ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 331

ตอนที่331 ถูกจับทันที

ตำหนักด้านนอกนั้นเต็มไปความสนุกสนานรื่นเริงหลินอ๋องดื่มเหล้าไปถูคางตัวเองไป

ในสมองของเขาคิดถึงแต่เรื่องที่องค์ชายพวกนั้นพูดในตำหนักเวินอ๋อง

ความงามขององค์หญิงเหอซื่อซื่อบนโลกใบนี้คงมีไม่กี่คนที่เทียบได้หากถือโอกาสครั้งนี้ได้พูดต่อหน้าองค์หญิงเหอซื่อซื่อสักหน่อยก็คงดี

แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่พักขององค์หญิงเหอซื่อซื่ออยู่ตรงไหนแล้วจะไปยังไง?

หลินอ๋องใส่หัว ช่างเถอะ หากถูกจับได้ยิ่งแย่ไปใหญ่

“ของพวกนี้จะต้องส่งไปที่เรือนวี่หยวนพวกเจ้าต้องระมัดระวังให้ดีละ ท่านอ๋องกำชับมาต้องให้พระชายารองได้รับของสิ่งนี้”สาวใช้คนหนึ่งบอกสาวใช้อีกคน

พระชายารอง?นี้พวกนางจะไปถึงห้ององค์หญิงเหอซื่อซื่อรึ？

ในใจหลินอ๋องเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง แค่ตามสาวใช้พวกนั้นไปก็จะหาองค์หญิงเหอซื่อซื่อเจอ?

ในใจเขามีความตื่นเต้นเล็กน้อยอีกประเดี๋ยวก็จะได้เห็นความงามของหญิงงามแล้วคิดถึงตรงนี้เขาก็รีบตามหลังสาวใช้พวกนั้นไป

“พี่ พี่ว่าเวินอ๋องจะแต่งงานกับองค์หญิงเหอซื่อซื่อจริงๆหรอ?”สาวใช้ที่ดูอายุน้อยคนหนึ่งถาม

สาวใช้ที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วและมองเธอทำท่าทาง”จุ๊ๆ”พร้อมกันบอก ” พวกข้าไม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตของเจ้านาย ถ้าหากมีคนได้ยินจะถูกลงโทษนะ แต่ได้ข่าวว่าองค์หญิงเหอซื่อซื่อเป็นผู้หญิงที่สายมาก”

สาวใช้อายุน้อยพูดว่าอื้มคำเดียวไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินต่อไป

โดยไม่รู้ว่าข้างหลังพวกนางมีคนตามอยู่

หลินอ๋องตามสาวใช้สองคนมาจนถึงเรือนวี่หยวน เห็นพวกนางนำของแล้วเดินเข้าประตูหน้าไป เขาก็หันอย่างรวดเร็วและหลบไปในความมืด

เงยหน้าขึ้นดู ด้านซ้ายของห้องคือประตูหลังของเรือนวี่หยวน แค่เดินอ้อมจากตรงนี้ไปก็จะเดินไปถึงในห้อง

หลินอ๋องแอบดีใจไปสักแป๊บ แล้วแอบเดินไปด้านหลังของเรือนวี่หยวน

ตอนนี้ในเรือนวี่หยวนรื่นเริงมากกว่าข้างนอก โม่ฉีหมิงเพิ่งกระโดดออกมาจากหน้าต่าง ร่างสูงของเขาซ่อนตัวเข้าไปในหิมะอย่างชาญฉลาด

แต่ทันใดนั้นก็เห็นร่างของหลินอ๋อง

ในใจของโม่ฉีหมิงกระชับคิดเขามาทำอะไรที่นี่?หากไม่ใช่……

เขาคิดถึงคำพูดที่เขาพูดในตอนเช้าที่หน้าประตู หลินอ๋องแอบมาที่เรือนวี่หยวนคงไม่ใช่เพื่อมาเห็นโล่หวินหลานสินะ?

คิดไม่ถึงว่าหลินอ๋องยังไม่ได้รับบทเรียนอีก ส่วนร่างของเขาก็ไร้ความสามารถแล้วยังคงลืมไม่ได้ว่าธรรมชาติของตนเองคืออะไร

เขายิ้มที่มุมปาก เขาจะรอดูว่าหลินอ๋องจะทำอะไรบ้าง เขาหันตัวแล้วเข้าไปหลบอยู่ในความมืด

หลินอ๋องเดินหาไปเรื่อยๆ เรือนวี่หยวนก็หายากแต่ในใจเขามีองค์หญิงเหอซื่อซื่อหญิงงามที่อยากเห็นก็เลยไม่ยอมถอดใจง่ายๆ

หาไปสักพักก็เจอประตูหลังของเรือนวี่หยวน เขาโค้งตัวลงแล้วเดินเข้าไป

มือของเขาค่อยๆเจาะรูที่หน้าต่างกระดาษหนึ่งรู มองเข้าไปทางรูเพื่อดูความเคลื่อนไหวของข้างใน

แต่ไม่ว่าจะดูยังไงก็เห็นแค่ด้านหลังขององค์หญิงเหอซื่อซื่อไม่เห็นด้านหน้าแม้เพียงทีหนึ่ง

ทันใดนั้นก็มีเสียง”ปัง”เสียงของหินเจาะเข้าไปในกรอบประตู ทำให้หลินอ๋องตกใจจนขาอ่อน

ตกลงมาจากบันไดแบบตรงๆ

“ไซ่เยว่ไปดูว่าใคร”โล่หวินหลานสายตาเย็นชากวาดตามองไปทางหน้าต่างหนึ่งที

โม่ฉีหมิงออกไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเขาคงไม่กลับมาอีกรอบหรอก

“ค่ะ” ไซ่เยว่พยักหน้าแล้วรีบมองไปทางหน้าต่างบานนั้น แต่ก็ไม่เห็นวี่แววอะไร

ทันใดนั้นมีเสียงเศร้าโศกส่งออกมาข้างใต้ ไซ่เยว่ก้มหัวลงมองเห็นเพียงเงาล้มลงไปในกองหิมะ ข้างๆยังมีบันไดอีกหนึ่งอันเหมือนกับว่าตกลงมาแล้วลุกขึ้นไม่ได้

“องค์หญิงตรงนี้มีคนจริงๆ”ไซ่เยว่ลืมตาโตทั้งสองข้างตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

โล่หวินหลานได้ยินจึงรีบเดินไปข้านางทันที มองไปข้างใต้ ร่างที่คุ้นเคยล้มอยู่ที่พื้น เงานี้คุ้นเคยมากนางคิดไม่ออกในทันทีว่าเป็นใคร

“มีคนกล้าแอบเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นศัตรูหรือมิตรก็จับมาให้หมด”โล่หวินหลานสั่งลงไป

ไซ่เยว่พยักหน้าแล้วใช้วิชาตัวเบากระโดดลงไปตรงที่มีเงาคนอยู่ ดูจากการแต่งตัวของเขาแล้วคล้ายกับโม่ฉีหมิงมาก น่าจะเป็นองค์ชายคนหนึ่ง

“เจ้าเป็นใคร?มาทำอะไรที่เรือนวี่หยวน?รีบบอกมา?”ไซ่เยว่จับคอเสื้อเขาไว้ไม่ปล่อย ถามอย่างดุเดือด

จะมาแอบมององค์หญิงเหอซื่อซื่อแล้วถูกจับได้ ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปเขาจะอยู่ต่อไปยังไง?

ยังไม่ต้องคิดว่าฮ่องเต้เจียเฉิงจะลงโทษเขายังไง ข่าวลือเรื่องนี้ออกไปเขาก็สามารถถูกฆ่าตายได้แล้ว

แต่ทำไมขาต้องมาพลิกเวลานี้ ตั้งแต่ก้อนหินเมื่อกี้จนถึงตอนที่ขาตัวเองพลิก เหมือนมีคนควบคุมอยู่เลย

“เจ้า..เจ้าปล่อยข้าไป เจ้าอยากได้อะไร ข้าให้เจ้าหมดเลยขอแค่ปล่อยข้าไป……” หลินอ๋องเงยหน้าขึ้นมามองไปนางกำนัลที่อยู่ข้างหน้าแล้วขอแบบโศกเศร้า

ไซ่เยว่ยกมือขึ้นตบลงบนใบหน้าของเขาแล้วยิ้มที่มุมปาก ”ปล่อยเจ้าไป?เจ้าคิดว่าจะเป็นไปได้หรอ?รีบบอกมาเจ้าเป็นใคร?”

ในใจหลินอ๋องเครียด คิดว่าเวลายิ่งอยู่ยิ่งเหลือน้อยแล้ว เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ไม่มิฉะนั้นจะถูกค้นพบไม่ช้าก็เร็ว

“ เธออยากได้เงินทองเท่าไหร่ข้าให้เธอหมดเลยเธอพ่อข้าไปทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”หลินอ๋องพูดขอร้องอ้อนวอน

ไซ่เยว่เปิดปากแล้วหัวเราะออกมา ฟังจากน้ำเสียงเขาแล้วคงเป็นองค์ชายสักองค์แน่ๆ

“นายคิดว่าเจ้าให้เงินทองแล้วเรื่องนี้ก็จะผ่านไปได้?เจ้ามาถึงที่นี่ก็น่าจะรู้ว่าที่นี่คือสถานที่ได?ถ้าหากข้าปล่อยเจ้าไป?เวินอ๋องจะปล่อยข้าไปหรอ?”ไซ่เยว่ถามกลับ

โล่หวินหลานกำลังจะสองสองคนที่ข้างล่างหน้าต่าง กำลังคิดที่จะให้ไซ่เยว่นำตัวเขาขึ้นมา แต่ทันใดนั้นหน้าประตูก็มีเสียงทะเลาะกันดังขึ้น ทำห้างหยุดความคิดของนาง

“พระชายารอง ข้าน้อยคือฉีมามาในตำหนัก คือคนที่เวินอ๋องส่งมาดูแลท่าน ข้าน้อยได้ยินว่าที่พระชายาตรงนี้เกิดเรื่องดังนั้นเลยมาดู”

เสียงที่มีความเยือกเย็นและน่านับถือซ่อนอยู่นั้นลอยเข้ามาในหูโล่หวินหลาน ขาของนางหยุดลง ค่อยๆถอยกลับไป

ดูเหมือนว่าคืนนี้ไม่ใช่คืนที่สงบ ยังไม่ทันเริ่มก็เกิดเหตุการณ์เยอะแยะมากมายตามมาเรื่อยเรื่อยทำให้นางป้องกันไม่ทัน

“ถ้าหากพระชายารองไม่ตอบงั้นข้าน้อยก็ถือว่าท่านอนุญาตแล้ว ข้าน้อยจะรีบเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย”ฉีมามามือจับประตูไว้ไม่รอคำสั่งจากข้างในก็ผลักประตูเข้ามาทันที

ไม่มีร่องรอยของความยุ่งเหยิงในห้องแต่โล่หวินหลานกลับนั่งอยู่อีกด้านพร้อมกับร่างกายที่สั่นอยู่ตลอด

ฉีมามาตาดีมาก ก็เป็นมามาเก่าแก่รับใช้ในตำหนักเวินมาตั้งนาน ในตายิ่งรู้ว่าที่นี้เกิดอะไรขึ้น

“พระชายารอง เกิดอะไรขึ้น?ทำไมท่านนั่งอยู่ที่พื้น?พวกเจ้ารีบพยุงพระชายารองขึ้น”ฉีมามามองไปทางสาวใช้สองคนข้างหลังแล้วพูด

สายตาของนางกวาดไปดูรอบห้องสังเกตเห็นว่าที่หน้าต่างเปิดอยู่ ในใจตอนนั้นเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วรีบหันกลับมา

“ไม่ดีแล้ว ในห้องต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน พวกนางรีบไปเรียกเวินอ๋องมา อย่าโวยวายเด็ดขาด”

ฉีมามาพูดเสร็จแล้วรีบเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองลงไปด้านใต้เห็นแค่เงาสองคนเหมือนกำลังตีกันอยู่

“พวกเจ้า พวกเจ้ามาได้ทันเวลาพอดี เมื่อกี้มีคนมาแอบดูข้า ดีที่สาวใช้ของข้าฉลาด เกิดการสู้กัน คิดว่าน่าจะบาดเจ็บไม่น้อย”โล่หวินหลาน พูดออกมาแบบเจ็บปวดพร้อมกับจับตรงกลางอกของตนเอง

ฉีมามาหันหัวกลับมามองนางไปหนึ่งที สายตาค่อยๆเย็นลงดวงตาเล็ก ๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“อีกเดี๋ยวเวินอ๋องก็มาแล้ว เจ้าทำตัวดีๆหน่อยอย่าคิดหนี”ไซ่เยว่กดหัวของหลินอ๋องไว้แน่นกดทั้งตัวเขาไว้บนพื้นหิมะ

ร่างกายของหลินอ๋องค่อยๆเย็นขึ้นมาแต่ก็ยังพยายามใช้แรงที่มีต่อสู้อยู่

ในห้องเงียบจนหน้ากลัว โล่หวินหลานไม่พูดแม้แต่คำเดียว นั่งอยู่บนเตียงเหมือนตกใจอะไรมากๆสักอย่าง

ฉีมามาเดินมองดูรอบห้องไปรอบหนึ่งรู้สึกว่าในห้องวิวาห์เหมือนมีอะไรน่าสงสัยแต่เรื่องที่ตัวเองต้องทำยังไม่ถึงจุดหมาย

สรุปเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?เรื่องมันง่ายแค่นี้จริงเหรอ?

เสียงเท้าเดินดังมาจากข้างนอก คนที่เข้ามาคือเวินอ๋อง เขาเหมือนว่าจะมาแบบรีบร้อน ไม่สนใจสายตารอบข้างเขาเห็นว่าโล่หวินหลานนั่งอยู่ที่เตียงก็รีบเข้าไปกอดนางไว้แน่น

“ไม่เป็นไรแล้วข้าอยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัว”เวินอ๋องเอาหัวนางไว้ที่กลางอกของเขาแล้วปลอบ

ลมหายใจของเขาค่อนข้างสั้นน่าจะเป็นเพราะตอนมาเมื่อกี้รีบร้อนเกิน บนตัวก็มีหิมะอยู่ไม่น้อยมือมีความเย็น

“ท่านอ๋องท่านมาสักที เมื่อกี้มีคนปีนขึ้นมาทางหน้าต่าง ดีที่ข้าเห็นทัน……”โล่หวินหลานกอดเขาไว้แล้วมีเสียงสะอื้น

พอนางร้องไห้หัวใจของเวินอ๋องจะละลายแล้ว ค่อยปล่อยตัวนางออกแล้วหันกลับไปทางสาวใช้ด้านหลัง ”คนๆนั้นอยู่ที่ไหน?”

สายตาของเขามองไปทางฉีมามาเหมือนกับว่ากำลังถามนาง

ฉีมามาคนนี้อยู่ในตำหนักฐานะมีอะไรกันแน่เวินอ๋องนั้นรู้ดีมาก หากนางอยู่ที่นี้แล้วก็ต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ภายใต้สายตาของเขาฉีมามาก็ชี้ไปทางหน้าต่าง ”ท่านอ๋อง สาวใช้ของพระชายาเหมือนจะจับตัวคนแอบเข้ามาคนนั้นได้แล้ว ตอนนี้น่าจะอยู่ข้างล่างหน้าต่าง”

เวินอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ ”นำตัวเขาขึ้นมา”

ในห้องค่อยๆเงียบลงไม่มีลมหายใจที่ดังขึ้นมา

พวกเขายังไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้และไม่เคยเห็นเวินอ๋องโกรธขนาดนี้ พวกเขาไม่กล้าหยุดแม้เพียงวินาทีเดียวรีบตรงไปที่ประตูหลังของเรือนวี่หยวน

“ข้าก็อยากรู้ว่าใครที่ใจกล้าขนาดนี้กล้าเข้ามาแอบดูในวันที่ข้าแต่งงาน”เวินอ๋องกัดฟันพูดแบบแน้นๆ

งานแต่งงานดีๆถูกป่วนจนกลายเป็นแบบนี้ไม่ว่าเป็นใครเขาคงไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่นอน

โล่หวินหลานก้มหน้ามองพื้นค่อยๆยิ้มที่มุมปาก เวินอ๋องที่ในเสื้อคลุมสีแดงนั้นยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนอย่างเด่นชัด คนทั้งคนแสดงออกถึงความเย็นชาแค่รอนำตัวคนที่ถูกจับขึ้นมา

มีความปั่นป่วนนอกประตู ชายหลายคนกำลังจับตัวผู้ชายที่แต่งตัวในชุดขององค์ชายขึ้นไปข้างหน้า

คนๆนั้นก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นภายใต้สายตาของคนมากมายทันใดนั้นก็สะบัดตัวออกแล้วหนีไป