ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 323

ตอนที่323 เปิดใจ

เรื่องทุกเรื่องก็ต้องมีที่สิ้นสุดก็แค่ต้องใช้เวลาพอถึงเวลานั้นก็ย่อมมีสายรุ้งเสมอ

ก็เหมือนกับโม่ฉีหมิงในตอนนี้ที่อยู่ไม่ห่างกับโล่หวินหลานทั้งสองคนอยู่ในสวนของหมิงซีข้างนอกหิมะตกแรงโม่ฉีหมิงใช้ตัวเขาบังนางไว้

โล่หวินหลานจับมือใหญ่ใหญ่ของเขาไว้แล้วเงยหน้าขึ้นถาม “ท่านรู้ไหมสาวใช้ที่ทำหน้าเหมือนข้านั้นคือใคร?”

สายตาของโม่ฉีหมิงมองตรงไปด้านหน้าสีหน้าเย็นชาแล้วพูดพร้องจับมือนางไว้ “น่าจะเป็นเพื่อนนางมั้ง”

ดูแล้วเขาน่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับอาลั่วหลันแล้วแต่ก็ไม่ได้ไปสืบหาเหตุผลที่อาลั่วหลันมา

“ข้าบอกท่านนะที่จริงอาลั่วหลัน……”โล่หวินหลานยังพูดไม่จบประตูตรงหน้าถูกผลักออกอากาศอุ่นๆด้านในถูกพัดออกไป

“เสี่ยวฮัว!พวกเราไปไม่ต้องอยู่ที่นี้ต่อแล้ว!”อาลั่วหลันออกจากประตูมาก็มองไปทางโล่หวินหลานดึงมือนางขึ้นแบบโกรธ

แต่โม่ฉีหมิงจับมือของนางไว้แน่นดึงนางไว้ตรงหน้าตัวเอง

มีเสียงประตูดังขึ้นมาจากสวนหมิงซีอีกครั้งมองไปทางอาลั่วหลันแบบรีบร้อนเหมือนอยากอธิบายแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

“พวกเจ้าเป็นอะไรกัน?”โล่หวินหลานถาม

หมิงซีทำหน้าเข้มมองไปทางอาลั่วหลันไม่พูดอะไรออกมา

“ข้าบอกแล้ว ข้า……มันไม่ใช่แบบที่เจ้าคิดเลย……”ในที่สุดหมิงซีก็พูดออกมา

อาลั่วหลันค่อยๆปล่อยมือโล่หวินหลานออกสีหน้าของนางแสดงออกมาแบบไม่ราบรื่นไม่คิดที่จะยอมรับผิดเลยแม้แต่น้อย

“ท่านก็เป็นเหมินที่ข้าคิดยังจะเถียงอีกท่านชอบข้ายังไม่กล้ายอมรับอีก!”อาลั่วหลันชี้หน้าหมิงซีแล้วพูดขึ้นแบบโกรธทั้งหน้าเพราะโกรธมากเลยกลายเป็นสีแดงสด

ต่อหน้าโล่หวินหลานกับโม่ฉีหมิงหมิงซีก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงยิ่งไปกว่านั้นคืออาลั่วหลันคือพระชายาของโม่ฉีหมิงเขายิ่งไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง

ขมวดคิ้วก้มหน้าหมิงซีห้ามใจที่ดิ้นรนไม่ได้จึงเดินไปมาถ้ำกลางหิมะสีหน้าไม่สงบเลย

อาลั่วหลันชอบหมิงซีเป็นเรื่องที่ทุกคนดูออกแต่ความรู้สึกของหมิงซีนั้นไม่มีใครรู้

เดินเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเองแล้วถาม

โล่หวินหลานตอบ “เขาคือหมิงซีลูกศิษย์คนเดียวของตาข้าครั้งนี้ก็คือตาข้าให้เขามาปกป้องข้า”

หมิงซี?แซ่หมิง?โม่ฉีหมิงพยักหน้าคิดขึ้นได้ทันทีในวันนั้นตอนที่จะพาอาลั่วหลันเข้าวังนางพูดเพียงหมิงตัวเดียวก็ไม่ได้พูดต่อ

ที่แท้คือเขานี่เอง

“พวกเขาสองคนดูเหมือนจะมีความลับเราไปนั่งที่นั้นเพื่อรอดูการแสดง”โม่ฉัหมิงยิ้มพร้องดึงมือโล่หวินหลานไปทางนั้น

โบราณว่าศาลพิพากษาเรื่องคนในครอบครัวยากยิ่งไปกว่านั้นคือเรื่องความรู้สึกของค์ชายหญิง?

“อาลั่วหลันนิสัยแรงตรงไปตรงมาถ้าไม่มีคนห้ามไม่รู้ว่านางจะทำเรื่องอะไรออกมา”โล่หวินหลานกำลังจะลุกขึ้นเรียกอาลั่วหลันมาแต่ยังไม่ทันลุกขึ้นก็ถูกกดไว้

ในสมองของโม่ฉีหมิงมีแต่ชื่อๆหนึ่งขมวดคิ้วแล้วถาม “อาลั่วหลัน?ที่เจ้าพูดใช่องค์หญิงเหอซื่อไหม?”

ตอนนั้นที่หนังสือของฮ่องเต้เจียเฉิงมาถึงเขายังคือคนแรกที่เปิดดูข้างบนเขียนไว้องค์หญิงเหอซื่อกับอาลั่วหลันเขาคงฟังไม่ผิดและดูไม่ผิด

โล่หวินหลานพยักหน้าแบบไม่เดือดร้อน “เมื่อกี้เรื่องที่ข้าจะพูดก็เรื่องนี้แหละคนที่ทำหน้าเหมือนข้าคือองค์หญิงเหอซื่อตอนนั้นที่เราสลับตัวกันนางอยู่ข้างๆข้ามาโดยตลอด”

คนสองคนทางนู้นก็กำลังคุยกันอยู่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทางนี้คุยอะไรกันอยู่

อาลั่วหลันเงยหน้าขึ้นมองหมิงซี “ถ้าหากท่านไม่ชอบข้า?ทำไมเมื่อกี้ต้องตอบสนองกับข้า?ถ้าไม่ชอบข้าทำไมยังจะจูบข้า?”

เสียงของนางนั้นดังมากทำให้หมิงซีหน้าแดงเล็กน้อยแล้วมองไปทางโล่หวินหลานกับโม่ฉีหมิงจึงดึงอาลั่วหลันไปข้างข้างแล้วบอกให้นางเสียงเบาเบาหน่อย

“เจ้าเบาเบาหน่อยเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องพูดเสียงดังมั้ง?ให้คนอื่นได้ยินมันไม่ดี”หมิงซีพูดออกมาแบบเขินอาย

เขาที่ไม่เคยผ่านเรื่องราวความรักแบบหญิงชายมาก่อนเรื่องนี้จึงทำให้เขาเบี่ยงเบนและไม่ยอมรับอาลั่วหลันมาพูดความในใจแบบนี้กระทันหันทำให้เขาไม่รู้ใจตัวเอง

ตั้งแต่วินาทีที่เขาลงจากเขาชิวโม่ไป๋ให้เขาปกป้องโล่หวินหลาน เขาก็รู้หน้าที่ตนเองดีว่าต้องอยู่ข้างๆโล่หวินหลาน

เป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้ดวงตาของเขาบอดเขายอมรับว่าในใจของเขาไม่รู้สึกไม่ชอบอาลั่วหลันแล้วยังรู้สึกดีกับนางนิดหนึ่ง

ดังนั้นเมื่อกี้ที่อาลั่วหลันบอกเขาว่านางชอบตัวเองแล้วจูบตัวเองในใจเขาก็เต้นแรงก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้ตอบสนองอาลั่วหลัน

เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เขาเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างในใจตัวเอง

“ที่แท้ก็กลัวคนอื่นรู้งั้นข้ายิ่งจะพูดเมื่อกี้ท่าน……”ทันใดนั้นอาลั่วหลันก็พูดเสียงดังขึ้นมาแต่พอจะพูดถึงจุดสำคัญปากของนางก็ถูกมือใหญ่ปิดไว้

กลิ่นที่คุ้นเคยเข้าไปในจมูกของนางวนอยู่รอบรอบตัวนาง