มเงินที่ทั้งยาวทั้งเรียวเล็กอาลั่วหลันก็แทบจะเป็นลม หรือชีวิตของนางจะสิ้นสุดในวันนี้เอง?

​“ข้าบอกไม่ได้ก็คือไม่ได้ เจ้าถอยไป ไม่อย่างนั้นข้าจะลงมือจริงๆด้วยนะ” อาลั่วหลันถือหมอนขึ้นมาหนึ่งใบสะบัดไปมารอบตัวเองเพื่อไล่สวินโม่

​“พระชายา กระหม่อมหวังดีต่อท่านจริงๆ ไม่ว่าท่านจะนึกเรื่องเมื่อก่อนนี้ออกหรือไม่ ของให้กระหม่อมฝังเข็มให้ท่านสักคราก็รู้แล้ว ไม่เจ็บมากหรอกพะย่ะค่ะ” สวินโม่เอ่ยจบก็ยื่นมือไปคว้าเข็มเงินหนึ่งจากในกล่องยาทำท่าจะเข้าไปฝังมันลงบนร่างของอาลั่วหลัน

​เคยเห็นทะษะจี้จุดของโม่ฉีหมิงมาแล้วอาลั่วหลันจึงไม่คิดอยากจะซ้ำรอยเดิม เห็นสวินโม่ใกล้เข้ามาถึงตนจึงรีบใช้หมอนในมือโบกไปที่หน้าเขาอย่างรวดเร็ว

แต่​ทว่าเพิ่งจะยืดแขนออกไปครึ่งเดียวหลังคอก็พลันรู้สึกเจ็บขึ้นมาจากนั้นความรู้สึกนึกคิดก็หายไป​ภายในห้องเงียบลงชะงักเหลือเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของคนไม่กี่คน

​เย่หวินมองโม่ฉีหมิง ลดมือที่ตีอาลั่วหลันสลบลง เช็ดเหงื่อที่ผุดพลายออกมาบนหน้าผาก

​เมื่อยื่นมือออกไปรวบร่างของอาลั่วหลันแล้วก็วางนางลงบนเตียงจากนั้นก็ห่มผ้าให้​ถ้าไม่ใช่เพราะนิสัยของนางกับโล่หวินหลานต่างกันราวฟ้ากับเหวเช่นนี้

อาศัยแค่ใบหน้านี้ของนางก็เพียงพอทำให้คนหลงเชื่อแล้วว่าคือโล่หวินหลานตัวจริง​“ท่านอ๋อง เรื่องนี้เป็นมาอย่างไรรึเพคะ?” เย่หวินขมวดคิ้วมองโม่ฉีหมิง

​เดิมทีนางทำภารกิจอยู่ที่ยงโจวอีกไม่กี่วันก็จะลุล่วงสามารถกลับมาเมืองหลวงได้แล้ว แต่สอนวันก่อนมีนกพิราบสื่อสารได้ส่งจดหมายบอกให้นางกลับมาที่เมืองหลวงอย่างเร่งด่วน บนจดหมายไม่ได้ทิ้งรายละเอียดอะไรไว้

​เมื่อกลับมาถึงจึงพบว่าที่แท้ก็พบตัวพระชายาแล้ว

​ความยินดีนี้กระหึ่มในสมองนางไม่หยุด นี่เป็นช่วงเวลาที่นางมีความสุขที่สุดในรอบหนึ่งปี

​แต่เมื่อพบหน้าจึงค่อยพบว่าแม้พระชายาคนนี้จะมีใบหน้าเหมือนกับโล่หวินหลานทุกกระเบียดนิ้วแต่นิสัยของนางกับพระชายาแตกต่างราวกับไม่ใช่คนเดียว ทำให้นางผิดหวังอย่างมาก

​“ข้าพบนางในวัง แต่เดิมนางเป็นหญิงรับใช้ขององค์หญิงเหอซื่อที่มาเข้าพิธีอภิเษกสมรสจากแคว้นเซิ่งโจว ข้าเข้าใจผิดคิดว่านางเป็นโล่หวินหลานมาตลอด ผลสุดท้ายกลับพบว่าแค่หน้าเหมือนเท่านั้น” โม่ฉีหมิงแค่นหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่ รู้สึกว่าตัวเองเลอะเลือนเกินไปแล้ว

​แม้แต่สตรีในดวงใจตัวเองยังแยกไม่ออก ทั้งยังหุนหันพลันแล่นเข้าใจผิดคิดว่าคนที่หน้าตาเหมือนโล่หวินหลานก็คือนาง​

“องค์หญิงเหอซื่อ? ตอนที่หม่อมฉันอยู่ที่ยงโจวก็เคยได้ยินชื่อของนางเหมือนกัน ข้างนอกนั่นลือวันว่านางแข่งประลองม้ากับพระชายาเวินอ๋องที่ลานล่าสัตว์ แล้วก็ได้ช่วยอ๋องหลัวไว้ด้วย คนข้างนอกนั้นล้วนกล่าวกันว่านางเป็นองค์หญิงที่ไม่เลวเลยน่าเสียดายที่ฮ่องเต้เจียเฉิงไม่ยอมเลือกคู่ให้นางสักที” เย่หวินย่นคิ้วขณะกล่าว​

ที่แท้คนผู้นี้ก็คือหญิงรับใช้ขององค์หญิงเหอซื่อ แต่ก็ไม่แปลก ในเมื่อองค์หญิงเหอซื่อเป็นผู้ที่มากความสามารถ ที่ข้างนอกนั่นอยากจะเก็บนางไว้ก็ถือว่าไม่แน่

​โม่ฉีหมิงพยักหน้ารับอย่างยากลำบาก ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีกเพียงแค่มองไปที่สวินโม่เท่านั่น​จุดมุงหมายที่มาวันนี้ก็เพื่อยืนยันเรื่องที่เขาคิดไว้ บางทีเขาอาจจะผิดตั้งแต่ต้นก็ได้

​สวินโม่ปิดกล่องยา วันนี้ไม่จำเป็นต้องใช้กล่องยาสักนิด เขาก็เพียงแค่อยากดูว่าหากเป็นโล่หวินหลานตัวจริงย่อมต้องรู้ว่าเขาจะทำอะไร

อาลั่วหลันนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ ขนตาสะท้อนกับแสงแดดเป็นเงายาวดูแล้วช่างบริสุทธิ์ไร้พิษภัย

​เพราะอะไรใบหน้านี้จึงเหมือนกับโล่หวินหลานไปทุกกระเบียดนิ้วถึงเพียงนี้?

​สองมือของสวินโม่สัมผัสกับหน้าผากของนางอย่างช้าๆ ผิวหน้าของนางไม่ผิดไปจากคนปกติกระทั่งผิวยังอ่อนนุ่มเรียบรื่นเสียด้วยซ้ำ

​บนผิวบางราวปีกจั่นนั้นถูกเขาวาดมือลงไปอย่างค่อยๆ ไล่ตั้งแต่ส่วนมุมสุดจรดปลายจมูก รู้สึกคล้ายกับว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่กลับไม่พบ

​ใบหน้าของนางไม่มีสิ่งใดแปลกประหลาด ดูไปแล้วไม่ผิดจากคนทั่วไปสักนิด แต่นั่นก็หมายความว่าก็ยิ่งมีปัญหา​ทันใดนั้นก็พบก้อนเนื้อชิ้นหนึ่งนูนออกมาบริเวณหลังหูของนาง​สองมือของสวินโม่ชะงักก่อนจะยื่นออกไปจับ จริงเสียด้วยสิ่งที่นูนออกมานั้นมีบางอย่างไม่ถูกต้อง

​“ท่านอ๋อง เจอแล้วขอรับ” สวินโม่หันไปเอ่ยกับโม่ฉีหมิง สีหน้าแสดงออกว่าตื่นตกใจ