ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 307

ตอนที่307 ไม่เคยแต่งงาน

โม่ฉีหมิงถูกผลักถอยหลังสองก้าวด้วยแรงของเจ้านาง

ร่างกายและระยะทางของคนสองคนก็ไม่ได้ห่างไกลนัก อีกนิดเดียวชายหนุ่มแทบไม่มีแรงที่จะเดินไปหาข้างหน้าของเจ้านาง แต่ว่า เขาต้องเข้าใกล้นาง

“ องค์หญิงเหอซื่อ” โม่ฉีหมิงมีเสียงแหบเล็กน้อย คิ้วทั้งสองย่นแน่น พยายามที่จะเดินไปให้ถึงข้างหน้าของโล่หวินหลานมีหิมะอยู่บนหน้าผากของเขา ไม่มีความรู้สึกบนใบหน้าที่เย็นชาร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาทีละก้าวทีละก้าว ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

“เชิญท่านหลินอ๋องกลับก่อน มาถึงที่นี่ในเวลานี้ ไม่เห็นด้วยกับเหตุผล” โล่หวินหลานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

พูดว่า หมุนตัวพร้อมจะจากไป แต่ว่า ทันทีที่หันหลังกลับไปมือของเขาถูกจับแน่น บังคับเล็กน้อย และดึงตัวของนางมากกอดไว้ในอ้อมแขน

“ท่านอย่าไปจากข้าอย่าแม้แต่จะคิด “เสียงของชายหนุ่มเย็นชาไม่ชอบมัน ไม่ได้ยินเสียงของความรู้สึกใดๆเลย

อ้อมกอดที่ยิ่งใหญ่ หน้าอกที่อบอุ่น และคุ้นเคยกับความรู้สึกทั้งหมดที่โล่หวินหลานมอบให้

แต่ว่า ความอบอุ่นนี่มันอันตรายเกินไป ถ้าหนึ่งในนั้นมันมียาพิษละ แต่ใครก็ตามที่ถูกกัด จะเป็นความหายนะที่ไม่มีทางแก้

“โม่ฉีหมิง ท่านปล่อยข้าเดียวนี้ !” โล่หวินหลานยังคงดิ้น แต่เขาแข็งแรงเกินไป ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเขากอดแน่นยิ่งขึ้น ไม่มีร่องรอยของการที่จะถูกคลายอ้อมกอดออก

“ข้าบอกให้ท่านปล่อยข้า ท่านไม่ได้ยินหรอ” ใบหน้าของโล่หวินหลานเต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง แต่แรงของนางมันน้อยไป เลยไม่สามารถผลักเขาให้ถอยห่างโม่ฉีหมิงกอดนางไว้ในอ้อมแขน ดึงดูดความอบอุ่นในร่างกายของนาง แนบชิดเข้ากับโพรงคอของนาง พูดว่า “ไม่มี ข้าอยากกอดใครข้าก็กอด เจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”

ในขณะนั้น เขาก็ยังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิม โล่หวินหลานก็เผลอใช้แรงเหยียบไปที่เท้าของเขา ใช้แรงเหยียบซ้ำ แต่เขาก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย

“ทำไมเจ้าถึงเลวแบบนี้ ทั้งๆที่เจ้าก็มีพระชายาอ๋องหลัว ในเวลานี้เจ้ายังมาหาข้าถึงวังถ้าเป็นแบบนี้เจ้าไม่รู้สึกเลยหรอว่ามันไม่ยุติธรรมกับพระชายาอ๋องหลัว” โล่หวินหลานถามด้วยความโกรธ

โม่ฉีหมิงสูดดมความอ่อนโยนบนร่างกายนาง หลังจากนั้นก็ค่อยๆๆปล่อยมือตัวเองออกทีละนิด ปล่อยร่างของนางออก

“ที่แท้ นั้นคือสิ่งที่องค์หญิงเห่อซื่อจ้องมองข้า” โม่ฉีหมิงหลุดหัวเราะ ค่อยๆปล่อยร่างของนางออก

“ฉันไม่ได้ข้ามองท่านแบบนั้น แต่เป็นสิ่งที่หลินอ๋องทำ นั้นคือทั้งหมดที่ข้ามองท่าน วันนี้ที่หลินอ๋องมาก็เป็นเรื่องของดงหัวเยี้ยนข้าจะไม่บอกใครเชิญท่านหลินอ๋องกลับก่อนเลย”โล่หวินหลานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาไม่แม้แต่จะหันไปมองเขา

“ข้ารู้ว่าข้าผิดแต่ข้าไม่ควรพูดแบบนั้นในห้องโถงใหญ่วันนี้ที่ข้ามาข้าก็แค่อยากขอพระราชทานอภัยโทษท่านข้า”โม่ฉีหมิงมองกลับไปที่ตัวนาง ขอพระราชทานอภัยโทษ ที่ผ่านมาเขาไม่ใช่คนที่จะยอมขอโทษใคร โล่หวินหลานหันกลับไปมองเขา บนใบหน้าเขามีรอยยิ้มเล็กน้อย

“นึกไม่ถึงเลยว่า”

“ขอโทษ”ก่อนหน้านี้ดวงตาคู่นั้นไม่มีแม้แต่ความดื้อรั้น แต่ทั้งหมดก็ดูจริงใจ

โล่หวินหลานยังไม่พูดไปจบทันใดนั้นทุกอย่างก็จมอยู่ในท้องของเขา มีสิ่งประหลาดอยู่ในสายตา

สี่ตาตรงข้าม โล่หวินหลานดูเหมือนทุกอย่างจะลึกเข้าไปในดวงตาของเขา แต่ในไม่ช้าเขาก็หันกลับมาอย่างเร็ว

“ หลิงอ๋อง ที่ท่านมาวันนี้ท่านต้องการที่จะทำอะไรกันแน่ คำขอโทษก็พูดไปเลย ท่านก็ควรไปจากที่นี่ได้แล้ว”คำพูดของโล่หวินหลานไม่มีแม้แต่ความรู้สึก เขาไม่แม้แต่จะยอมรับคำขอโทษ

“ทำไมเจ้าถึงรีบไล่ข้าไปจากที่นี่ ข้าไม่ไป ข้าจะอยู่ที่นี่ “โล่ฉีหมิงเลือกคิ้ว นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ ที่แม้ก็ไม่อยากไปจากที่นี่

ไม่ได้เจอกันหนึ่งปีไม่นึกไม่ฝันเลยว่า มันเป็นความจริงที่ไร้ความสามารถของเขากลายเป็นที่แข็งแกร่งมากโล่หวินหลาน ลูบหน้าผากอย่างหมดหวัง ไม่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไรกันแน่

โล่หวินหลางหันหลังให้เขา ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง “ถึงแม้หลิงอ๋องจะชอบที่นี่มาก งั้นข้าก็ถอยให้เจ้าดีกว่า ข้าจะไปอยู่ที่อื่น”

พูดจบ หันหลังพร้อมจากไป แต่ว่า ทำไมเจ้าถึงปล่อยให้คนที่อยู่ข้างหลังจากไปได้ง่ายๆ

“ได้ยินมาว่า เจ้าจะแต่งงานกับเวินอ๋อง” โม่ฉีหมิงถาม

โล่หวินหลานหยุดเดิน มือที่ใกล้จะสัมผัสถึงประตูจำเป็นต้องหยุดลง หันไปมองเขาด้วยบางอย่างที่เหลือเชื่อ

เขาควรจะต้องรู้เรื่องนี้ ใบหน้าของโล่หวินหลานเริ่มซีด สีหน้าเริ่มซีดขาว

งุนงงไปสักพัก โล่หวินหลานเพิ่งนึกถึงไซ่เยว่ เขาได้นัดไซ่เยว่เข้ามา เขารู้ โม่ฉีหมิงก็ต้องรู้

โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้น บนใบหน้าที่สื่อออกมาว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับท่าน

“หลิงอ๋อง ถึงแม้ข้าจะไม่รู้ว่าท่านรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่ว่านี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของข้า และยังห้ามไม่ให้หลิงอ๋องเข้าไปยุ่ง”โล่หวินหลานมองหน้าเขาแล้วพูดว่า

ไม่ให้ยุ่ง โม่ฉีหมิงรู้สึกว่าคำพูดคำนี้มันบ้าชะมัด ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถเอาชนะได้ ถึงแม้ว่าท่านจะไม่ให้ข้ายุ่ง

ข้าจะไม่ให้เจ้าแต่งงานเด็ดขาด ไม่ว่าจะวิธีอะไรก็ตาม แต่เรื่องนี้ไม่ได้” เสียงของโม่ฉีหมิงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

เมื่อได้ยินคำสั่งของเขา โล่หวินหลานทนไม่ไหวได้หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “หลิงอ๋อง ท่านเกี่ยวข้องอะไรกับข้า ไม่ว่าข้าจะทำอะไร มันยังไม่ถึงเวลาที่ท่านหลิงอ๋องจะสอนข้า”

สีหน้า โม่ฉีหมิงดูแย่ แต่ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่สามารถที่จะแสดงอารมณ์ออกมาได้ มันก็แค่ดูไร้ความรู้สึกพูดว่า”ข้าไม่ได้ที่จะสั่งสอนเจ้า เวิงอ๋องเป็นคนยังไงข้าเข้าใจดี ความจริงเขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะขอเจ้าแต่งงาน ถ้าเจ้าแต่งงานกับเขาเจ้าก็ไม่มีความสุขหรอก”

“ ท่านเคยสัญญาว่าจะจะขอข้าแต่งงาน ถ้ามันถึงจุดๆนึงจุดที่ผู้หญิงเปลี่ยนใจ แต่จะขอผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านแต่งงานคนทั้งโลกรู้ว่าเจ้าเป็นคนเย็นชา และทำให้ข้าได้รับคำพูดวิจารณ์จากคนอื่น ถ้าวันนี้ เจ้ามีเจ้าสมบัติอะไรที่จะไม่ให้ข้าแต่งงานกับคนอื่น”เสียงของโล่หวินหลานเหมือนคนไม่มีความรู้สึก

ครั้งหนึ่ง พวกเขาทั้งสองเคยมีโอกาสอยู่ร่วมกัน แต่ว่าโอกาสนี้ถูกทำลายด้วยวิธีการของเขา

มีบางอย่างในน้ำเสียงของนางดูหมิ่นถอนหายใจและเสียดสีและไม่เต็มใจที่จะทำสุดท้ายนางถูกทิ้งและส่วนที่เหลือและลืม