ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 326

ตอนที่326 ฆาตกรอยู่ด้วย

วันถัดมาทางเขาได้เลือกวันดีมาแล้ววันแต่งงานให้อยู่ก่อนหน้าวันส่งท้ายปีไม่กี่วันเป็นวันที่ดีมากในปีนี้

มีคนใจมีคนเศร้าคนในตำหนักทุกคนช่วยกันจัดพิธีงานแต่งโคมไฟผ้าแดงไปทั้งตำหนัก

“ดึงผ้าในห้องข้าออกให้หมด ห้ามแขวนดึงออกให้หมด!”เย่เซียวหลัวเดินเข้ามาในห้องตนเองก็เห็นผ้าสีแดงแขวนเต็มไปหมดเชือกสาวใช้มาจัดการด้วยความโกรธ

สาวใช้คนนั้นก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไรสุดท้ายก็ตอบออกไปแบบตัวสั่นๆว่า “เรียนพระชายาอันนี้คือท่านอ๋องให้ข้าน้อยแขวนขึ้นไปข้าน้อยไม่กล้าตัดสินใจเอาลงมาด้วยตนเอง……”

ได้แต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อแม้กระทั่งสาวใช้ในตำหนักก็ไม่เชื่อฟังแล้วเย่เซียวหลัวโกรธมากจึงยกมือขึ้นตบนางไปหนึ่งที

สาวใช้คนนั้นรู้นิสัยของเย่เซียวหลัวดีไม่กล้าที่จะร้องไห้ทำเพียงแค่คุกเข่าและขออภัย

“พระชายาข้าน้อยผิดไปแล้วขอพระชายาโปรดอภัย”สาวใช้กระตุกและไม่กล้าร้องไห้เข้าใจรู้สึกไม่เป็นธรรม

เย่เซียวหลัวนั่งตรงที่เก้าอี้ข้างข้างใช้มือจับอยู่ที่กลางอก “ข้ายังไม่ตาย ข้าเป็นพระชายาในตำหนังเวินอ๋องผู้หญิงคนนั้นคืออะไร? รีบเอาของพวกนั้นลงมาให้หมดไม่งั้นเจ้าเจอดีแน่”

อยู่ในตำหนักเวินอ๋องคนที่มีอำนาจมากที่สุดนอกจากเวินอ๋องแล้วก็คือพระชายาเวินอ๋องแต่ดูจะนิสัยของพระชายาเวินอ๋องแล้วถ้าไม่เอาของพวกนี้ลงตัวนางเองคงจะไม่ได้กินไม่ได้นอน

แต่ถ้าหากเวินอ๋องรู้เข้าสภาพของตนเองข้อคงเป็นสภาพเดียวกันสาวใช้ก้มหน้าลงเพื่อคิดว่าต้องทำยังไงดี?

“ยังไม่รีบไปอีก?ที่ข้าพูดยังกล้าที่จะไม่ฟังอีกหรอ?”เย่เซียวหลัวยกขาเตะไปที่นางสาวใช้คนนั้นไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมารู้สึกไม่เป็นธรรมแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

“ค่ะข้าน้อยจะไปเอาออกเดี๋ยวนี้”สาวใช้คนนั้นรีบยืนขึ้นกน่าแล้วรีบดึงผ้าพวกนั้นออก

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นเดินเข้ามา เสียงฝีเท้านั้นคุ้นเคยมากเย่เซียวหลัวเงยหน้าขึ้นแล้วรีบเดินไปต้อนรับ

“ท่านอ๋องเวลานี้ทำไมยังมีเวลามา?”แท้ก็คือเวินอ๋องนี่เองก็มีแค่เวินอ๋องนี้แหละที่ทำให้เย่เซียวหลัวมีปฏิกิริยาที่ยิ่งใหญ่แบบนี้

ก็แค่ผู้หญิงที่ต้องอาศัยเวินอ๋องเพื่อความอยู่รอดออกจากตระกูลเย่แล้วนางอะไรก็ไม่ใช่

ต่อหน้าเวินอ๋องทำเป็นดีมากมายอ่อนโยนเรียบร้อยพอความจริงแล้วเป็นหญิงสาวที่ใจไม้ไส้ระกำมากไม่รู้จริงๆว่าทำไมท่านอ๋องถึงได้แต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้?

สาวใช้คนนี้แอบมองเวินอ๋องด้วยสายตาเฉียงๆหนึ่งทีรู้สึกเสียดายแทนเขาจริงๆไม่รู้ว่าคนที่จะแต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อจะเป็นเหมือนเย่เซียวหลัวหรือเปล่า

“เจ้าทำอะไร?เจ้ารู้มั้ยว่าอีกไม่กี่วันจะเป็นวันแต่งงานของข้ากับองค์หญิงเหอซื่อแล้วทำไมต้องเอาภาพพวกนั้นลงมา”เวินอ๋องผลักเย่เซียวหลัวออกแล้วมองไปทางสาวใช้คนนั้น

เวินอ๋องมาได้ทันเวลาพอดีสาวใช้ คนนั้นกำลังคิดอยู่ว่าจะบอกเรื่องนี้กับเวินอ๋องยังไงตอนนี้เขาถามแล้วนางกำลังจะอาบปากตอบแต่ถูกเย่เซียวหลัวแย่งไปพูดก่อน “เมื่อกี้ ข้าดูแล้วภาพพวกนี้แขวนไม่ถูกที่ดังนั้นข้าจึงให้นางเอาลงมา”

เย่เซียวหลัวพูดเสร็จก็มองไปทางสาวใช้หน้าเย็นชา “เปลี่ยนขึ้นไปก็พอแล้วตรงนี้ไม่มีเรื่องอะไรของเจ้าแล้วออกไปได้”

สาวใช้คนนั้นดีใจออกไปอย่างรีบร้อน

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ดีที่สุดคืออย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้าทำอะไรที่ไม่ควรทำไม่งั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”เวินอ๋องมองไปทางเย่เซียวหลัวด้วยสีหน้าที่เย็นเยือก

เย่เซียวหลัวถอนหายใจ ใช้เล็บกดอยู่ที่กลางมือของนางยิ้มแบบฝืนๆ

“ท่านอ๋องพูดอะไรแบบนั้น?ข้าจะไปกล้าทำอะไรในวันแต่งงานของท่านอ๋อง?ท่านอ๋องวางใจเถอะ” เย่เซียวหลัวยิ้มแบบเอาใจ

บนใบหน้ามีรอยยิ้มจางจางแต่ไม่รู้ว่าในใจนางคิดอะไรอยู่ขอแค่ตำหนักที่มีนางอยู่เวินอ๋องก็ไม่สามารถวางใจได้เลย

“ หวังว่าจะเป็นยังงั้น” เวินอ๋องเงยหน้าขึ้นมามองนางเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลง

เย่เซียวหลัวเล็บกดเข้าไปในเนื้อในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดเขาไม่เชื่อใจตนเองเลย

“ท่านอ๋องตั้งใจจะให้องค์หญิงเหอซื่ออยู่ที่สวนไหน?”เย่เซียวหลัวถาม

เวินอ๋องนั่งอยู่บนเก้าอี้และขมวดคิ้วเรื่องเกี่ยวกับสวนเขาคิดเสร็จตั้งนานแล้ว แล้วพูดออกมา “เรือนวี่หยวนเหมาะสมที่สุด”

เรือนวี่หยวน?เย่เซียวหลัวใช้สายตาที่เงียบเรือนวี่หยวนคือเรือนที่ใหญ่มากของตำหนักเวินอ๋องอยู่ใจกลางตำหนัก

ตั้งแต่ที่นางแต่งเข้ามาในตำหนักเวินอ๋องเรือนวี่หยวนก็ว่างมาโดยตลอดถามเรื่องนี้กับเวินอ๋องเขาก็บ่ายเบี่ยงมาโดยตลอดไม่เคยตอบแบบตรงตรงสักครั้ง

ได้เรื่องที่เขาอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเรือนวี่หยวนเลยนางพระชายาหลวงจะมาอยู่เรือนที่เท่าๆกับพระชายารองได้ยังไง

เรื่องนี้ถ้าข่าวลือออกไปได้อีกเหรอ?

“เวินอ๋อง นางเป็นแค่พระชายารองในไปอยู่ที่เรือนวี่หยวนไม่สมควรไหม?”เย่เซียวหลัวยิ้มเย็นแล้วถาม

ไม่รู้ว่าเวินอ๋องไม่ใส่ใจเลยโบกมือแบบไม่สนใจ “ตำหนักใหญ่ขนาดนี้นางไม่เข้าไปพักก็ยังคงว่างอยู่ยังงั้น?ยิ่งไปกว่านั้นคือใครบอกว่าพระชายารองจะอยู่ที่เรือนวี่หยวนไม่ได้?”

ดีคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วในใจเวินอ๋องถ้าไม่ได้มีใจจะแต่งงานกับใหม่มีพระชายารองอยู่แล้วก็คงไม่ปล่อยให้เรือนวี่หยวนว่างมานานขนาดนี้

ถึงเรือนนี้ไม่ได้ให้องค์หญิงเหอซื่อก็ต้องมีไว้ให้คนอื่นในใจนางถึงได้รู้สึกเท่าเทียมกันขึ้นมาหน่อย