ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 338

ตอนที่338 ต่อสู้ในที่มืด

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะมาก็เลยรอดเจ้าที่นี่”โม่ฉีหมิงยิ้มแบบเพิ่งพอใจ

โล่หวินหลานอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเงียบ ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าทั้งสองคนจะใจสื่อถึงกันขนาดนี้ ขนาดเรื่องนี้ยังคิดไปในทิศทางเดียวกันได้

“รูปวาดวาดหรือยัง?”โม่ฉีหมิงถามขึ้นมา

ไซ่เยว่เป็นคนที่วาดรูป คนได้เหมือนมากคนที่นางเคยเจอ ทุกคนจะสามารถจำไม่ลืมและยังสามารถวาดรูปคนคนนั้นออกมาได้อย่างเหมือนจนหาที่ติไม่ได้

ก่อนเข้าวังไซ่เยว่ก็เคยเห็นสาวใช้ข้างกายของเย่เซียวหลัวแล้วสาวใช้ที่ชื่อตงอวี๋น

“วันนี้ไซ่เยว่ไม่ได้เข้าวัง วาดรูปอยู่ที่ตำหนัก เช้านี้ข้าเห็นสาวใช้ข้างกายเย่เซียวหลัวช่างฉลาดมากนัก เหมือนกับว่าเรื่องข้างตัวเย่เซียวหลัวส่วนมากคือสิ่งที่นางคิดออกมา”โล่หวินหลานพูดขึ้นแบบไม่น่าเชื่อ

ดูจากท่าทางของตงอวี๋นในวันนั้นดูออกไม่ยากเลยว่าเธอสำคัญกับเย่เซียวหลัวขนาดไหน

ถ้าสามารถใช้โอกาสนี้กำจัดนางออกไปมืออันดับหนึ่งที่จะสามารถช่วยเย่เซียวหลัวแก้ไขปัญหาได้ก็จะหายสาบสูญไป

“เข้าใจแล้ว คืนนี้ข้าจะส่งคนไปรับรูปที่ตำหนักเวินอ๋องจะเร่งให้หมิงซีทำหน้ากากให้เสร็จโดยเร็ว”สายตาของโม่ฉีหมิงเย็นชาลงแล้งพยักห้า

ออกมานานแล้ว โล่หวินหลานดูสีท้องฟ้า ถ้าหากเวินอ๋องหาเธอไม่เจอ ต้องสงสัยอีกแน่

“ข้าต้องไปแล้ว ออกมานานมากแล้ว”โล่หวินหลานยกหัวออกจากอ้อมกอดของเขา แต่ยังไม่ทันออกไปก็ถูกเขากดลงอีกครั้ง

“ไม่ต้องรีบ รออีกแป๊บนึง เจ้าไม่อยู่ข้าอยู่คนเดียวชอบคิดฟุ้งซ่าน”โม่ฉีหมิงจับมือนางไว้ไม่ให้เธอไป

โล่หวินหลานกลับยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “คิดอะไร?”

“คิดเรื่องแต่ก่อนของ พวกข้า”โม่ฉีหมิงพูดออกมาแบบไม่ลีรอ

ช่วงนี้ที่ได้เจอนาง เขามักจะคิดถึงวันเวลาเก่าเก่าของพวกเขา ถึงจะไม่ได้เรียบง่ายเหมือนดัง ตอนนี้แต่ทะเลาะกันบ้างก็มีความสุขดี

โล่หวินหลานที่อยู่ในอ้อมกอดเขา ก็คิดถึงช่วงเวลาที่นางอยู่ที่หุบเต๋ตอนนั้นนางก็เหมือนเขาชอบคิดถึงเรื่องของอดีต

ยิ่งทรมานก็เองง่ายต่อการคิดถึงพอยิ่งคิดถึงก็ยิ่งทรมานวงเวียนไป อย่างนี้ไม่จบไม่สิ้น

ถึงแม้จะรู้ดีว่านี่เป็นความทรมานที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะไปคิด

“ตอนนี้ก็ดีมากแล้ว ทำไมต้องไปคิดถึงเรื่องแต่ก่อน”โล่หวินหล่นพูด

สำหรับโม่ฉีหมิง ขอแค่เวลาที่มีนางอยู่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้ว แต่ก่อนก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ไม่สามารถขาดได้

ทันใดนั้นโม่ฉีหมิงก็จับไหล่นางอล้วยกนางไว้ที่ระเบียงอีกด้านกดคิ้วแล้วมองนางพร้อมกับทำท่าทาง ให้เธอเงียบ

ดวงตาที่แหลมคมของเขา เผยให้เห็นแสงที่คมชัดมองไปทางหน้าประตู

“มีคนมา”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ

โล่หวอนหลานพูดขึ้น “น่าจะเป็นเพราะเวินอ๋องไม่เห็นข้ากลับไป เลยให้คนมาตามนายรีบไปเถอะ”

โม่ฉีหมิงไม่เคลื่อนไหว

เสียงฝีเท้าด้านนอกยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา เสียงที่เหยียบลงบนหิมะค่อยลอยเข้าหูเขาสองคนยิ่งอยู่ยิ่งใกล้

“เดี๋ยวข้าจะบอกเขาว่าคิดถึงเหตุการณ์ที่อาศัยอยู่ที่นี่ ดังนั้นเดินอยู่เดินอยู่ก็มาถึงที่นี่ แล้วเขาไม่สงสัยข้าหรอกนายรีบไปเถอะ”โล่หวินหลานยื่นมือไปผลักที่กลางอกของเขาเธอรู้ว่าเขากำลังคิดว่าเธอจะหาวิธีรอดยังไง

ได้ยินคำพูดของโล่หวินหลานแบบนี้โม่ฉีหมิงถึงจะวางใจ

“เจ้าระวังตัวหน่อย”โม่ฉีหมิงจับข้าของเธอค่อยหันตัวกลับไปแล้วออกไป

ชั่วครู่เดียว คนก็หายไปจนมองไม่เห็นแล้ว

จนแน่ใจว่าเขาออกไปแล้ว โล่หวินหลานถึงได้รู้สึกโล่งใจค่อยๆเดินออกไป

“พระชายารองอยู่ที่นี้ พระชายารองอยู่ที่นี้!”เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้น

ขันทีของพระราชวังออกมาหานางหมดเลย ดูแล้วเวินอ๋องคงเป็นหว่งนางมาก ถึงได้ให้คนมากมายขนาดนี้มาตามหานาง

โล่หวินหลานปัดหิมะบนตัวออกมองพวกเขาแล้วพูด“ตะโกนอะไรนักหนา?ข้าได้ยินแล้ว”

ขันทีคนนั้นรีบก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไร

สาวใช้หน้าประตูพวกนั้นก็หยุดไม่กล้าก้าวต่อ ร่างคนๆหนึ่งที่คุ้นเคยเดินมาหานาง

“ทำไมเจ้าถึงเดินมาถึงที่นี้?”เวินอ๋องถามขึ้นแบบสีหน้าไม่ค่อยนัก

ถ้าหากเขาไม่ได้สั่งคนมากมายขนาดนี้ มาตามหาแล้วเธอตั้งใจจะออกมาตอนไหน?

โล่หวินหลานยิ้มแบบรู้สึกผิด“เมื่อกี้ตอนเดินออกมา คิดถึงดงหัวเยี้ยน ไม่ได้มาสองเดือนแล้ว ที่นี้ก็มีความรู้สึกกับข้าดังนั้นจึงเดินมาดู”

เวินอ๋องก็เงยหน้าขึ้นมองสวนเล็กๆอันนี้ ตอนนั้นเขาก็อยากเดินเข้ามา แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้เข้ามา

“ถ้าอย่างงั้น ข้าเดินเป็นเพื่อนเจ้าหน่อยแล้วกัน เพราะที่ท่านแม่ก็ไม่ต้องไปเข้าเฝ้าอีก”เวิรอ๋องพูดเสร็จก็ตับมือโล่หวินหลานกำลังเตรียมตัวเดินเข้าไปในสวนดงหัวเยี้ยน

โล่หวินหลานเงมือเขาไว้แน่น พูดแบบสีหน้าไม่ค่อยดี ”ไม่ต้องแล้ว เมื่อกี้ข้าเดินแล้วรู้สึกได้ถึงความเสียใจไม่ต้องเข้าไปจะดีกว่า”

ได้ยินนางพูดแบบนั้น ในสายตาของเวินอ๋องก็เริ่มรู้สึกมีข้อสงสัย ยิ้มที่มุมปากแป๊บนึงก็กลับมาสู่สภาพปกติ