ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 337

ตอนที่337 ใจสื่อถึงกัน

ร่างของทั้งสองค่อยๆหายไปจากประตูของวัง เดินมาทั้งทางอารมณ์ของโล่หวินหลานไม่ค่อยดีนัก จนถึงที่ๆไม่มีคนแล้วนางจึงผลักมือเวินอ๋องออก

“ท่านอ๋อง เมื่อกี้ท่านหมายความว่ายังไง?หลอกใช้ข้าทำให้อ๋องหมิงดูหรอ?”โล่หวินหลารหยุดเดินมองเวินอ๋องด้วยสายตาแบบตั้งคำถาม

ไม่คิดว่าการกระทำของตนเองเมื่อกี๊จะทำให้เขาโกรธ เวินอ๋องไม่ได้ปฏิเสธสิ่งที่ทำไปเมื่อกี้ตั้งใจทำให้โม่ฉีหมิงโกรธ แต่สิ่งที่ตัวเองทำไปเมื่อกี้ก็ถูกหลักอยู่แล้ว

ใครต้องการให้ผู้หญิงของเขาถูกจดจำโดยชายอีกคน

“เมื่อกี๊เจ้าก็เห็นแล้วว่า หมิงอ๋องตั้งใจจะพูดถึงเจ้า เรื่องแต่ก่อนของพวกเจ้าทุกคนต่างรู้ดี หากข้าไม่ทำอย่างนั้น เขาก็อาจจะทำอะไรที่ไม่ดีต่อเจ้า ข้าไม่อยากให้เจ้าถูกทำร้าย”สิ่งที่เวินอ๋องพูดไม่ได้แก้ตัว แต่สิ่งที่เขาพูดก็ไม่อาจใช้ความจริงทั้งหมด

โม่ฉีหมิงจะทำอะไรตนเอง โล่หวินหลานรู้อยู่แก่ใจ เรื่องเมื่อกี้เวินอ๋องก็แค่อยากหลอกใช้นางเป็นเครื่องมือทำให้โม่ฉีหมิงโกรธแค่นั้นเอง

“ท่านรู้ก็ดี หมิงอ๋องกับข้าไม่ได้มีอะไรกันท่านอ๋องโปรดวางใจ”โล่หวินหลานพูดเสร็จก็เดินตรงไปอย่างไม่หันหลังกลับมา

หิมะใหญ่ด้านหน้าบังตานางหมด แต่นางก็ไม่หยุดเดิน ถ้าหากนางไม่ทำแบบนี้ เวินอ๋องก็อาจรู้สึกได้ว่าตัวเองกับโม่ฉีหมิงต้องยังมีอะไรกับแน่นอน

ความสามารถในการคาดเดาของเขานั้นแข็งแกร่ง เพียงเชื่อมโยงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ก็จะสามารถเดาได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น และถ้าจะทำลายความรู้สึกแบบนี้ของเวินอ๋องก็ต้องทำให้เขารู้ว่าตัวเองนั้นแคร์เขามากจริงๆ

เห็นโล่หวินหลานเดินไปแบบยิ่งอยู่ยิ่งไกล เวินอ๋องไม่รู้สึกโกรธเลยกลับวิ่งตามนางไป

“เจ้าโกรธแล้วเหรอ?”เวินอ๋องจับมือนางแล้วถาม

โล่หวินหลานไม่พูดอะไร ทันใดนั้นก็หยุดเดิน

“ท่านอ๋อง ตั้งแต่แต่งงานกับท่านแล้ว ในใจข้าก็ต้องมีแต่ท่าน จะไปมีคนอีกได้ยังไง ถึงข้าจะเคยความสัมพันธ์อะไรกับหมองอ๋อง แต่มันก็แค่เรื่องที่ผ่านมาแล้ว หลังจากนี้ในใจข้าก็จะมีเพียงท่านคนเดียว ท่านก็ไม่จำเป็นต้องลองใจข้าแล้ว”โล่หวินหลานทำหน้าน่าสงสาร

สิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจทุกเธอพูดออกมาทั้งหมดเวินอ๋องในใจไม่รู้สึกโกรธเลยด้วยซ้ำแต่กลับรู้สึกผิดต่อเธอ

ได้ยินเสียงที่น่าสงสารของนางในใจของเสิน อ๋องก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีเข็มแทงหรือ ที่จริงแล้ว ตัวเองไม่ควรที่จะสงสัยนาง สุดท้ายก็เป็นเพราะความเครียดสงสัยของเขา เลยทำให้เขาไม่คิดถึงความรู้สึกของนาง

“ข้ารู้แล้ว คราวหน้าไม่มีอีกแล้วข้าจะเชื่อใจเธอ”เวินอ๋องลูบข้าของเธอแล้วถอนหายใจเบาๆ”เอาใจอยากจริงๆ”

โล่หวินหลานก็รู้ว่าควรพอแค่นี้ ถ้าหากทำมากเกินไป ก็อาจเกิดการต่อต้านได้ จากนั้นก็พยักหน้าแล้วยิ้มออกมา

“ถ้าอย่างนั้น เรามาสัญญากัน ต่อจากนี้ไปเราจะเชื่อใจกัน ไม่สงสัยกันดีไหม?”โล่หวินหลานยื่นนิ้วก้อยออกมารอเขา

เห็นท่าทางของนาง ในใจของเวินอ๋องก็รู้สึกอ่อนวัยขึ้น แล้วยื่นนิ้วก้อยออกมาทำสัญญากับนาง

“รีบไปเถอะ ท่านแม่ยังรอ พวกข้าไปเข้าเฝ้าอยู่ในวังอยู่เลย”หลังจากที่เวินอ๋องทำสัญญากับนาง เสร็จก็พาเธอไปยังที่พักอาศัยของต้วนกุ้ยเฟย

ฝีเท้าของทั้งสองคนถือว่าเร็วใช้เล่น อาหารบนโต๊ะของต้วนกุ้ยเฟยเพิ่งวางลงทั้งสองคนก็มาถึงหน้าประตูแล้ว

“เคารพท่านแม่”

“สะใภ้เหอซื่อเคารพท่านแม่ ขอให้ท่านแม่สุขภาพแข็งแรง”โล่หวินหลานก็ทำความเคารพตาม

ต้วนกุ้ยเฟยที่ขึ้นนั่งก็พยักหน้า รับเอาน้ำชาไปจากโล่หวินหลานด้านในมีน้ำหลังฝนที่นางชอบอยู่เธอดื่มไปเล็กน้อยรู้สึกว่ารสชาตินี้ไม่เลว

“ลูกลุกขึ้นได้”ต้วนกุ้ยเฟยให้เพียงเวินอ๋องลุกขึ้นแต่ไม่ได้ให้โล่หวินหลานลุกขึ้น

ทุกคนที่เห็นเข้าใจว่าหมายความว่าอะไร เวินอ๋องขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ลุกขึ้นมา แล้วยื่นมือไปจับโล่หวินหลานเตรียมตัวกำลังจะพยุงขึ้นมา

“ข้ายังไม่ได้ให้นางลุกขึ้นมา ข้ายังมีคำที่จะพูด”ต้วนกุ้ยเฟยดูท่าทางของเวินอ๋องแล้วพูดขึ้นเพื่อหยุดการกระทำของเขา

โล่หวินหลานเข้าใจความหมายของนาง ค่อยๆปัดใองของเวินอ๋องออกแล้วคุกเข่าอยู่บนพื้นต่อ

“ได้ข่าวว่า เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นที่ตำหนักเวินอ๋องเหรอ?”ต้วนกุ้ยเฟยมองนางจากที่สูง

ดูแล้วต้วนกุ้ยเฟยก็ส่งคนของตัวเองไปสอดส่องอยู่ที่ตำหนักเวินอ๋องเหมือนกัน รู้เรื่องของตำหนักเวินอ๋องเร็วมาก แม้กระทั่งเรื่องที่เวินอ๋องปิดไว้แล้วยังรู้

ต้วนกุ้ยเฟยยิ้มเหมือนยิ้มเยาะ “เจ้าอยากรู้ว่าข้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง ใช่ไหม เมื่อคืนหลัวเอ๋อก็เล่าเรื่องความเป็นมาทั้งหมดให้ข้าฟังแล้ว วันนี้ข้าแค่อยากรู้ว่าเรื่องทั้งหมดความเป็นจริงมันเป็นอย่างไร”

ที่แท้ก็คือเย่เซียวหลัวนี่เองถึงว่าล่ะรีบร้อนเป่าประกาศให้คนข้างนอกรู้ เหมือนกับว่ากลัวคนไม่รู้ว่าเมื่อวานที่เรือนวี่หยวนเกิดอะไรขึ้นยังไงอย่างนั้นเลย

“เรียนท่านแม่ เรื่องเมื่อวานมันเป็นอย่างนี้มีคนสวมชุดดำคนหนึ่งเข้ามาทางบ้างหลังของเรือนวี่หยวน แล้วปีนขึ้นมาทางหน้าต่าง แต่โชคดีที่มามาในตำหนักเข้ามาได้ทันเวลาพอดี ถึงได้ยับยั้งเหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้นได้ ที่เวินอ๋องไม่อยากให้ท่านรู้เพราะกลัวไว้ท่านจะเป็นห่วง”

โล่หวินหลานพยายามพูดให้เรื่องมันเล็กลง ไม่อยากพูดถึงเรื่องของเมื่อคืนอีก

แต่ต้วนกุ้ยเฟยกลับถอนหายใจออก โล่หวินหลานขมวดคิ้วด้วย ความเป็นห่วงไม่รู้ว่าที่นางถอนหายใจนี้หมายความว่าอะไร

นางที่รู้เรื่องทุกอย่างแล้วรู้สึกไม่ค่อยเชื่อที่โล่หวินหลานพูด

หลินอ๋อง……ก็ไม่สามารถลงโทษได้เรื่องนี้ ก็ไม่สามารถให้ฮ่องเต้เจียเฉิงรู้ได้นางจะปกป้องหลินอ๋องดังนั้นสิ่งที่ทำได้ก็คือต้องขอโทษองค์หญิงคนนี้