ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 319

ตอนที่319 ความต่างของฐานะ

“หลายวันมานี้อยู่เเต่ในตำหนักเจ้าคงเบื่อมาก” โม่ฉีหมิงพูดโดยไร้อารมณ์

อาลั่วหลานที่บอกอยากจะออกไปเล่นข้างนอกตลอด อยู่ต่อหน้าโม่ฉีหมิงกลับไม่มีความคิดนี้ ทั้งหมดนี้คงเป็นเพราะความกลัว

คำพูดถึงปาก เเต่กลับเปลี่ยน กลายเป็นว่า “ไม่มีไม่มี อยู่ในตำหนักสนุกกว่า”

ได้ยินนางพูดเช่นนี้ โม่ฉีหมิงก็รู้สึกไม่เชื่อ

หลายวันมานี้หัวหน้าผู้คุมก็มาบอกเขา ว่านางไม่ใช่เเค่เเอบออกจากประตูหลัง ยังลองเเต่งเป็นคนอื่นออกจากประตูหน้า เเต่น่าเสียดายที่นางก็โดนจับได้ทุกครั้ง

หลังจากนี้ นางกลับไม่รู้สึกท้อเเท้ เเต่กลับสั่งทหารเเละสาวใช้ทุกที่ ให้พวกเขาพานางออกไป

คิดไม่ถึงว่า วันนี้นางจะไม่กล้ายอมรับต่อนางหน้าเขาว่ามีความคิดเเบบนั้น

โม่ฉีหมิงเก็บรอยยิ้มนั้น พูดอย่างเรียบเฉย “ข้ารู้ว่าเจ้าเบื่อ อยู่ในตำหนักนี้นาน ก็ควรออกไปเดินเล่นเเล้ว”

พอได้ยินว่าออกไปเดินเล่น ตาของอาลั่วหลานก็สว่างขึ้นมา สายตาของนางบอกถึงความดีใจ

“จริงหรอ? ข้าออกไปข้างนอกได้? เมื่อไหร่ ? ไปไหน?” คำถามมากมายออกมาจากปากของอาลั่วหลาน นางดูโม่ฉีหมิงอย่างคาดหวัง

โม่ฉีหมิงวางปากกาลง สายตามองไปยังที่ไกล สายตาที่เรีบเฉยเย็นชา ก็เหมือนกับจะฆ่าคนโดยไม่ให้มีเสียง

พอเวลานานไป เขาถึงพูด “เข้าวัง”

เข้าวัง? อาลั่วหลานก็ดีใจขึ้นมา

ถ้าได้เข้าวัง เเสดงว่านางก็จะได้เจอเสี่ยวฮัวสิ?

ไม่เจอกันนาน ทั้งสองคนอาศัยเเค่การเขียนจดหมายให้กัน ยุ่งยากเกินไป สองสามวันมานี้ก็ไม่มีข่าวคราวอะไร ไม่รู้ว่าใช้ชีวิตในวังยังไง

“เจ้าบอกว่าเข้าวัง? ไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม? อย่างนั้นข้าก็จะได้เจอเสี่ยวฮัว เจอหมิง..” คำสุดท้ายอาลั่วหลานเก็บไว้ในปาก นางพูดเร็วเกิน เรื่องของหมิงซีจะให้เขารู้ไม่ได้

โม่ฉีหมิงดูนาง เเล้วถาม “หมิงอะไร?”

อาลั่วหลานลิ้นพันกัน “ พรุ่ง…พรุ่งนี้ในวังมีคนเเล้ว”

ใช่ ก็คือคนในวังพรุ่งนี้ อาลั่วหลานพยักหน้า เงยหน้ามองโม่ฉีหมิง

เขาไม่ได้สงสัยอะไร “เช่นนั้นเจ้าก็ไปเตรียมตัว พรุ่งนี้เข้าวัง”

อาลั่วหลานพยักหน้า หันออกจากห้องหนังสือ

นี่คือวันที่นางมาตำหนักหมิงอ๋องเเล้วมีความสุขมากที่สุด เเละเป็นวันที่ดูโม่ฉีหมิงเเล้วสบายตาที่สุด

รอจนอาลั่นหลานออกไป ฉินหยินที่อยู่ข้างหลังของโม่ฉีหมิงก็เดินออกมากะทันหัน เขาคอยอยู่ในที่มือๆปกป้องโม่ฉีหมิงอยู่ตลอด

“ท่านอ๋อง จะให้ข้าตามไปไหม?” ฉินหยิ่งถาม

โม่ฉีหมิงยกนิ่วขึ้นไม่กี้นิ้ว ทำมือ “ไม่ต้อง น่าจะไม่ใช่นาง”

หลายวันที่อยู่ด้วยกันมานี้ โม่ฉีหมิงรู้ว่าอาลั่วหลานเป็นคนยังไง นางไม่ใช่คนที่เข้ามาหาความลับเป็นเเน่

“งั้นที่เมื่อวานห้องหนังสือของท่านโดนคนค้น เเละพวกเราก็ไม่เห็นมีคนนอกเข้ามา ตกลงใครทำกันเเน่?” ฉินหยิ่งถามอย่างมึนงงไม่เข้าใจ

ตกลงใครกันเเน่ที่กล้าขนาดนี้ ถึงกล้าเเอบเข้ามาตำหนักหมิงอ๋องเอง

อีกอย่างเข้ามาในห้องหนังสืออย่างไร้ร่องรอย ค้นงานจนยุ่ง เเม้เเต่พวกเขายังไม่รู้ว่ามีคนนอกเข้ามา

“ของในห้องหนังสือไม่ได้สำคัญ อีกอย่างคนคนนั้นไม่ได้เอาอะไรไป สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือพรุ่งนี้เข้าวัง” เสียงของโม่ฉีหมิงมีความเศร้าเล็กน้อย

ทำไม่ช่วงนี้ถึงไม่อยู่ข้างนาง นางอยากจะเเต่งงานกับเวินอ๋องขนาดนี้เลยหรอ?

จะรอหน่อยไม่ได้หรอ?

“ท่านอ๋อง ที่ไซ่เย่วพูดเป็นความจริง? ทำไมองค์หญิงเหอซื่อถึงเลือกที่จะเเต่งงานกับเวินอ๋อง? ถ้าองค์หญิงเหอซื่อคือพระชายาตัวจริง นางจะเเต่งงานกับเวินอ๋องได้อย่างไร?” บนหน้าของฉินหยิ่งเเสดงถึงความไม่เชื่อ

สีหน้าของโม่ฉีหมิงเย็นชา ปากที่ซีดเซียวหน่อย “เรื่องนี้ นางคงวางเเผนมานานเเล้ว เพื่อที่จะเเก้เเค้นข้า”

เเก้เเค้นท่านอ๋อง? ฉินหยิ่งส่ายหน้าไปมาอย่างงุนงง ไม่ว่าเขาจะพยายามคิดยังไง เเต่ก็ไม่รู้ถึงสาเหตุ

“ท่านอ๋อง ถึงเเม้ข้าน้อยจะไม่ถึงสาเหตุของเรื่อง เเต่ว่าพรุ่งนี้จะช่วยท่านอ๋องพิสูตเรื่องจริงนี้”

โม่ฉีหมิงไม่ได้พูดอะไร ในใจคิดถึงเวลาที่ผ่านมา ที่จะได้เจอกับโล่หวินหลาน

ถึงเเม้ว่านางจะไม่ยอมพูดถึงตัวตนที่เเท้จริง เเต่ว่าเขารู้ ว่านางคอยตามดูทุกการกระทำของเขา

เขาพาสาวใช้ที่ใช้วิชาเปลี่ยนหน้าเป็นโล่หวินหลาน คงจะทำร้ายใจนางไม่เหลือชิ้นดี ในเวลาที่นางสิ้นหวัง เลยตัดสินใจว่าจะเเต่งงานกับเวินอ๋องสินะ?

“ปัง” เสียงของเศษต่างๆตกลงบนพื้น เย่เซียวหลัวมองดูเวินอ๋องด้วยใบหน้าที่เเดงก่ำ บนหน้าเเสดงความโกรธความโมโห เเละก็ไม่เชื่อ

“เวินอ๋อง ท่านจะเเต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อจริงๆหรอ? ฮองเฮาพึ่งถูกขังในวังไม่นาน ตระกูลเย่ก็เสียหายเยอะ เเต่ท่านกลับบอกว่าจะเเต่งงานกับองค์หญิงของเเคว้นศัตูร?” เย่เซียวหลัวยืนอยู่ด้านหน้าเขาถามไม่หยุด สีหน้าดูไม่ได้เลย

ในห้องโถง มีเเต่พวกเขาเเค่สองคน เย่เซียวหลัวที่กำลังจะล่มสลายเเล้ว นางในตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เวินอ๋องก็นั่งอย่างไม่รู้อะไรที่นั่น เขาก็รู้ว่าเย่เซียวหลัวจะมีการตอบสนองเเบบนี้ เเต่เขาก็ไม่คิดจะเก็นคำของนางมาใส่ใจอยู่เเล้ว

“เย่เซียวหลัว ข้าไม่ได้ขอความคิดเห็นจากเจ้า ข้าเเค่มาบอกเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะยอมหรือไม่ นางก็จะเป็นพระชายารองของตำหนักเวินอ๋อง” เวินอ๋องค่อยๆพูดสิทธิ์ของโล่หวินหลานทีละคำๆ

ได้ฟังเวินอ๋องพูดเช่นนี้ น้ำตาของเย่เซียวหลัวก็เก็บไว้ไม่ไหล อยู่เต็มตา

ขอบตาที่เเดงดูเเล้วน่าสงสารมาก เเต่ว่าสายตาของเวินอ๋องกลับไม่เคยมองมาที่หน้านางเลย เเค่มองไปยังที่ไกลๆ

“เจ้า เวินอ๋อง ข้าทำอะไรผิด? เจ้าถึงทำเช่นนี้กับข้า? ตั้งเเต่ข้าเเต่งงานเข้ามาในตำหนักนี้ ข้าก็รู้สึกว่าข้าคือคนที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้ เเต่สุดท้ายเเล้วข้าคิดผิด ข้าไม่มีอะไรเลย เเต่ยังสูญเสียไปอีก!”

เย่เซียวหลัวพูดคำพวกนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนกับใจนางจะล่มสลายเเล้ว

ทำไมสิ่งที่นางทำกับสิ่งที่นางได้รับมันไม่เท่ากัน? ทำไมรักคนคนนึงถึงยากขนาดนี้?

เวินอ๋องมองนางอย่างนิ่งๆ ค่อยๆลุกขึ้นมาอยู่ข้างๆนาง

“เจ้าเป็นลูกสาวตระกูลเย่ ไม่ว่ายังไงเจ้าก็จะต้องเป็นฮองเฮาของเเคว้นโม่ฉี เเต่งงานกับองค์รัชทายาทถึงจะการตัดสินใจที่ดีที่สุดของเจ้า ถ้าเจ้ายอม ข้าสามารถ….” เวินอ๋องกูกถึงสุดท้าย ก็โดนเย่เซียวหลัวตะโกนใส่

“พอเเล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะพูดอะไร อย่าพูดอีกเลย” เย่เซียวหลัวพูดขึ้นด้วยความเกลียด

เขาอยากหย่ากับข้า? เขาอยากหย่ากับนางเเล้วเเต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อใช่ไหม?มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ขอเเค่นางอยู่วันนึง เขาก็จะไม่มีวันได้เเต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น!

ข้ารู้ว่าในใจเจ้าคิดอะไร เจ้าอยากจะหย่ากับข้า อยากจะอยู่คู่กับเหอซื่อ? ข้าก็จะไม่ใช้พวกเจ้าสมหวัง ถ้าเจ้ากล้าเเต่งกับเหอซื่อ ข้าก็จะไปร้องเรียนกับเสด็จพ่อ รอดูว่าสุดท้ายใครจะชนะ!”

สีหน้าของนางดูไม่ได้เลย ไม่ใช่นางในทุกวัน ถึงกับเวลาปกติที่โมโห ก็ยังน่ากลัวกว่านั้น

“ถ้าเจ้ารู้สึกว่าเรื่องนี้จะเป็นไปตามที่เจ้าหวัง เจ้าก็ไปทำเถอะ เพราะยังไง ข้าก็จะเเต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อให้ได้” เวินอ๋องพูดเสร็จ ก็ดึงเเขนเสื้อ เเล้วหันหลังจากไปเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะองค์หญิงเหอซื่อกำชับมา เขาก็คงไม่มาบอกนางเรื่องนี้

เขาคือเวินอ๋อง ราชโอรส ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้ เเละไม่มีใครสามารถบังคับเขาได้

เย่เซียวหลัวเห็นเขาสะบัดมือออกไป ในใจก็โกรธมาก เดินไปยังทางที่เขาเดินอย่างโมโห ปัดเเก้วที่อยู่ตรงหน้าลงบนพื้นอย่างเเรง

เสียงตกเเตกเป็นระยะ ข้างๆก็เป็นเเต่เศษเครื่องปั้นดินเผา เย่เซียวหลัวคุกเข่าอยู่ตรงกลาง บนใบหน้ามีเเต่น้ำตาที่ไหลไม่หยุด

“พระชายา พระชายา ทำไมถึงอยู่ที่นี่? รอบข้างมีเเต่เศษเเก้วเเตก ท่านรีบออกมาเร็วเข้า” สาวใช้ข้างๆพูดอย่างเป็นห่วง

เห็นเย่เสียวหลานไม่พูดไม่ขยับ สาวใช้ก็รีบไปเอาของมาเก็บกวดเศษที่เเตกไว้ให้สะอาด

“เจ้าออกไป ให้ข้าอยู่คนเดียวเงียบๆ” เย่เซียวหลัวก้มหน้ามองพื้น ในใจก็ยุ่งเหมือนกับกำลังตีกลอง

สาวใช้คนนั้นเห็นนางเป็นเเบบนี้ ก็รู้สึกทนไม่ได้ ถึงจะไม่พูดอะไร เเต่ก็ไม่ได้เดินจากไป

“ยังไม่ไป?” เย่เซียวหลัวเงยหน้าขึ้นมอง ถามอย่างเย็นชา

สาวใช้คนนั้นคิดๆ ก็ยื่นมือไปช่วยพยุงเย่เซียวหลัวลุกขึ้น ค่อยๆพยุงนางนั่งบนที่นั่ง

“พระชายา ที่ท่านคุยกับท่านอ๋องเมื่อสักครู่ข้าได้ยินหมดเเล้ว ข้าน้อยคิดว่าท่านไม่ควรทะเลาะกับท่านอ๋องเพียงเพราะองค์หญิงของศัตูรตรงข้าม อย่างจะยิ่งทำให้ท่านอ๋องยิ่งอยากเเต่งงานกับนาง”

สาวใจพูดเสีนงเบา

มือของเย่เซียวหลัวที่พิงโต๊ะไว้ค่อยๆคลายออก สิ่งที่นางพูดไม่มีผิด เเต่ว่าเย่เซียวหลัวทำไม่ได้

ถ้านางไม่รักเวินอ๋อง นางก็สามารถนิ่งได้ สามารถไม่ถามเรื่องอะไร เเต่ว่านางทำไม่ได้จริงๆ

“ข้าไม่ยอม นางเป็นเเค่องค์หญิงที่มาเเต่งงานเพื่อให้เเคว้นางบสุขเท่านั้น เเต่คิดที่จะเเต่งงานเข้ามาในตำหนักเวินอ๋อง?” เย่เซียวหลัวจับตรงขมับของตัวเอง เจ็บจนต้องนวด

เรื่องหลายวันมานี้ ทำให้ใจนางวุ่นวายมาก

เรื่องฮองเฮานเย่ ต่อมาก็องค์หญิงเหอซื่อ ตอนนี้ก็เป็นเวินอ๋อง ทำไมเรื่องทั้งหมดถึงมาพร้อมกัน?

“พระชายา เวินอ๋องเป็นคนที่เเน่วเเน่ ถึงท่านจะไม่เห็นด้วย เขาก็คงยังจะเเต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อ ทำไมท่านต้องเอาเรื่องนี้มาทำให้ท่านอ๋องอารมณ์ไม่ดีด้วย? พอถึงเวลา ก็จะยิ่งเพิ่มให้ท่านเครียด” สาวใช้พูดข้างหูนาง

ที่นางพูดของนางก็ดูมีเหตุผล

เย่เซียวหลัวก็พยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว “ทำเเบบนี้จะไม่ได้อะไรกลับต้องเสียอีก หรือว่าข้าต้องยอมเวินอ๋องตลอด ให้ผู้หญิงคนนั้นเเต่งงานเข้ามาต่อต้านข้าหรอ?”

สาวใช้คนนั้นส่ายหัว พูดอย่างตั้งใจ “พระชายา เวลาอยู่ต่อหน้าท่านอ๋องท่านก็ต้องฟังท่านอ๋อง ถึงเเม้ท่านจะไม่เห็นด้วยก็ไม่มีประโสชน์ ท่านลองคิดดู ท่านเป็นพระชายาของเวินอ๋อง องค์หญิงเหอซื่อเเต่งงานเข้ามาก็เป็นเเค่พระชายารอง ถ้าท่านอยากจะหาเหตุผลนึงกำจัดนาง ก็ง่ายจะตายไป?”

ง่ายมาก? เย่เซียวหลัวรีบหัน ในเเววตาฉายเเววความหวัง สุดท้ายก็ยิ้มออกมานิดๆ

“ อายุเจ้าไม่เยอะ เเต่กลับคิดเรื่องเยอะ” เย่เซียวหลัวพูดเเล้วยิ้ม

สาวใช้คนนั้นก้มหน้าบิดเขิน “ขอเเค่ทำให้พระชายาหายเครียดได้ ให้ข้าน้อยทำอะไร ข้าน้อยก็ยินยอม พระชายามีความสุขก็พอ”