ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 319

ตอนที่319 ความต่างของฐานะ

“หลายวันมานี้อยู่เเต่ในตำหนักเจ้าคงเบื่อมาก” โม่ฉีหมิงพูดโดยไร้อารมณ์

อาลั่วหลานที่บอกอยากจะออกไปเล่นข้างนอกตลอด อยู่ต่อหน้าโม่ฉีหมิงกลับไม่มีความคิดนี้ ทั้งหมดนี้คงเป็นเพราะความกลัว

คำพูดถึงปาก เเต่กลับเปลี่ยน กลายเป็นว่า “ไม่มีไม่มี อยู่ในตำหนักสนุกกว่า”

ได้ยินนางพูดเช่นนี้ โม่ฉีหมิงก็รู้สึกไม่เชื่อ

หลายวันมานี้หัวหน้าผู้คุมก็มาบอกเขา ว่านางไม่ใช่เเค่เเอบออกจากประตูหลัง ยังลองเเต่งเป็นคนอื่นออกจากประตูหน้า เเต่น่าเสียดายที่นางก็โดนจับได้ทุกครั้ง

หลังจากนี้ นางกลับไม่รู้สึกท้อเเท้ เเต่กลับสั่งทหารเเละสาวใช้ทุกที่ ให้พวกเขาพานางออกไป

คิดไม่ถึงว่า วันนี้นางจะไม่กล้ายอมรับต่อนางหน้าเขาว่ามีความคิดเเบบนั้น

โม่ฉีหมิงเก็บรอยยิ้มนั้น พูดอย่างเรียบเฉย “ข้ารู้ว่าเจ้าเบื่อ อยู่ในตำหนักนี้นาน ก็ควรออกไปเดินเล่นเเล้ว”

พอได้ยินว่าออกไปเดินเล่น ตาของอาลั่วหลานก็สว่างขึ้นมา สายตาของนางบอกถึงความดีใจ

“จริงหรอ? ข้าออกไปข้างนอกได้? เมื่อไหร่ ? ไปไหน?” คำถามมากมายออกมาจากปากของอาลั่วหลาน นางดูโม่ฉีหมิงอย่างคาดหวัง

โม่ฉีหมิงวางปากกาลง สายตามองไปยังที่ไกล สายตาที่เรีบเฉยเย็นชา ก็เหมือนกับจะฆ่าคนโดยไม่ให้มีเสียง

พอเวลานานไป เขาถึงพูด “เข้าวัง”

เข้าวัง? อาลั่วหลานก็ดีใจขึ้นมา

ถ้าได้เข้าวัง เเสดงว่านางก็จะได้เจอเสี่ยวฮัวสิ?

ไม่เจอกันนาน ทั้งสองคนอาศัยเเค่การเขียนจดหมายให้กัน ยุ่งยากเกินไป สองสามวันมานี้ก็ไม่มีข่าวคราวอะไร ไม่รู้ว่าใช้ชีวิตในวังยังไง

“เจ้าบอกว่าเข้าวัง? ไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม? อย่างนั้นข้าก็จะได้เจอเสี่ยวฮัว เจอหมิง..” คำสุดท้ายอาลั่วหลานเก็บไว้ในปาก นางพูดเร็วเกิน เรื่องของหมิงซีจะให้เขารู้ไม่ได้

โม่ฉีหมิงดูนาง เเล้วถาม “หมิงอะไร?”

อาลั่วหลานลิ้นพันกัน “ พรุ่ง…พรุ่งนี้ในวังมีคนเเล้ว”

ใช่ ก็คือคนในวังพรุ่งนี้ อาลั่วหลานพยักหน้า เงยหน้ามองโม่ฉีหมิง

เขาไม่ได้สงสัยอะไร “เช่นนั้นเจ้าก็ไปเตรียมตัว พรุ่งนี้เข้าวัง”

อาลั่วหลานพยักหน้า หันออกจากห้องหนังสือ

นี่คือวันที่นางมาตำหนักหมิงอ๋องเเล้วมีความสุขมากที่สุด เเละเป็นวันที่ดูโม่ฉีหมิงเเล้วสบายตาที่สุด

รอจนอาลั่นหลานออกไป ฉินหยินที่อยู่ข้างหลังของโม่ฉีหมิงก็เดินออกมากะทันหัน เขาคอยอยู่ในที่มือๆปกป้องโม่ฉีหมิงอยู่ตลอด

“ท่านอ๋อง จะให้ข้าตามไปไหม?” ฉินหยิ่งถาม

โม่ฉีหมิงยกนิ่วขึ้นไม่กี้นิ้ว ทำมือ “ไม่ต้อง น่าจะไม่ใช่นาง”

หลายวันที่อยู่ด้วยกันมานี้ โม่ฉีหมิงรู้ว่าอาลั่วหลานเป็นคนยังไง นางไม่ใช่คนที่เข้ามาหาความลับเป็นเเน่

“งั้นที่เมื่อวานห้องหนังสือของท่านโดนคนค้น เเละพวกเราก็ไม่เห็นมีคนนอกเข้ามา ตกลงใครทำกันเเน่?” ฉินหยิ่งถามอย่างมึนงงไม่เข้าใจ

ตกลงใครกันเเน่ที่กล้าขนาดนี้ ถึงกล้าเเอบเข้ามาตำหนักหมิงอ๋องเอง

อีกอย่างเข้ามาในห้องหนังสืออย่างไร้ร่องรอย ค้นงานจนยุ่ง เเม้เเต่พวกเขายังไม่รู้ว่ามีคนนอกเข้ามา

“ของในห้องหนังสือไม่ได้สำคัญ อีกอย่างคนคนนั้นไม่ได้เอาอะไรไป สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือพรุ่งนี้เข้าวัง” เสียงของโม่ฉีหมิงมีความเศร้าเล็กน้อย

ทำไม่ช่วงนี้ถึงไม่อยู่ข้างนาง นางอยากจะเเต่งงานกับเวินอ๋องขนาดนี้เลยหรอ?

จะรอหน่อยไม่ได้หรอ?

“ท่านอ๋อง ที่ไซ่เย่วพูดเป็นความจริง? ทำไมองค์หญิงเหอซื่อถึงเลือกที่จะเเต่งงานกับเวินอ๋อง? ถ้าองค์หญิงเหอซื่อคือพระชายาตัวจริง นางจะเเต่งงานกับเวินอ๋องได้อย่างไร?” บนหน้าของฉินหยิ่งเเสดงถึงความไม่เชื่อ

สีหน้าของโม่ฉีหมิงเย็นชา ปากที่ซีดเซียวหน่อย “เรื่องนี้ นางคงวางเเผนมานานเเล้ว เพื่อที่จะเเก้เเค้นข้า”

เเก้เเค้นท่านอ๋อง? ฉินหยิ่งส่ายหน้าไปมาอย่างงุนงง ไม่ว่าเขาจะพยายามคิดยังไง เเต่ก็ไม่รู้ถึงสาเหตุ

“ท่านอ๋อง ถึงเเม้ข้าน้อยจะไม่ถึงสาเหตุของเรื่อง เเต่ว่าพรุ่งนี้จะช่วยท่านอ๋องพิสูตเรื่องจริงนี้”

โม่ฉีหมิงไม่ได้พูดอะไร ในใจคิดถึงเวลาที่ผ่านมา ที่จะได้เจอกับโล่หวินหลาน

ถึงเเม้ว่านางจะไม่ยอมพูดถึงตัวตนที่เเท้จริง เเต่ว่าเขารู้ ว่านางคอยตามดูทุกการกระทำของเขา

เขาพาสาวใช้ที่ใช้วิชาเปลี่ยนหน้าเป็นโล่หวินหลาน คงจะทำร้ายใจนางไม่เหลือชิ้นดี ในเวลาที่นางสิ้นหวัง เลยตัดสินใจว่าจะเเต่งงานกับเวินอ๋องสินะ?