ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 336

ตอนที่336 เข้าวังเข้าเฝ้า

เย่เซียวหลัวยิ้มเยาะด้วยความรังเกียจ นางแค่พระชายารองไม่รู้จักชนชั้นวรรณะกล้ามาถามตัวเอง?ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆเลย

ค่อยๆเดินไปถึงด้านหน้าของนาง สีหน้าดูยากขึ้นมาทันที

“ข้าสั่งสอนสาวใช้ของข้าเกี่ยวอะไรกับเจ้า?ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น คิดว่าจะมีวันนึงที่จะมาแทนที่ของข้า แล้วมาสั่งสอนข้า?”เย่เซียวหลัวลืมตาโตใช้ดวงตาเย็นชามองโล่หวินหลาน

จากเดิมคิดว่าถ้าหากนางพูดแบบนี้ โล่หวินหลานจะยอมถอยไป คิดไม่ถึงว่าคิดผิดไป

โล่หวินหลานค่อยๆก้าวเข้ามาด้านหน้าหนึ่งก้าว บนใบหน้าไม่มีสีหน้าว่ากลัวเลย“ใช่มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า แต่แคว้นโม่ฉีทำดีกับคนอยู่ แล้วพระชายาทำเรื่องแบบนี้ หากคนอื่นรู้เข้าถึงเวลานั่น จะให้คนอื่นมองตำหนักเวินอ๋องยังไง?จะว่าตำหนักเวินอ๋องยังไง?”

นี้คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยทั่วไปของทุกตำหนักอยู่แล้ว กลับถูกนางพูดเหมือนร้ายแรงมาก

เย่เซียวหลัวยิ้มหนึ่งที“ข้าว่าองค์หญิง ตอนนี้เจ้าแต่งงานกับเวินอ๋องเป็นพระชายารอง ก็ต้องรู้ฐานะตัวเองข้าต่างหากที่เป็นพระชายาหลวง เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสอนข้า?เจ้าไม่รู้กฎของตำหนักนี้งั้นข้าจะลงมือให้เจ้าดูเองให้เจ้าดูว่าอะไรคือกฎระเบียบ”

พูดจบก็หันกลับไปเรียกสาวใช้ของนางตงอวี๋น หญิงสาวที่ตัวเล็กๆรีบวิ่งมาจากด้านหลักเธอ

“เจ้าไปเอากฎระเบียบของตำหนักเวินอ๋องมา ข้าจะให้พระชายารองทำให้ดูทีละข้อ”เย่เซียวหลัวยิ้มเยาะแล้วหันกลับไปเดินขึ้นบันไดไป

เห็นสาวใช้ตรงกลางที่ยังคุกเข่าอยู่ตรงนั้น อย่างน่าลำคานเลยเตะนางออกไป

ตอนนี้หาเจอคนที่มีความหมายมากกว่า จะยอมเสียโอกาสดีอย่างนี้ไปจัดการนางทำไม

กฎระเบียบของตำหนักอ๋อง มีทั้งหมดสองเล่นอย่างน้อยก็ต้องมีร้อยกว่าข้อให้เธอทำมันทีละข้อจนหมดถึงจะสามารถทำให้เย่เซียวหลัวหายแค้นได้

ไซ่เยว่หันกลับไปมองโล่หวินหลานทีนึง ถอยออกไปแบบเงียบๆ คิดที่จะไปเชิญเวินอ๋องมา

แต่ขายังถอยไม่ถึงหน้าประตู เย่เซียวหลัวก็พูดขึ้น“หยุดตัวไม่มีมารยาทข้าอนุญาตให้เธอออกไปแล้วหรอ?ยืนเข้ามาด้านในอีกเดี๋ยวยังต้องการให้เธอขึ้นโรง”

น่าจะไม่มีโอกาสแล้ว ไซ่เยว่ถอยมาอยู่ด้านหลังของโล่หวินหลานอย่างกระวนกระวาย

แต่โล่หวินหลานกลับหันไปนิ้มให้ให้นางวางใจไม่ต้องเป็นห่วง

ผ่านไปประเดี๋ยวสาวใช้ที่ชื่อตงอวี๋น ก็เอากฎระเบียบของตำหนักเวินอ๋องมาทั้งหมดสองเล่มเต็มๆความหนานั้นดูหนักมาก

“พระชายา พวกนี้ใช่หมดเลยค่ะ”ตงอวี๋นวางไว้ด้านหน้านางแล้วพูด

“เปิดออกแล้วอ่านให้ข้าฟัน”เย่เซียวหลัวนั่งอยู่ที่เก้าอี้พูดออกมาแบบขี้เกียจ

ตงอวี๋นก่อนเข้าตำหนักก็เคยเรียนหนังสือ ตัวหนังสือก็พอรู้จักบ้างหนังสือเล่มนี้นางก็เคยอ่านก็เลยอ่านออกมาแบบไม่เสียแรงอะไร

“กฎข้อที่หนึ่งของตำหนังเวินอ๋อง พระชายาที่เข้ามาใหม่ต้องคุกเข่ายกน้ำชาให้กับพระชายาหลวง”ตงอวี๋นอ่านออกมา

คุกเข่ายกน้ำชาอีกแล้ว ไม่มีความคิดสร้างสรรค์เลย โล่หวินหลานมองเย่เซียวหลัวด้วยสายตาปกติ ยากที่จะมาหนึ่งทีอะไรที่มีความหมายแบบนี้จะไม่ลองได้ไง?

“ที่จริง พระชายารองยกน้ำชาให้พระชายาหลวงก็เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว”โล่หวินหลานนิ้มพร้อมพยักหน้า

ยังถือว่ารู้เรื่องเย่เซียวหลัวยิ้มออกมาเบาๆ“แค่วันนี้เจ้าทำให้ข้ามีความสุขได้ข้าจะลองพิจารณาเรื่องที่ปล่อยเจ้าไป”

พูดจบก็มองไปทางตงอวี๋นให้เธอไปเอาน้ำชามา

โล่หวินหลานรับแก้วชามาจากที่นางบนแก้วแกะสลักเป็นลายดอกไม้สวยประณีตมากเสียดายที่ชุดชาดีๆแบบนี้มาอยู่กับเย่เซียวหลัว

ในมือถือแก้วโล่หวินหลานก้าวมาด้านหน้าหนึ่งก้าวกำลังจะยกน้ำชาให้ แต่ตอนที่กำลังจะย่อตัวลงพลังที่มองไม่เห็นด้านหลังของนางกระแทกที่หลังนาง

นางยืนไม่มั่นคง ทั้งคนทั้งแก้วก็ล้มและตกลงไป

แต่มือของนางถูกไซ่เยว่จับไว้ได้ทันเวลา พอดีจึงหยุดการลืมครั้งนี้ของนางได้แต่แก้วในมือหลุดออกไปแบบไม่ได้ตั้งใจ

“อ๊าย!”เสียงเย่เซียวหลัวกรีดร้องออกมา บนตัวนางถูกน้ำชาร้อนๆลวกใส่

โชคดีที่ตอนนี้คือฤดูหนาว ใส่เสื้อหนาลวกไม่โดนนาง ไม่งั้นคงลวกจนหนังถลอกแน่!

“เหอซื่อ!เจ้าตั้งใจทำใช่ไหม?ไม่เคารพพระชายาหลวง ต้องโทษอะไรรู้มั้ย?ตงอวี๋นลงโทษโดยการตบมัน!”เย่เซียวหลัวชี้หน้าโล่หวินหลานด้วยความโกรธ

ถูกน้ำชาศาสบนตัวเรื่องแรกที่เย่เซียวหลัวทำ ไม่ใช่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่กลับมาสั่งสอนตนเองก่อนดูแล้วตัวเองก็มีเสน่ห์ไม่น้อย

ตงอวี๋นที่ถูกสั่งได้ยิน ก็ดึงแขนเสื้อตนเองขึ้นอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่าทำเรื่องแบบนี้จนชินแล้วและยังตื่นเต้นกับมัน

ตงอวี๋นก้าวเดินไปจนถึงตรงหน้าของโล่หวินหลานกัดฟันพูด “ขอโทษด้วยจริงๆนะพระชายารองแค่คุณกระพริบตามันก็ผ่านไปแล้ว”

พูดเสร็จกำลังยกมือขึ้นจะตบโล่หวินหลาน ไซ่เยว่ที่ยืนอยู่ข้างๆกำลังคิดที่จะมือนางไว้แต่มีเสียงดัง“ปัง”มาจากด้านหลังคือเสียงเตะประตู

ประตูถูกเตะออกอย่างแรง ร่างของเวินอ๋องเดินเข้ามาจากประตู กวาดสายตาเยือกเย็นมองไปทางเย่เซียวหลัวหนึ่งที

ท้ายสุดสายตาก็ไปตกอยู่ที่โล่หวินหลาน

มือของตงอวี๋นด้วยความตกใจยังหยุดอยู่ที่กลางอากาศ เห็นสายตาของเวินอ๋องมองไปทางโล่หวินหลานก็รีบเก็บลงมา

เวินอ๋องยกขาขึ้นเตะตงอวี๋นจนกระเด็นไปที่หน้าประตูแล้วเธอก็จับตรงหน้าอกไว้เหมือนจะหายใจไม่ออกในทันที

“สมควรตาย ใครนุให้เธอแตะตัวนาง?”เวินอ๋องใช้สายตาเยือกเย็นมองไปทางเย่เซียวหลัวแล้วเดินเข้าไปหาเธอที่ละก้าว