ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 333

ตอนที่333ข้ามีความผิดหรือ

ท้องฟ้าเริ่มมืด เมฆมากมายบังจนไม่เห็นดวงดาวกับแสงเทียนจางๆในเรือนวี่หยวน

งานเลี้ยงข้างนอกเริ่มจบลง ตำหนักอ๋องเงียบลงมาทันที ค่ำคืนที่เงียบสงบนี้มีสายลมพัดมาเย็นๆ ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ

เวินอ๋องดื่มเหล้าไปมาก ท่าทางที่เดินก็โซเซไปทางเรื่องวี่หยวน ในดวงตาของเขากลับเปล่งประกาย ราวกะบไม่ได้เมา

“ท่านอ๋อง ท่านเดินผิดทางแล้ว ทางนี้ถึงเป็นทางไปเรื่อนวี่หยวน พระชายารองรอท่านมานานแล้ว”คนรับใช้ข้างๆตัวเวินอ๋องตั้งใจชี้ทางผิดให้ อยากจะลากเวินอ๋องไปอีกทาง

เวินอ๋องหยุดฝีเท้า ขมวดคิ้มมองไปอีกรอบ สุดท้ายถามขึ้น“ข้าเดินผิดหรือ？”

คนรับใช้นั้นเหงื่อออก เงียบไปสักพักแล้วตอบว่า“ท่านอ๋อง ท่านเดินผิดแล้วจริงๆ เรื่อนวี่หยวนอยู่ทางนี้”

เวินอ๋องสบัดมือเขาออกไป ไม่ได้พูดอะไร หรีตาลงแล้วมองไปคนรับใช้นั้น พักใหญ่ถึงพูดอย่างอันตรายว่า“ใครสอนเจ้ากันแน่ ต้องใช่นางใช่ไหม เจ้าไปบอกนางว่าข้าไม่ได้เมา ไม่ได้โง่ถึงขนาดเดินผิดห้อง”

คนรับใช้อึ้งไป เหงื่อตกลงมาไม่หยุด หัมยิ่งห้มยิ่งต่ำ ไม่กล้าพูดอีก

เขารู้เวินอ๋องฉลาดมานานแล้ว อย่างนี้ต้องหลอกเขาไม่ได้แน่ โชคดีที่วันนี้เขาอารมณ์ดี ไม่ได้ลงโทษเขา ไม่งั้นเขาต้องลงโทษใหญ่แน่

เดินโวเซไปแตลอดทางสุดท้ายก็ถึงห้อง เข้าค่อยๆเดินไปข้างหน้าโล่หวินหลาน

ไซ่เย่วอึงไปสักพัก ก็รีบยิ้มและตอบกลับ“วันนี้เป็นวันมงคลของท่านอ๋องกับพระชายารอง ไซ่เย่วขอให้ท่านอ๋องกับองค์หญิงรักๆใคร่ๆไปตลอดชีวิต....”

“พอแล้วๆ เจ้าไปรับรางวัลไป ตรงนี้ไม่ต้องรับใช้ต่อ”เวินอ๋องรับตัดบทพูดของไซ่เย่ว ราวกับว่ารู้นางจะทำอะไรแล้วไล่นางออกไป

เห็นเขาพูดแบบนี้ ไซ่เย่วก็อยู่ห้องต่อไม่ได้ นางเงยหน้าขึ้นมามองคานของห้อง ดวงตาเปล่งประกายที่ผิดปกติแต่ไม่นานก็หายไป

ในห้องเหลือแต่สองคน เวินอ๋องจองมองโล่หวินหลานที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างไม่ละสายตา เขายื่นมือไปจับไม้มงคลที่อยู่ข้างๆแล้วเปิดผ้าคลุมศีรษะของนางออกมา

ในขณะที่เห็นโล่หวินหลาน หัวใจของเขาก็เต้นไม่หยุด ความรู้สึกแปลกก็ปรากฏออกมาอีกครั้ง

“หวิน...”เกือบจะเรียกชื่อนั้นออกมา โชคดีที่เขาหยุดทัน ไม่ได้พูดต่อ

“องค์หญิง รอนานแล้วใช่ไหม”เวินอ๋องมองเขาอย่างลึกซึ้ง

โล่หวินหลานส่ายหัว ยิ้มออกมาใสๆ ริมฝีปากที่แดงๆนั้นทำให้เวินอ๋องอดใจไม่ได้

“เวินอ๋อง ท่านก็เหนื่อแย่แล้วใช่ไหม รีบพักผ่อนเถิด”โล่หวินหลานหลีกที่นั่งให้เขา ตนเองก็ไปข้างๆขอบเตียง

เวินอ๋องยิ้มเบาๆ ยื่นมือออกไปจับมือของนางไว้“ไม่เหนื่อ เรื่องสำคัญยังไม่ได้ทำจะพักผ่อนได้ยังไง”

เขายิ้มแบบชั่วไร้ รอยยิ้มนั้นทำให้โล่หวินหลานตกใจ แต่สีหน้านางก็เปลี่ยนเป็นเดิมทันทีแล้วลากมือของตนเองกลับ

เวินอ๋องคิดว่านางเขินเลยไม่ได้สนมาก เอาก้าเหล้าที่อยู่ข้าหน้ามา ก้าเหล้านั้นแก้วหนึ่งแกะสลักมังกร อีกแก้วหนึ่งแกะสลักหงส์

เขายื่นแก้วเหล้าที่แกะสลักหงส์ยื่นให้โล่หวินหลาน ตนเองจับแก้วเหล้าแกะสลักมังกรไว้ เขย่าแกล้วไปเล็กน้อย มุมปากยิ้มอย่างชั่วร้าย

“องค์หญิงคิดอะไรน่ะ ที่ข้าบอกก็คือดื่มเหล้านี่เอง เวลามงคลถึงแล้ว ถ้าช้าอีกคงไม่ดีได้”เวินอ๋องพูดด้วยเสียงต่ำ

บรรยากาศในห้องอึกอักเล็กน้อย โล่หวินหลานยิ้มขึ้นมา ใช้มือกอดอกแล้วจามออกมา

“ทำไมหนาวขึ้นมา”นางมองไปยังหน้าต่าง เพราะเรื่องเมื่อกี้เลยไม่ได้ปิดหน้าต่างไว้

เวินอ๋องมองไปยังหน้าต่าง สีหน้าไม่น่าดู“ลืมปิดหน้าต่างจนได้ ไอพวกคนรับใช้นี่ทำงานอะไร”

พูดจบเขาก็ไปปิดหน้าต่าง

คานห้องมีเงาดำวาปไป ชายที่สวมชุดดำแขวนอยู่บนคาน แล้วเอากระดาษสีขาวออกมาจากอก เอาผงยาสีขาวนั้นวางลงแก้วของเวินอ๋อง

ท่าทางทำได้คล่องมาก โล่หวินหลานพยักหน้ากับคนนั้น เอาแก้วของเวินอ๋องขึ้นมาเขย่า เวลานี้เวินอ๋องหันมาพอดี

ร่างของโล่หวินหลานอึงไป แล้วเอาแก้วเหล้าตนเองขึ้นมาเดินไปตรงหน้าเขา“ท่านอ๋อง เชิญดื่มเพค่ะ”

นางพยายามทำให้ตนเองสงบนิ่ง แต่หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้น

นางไม่กล้าไปมองสายตาของเวินอ๋อง กลัวเขาจับได้ความผิดปกติของตนเอง

“หน้าต่างปิดแล้ว ตอนนี้ไม่หนาวแล้วใช่ไหม”เวินอ๋องรับแก้วเหล้ามาอย่างไม่สงสัย

“ไม่หนาวแล้ว”โล่หวินหลานถอนหายใจอย่างโล่ง โชคดีที่เขาไม่ได้ปรากฏอะไร

ทั้งสองดื่มเหล้าแล้ว ไฟในสายตาของเวินอ๋องก็เริ่มพุ่งขึ้นมา ดวงตาที่เรียบเฉยนั้นกลายเป็นแดงก่ำ ราวกับจะกินนางลงท้อง

โล่หวินหลานหลีกเลี่ยงสายตาของเขาอย่างรวดเร็วและเดินไปข้างเตียง

“เวินอ๋อง ท่านเมาแล้ว รีบนอนเถอะ”โล่หวินหลานยิ้มแล้วมองเขา พยุงเขาไปที่เตียง

ร่างกายของเวินอ๋องร้อนเป็นไฟเหมือนกำลังถูกเผาอยู่ เขากระแทกเสื้อผ้าของเขาออก โล่หวินหลานสองคนเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้าเขาไม่หยุด เขาพุ่งเข้าไปหานางแล้วก็เสียความรู้สึกไป

เห็นเขาล้มลงที่เตียงแล้วโล่หวินหลานก็เอียงหัวดูเขาสักพัก แล้วลองเรียกเขาดูจนแน่ใจว่าเขาไม่รู้สึกตัวแล้วถึงพลิกตัวเขากลับมา

คนที่หลบอยู่บนหลังคาบ้านก็กระโดดลงมา ดึงหน้ากากออกแล้วพูด“องค์หญิง ท่านอ๋องรอท่านอยู่ที่ประตูหลัง เชิญตามข้ามา”

“ไม่ได้ เวินอ๋องถูกข้าวางยาแล้ว เดี๋ยวเย่เซียวหลัวก็ให้คนมาเชิญเขาแน่ๆ หากมาแล้วไม่เจอข้าก็เกิดปัญหาแล้ว”โล่หวินหลานปฏิเสธแบบจริงจัง

ฉินหยิ่นยิ้มให้นางด้วยความวางใจ”องค์หญิงโปรดวางใจ ท่านอ๋องจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว วันนี้คนในตำหนักเวินอ๋องทุกคนจะฝันดี”

ทุกคนจะฝันดี?คงไม่ใช่ทุกคนโดนวางยาไปแล้วมั้ง?

สุดท้ายโล่หวินหลานก็พยักหน่า หากตัวเองไม่ออกไปเขาก็ต้องตามเข้ามาอยู่ดี

ฉินหยิ่นมองหน้านางด้วยความหนักแน่น รอจนนางพยักหน้าจึงเป่าเทียนให้ดับแล้วพานางออกไปทางหน้าต่าง

ค่ำคืนในวังวันนี้ไม่สงบเลย

ถนนยาวที่ปากทางเข้าตำหนักเหลิ่งกงนั้นมีร่างสีดำผ่านไปจากหลังคาอย่างรวดเร็วเพียงเวลาชั่วครู่ก็เข้าไปอยู่ในสวนของตำหนักเหลิ่งกง

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นกะทันหันและรวดเร็วมากยังไม่มีใครเห็นชัดเจนก็ตกไปอยู่ในนั้นเรียบร้อยแล้ว

“ใคร?”สาวใช้ของฮองเฮาเย่อตะโกนขึ้น

หันกลับมา เงาสีดำนั้นก็หายไป นางจับที่ท้ายทอยของนาง คิดว่าตัวเองตาฝาดไป

แต่พอหันกลับมาอีกทีก็เจอล่างสีดำนั้นของในมือหล่นลงกับพื้นทั้งหมด

“อ้า……”

เสียงกรีดร้องกำลังส่งเสียงออกมา ปากของเขาก็ถูกมือใหญ่ปิดไว้ ทันทีคนคนนั้นพูดเสียงต่ำข้างข้างนาง “อย่าส่งเสียงดัง ฮองเฮาอยู่ไหน?”

สาวรับใช้ตกใจยกมือขึ้นชี้ไปทางห้อง มองตามนิ้วของนางไปทางนั้น มีคนหนึ่งคนยืนอยู่หน้าประตูห้อง

“เกิดอะไรขึ้น?”ฮองเฮาเย่หรี่ตามองคนสองคนที่ยืนตัวติดกัน ข้างนอกพร้อมทำขึ้น

ชายคนนั้นรีบผลักสาวรับใช้คนนั้นออก แล้วเดินก้าวใหญ่ใหญ่ไปหาฮองเฮาเย่แล้วจับมือนางดึงนางเข้าห้องไป

ในห้องมืดเพราะไฟถ่านไม่พอมันเลยทำให้เย็นฮองเฮาเย่มองชายคนข้างข้างแบบสงสัยดูร่างของคนคนนั้นช่างคุ้นเคยเธอจึงไม่เปิดปากพูดอะไร

“ท่านแม่”ชายเสื้อดำถอนหน้ากากของเขาออก แสดงหน้าตนเองออกมา

ฮองเฮาตกใจลืมตาโตมองรอบข้างด้วยความระมัดระวัง จนแน่ใจว่ารอบข้างไม่มีคนจึงดึงเขาไปคุยที่ข้างเตียง

“รัชทายาท ลูกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?มีคนรู้ไหม?”ฮองเฮาเย่ถามออกมาด้วยความระมัดระวัง

รัชทายาทใส่หัวพูดออกมาด้วยความมั่นใจ“วันนี้เป็นวันมงคลของเวินอ๋อง ทุกคนไปที่ตำหนักเวินอ๋องหมดแล้ว ไม่มีคนสังเกตท่านแม่เกิดอะไรขึ้นกับท่านกันแน่ ทำไมท่านพ่อถึงให้ท่านมาตำหนักเหลิ่งกง?”

พอพูดถึงเรื่องนี้ ฮองเฮาเย่ก็ถอนหายใจยาวๆ “ก็เป็นเพราะหรงฝินคนนั้นไง เป็นศัตรูกับข้ามาโดยตลอด รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านางไม่ใช่ของดีอะไร คิดไม่ถึงว่าจะมาทำร้ายข้าในเวลานี้”

หรงฝิน?ในความทรงจำของรัชทายาท คนๆนี้ไม่ได้เป็นที่โปรดปรานมากนัก แต่ระยะนี้ได้หน้ามากขึ้นแต่ตำแหน่งของนางจะเขย่าตำแหน่งของฮองเฮาเย่ได้อย่างไร?

“ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้น?ทำไมนางสนมเล็กๆคนหนึ่ง ถึงทำให้ท่านพ่อส่งตัวท่านมาที่ตำหนักเหลิ่งกงนี้ได้?” รัชทายาททำอย่างใจจดใจจ่อ

เรื่องนี้ไม่ดีง่ายอย่างที่เห็น แค่ตำแหน่งหรงฝินของทำอะไรเธอไม่ได้หรอก

แต่นางทำเรื่องผิดมามากมายมากซะ จนบวกกันสามารถทำให้ฮ่องเต้เจียเฉิงส่งตัวนางมาที่ตำหนักเหลิ่งกงได้

“เรื่องนี้พูดแล้วมันยาว เจ้าตั้งจัยค่อยๆฟังข้าพูด”ฮองเฮาเย่สูบหายใจเข้าลึกลึกหนึ่งที

ฮองเฮาเย่ยังคงหวังดีกับรัชทายาท นางไม่อยากให้รัชทายาทรู้เรื่องผิดๆของนางมาก และไม่อยากให้รัชทายาทตกเข้ามาอยู่ในโคจรนี้

แต่ความแค้นครั้งนี้ ไม่แก้แค้นไม่ได้ นางไม่ยอมให้หรงฝินอยู่ข้างนอกอย่างสบายใจหรอก

ไม่ถูก คนสุดท้ายที่หยิบหนังสือออกมาคืออ๋องหลัว!

อ๋องหลัวเป็นผู้กระทำผิดครั้งนี้

“ไม่ใช่แค่หรงฝิน ยังมีอ๋องหลัว เขาสองคนคือพวกเดียวกัน หากไม่มีหลักฐานที่อ๋องหลัวส่งออกมาในตอนท้ายฮ่องเต้ ก็คงไม่ตัดสินใจส่งข้ามาที่ตำหนักเหลิ่งกงนี้ ดังนั้นต้นเหตุคืออ๋องหลัว”ฮองเฮาเย่จับมือรัชทายาทแน่นในคำพูดมีอารมณ์มากมายอยู่ในนั้น

รัชทายาทขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเกิดขึ้นแบบนี้ เขาเกลียดทุกอย่างที่เป็นแบบนี้ถอนหายใจยาวหนึ่งที

“ท่านแม่ ทำไมถึงทำเรื่องผิดมากมายขนาดนี้?คนพวกนั้นก็คนที่มีชีวิต ถึงว่าท่านพ่อถึงถึง……”รัชทายาทก้มหัวไปพูดต่อ

แต่ฟังจากน้ำเสียงของเขา แล้วก็รู้สึกผิดหวังในตัวฮองเฮาเย่

“นายยังไม่รู้ว่าข้าทำเพื่ออะไร?หากไม่ใช่เพื่อนาย ข้าต้องทำเรื่องมากมายขนาดนี้ทำไหม?ถ้าหากไม่ใช่ข้า นายจะสามารถเป็นรัชทายาทอย่างง่ายดายอย่างนี้มั้ย?”ฮองเฮาเย่สะบัดมือเขาออกแล้วลุกขึ้น

เรื่องที่ทำให้นางเศร้าที่สุด ไม่ใช่ที่นางถูกส่งตัวมาตำหนักเหลิ่งกง แต่คือสิ่งที่นางทำลงไปไม่มีคนเข้าใจและให้อภัย

ตกอยู่ในสถานการณ์ในวันนี้ แบบนี้นางเต็มใจ แต่หวังเพียงให้สิ่งที่นางทำลงไปมีคนเข้าใจและตอบแทน