ตอนที่330 สถานการณ์งานแต่ง
บนรถเกี้ยวของโล่หวินหลานเข้าใจเข้าลึกๆตลอดเวลา รอฉากที่ครึกครักน่าดู ขอแค่ให้รักษาเวลาในช่วงงานแต่งนี้ก็พอ
นางจับเเอปเปิลไว้เเน่นๆ เล็บถูกงอลึกราวกับว่าจะฉีกมันออกเป็นสองส่วน
ข้างนอกเสียงประทัดนั้นดังขึ้น โล่หวินหลานคาดว่าใกล้ถึงเวลาเเล้ว แล้วยิ่งใกล้กับหน้าต่างของรถเกี้ยว
“ไซ่เย่ว นางเรียกเเบบเสียงเบา
ข้างนอกทันทีมีเสียงตอบของไซ่เย่ว คาดว่านางอยู่เคียงข้างตัวเองอยู่ตลอด ไม่เคยจากไป
“ถึงไหนเเล้ว?” โล่หวินหลานถามอีกครั้ง
คนต้อนรับนั้นยาวนอกจากวัง คนที่เดินอยู่ข้างหน้าถึงซอยเเล้ว
“องค์หญิง ตอนนี้ออกจากวังอยู่ ใกล้ถึงตำหนักเเล้ว ไซ่เย่วตอบกลับ
โล่หวินหลานไม่ได้ตอบ เมื่อถึงจุดนี้เเล้ว ก็ไม่สามารถหันกลับได้เเล้ว หายใจเข้าลึกๆ วางฮิญาบลง
งานต้อนรับคนในซอยเดินอย่างช้าๆ โล่หวินหลานได้ยินเสียงผู้คนมากมายทั้งข้าง คาดว่าออกมาชมฉาก องค์หญิงของเเคว้นเซิ่งโจวเเต่งงานกับองค์ชายของเเคว้นโม่ฉี
การเคาะและการตีเสียงกลองไม่เคยหยุด และเสียงการขว้างเงินเงินก็มาถึงที่หน้าประตูของตำหนักเวิน
เสียงเท้าที่พลุ่งพล่านพลุ่งพล่านจากนั้นก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่เปล่งปลั่งและสดใส "ตำหนักเวินมาถึงแล้ว วางรถเกี้ยงลง"
คนที่ยกรถเกี้ยวก็วางรถเกี้ยวลง จากนั้นก็คือซีอาน ชุดสีเเดงทั้งตัวยืนอยู่ที่หน้าประตูอย่างปีติ เสียงหัวเราะทำให้ไม่สามารถลืมตาได้
“เวินอ๋องโปรดมาข้างหน้าเพื่อเตะรถเกี้ยว รับพระชายารองลงรถเกี้ยว” ซีอานมาทีละขั้นตามกฎ
วันนี้เวินอ๋องดูสดใสมาก ถ้าเทียบกันวันปกติเเล้วมีความหล่อเเละสีสันมากขึ้นก็ยิ้มตลอดเวลา
พลิกกลับ กระโดดจากม้าลงมา รูปร่างที่สูงค่อยๆเดินถึงหน้าประตูของรถเกี้ยว ยกขาไม่หนักเเละไม่เบาเตะหนึ่งครั้ง กลัวว่าจะทำร้ายโล่หวินหลาน
“เจ้าสาวลงจากรถเกี้ยว ข้ามเตาอั้งโล่ จากนั้นชีวิตจะเฟื่องฟู” เสียงของซีอานปรากฏอีกครั้ง
โล่หวินหลานดูที่พื้น ข้างไซ่เย่วก็มีคนช่วยนางเดินไปที่ข้างเตาอั้งโล่ ยกขาขึ้นหนึ่งข้าง ก็ข้ามเตาอั้งโล่แล้ว
ฉากข้างนี้มีความสุข ไม่รู้ว่า สายตาที่เย็นชากำลังมองไปข้างพวกเขา ไม่เคยไปไหน
หินใต้กำเเพงปิดกั้นตัสของเย่เซียวหลัว นางยังสามารถมองเห็นเหตุการณ์ได้เเล้วยังสามารถดูออกสีหน้าของเเต่ล่ะคน โดยเฉพาะเวินอ๋อง
ตอนที่เเต่งงานกับนาง ใบหน้าของนางไม่เคยที่จะยิ้ม ตอนนั้นนางคิดว่าเขาเพิ่งจะเคยเเต่งงานเป็นครั้งเเรก เพราะเเบบนั้นไม่ค่อยชิน
ใครจะรู้ วันนี้เห็นบรรยากาศด้านหนึ่ง เพิ่งรู้ว่าทั้งหมดนี้นางเเค่เเสดงเเค่นั้นเอง
กับหญิงผู้อื่น เขายิ้มได้อย่างมีความสุข เเต่กับตัวเอง ทำสีหน้าที่หนาวเย็น หากไม่รักทำไมถึงต้องขอร้อง?
เย่เซียวหลัวยิ้มเเบบเย็นชา เเล้ววางมือไปที่หิมะเป็นเวลานานไม่รู้สึกว่าหนาวเย็น เวลานี้ใจของนาง สันดันทุกอย่างที่เป็นหนาวเย็น
หันไปอย่างช้าๆ ไม่อยากเห็นภาพที่ทำร้ายจิตใจถึงเช่นนี้
องค์หญิงเหอซื่อ เเต่งงานกับเวินอ๋องเจ้าเป็นคนหาเรื่องเอง ถ้าเจ้าไม่เเต่ง ก็จะไม่มีเรื่องเยอะเช่นนี้
หันกลับ ร่างกายละลายไปในความมืดแล้วหายไป
วันนี้เเม้เเต่ฮองเต้เจียเฉิงก็มาถึงสถานที่เองเลย ข้างๆมีต้วนกุ้ยเฟยอยู่ ตอนนี้กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน
ไซ่เย่วช่วยพาโล่หวินหลานเข้าไปในห้องโถงใหญ่เเละพิธีต่อไปค่อนข้างง่าย คือกราบไหว้ตามประเพณี
พร้อมกับเสียงเฮฮาของซีอาน มีการกราบไหว้เเละยังมรการให้ดื่มน้ำชา
หูข้างๆของโล่หวินหลานไม่มีอะไร คิดเเต่โม่ฉีหมิงเเอบมองนางอยู่ในมุมใดมุมใดอยู่หรือเปล่า คิดเเต่ว่าจะพานางออกไป ไม่รู้ว่าให้กำลังใจกับตัวเองมากเพียงใดที่จะดูฉากภาะเหล่านี้
“เชิญพระชายารองกลับห้องพักผ่อนก่อน” ข้างๆของซีอานเเละคนรับใช้ในตำหนักพานางโล่หวินหลานกลับห้อง
มองไปทางพื้นเฉลียงที่สะอาด ในใจของโล่หวินหลานกังวลเดินไปเดินมา หันไปมาหลายมุมแล้วจดจำเส้นทางที่เคยผ่าน
ใครจะรู้ว่า ห้องไม่ไกลจากห้องโถงใหญ่เพียงเดินไปสักพัก ซีอานกล่าวว่า “นี้คือห้องพราะชายารอง กรุณารอสักครู่ ดึกหน่อยเวินอ๋องจะมาดื่มกับท่าน”
ช่างเถิด จากนั้นเหลือคนรับใช้บางคนให้รับใช้ที่ตำหนักอ๋อง ดูเหมือนห้องที่เงียบสงบก็ดูเป็นธรรมดา ไม่ได้ยินเสียงอะไรจากภายนอก
โล่หวินหลานปรับที่นั่งให้สบาย เเละทันใดนั้น “พวกเจ้าออกไปเถิด มีไซ่เย่วรับใช้ก็พอเเล้ว”
ไซ่เย่วเดินเข้ามาหนึ่งก้าว ปิดกั้นข้างหน้าของโล่หวินหลานไว้เเล้วทำท่าทีเชิญให้กับพวกคนรับใช้ที่ไม่ยอมไป
พวกคนรับใช้ลำบากใจเเล้วมองโล่หวินหลาน ยากที่จะพูด “เเต่ว่า พวกข้าไม่รับใช้อยู่ข้าง กลัวว่าไม่ถูกกฎ”
“ไม่ได้ต้องการให้พวกเจ้ามารับใช้ พระชายาเเค่เหนื่อยล้า ตอนที่มีผู้คนมากมายพระชายารองไม่สามารถสงบจิตลง หักมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา พวกเจ้าชดใช้ได้รึ?” ไซ่เย่วดูพวกนาง น้ำเสียงหนาวเย็นเล็กน้อย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก