ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 335

ตอนที่335 สั่งสอนสาวใช้

เช้าตรู่ หมอกสีขาวด้านนอกยังไม่ทันกระจัดกระจายหายไป รถม้าสีดำคันหนึ่งผ่านใจกลางตลาดไป บนถนนถูกวาดร่องยาวบนหิมะดูแล้วมันน่าตกใจเล็กน้อย

รถม้าวิ่งเข้ามาอย่างเร็วแบบไม่คิดที่จะหยุด ตรงไปทางทิศเหนือของเมืองหลวงทางตำหนักเวินอ๋อง

โม่ฉีหมิงจับมือโล่หวินหลานแน่น ทั้งทางนำตัวนางทั้งตัวเข้าไว้ในอ้อมกอด

ทันใดนั้นเขาเอาผ้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงเขา ใส่ไว้ในมือของโล่หวินหลานบนผ้ามีคาบสีแดงของความสดใหม่ที่เพิ่งแห้ง

“อันนี้ไม่ต้องแล้วมั้ง?”โล่หวินหลานมองผ้าในมือ แบบอึดอัดเขินอายแล้วยิ้ม

โม่ฉีหมิงใส่หัว “เขาขี้สงสัยมาก หากไม่เห็นกับตา เขาไม่มีทางเชื่อแน่นอน นี้ก็เพื่อป้องกันความปลอดภัยของเจ้า เอาให้เขาดู”

สมัยโบราณคนต้องใช้อันนี้เพื่อเป็นหลักฐาน ว่าตัวเองยังบริสุทธิ์นี่เป็นสัญลักษณ์ของความภักดี

โล่หวินหลานเข้าใจความหมายของเขา แค่อยากให้เอาผ้านี้ให้เวินอ๋องดู ให้เขาคิดว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นไปแล้วและเพื่อให้เขาวางใจ

“งั้นก็ได้งั้น ข้าเก็บไว้แล้วนะ”โล่หวินหลานเก็บผ้าเอาไว้

“ไม่อยากให้เจ้าไปเลย”โม่ฉีหมิงถอนหายใจแบบไม่สบอารมณ์

“ประเดี๋ยวเอง ให้เวลาข้าหนึ่งเดือน”โล่หวินหลานเหยียดนิ้วออกมาและทำท่าทีละนิ้วหนึ่งนิ้ว

มองหน้าที่ยิ้มอยู่ของนาง โม่ฉีหมิงยื่นมือไปหยิกแก้มนางแรงๆหนึ่งที

“แค่หนึ่งเดือน หากถึงเวลายังไม่เสร็จ ข้าก็จะเอาตัวเจ้าออกมา แล้วใช้วิธีของข้าจัดการเอง”โม่ฉีหมิงพูดแบบเย็นชา

โล่หวินหลานพยักหน้า ยังอยากพูดอะไรต่ออีก

รถม้าก็จอดลงในขณะนั้น ข้างนอกเสียงของฉินหยิ่นส่งเข้ามา ”ท่านอ๋อง องค์หญิงถึงประตูหลังตำหนักเวินอ๋องแล้ว”

ถึงเร็วขนาดนี้ เลยโล่หวินหลานโบกมือให้เขา กำลังเตรียมตัวลงรถม้า แต่มือกลับถูกเขาจับไว้

โม่ฉีหมิงมองเขาแบบม่วางใจ“ไม่อนุญาตให้อยู่กับเขาสองต่อสอง ห้ามคุยกับเขาตอนกลางคืน ถ้าออกไปข้างนอกกับเขาสองต่อสองห้าม……”

โล่หวินหลานมองดูเขาบ่นแล้ว จูบลงตรงริมฝีปากของเขา อุดปากขี้บ่นของเขาไว้

ลมหายใจของทั้งสอง ถูกโอบล้อมเข้าด้วยกัน โม่ฉีหมิงจับศีรษะนางไว้จูบนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

โม่ฉีหมิงปล่อยนางแบบไม่เต็มใจข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมข้าถึงกลายเป็นผู้ชายที่ขี้เหนียวและขี้กังวลหลังได้รู้จัดกับนาง

ลมหิมะข้างนอกค่อนข้างใหญ่นิดหนึ่ง โดยเฉพาะตอนเช้ามองหลังของนางค่อยๆเดินเข้าตำหนักเวินอ๋องไป ขณะนั้นโม่ฉีหมิงหลับตาลง

ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยมือนางอีก ไม่ว่านางจะไปถึงที่ไหน

หลับตาแล้วคิดไปสักพัก เสียงของฉินหยิ่นส่งมาจากข้างนอก“ท่านอ๋อง ข้ายังต้องเข้าไปดูแลองค์หญิงไหม?”

ตำหนักเวินอ๋องก็คือถ้ำเสือดีดีนี่เอง แต่ถ้ำเสืออันนี้ก็มีจุดด้อยของเขา เหมือนโม่ฉีหมิงคิดอะไรออกแล้วใส่หัว “วันนี้ไม่ต้องเข้าไปแล้ว พวกข้าไปสถานที่ที่หนึ่ง”

ฉินหยิ่นพยักหน้าข้าหัวม้ากลับไป ไปทางทิศทางตรงข้ามกับตำหนักเวินอ๋อง

เดินเข้าสู่ตำหนักเวินอ๋อง ในตำหนักเงียบสงบมาก ไม่เห็นแม้แต่เงาคนน่าจะยังฝันดีกันอยู่

โล่หวินหลานเดินจากประตูหลังเข้าไปยังเรือนวี่หยวน สาวใช้ด้านนอกทุกคนยังหลับอยู่ มีแค่ไซ่เยว่คนเดียวที่อยู่นอกระเบียงเดินไปเดินมา

พอเห็นโล่หวินหลานก็รีบเดินเข้าไปชี้เข้าไปในห้องด้วยความเครียด พูดเสียงต่ำ “องค์หญิง กว่าท่านจะกลับมารีบเข้าไปเถอะ”

ไซ่เยว่ที่อยู่ในตำหนักอ๋องไม่ได้นอนทั้งคืน จนถึงคนทั้งตำหนักไม่มีการเคลื่อนไหวแล้วถึงกล้าที่จะหลับตาไปประเดี๋ยวที่หน้าประตู

กังวลมาโดยตลอดว่าเวินอ๋องจะตื่นขึ้นมาในเวลาสำคัญ ยังดีที่โล่หวินหลานกลับมาได้ทันเวลา

“ไซ่เยว่ ลำบากเจ้าแล้ว”โล่หวินหลานตบๆที่ไหล่นาง เปิดประตูออกด้วยเสียงเบาเบาแล้วเดินเข้าไป

เวินอ๋องกำลังนอนฝันดี โล่หวินหลานกำลังเตรียมตัวขึ้นเตียง ก็นึกคำของโม่ฉีหมิงขึ้นมาทันที เลยหยุดการกระทำนั้นเดินออกไปทางด้านนอก

ตอนเช้าตำหนักเวินอ๋องเงียบสงบเหมือนดังภาพวาด โล่หวินหลานยืนอยู่ที่ประตูและสวมเสื้อคลุมไว้แน่น มองหิมะที่ตกไม่หยุดอยู่ด้านนอก มุมปากยิ้มออกมาเบา ๆ

“ทำไมตื่นเช้าจัง?ไม่นอนนานหน่อย?”เวินอ๋องผลักประตูออก มีเพียงเสื้อคลุมตัวเดียวบนร่างกายของเขา

ทั้งหัวรู้สึกมึนๆ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นเขาจำไม่ได้หมด แล้วจำได้แค่ว่าตัวเองดื่มไปมาก แต่ตนเองไม่ได้ขออ่อนขนาดนั้นถึงขั้นนอนไม่รู้เรื่องอะไรเลย

จนถึงเช้าวันนี้ ท่าทางของโล่หวินหลานถึงทำให้เขาตื่นขึ้นมา

“ท่านอ๋อง ด้านนอกหนาวเข้าไปด้านในดีกว่า เดี๋ยวเย็นจนร่างกายรับไหว จะไม่สบายเอา”โล่หวินหลานผลักเขาเข้าไปด้านในแล้วปิดประตูแน่น

อากาศด้านในอบอุ่นมาก ทำให้ร่างกายทั้งสองคนอุ่นขึ้นมาไม่น้อย

“เพราะว่าห้องนี้ เจ้านอนไม่ชินใช่ไหม?หรือว่าเป็นเพราะเตียง?พรุ่งนี้ข้าให้คนมาทำห้องนี้ให้เหมือนแคว้นเซิ่งโจวของเจ้าดีมั้ย?”เวินอ๋องถามไม่หยุด

เหตุผลนี้ เขาไม่มีวันเดาถูกแน่นอน โล่หวินหลานรู้ความรู้สึกที่เขามีต่อตนเอง ถ้าตนเองตกลง เขาก็สามารถทำได้ แต่หากเป็นอย่างนั้น ไม่มีข้อดีใดที่ดีกับตนเองเลย