ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 333

ตอนที่333ข้ามีความผิดหรือ

ท้องฟ้าเริ่มมืด เมฆมากมายบังจนไม่เห็นดวงดาวกับแสงเทียนจางๆในเรือนวี่หยวน

งานเลี้ยงข้างนอกเริ่มจบลง ตำหนักอ๋องเงียบลงมาทันที ค่ำคืนที่เงียบสงบนี้มีสายลมพัดมาเย็นๆ ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ

เวินอ๋องดื่มเหล้าไปมาก ท่าทางที่เดินก็โซเซไปทางเรื่องวี่หยวน ในดวงตาของเขากลับเปล่งประกาย ราวกะบไม่ได้เมา

“ท่านอ๋อง ท่านเดินผิดทางแล้ว ทางนี้ถึงเป็นทางไปเรื่อนวี่หยวน พระชายารองรอท่านมานานแล้ว”คนรับใช้ข้างๆตัวเวินอ๋องตั้งใจชี้ทางผิดให้ อยากจะลากเวินอ๋องไปอีกทาง

เวินอ๋องหยุดฝีเท้า ขมวดคิ้มมองไปอีกรอบ สุดท้ายถามขึ้น“ข้าเดินผิดหรือ？”

คนรับใช้นั้นเหงื่อออก เงียบไปสักพักแล้วตอบว่า“ท่านอ๋อง ท่านเดินผิดแล้วจริงๆ เรื่อนวี่หยวนอยู่ทางนี้”

เวินอ๋องสบัดมือเขาออกไป ไม่ได้พูดอะไร หรีตาลงแล้วมองไปคนรับใช้นั้น พักใหญ่ถึงพูดอย่างอันตรายว่า“ใครสอนเจ้ากันแน่ ต้องใช่นางใช่ไหม เจ้าไปบอกนางว่าข้าไม่ได้เมา ไม่ได้โง่ถึงขนาดเดินผิดห้อง”

คนรับใช้อึ้งไป เหงื่อตกลงมาไม่หยุด หัมยิ่งห้มยิ่งต่ำ ไม่กล้าพูดอีก

เขารู้เวินอ๋องฉลาดมานานแล้ว อย่างนี้ต้องหลอกเขาไม่ได้แน่ โชคดีที่วันนี้เขาอารมณ์ดี ไม่ได้ลงโทษเขา ไม่งั้นเขาต้องลงโทษใหญ่แน่

เดินโวเซไปแตลอดทางสุดท้ายก็ถึงห้อง เข้าค่อยๆเดินไปข้างหน้าโล่หวินหลาน

ไซ่เย่วอึงไปสักพัก ก็รีบยิ้มและตอบกลับ“วันนี้เป็นวันมงคลของท่านอ๋องกับพระชายารอง ไซ่เย่วขอให้ท่านอ๋องกับองค์หญิงรักๆใคร่ๆไปตลอดชีวิต....”

“พอแล้วๆ เจ้าไปรับรางวัลไป ตรงนี้ไม่ต้องรับใช้ต่อ”เวินอ๋องรับตัดบทพูดของไซ่เย่ว ราวกับว่ารู้นางจะทำอะไรแล้วไล่นางออกไป

เห็นเขาพูดแบบนี้ ไซ่เย่วก็อยู่ห้องต่อไม่ได้ นางเงยหน้าขึ้นมามองคานของห้อง ดวงตาเปล่งประกายที่ผิดปกติแต่ไม่นานก็หายไป

ในห้องเหลือแต่สองคน เวินอ๋องจองมองโล่หวินหลานที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างไม่ละสายตา เขายื่นมือไปจับไม้มงคลที่อยู่ข้างๆแล้วเปิดผ้าคลุมศีรษะของนางออกมา

ในขณะที่เห็นโล่หวินหลาน หัวใจของเขาก็เต้นไม่หยุด ความรู้สึกแปลกก็ปรากฏออกมาอีกครั้ง

“หวิน...”เกือบจะเรียกชื่อนั้นออกมา โชคดีที่เขาหยุดทัน ไม่ได้พูดต่อ

“องค์หญิง รอนานแล้วใช่ไหม”เวินอ๋องมองเขาอย่างลึกซึ้ง

โล่หวินหลานส่ายหัว ยิ้มออกมาใสๆ ริมฝีปากที่แดงๆนั้นทำให้เวินอ๋องอดใจไม่ได้

“เวินอ๋อง ท่านก็เหนื่อแย่แล้วใช่ไหม รีบพักผ่อนเถิด”โล่หวินหลานหลีกที่นั่งให้เขา ตนเองก็ไปข้างๆขอบเตียง

เวินอ๋องยิ้มเบาๆ ยื่นมือออกไปจับมือของนางไว้“ไม่เหนื่อ เรื่องสำคัญยังไม่ได้ทำจะพักผ่อนได้ยังไง”

เขายิ้มแบบชั่วไร้ รอยยิ้มนั้นทำให้โล่หวินหลานตกใจ แต่สีหน้านางก็เปลี่ยนเป็นเดิมทันทีแล้วลากมือของตนเองกลับ

เวินอ๋องคิดว่านางเขินเลยไม่ได้สนมาก เอาก้าเหล้าที่อยู่ข้าหน้ามา ก้าเหล้านั้นแก้วหนึ่งแกะสลักมังกร อีกแก้วหนึ่งแกะสลักหงส์

เขายื่นแก้วเหล้าที่แกะสลักหงส์ยื่นให้โล่หวินหลาน ตนเองจับแก้วเหล้าแกะสลักมังกรไว้ เขย่าแกล้วไปเล็กน้อย มุมปากยิ้มอย่างชั่วร้าย

“องค์หญิงคิดอะไรน่ะ ที่ข้าบอกก็คือดื่มเหล้านี่เอง เวลามงคลถึงแล้ว ถ้าช้าอีกคงไม่ดีได้”เวินอ๋องพูดด้วยเสียงต่ำ

บรรยากาศในห้องอึกอักเล็กน้อย โล่หวินหลานยิ้มขึ้นมา ใช้มือกอดอกแล้วจามออกมา

“ทำไมหนาวขึ้นมา”นางมองไปยังหน้าต่าง เพราะเรื่องเมื่อกี้เลยไม่ได้ปิดหน้าต่างไว้

เวินอ๋องมองไปยังหน้าต่าง สีหน้าไม่น่าดู“ลืมปิดหน้าต่างจนได้ ไอพวกคนรับใช้นี่ทำงานอะไร”

พูดจบเขาก็ไปปิดหน้าต่าง

คานห้องมีเงาดำวาปไป ชายที่สวมชุดดำแขวนอยู่บนคาน แล้วเอากระดาษสีขาวออกมาจากอก เอาผงยาสีขาวนั้นวางลงแก้วของเวินอ๋อง

ท่าทางทำได้คล่องมาก โล่หวินหลานพยักหน้ากับคนนั้น เอาแก้วของเวินอ๋องขึ้นมาเขย่า เวลานี้เวินอ๋องหันมาพอดี

ร่างของโล่หวินหลานอึงไป แล้วเอาแก้วเหล้าตนเองขึ้นมาเดินไปตรงหน้าเขา“ท่านอ๋อง เชิญดื่มเพค่ะ”

นางพยายามทำให้ตนเองสงบนิ่ง แต่หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้น

นางไม่กล้าไปมองสายตาของเวินอ๋อง กลัวเขาจับได้ความผิดปกติของตนเอง

“หน้าต่างปิดแล้ว ตอนนี้ไม่หนาวแล้วใช่ไหม”เวินอ๋องรับแก้วเหล้ามาอย่างไม่สงสัย

“ไม่หนาวแล้ว”โล่หวินหลานถอนหายใจอย่างโล่ง โชคดีที่เขาไม่ได้ปรากฏอะไร

ทั้งสองดื่มเหล้าแล้ว ไฟในสายตาของเวินอ๋องก็เริ่มพุ่งขึ้นมา ดวงตาที่เรียบเฉยนั้นกลายเป็นแดงก่ำ ราวกับจะกินนางลงท้อง

โล่หวินหลานหลีกเลี่ยงสายตาของเขาอย่างรวดเร็วและเดินไปข้างเตียง

“เวินอ๋อง ท่านเมาแล้ว รีบนอนเถอะ”โล่หวินหลานยิ้มแล้วมองเขา พยุงเขาไปที่เตียง

ร่างกายของเวินอ๋องร้อนเป็นไฟเหมือนกำลังถูกเผาอยู่ เขากระแทกเสื้อผ้าของเขาออก โล่หวินหลานสองคนเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้าเขาไม่หยุด เขาพุ่งเข้าไปหานางแล้วก็เสียความรู้สึกไป