ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 328

ตอนที่328 มีท่าที

ตั้งแต่ในวังเกิดเรื่องของฮองเฮาเย่ขึ้น ใบหน้าของฮ่องเต้เจียเฉิงก็ไม่เคยมีรอยยิ้มโผล่ออกมาเลย

เพราะงานแต่งขององค์หญิงเหอซื่อ ในวังจึงสนุกสนาน ชอบมากจริงๆ ใบหน้าผู้คนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ฮ้องเต้เจียเฉิงเดินออกไปมองเห็นริบบิ้นรอยอยู่ทั่วฟ้า อารมณ์ก็ดีมาก

มีเพียงแต่ตำหนักเหลิ่งกงที่ยังคงเงียบสงบ ราวกับว่าทุกอย่างเกิดขึ้นมันไม่ได้มาถึงที่นี่ ฮองเฮาเย่นอนอยู่บนเตียงตามเคย สีหน้าดูแย่มาก

“ฮองเฮา ยาต้มเสร็จแล้ว ท่านจะลุกขึ้นมาดื่มเอง หรือจะให้ข้าป้อนท่านเพราะ? นางรับใช้ของฮองเฮาเย่เดินเข้ามา นำยาบนมือวางไว้ข้างๆ

ตั้งแต่งเข้าตำหนักเหลิ่งกงไม่นาน ฮองเฮาเย่ก็ป่วย ถึงแม้จะถูกคังอยู่ในตำหนักเหลิ่งกง แต่ตำแหน่งยศศักดิ์ยังอยู่ เสื้อผ้าอาหารไม่ขาดแคลน ดังนั้นเลยเชิญหมอหลวงมาดูอาการ

ถึงแม้จะมีหมอหลวงมาดูอาการ แต่นั้นก็แค่เดินเป็นพิธีการ ถามใครใครอยากอยู่นานในตำหนักเหลิ่งกงที่อัปมงคล? ยิ่งตอนนี้ใกล้จะตรุษจีนแล้ว ก็ยิ่งต้องห้าม

พูดเพียงแค่ว่าอารมณ์ซึมเศร้า คงเพราะว่าเรื่องในใจก่อให้เกิดไม่สบาย ทานยาดื่มตามที่ให้ ก็จะค่อยๆดีขึ้น

“ประคองข้าลุกขึ้น” ฮองเฮาเย่ยื่นมือ นางรับใช้รีบเดินเข้าหาประตองนางขึ้น

“ยาหลายวันนี้ขมมาก เพิ่มน้ำตาลให้ข้าสักหลายก้อน” ฮองเฮาเย่จิบเล็กน้อยแล้วดันออก

นางรับใช้ก็พูดเสียงเบาว่า “ฮองเฮา ยาดีขมปากน่ะท่าน! เพื่อให้ท่านหายไวๆ ดื่มเถอะเพค่ะฮองเฮา”

“บอกให้เจ้าไปก็ไป คำสั่งของข้าเจ้าก็ไม่ฟังแล้วหรือ?” ฮองเฮาเย่มองไปที่ทาสหลวงอย่างสีหน้าไม่ดี แล้วตะคอก

นางทาสหลวงคนนั่นรับใช้ฮองเฮาเย่ไม่นาน เมื่อตอนวี่จือออกจากวัง นางก็พึ่งได้รับมือดูแลชีวิตประจำวันของฮองเฮาเย่ เรื่องที่รู้ก็ไม่มาก ตอนนี้รีบวิ่งออกไปแล้ว

ฮองเฮาเย่ก้มหน้าดูยาสีดำในถ้วยไว้ แล้วโยนทิ้งอย่าแรง ชามลายครามสีขาวแตกทันที ในห้องที่เงียบนั้นมีเสียงที่คมชัดดังขึ้นมา

นางเป็นแม่แผ่นดิน ทำไมต้องดื่มยาด้วย? นางไม่ได้ป่วย นางแค่อยากออกไปเล่นมากแค่นั้นเอง

เมื่อก่อนคิดว่าร่างกายนางป่วย ฮองเต้จะมายื่ม แล้วพานางออกไป แต่ว่านางรออยู่ที่นี้มานานมากแล้ว สุดท้ายรอไปไม่ได้อะไรเลย แม้กระทั่งคำเป็นห่วงเป็นใยจากฮองเต้ก็ไม่มีสักคำ

เป็นเพราะนางซื่อใสมากเกินไป ไม่รู้ว่าคนราชวงศ์เจ้าชู้กันทั้งนั้น ถึงแม้ไม่มีฮองเฮาอย่างนาง ในวันข้างหน้าก็จะมีฮองเฮาองค์ใหม่อยู่ดี ในวังนี่สิ่งที่ไม่ขาดเลยก็คือผู้หญิง แล้วจะมีใครนึกถึงนางบ่อยๆล่าว?

ทันใดนี้ นางรับใช่กำลังจับน้ำผึ้งไว้หนึ่งขวดแล้วกำลังเดินเข้ามา นี่เป็นน้ำผึ้งขวดสุดท้ายในตำหนักเหลิ่งกงแล้ว

ทุกครั้งที่รับของจากกระทรวงกิจการภายใน สายตาเห่อเหิมเหล่านั้นมักจะมองข้างฮองเฮาเย่ ต้องลากเวลานานเป็นประจำ แม้แต่ปินเฟยที่ปกติไม่ได้รับความชื่นชอบจากฮองเต้ก็กล้าแซงหน้า

“ฮองเฮา น้ำผึ้งมาแล้วเพค่ะ” นางรับใช้จับขวดน้ำผึ้งเดินเข้ามา เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู กูเห็นแค่ยาดำเรี่ยราดเต็มไปหมดบนพื้น และถวมลายครามด้วย

นางรับใช้คนนั้นคักคิ้วพูดขึ้นมา “ฮองเฮา ท่านจะไม่ดื่มยาไม่ได้น่ะเพค่ะ ท่านต้องรักษาดูแลตัวเอง หากวันใดวันหนึ่งได้ออกไปจากที่นี่ แต่ร่างกายไม่ดีจะทำยังไรเพค่ะ?”

แต่ฮองเฮาเย่กลับหัวเราะเยาะ “ข้ายังมีโอกาสได้ออกไปอยู่อีกรึ? ที่นี้ก็คือหลุมศพของข้า ข้าจะถูกฝังอยู่ทานตลอดกาล เจ้าว่าใช่ไหม?”

นางรับใช้ที่เหลือก็เหมือนจะตกใจ ฮองเฮาเย่ไม่เคยพูดอะไรที่มันดูแย่ขนาดนี้มาก่อน และอารมณ์ก็แน่วแต่มาก ไม่รู้ทำวันนี้ถึงพูดเช่นนี้ออกมา

“ฮองเฮา ท่านใจเย็นๆก่อน ยังไงท่านก็ยังคงเป็นฮองเฮาของแคว้นโม่ฉี อยู่ที่นี้มันเป็นแค่ชั่วคราว แล้วท่านจะพูดอย่างนั้นทำไมเพค่ะ” นางรับใช้พูดขึ้นมา

ฮองเฮาเย่เกิดใจสลายขึ้นมา ตำหนังเหลิ่งนี้ลบล้างหยิ่งยโสของนาง ทำลายความหวังของนาง ทำให้ทางมองแสงประกายทางข้างหน้าไม่เห็น ตามด้วยหัวใจที่เย็นชาของนาง

“ข้าไม่มีแรงไปสู้ชิง และไม่มีแรงที่จะไปแก้แค้น ตอนนี้ข้าไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้ข้า เกิดขึ้นเองดับสูญเองเถอะ!” ฮองเฮาเย่ผิงอยู่เก้าอี้พูดอย่างเหี่ยวเฉา สายตาหมดหวัง

นางรับใช้คนนั้นมองเย่ฮ่องเต้อย่างกังวลว่าท่านจะทำอะไรที่ไม่ดี ลูกตาดำค่อยๆหมุนสองรอบ เหมือนนึกอะไรออก

“ฮองเฮา ท่านจะหมดหวังไม่ได้ ท่านยังมีองค์รัชทายาท องค์รัชทายาทคือฮองเต้ในอนาคต ขอแค่ท่านยังอยู่ องค์รัชทายาทก็มีวิธีช่วยท่านออกไป”

ใช่สิ่ องค์รัชทายาท ความหวังเดียวของนางก็องค์ชาย

ตราบใดยศขององค์รัชทายาทยังอยู่ เขาก็คือฮ่องเต้ในอนาคตนี่ และแล้ว ข้าก็ยังเป็นไท่เฮาในอนาคต

ตาทั้งคู่ของฮองเฮาเย่ตาโตขึ้นมา มองไปที่นางรับใช้อย่างตื่นเต้น ลุงขึ้นจับมือนางไว้แน่น “องค์รัชทายาท เจ้าพูดพูด ข้ายังมีองค์ชาย ข้ายังมีหวัง......เจ้ารีบไปตามอาค์ชายมา ข้าจะเจอองค์ชาย”

นางรับใช้คนนั้นมีความยากลำบากขึ้น “แต่ว่าฮองเฮา องค์รัชทายาทอยู่นอกวัง ไม่มีคำสั่งของฮ่องเต้ ไม่มีใครเข้ามาในตำหนักเหลิ่งกงไดเพค่ะ ฉะนั้น......”

ความสุขและความหวังในกะทันหันก็หายไปในพริบตา ฮองเฮาเย่นางลงบนเก้าอี้อีกครั้งอย่างเหี่ยวเฉา สายตายโศกเศร้า

ทันใดนั้น มีไฟระเบิดขึ้นอย่างฉับพลันบนท้องฟ้า ตามด้วยเสียงจุดประทัด สะดุดตามาก

ฮองเฮาเย่เหมือนตกใจ รีบถามต่อ “ข้างนอกเป็นไรกัน?”

นางับใช่คนนั้นก็พอได้ยินข่าวลือบ้าง รีบตอบกลับ “คนจะมาสมรรถองค์หญิงเหอชื่อ อีกไม่กี่วันจะแต่งงานเพค่ะ ฮองเต้เหมือนจะให้ความสําคัญกับงานแต่งนี้มาก ยังไม่ถึงเวลา ในวังก็ประทัดกันแล้ว