ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 326

ตอนที่326 ฆาตกรอยู่ด้วย

วันถัดมาทางเขาได้เลือกวันดีมาแล้ววันแต่งงานให้อยู่ก่อนหน้าวันส่งท้ายปีไม่กี่วันเป็นวันที่ดีมากในปีนี้

มีคนใจมีคนเศร้าคนในตำหนักทุกคนช่วยกันจัดพิธีงานแต่งโคมไฟผ้าแดงไปทั้งตำหนัก

“ดึงผ้าในห้องข้าออกให้หมด ห้ามแขวนดึงออกให้หมด!”เย่เซียวหลัวเดินเข้ามาในห้องตนเองก็เห็นผ้าสีแดงแขวนเต็มไปหมดเชือกสาวใช้มาจัดการด้วยความโกรธ

สาวใช้คนนั้นก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไรสุดท้ายก็ตอบออกไปแบบตัวสั่นๆว่า “เรียนพระชายาอันนี้คือท่านอ๋องให้ข้าน้อยแขวนขึ้นไปข้าน้อยไม่กล้าตัดสินใจเอาลงมาด้วยตนเอง……”

ได้แต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อแม้กระทั่งสาวใช้ในตำหนักก็ไม่เชื่อฟังแล้วเย่เซียวหลัวโกรธมากจึงยกมือขึ้นตบนางไปหนึ่งที

สาวใช้คนนั้นรู้นิสัยของเย่เซียวหลัวดีไม่กล้าที่จะร้องไห้ทำเพียงแค่คุกเข่าและขออภัย

“พระชายาข้าน้อยผิดไปแล้วขอพระชายาโปรดอภัย”สาวใช้กระตุกและไม่กล้าร้องไห้เข้าใจรู้สึกไม่เป็นธรรม

เย่เซียวหลัวนั่งตรงที่เก้าอี้ข้างข้างใช้มือจับอยู่ที่กลางอก “ข้ายังไม่ตาย ข้าเป็นพระชายาในตำหนังเวินอ๋องผู้หญิงคนนั้นคืออะไร? รีบเอาของพวกนั้นลงมาให้หมดไม่งั้นเจ้าเจอดีแน่”

อยู่ในตำหนักเวินอ๋องคนที่มีอำนาจมากที่สุดนอกจากเวินอ๋องแล้วก็คือพระชายาเวินอ๋องแต่ดูจะนิสัยของพระชายาเวินอ๋องแล้วถ้าไม่เอาของพวกนี้ลงตัวนางเองคงจะไม่ได้กินไม่ได้นอน

แต่ถ้าหากเวินอ๋องรู้เข้าสภาพของตนเองข้อคงเป็นสภาพเดียวกันสาวใช้ก้มหน้าลงเพื่อคิดว่าต้องทำยังไงดี?

“ยังไม่รีบไปอีก?ที่ข้าพูดยังกล้าที่จะไม่ฟังอีกหรอ?”เย่เซียวหลัวยกขาเตะไปที่นางสาวใช้คนนั้นไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมารู้สึกไม่เป็นธรรมแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

“ค่ะข้าน้อยจะไปเอาออกเดี๋ยวนี้”สาวใช้คนนั้นรีบยืนขึ้นกน่าแล้วรีบดึงผ้าพวกนั้นออก

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นเดินเข้ามา เสียงฝีเท้านั้นคุ้นเคยมากเย่เซียวหลัวเงยหน้าขึ้นแล้วรีบเดินไปต้อนรับ

“ท่านอ๋องเวลานี้ทำไมยังมีเวลามา?”แท้ก็คือเวินอ๋องนี่เองก็มีแค่เวินอ๋องนี้แหละที่ทำให้เย่เซียวหลัวมีปฏิกิริยาที่ยิ่งใหญ่แบบนี้

ก็แค่ผู้หญิงที่ต้องอาศัยเวินอ๋องเพื่อความอยู่รอดออกจากตระกูลเย่แล้วนางอะไรก็ไม่ใช่

ต่อหน้าเวินอ๋องทำเป็นดีมากมายอ่อนโยนเรียบร้อยพอความจริงแล้วเป็นหญิงสาวที่ใจไม้ไส้ระกำมากไม่รู้จริงๆว่าทำไมท่านอ๋องถึงได้แต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้?

สาวใช้คนนี้แอบมองเวินอ๋องด้วยสายตาเฉียงๆหนึ่งทีรู้สึกเสียดายแทนเขาจริงๆไม่รู้ว่าคนที่จะแต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อจะเป็นเหมือนเย่เซียวหลัวหรือเปล่า

“เจ้าทำอะไร?เจ้ารู้มั้ยว่าอีกไม่กี่วันจะเป็นวันแต่งงานของข้ากับองค์หญิงเหอซื่อแล้วทำไมต้องเอาภาพพวกนั้นลงมา”เวินอ๋องผลักเย่เซียวหลัวออกแล้วมองไปทางสาวใช้คนนั้น

เวินอ๋องมาได้ทันเวลาพอดีสาวใช้ คนนั้นกำลังคิดอยู่ว่าจะบอกเรื่องนี้กับเวินอ๋องยังไงตอนนี้เขาถามแล้วนางกำลังจะอาบปากตอบแต่ถูกเย่เซียวหลัวแย่งไปพูดก่อน “เมื่อกี้ ข้าดูแล้วภาพพวกนี้แขวนไม่ถูกที่ดังนั้นข้าจึงให้นางเอาลงมา”

เย่เซียวหลัวพูดเสร็จก็มองไปทางสาวใช้หน้าเย็นชา “เปลี่ยนขึ้นไปก็พอแล้วตรงนี้ไม่มีเรื่องอะไรของเจ้าแล้วออกไปได้”

สาวใช้คนนั้นดีใจออกไปอย่างรีบร้อน

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ดีที่สุดคืออย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้าทำอะไรที่ไม่ควรทำไม่งั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”เวินอ๋องมองไปทางเย่เซียวหลัวด้วยสีหน้าที่เย็นเยือก

เย่เซียวหลัวถอนหายใจ ใช้เล็บกดอยู่ที่กลางมือของนางยิ้มแบบฝืนๆ

“ท่านอ๋องพูดอะไรแบบนั้น?ข้าจะไปกล้าทำอะไรในวันแต่งงานของท่านอ๋อง?ท่านอ๋องวางใจเถอะ” เย่เซียวหลัวยิ้มแบบเอาใจ

บนใบหน้ามีรอยยิ้มจางจางแต่ไม่รู้ว่าในใจนางคิดอะไรอยู่ขอแค่ตำหนักที่มีนางอยู่เวินอ๋องก็ไม่สามารถวางใจได้เลย

“ หวังว่าจะเป็นยังงั้น” เวินอ๋องเงยหน้าขึ้นมามองนางเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลง

เย่เซียวหลัวเล็บกดเข้าไปในเนื้อในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดเขาไม่เชื่อใจตนเองเลย

“ท่านอ๋องตั้งใจจะให้องค์หญิงเหอซื่ออยู่ที่สวนไหน?”เย่เซียวหลัวถาม

เวินอ๋องนั่งอยู่บนเก้าอี้และขมวดคิ้วเรื่องเกี่ยวกับสวนเขาคิดเสร็จตั้งนานแล้ว แล้วพูดออกมา “เรือนวี่หยวนเหมาะสมที่สุด”

เรือนวี่หยวน?เย่เซียวหลัวใช้สายตาที่เงียบเรือนวี่หยวนคือเรือนที่ใหญ่มากของตำหนักเวินอ๋องอยู่ใจกลางตำหนัก

ตั้งแต่ที่นางแต่งเข้ามาในตำหนักเวินอ๋องเรือนวี่หยวนก็ว่างมาโดยตลอดถามเรื่องนี้กับเวินอ๋องเขาก็บ่ายเบี่ยงมาโดยตลอดไม่เคยตอบแบบตรงตรงสักครั้ง

ได้เรื่องที่เขาอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเรือนวี่หยวนเลยนางพระชายาหลวงจะมาอยู่เรือนที่เท่าๆกับพระชายารองได้ยังไง

เรื่องนี้ถ้าข่าวลือออกไปได้อีกเหรอ?

“เวินอ๋อง นางเป็นแค่พระชายารองในไปอยู่ที่เรือนวี่หยวนไม่สมควรไหม?”เย่เซียวหลัวยิ้มเย็นแล้วถาม

ไม่รู้ว่าเวินอ๋องไม่ใส่ใจเลยโบกมือแบบไม่สนใจ “ตำหนักใหญ่ขนาดนี้นางไม่เข้าไปพักก็ยังคงว่างอยู่ยังงั้น?ยิ่งไปกว่านั้นคือใครบอกว่าพระชายารองจะอยู่ที่เรือนวี่หยวนไม่ได้?”

ดีคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วในใจเวินอ๋องถ้าไม่ได้มีใจจะแต่งงานกับใหม่มีพระชายารองอยู่แล้วก็คงไม่ปล่อยให้เรือนวี่หยวนว่างมานานขนาดนี้

ถึงเรือนนี้ไม่ได้ให้องค์หญิงเหอซื่อก็ต้องมีไว้ให้คนอื่นในใจนางถึงได้รู้สึกเท่าเทียมกันขึ้นมาหน่อย

แค่ไม่ได้ตั้งใจไปทำเรื่องๆหนึ่งให้กับองค์หญิงเหอซื่อนางก็พอรับได้

“หลังจากที่พาองค์หญิงเหอซื่อเข้ามาแล้วต้องขอบคุณการกระทำของท่านอ๋องแน่เลย”เย่เซียวหลัวไม่ค่อยพอใจแต่เรื่องเอาหน้านางทำได้เต็มที่มาก

“ดีแล้วเจ้าออกไปก่อนเถอะข้าขออยู่คนเดียวสักพัก”เวินอ๋องโบกมือให้นางตัวเองเอามือจับที่หัวไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เย่เซียวหลัวดูท่าทางของเขาเหมือนไม่อยากคุยอะไรกับตัวเองบนใบหน้ามีรอยยิ้มแล้วหันกลับไปรอยยิ้มค่อยๆหายไปหน้าเย็นชาเดินออกไป

หิมะด้านนอกทำให้นางหนาวไปชั่วครู่ถอนหายใจไปหนึ่งทีหันกลับไปมองที่ห้องเล็บกดเข้าไปในเนื้ออย่างแรก

“พระชายาเกิดเรื่องแล้ว”นางหันกลับไปก็มาสาวใช้คนหนึ่งเดินมาอย่างรีบร้อนแล้วพูด

เย่เซียวหลัวได้ยินนางพูดด้วยน้ำเสียงที่รีบร้อนก็หันกลับไปว่า “เรื่องอะไรถึงได้เอะอะแบบนี้?”

ตงอวี๋นขมวดคิ้วหน้าตาไม่ดีนักถูกบังคับให้ทำอะไรไม่ถูกจริงๆก็ไม่กล้าไปบอกเวินอ๋องก็เลยมาให้เย่เซียวหลัวช่วยเหลือ

“พระชายาเมื่อกี้มาคนใช้มาบอกว่าไม่รู้เป็นเพราะอะไรโคมไฟที่จะใช้ในวันแต่งงานถึงได้เสียไปเหมือนมีคนตั้งใจมาทำลายเลย”ตงอวี๋นมองหน้าเย่เซียวหลัวแล้วพูดแบบรีบร้อนต่อ

“โคมไฟพวกนี้ถูกทำขึ้นมาแบบรีบร้อนในทุกค่ำคืนเพราะท่านอ๋องรีบใช้พวกเขาเลยไม่ได้ตรวจดูทุกอันเลยเพิ่งรู้วันนี้ว่ามีรูตอนนี้จะเปลี่ยนก็ไม่ทันแล้วนี้จะทำยังไงดีพระชายา?”ตงอวี๋นน้ำเสียงมีเสียงอยากร้องไห้ตามมาด้วย

ใครก็รู้ว่าเวินอ๋องตั้งใจทำเรื่องงานแต่งมากทุกอย่างทำเองกับมือใครจะไปรู้ว่าจะเกิดเรื่องที่โคมไฟ

นางไม่รู้จะทำยังไงเลยมาหาเย่เซียวหลัวก็ไม่มีวิธีจริงๆก็ต้องไปบอกเวินอ๋องตรงๆ

“เรื่องนี้ข้าก็ไม่เข้าใจพวกเจ้าทำงานไม่ได้เรื่อง……”เย่เซียวหลัวโบกแขนเสื้อของเขาด้วยความหงุดหงิดขมวดคิ้ว

แต่พูดถึงครึ่งหนึ่งก็หยุดลงแล้วยิ้มที่มุมปาก “เมื่อกี้เจ้าว่ายังไงนะ?โคมไฟมีรู?”

ตงอวี๋นคิดว่าเย่เซียวหลัวมีวิธีที่จะช่วยได้เลยรีบพยักหน้า “ใช่เพคะไม่รู้ว่าพระชายามีวิธีอะไรช่วยได้มั้ย?”

เงยหน้าขึ้นมามองเย่เซียวหลัวด้วยความระมัดระวังก็เห็นในดวงตาของเย่เซียวหลัวมีสายตาความรู้สึกที่ตัวเองดูไม่รู้เรื่อง

“พวกเจ้าเรื่องนี้ได้วุ่นวายไปหมดเรื่องสำคัญแบบนี้ทำมั้ยไม่ตรวจดูก่อน?”เย่เซียวหลัวทำท่าเครียดคิดแล้วพูด ”ช่างเถอะๆเรื่องแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่พวกเจ้าตัดสินใจกันได้เดี๋ยว ข้าคิดหาวิธีพวกเจ้าทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปก่อนรู้มั้ย?”เห็นเย่เซียวหลัวตั้งใจจะช่วยในสายตาตงอวี๋นเริ่มมีความสุขขึ้นมาแล้วก้มตัวลงขอบคุณ

โคมไฟในตำหนักเสียได้ถูกเวลามากแล้วยังเป็นโคมไฟที่ใช้ในงานแต่งด้วยที่นี้มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว

เย่เซียวหลัวยิ้มที่มุมปากแบบเยือกเย็น

องค์หญิงเหอซื่อจะแต่งกับเวินอ๋องงั้นข้าก็ทำอะไรไม่ได้ทางนี้นางเป็นคนเลือกเอง

“ฮาชิว!”โล่หวินหลานห่มผ้าห่มที่หนาร่างกายทำให้ผิดหวังจามออกมาหนึ่งที

นางบีบที่จมูกแดงแดงของนางตากำลังจะปิดคิดแค่อยากนอน

ก่อนหน้านี้เป็นหวัดคิดว่าตนเองร่างกายแข็งแรงคงไม่เป็นอะไรก็ไม่ได้ไปเอายาอะไรใครจะไปรู้ว่าสองวันต่อมาจะร้ายแรงขนาดนี้

อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันที่เข้าอภิเษกสมรสกับเวินอ๋องแล้วยังมีเรื่องอีกมากมายที่ยังไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้นยังจัดการไม่เสร็จก็ล้มลงไม่สบายแล้ว

“องค์หญิงชุดแต่งงานของท่านมาแล้วเมื่อกี้จ้าวกงกงเป็นคนส่งมาเองกับมือท่านดูก่อนว่าเป็นไง?”ไซ่เยว่เอาชุดสีแดงสดเดินเข้ามาแค่แป๊บเดียวก็รีบปิดประตูทันที

เห็นโล่หวินหลานนอนไม่สบายอยู่บนเตียงรู้ว่านางไม่สบายเลยรีบว่างชุดลงแล้วไปดูแล

“องค์หญิงอีกไม่กี่วันก็วันแต่งแล้วร่างกายของท่านต้องดูแลดีๆนะ”ไซ่เยว่เทชาไปไว้ตรงหน้านางให้นางดื่ม

“ก็แค่เป็นหวัดนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก”โล่หวินหลานรับชามาจากมือนางแล้วดื่มรู้สึกว่ากล่องเสียงดีขึ้นมาแล้ว

ไซ่เยว่ขมวดคิ้วดึงผ้าห่มออกมาห่มให้นางปมแบบเป็นห่วง “ถ้าท่านอ๋องเห็นท่านในสภาพแบบนี้คงเจ็บปวดใจมาก”

โม่ฉีหมิง?ในเวลานี้เขาจะเข้าวังได้ยังไงขนาดเวินอ๋องยังเข้ามาไม่ได้เลยยิ่งไปกว่านั้นคือดงหัวเยี้ยนคือเขตหวงห้ามไม่มีใครเข้ามาได้

“เจ้าวางใจเถอะเจ้าเอาชุดแต่งงานออกมาให้ข้าดูหน่อยสิ”โล่หวินหลานชี้ไปที่ชุดสีแดงนั้น

นอกจากหลายปีก่อนที่แต่งงานกับโม่ฉีหมิงแล้วนางก็ไม่เคยใส่ชุดสีสดขนาดนี้มาก่อนเลย

เรื่องของตอนนั้นเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานยังคงวงเวียนอยู่ในสมองของนาง

ไซ่เยว่ได้ยินแบบนั้นก็รีบไปเอาชุดมาให้นางดู

เส้นไหมที่สวยและสง่างามภาพวาดที่ละเอียดอ่อนการเย็บปากที่เนี้ยบเป็นสิ่งที่หาที่ติไม่ได้เลยแม้แต่น้อยเนื้อประณีตสไตล์ที่งดงามโล่หวินหลานสังเกตดูอย่างละเอียดหาข้อบกพร่องแต่หายังไงก็หาไม่เจอ

“องค์หญิงชุดแต่งงานช่วงนี้เหมาะกับท่านมากรัศมีของท่านบอกกันมากถ้าคนอื่นใส่ก็คงใส่ออกมาไม่สง่างามแบบนี้”ไซ่เยว่พูด

โล่หวินหลานมองนางแล้วพูดแบบยิ้มๆ “ข้ายังไม่ทันใส่เจ้าก็ชมข้าขนาดนี้ถ้าข้าใส่ไปเจ้าก็คงชมข้าจนลอยขึ้นฟ้าไปแล้ว?”

ข้างนี้พูดอยู่โล่หวินหลานก็ใช้มือเข้าไปในชุดแต่งงานเหมือนกำลังหาอะไรอยู่เลยแขนยาวเรียวๆของนางกำลังล้วงอย่างละเอียด