ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 339

ตอนที่339 ตกน้ำตอนดึก

ลมพัดกระแทกกับหน้าต่างอย่างต่อเนื่องเสียงลมและหิมะดันนอกฟังดูแล้ว เจ็บหูมากแต่สิ่งนี้ไม่เป็นอุปสรรคต่อการสนทนาระหว่างเขาทั้งสอง

ไท่จื่อดื่มน้ำไปหนึ่งคำแล้วพูด “ครั้งที่แล้วข้าเข้าไปในวังได้เจอกับท่านแม่ ท่านบอกความจริงให้กับข้าได้รับรู้”

เย่กั๋วกงได้ยินแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ“ความจริงมันเป็นยังไงกันแน่?”

เรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้ฮ่องเต้เจียเฉิงโกรธได้มากเพียงนี้ และส่งฮองเฮาเข้าไปอยู่ในตำหนักเหลิ่งกง

ถึงแม้ฮ่องเต้จะเป็นคนเลือดเย็น แต่ก็เป็นคนเข้าใจง่ายรู้ทันคนถึงจะไม่คิดถึงตระกูลเย่ ไม่สนใจกฎระเบียบที่ปู่ย่าตายายทำกันมา แต่ก็ไม่สามารถส่งตัวแม่ของแผ่นดินไปยังตำหนักเหลิ่งกง

คิดถึงคำพูดที่ฮองเฮาพูดไท่จื่อมีความรู้สึกแบบพูดไม่ออก แต่ก็เหล้าออกมาทั้งหมด

เย่กั๋วกงได้ยินคำพูดพวกนั้น ก็รู้สึกตกใจแต่เท่าที่นางรู้จักกับฮองเฮาเย่นางเป็นคนทำเรื่องแบบนี้ได้จริงๆ

“ฮองเฮาสับสนไปแล้วจริง ฮ่องเต้ไม่พูดออกมาก็เพื่อหน้าตาของราชวงศ์ตอนนี้เรื่องนี้ฮ่องเต้ไม่พูดออกมา ก็ไม่สามารถเข้าไปช่วยนางออกมาได้”เย่กั๋วกง คิดวิธีที่จะช่วยแต่ก็คิดอะไรไม่ออกเลย

ไท่จื่อใส่หัวแล้วพูดออกมา “ท่านแม่ไม่ได้อยากให้ พวกข้าไปช่วยท่านออกมาแค่อยากให้ พวกข้าไปช่วยท่านแก้แค้นแค่นี้ก็พอแล้ว”

เย่กั๋วกงจัดโต๊ะและไตร่ตรองสักพักดู เหมือนว่าเขาจะแตกหักกันแล้วตั้งใจจะกลับไปแล้ว

“นางยังไม่เข้าใจอีกหรอ?มีเพียงตนเองมีชีวิตอยู่เท่านั้น ถึงจะแก้แค้นคนอื่นได้ แม้แต่ชีวิตตนเองก็ไม่มีแล้วแล้วจะแก้แค้นยังไง?”เย่กั๋วกงขมวดคิ้วกำลังคิดว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร

“ความหมายของอา คือจะคิดวิธีช่วยท่านไม่ออกมา”ไท่จื่อถาม

เย่กั๋วกงเงยหน้ามามองเขาแล้วพูด “ช่วยต้องช่วย แต่ปัญหาอยู่ที่จะช่วยยังไง “

ทั้งสองคนก็คิดอยู่สักพักอากาศที่เงียบและสงบในห้องนั้น แปลกเล็กน้อยเย่กั๋วกงเป็นคนดูแลตระกูลเย่ ก็จะมีความคิดมากกว่าคนอื่นๆในบ้านหน่อย แค่ประเดี๋ยวก็คิดอะไรได้แล้ว

“อีกไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้ว คืนวันนั้นฮ่องเต้จะเชิญขุนนาง ขณะนั้นเป็นเวลาของครอบครัว ถ้าหากขอร้องฮ่องเต้ให้ปล่อยฮองเฮาออกมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา เขาต้องตกลงแน่”เย่กั๋วกงมีรอยยิ้มบนใบหน้า

ปีก่อนฮ่องเต้เจียเฉิงจะเรียกพระสนมและขุนนางมารวมตัวกันสังสรรค์พระสนมที่ทำผิดยังสามารถเข้าร่วมไดเ

ปีนี้ฮองเฮาก็น่าจะได้เหมือนกัน

ถ้าหากสามารถออกมาได้ในเวลานี้ ก็หมายความว่าฮ่องเต้เจียเฉิงยกโทษให้กับการกระทำผิดของนางแล้ว ก็จะไม่ส่งตัวกลับไปยังตำหนักเหลิ่งกงอีกสถานการณ์ก็ไม่เหมือนกันแล้ว

“งั้นข้าจะขอร้องเสด็จพ่อตอนไหนดี?”ไท่จื่อถาม

แต่เย่กั๋วกงก็พูดออกมาแบบลำบากใจ ” กลัวแค่ว่าฮ่องเต้ตอนนี้ไม่อยากเจอใครตอนนี้ก็ไม่สามารถเข้าประชุมเจอฮ่องเต้ได้แล้ว ทำได้เพียงขอเข้าเฝ้าในวังเท่านั้น”

ไท่จื่อพยักหน้าช่วงนี้ ไม่ได้เจอกับเสด็จพ่อเลยกลัว แค่ว่าขอเข้าเฝ้าก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

“ท่านอานอกจากเรื่องนี้ แล้วท่านแม่ยังสั่งข้าเรื่องหนึ่ง ข้าไม่รู้ว่าควรทำแบบนี้ไหมดังนั้น ก็เลยอยากถามท่านอยดู?”ไท่จื่อน้ำเสียงเปลี่ยน

ในห้องเงียบจนน่ากลัวไท่จื่อสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของตนเอง จนกระทั่งเย่กั๋วกงพยักหน้าถึงค่อยๆไปพูดที่ข้างหูของเขา

เย่กั๋วกงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที มองไท่จื่อเหมือนมันเหลือเชื่อมากคะถอยหลังไปสองสามก้าวมือจอดอยู่ที่ขอบโต๊ะอย่างแน่น

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กท่านคิดดีแล้วหรือ?”หลังจากเงียบไปนานเย่กั๋วกงค่อยๆพูดออกมา

แม้แต่เย่กั๋วกงที่มั่นคงอยู่เสมอฟังแล้วอาการยังเป็นแบบนี้ อย่าพูดถึงคนทั่วไปเลย

ไท่จื่อรู้ว่าเรื่องนี้ ถ้าหากไทยแพ้แล้วก็เกี่ยวกับชีวิตของทุกคน แต่เขาไม่ทำไม่ได้เพื่อความหวังของฮองเฮาเย่

คืนนี้เวินอ๋องตัดสินใจพักอยู่ที่เรือนวี่หยวนไม่อยากไปที่เย่เซียวหลัว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากพูดถึงด้วยซ้ำ

พอถึงตอนกลางคืนของทุกคืนก็เป็นช่วงเวลาที่โล่หวินหลานลำบากใจมาที่สุด จับที่เอวของตัวเองยาที่โม่ฉีหมิงให้นั้นยังมีสองซองยังสามารถใช้ได้อีกไม่กี่วัน

แต่ถ้าหากให้เขาใช้ทุกคืนก็ต้องมีสักวันที่เขาสงสัย

จะมีใครที่ตื่นมาตอนเช้า แล้วจำเรื่องของเมื่อคืนไม่ได้เลย?โดยเฉพาะคนที่ความจำดีอย่างเวินอ๋องก็ต้องไปสืบหาแน่นอน

“ กำลังคิดอะไรอยู่?ทำไมยังไม่นอน?”เวินอ๋องเดินไปตรงหน้าโล่หวินหลาน

บนตัวเขามีความพร้อมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จกลิ่นแบบนี้ ที่ลอยเข้ามาในจมูกของโล่หวินหลานทำให้นางรู้สึกไม่ค่อยดี

บนตัวเขามีเพียวเสื้อคลุมตัวเดียวเท่านั้ เสื้อด้านในเปียกน้ำหมดแล้วเปียกจนสามารถเห็นร่างกายด้านในได้ เห็นกระทั่งการเคลื่อนไหวตอนเขาหายใจ

โล่หวินหลานหน้าแดงแล้วรีบหันตาไปมองทางหน้าต่าง

“ไม่มีอะไรก็แค่รู้สึกว่าหิวน้ำเลยจะไปตักน้ำท่านอ๋องจะเอาไหม?”โล่หวินหลานเงยหน้าถามแบบใจเย็น

โล่หวินหลานลงมือตักน้ำให้เขาดื่ม มันเป็นเรื่องหายากโม่ฉีหางก็ต้องไม่ปฏิเสธอยู่แล้วแล้วพยักหน้าตอบ

โล่หวินหลาน ค่อยๆยืนขึ้นแล้วเดินไปตรงโต๊ะที่มีม่านบังอยู่กำลังจะเอายาออกมาทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากข้างนอก

“ท่านอ๋องแย่แล้ว……”

ตัวนางสรรค์จึงรีบเก็บยานั้น เข้าไปฟังโน้นก็มีเสียงเวินอ๋องตอบออกไปแบบขี้เกียจ

“เกิดอะไรขึ้น?”

สาวใช้คนนั้นใครใจอย่างเหน็ดเหนื่อยอยู่ข้างนอกสองสามทีแล้วรีบตอบ“ท่านอ๋องพระชายาท่าน ท่านตกน้ำ!”

“อะไรนะ?ตกน้ำ?”เวินอ๋องสงสารแล้วตกใจมากสุดคือความแปลกใจ

น้ำเสียงของเขาเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อสาวใช้คนนั้นแต่ก็ลุกขึ้นมาจากเตียง

“เรียกหมอหรือยัง?”เวินอ๋องเปิดประตูออกให้สาวใช้คนนั้นเข้ามา

โล่หวินหลานยิ้มที่มุมปากนางลืมเย่เซียวหลัวไปได้ยังไง อยู่ในตำหนักมานานขนาดนี้จะไม่คิดถึงอนาคตตัวเองได้อย่างไร

คิดดูแล้วคืนนี้คงไม่ต้องใช้ยาอันนี้แล้ว

ริมน้ำสะอาดให้กับ้วินอ๋องแค่พริบตาเดียวเขาดื่มน้ำนั้นหมด

“เรียกหมอแล้ว บอกเพียงแต่ว่าช่วงนี้เป็นฤดูหนาว อย่าให้ร่างกายเย็นมากต้องดูแลสุขภาพดีดีแล้วให้ยามาสองสามชุด แต่ข้าน้อยได้ยินพระชายาบอกว่าหนาวตลอดแล้ว เรียกชื่อท่านอ๋องแบบไม่หยุดเลยไม่ได้นอนดีดี ดังนั้นข้าน้อยเลยตัดสินใจมาเชิญท่านอ๋อง”

สาวใช้คนนั้นแสดงเก่งจริงๆขนาดโล่หวินหลานที่ได้ยิน แล้วยังรู้สึกสงสารเย่เซียวหลัวเลย

“ท่านอ๋องไม่สบายในฤดูหนาวไม่ใช่เรื่องเล็ก เลยนะถ้าหากจักการไม่ดีร่างกายก็อาจจะทำให้เกิดโรคอื่นๆ ตามมาท่านไปดูสักหน่อยจะดีกว่า”โล่หวินหลานพูด

สาวใช้คนนั้นมองโล่หวินหลานอย่างตกใจ เหมือนกับว่าไม่คิดว่านางจะช่วยเย่เซียวหลัวพูดแต่จะห้ามเวินอ๋องมากกว่า

และเวินอ๋องก็ไม่คิดว่าโล่หวินหลานจะเข้าใจเขาได้ขนาดนี้ยังจะให้เขาไปที่เย่เซียวหลัวอีก

แต่ประตูของห้องนั้น เขาไม่อยากจะเหยียบเข้าไปเลยด้วยซ้ำ ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องครั้งนี้ของโล่หวินหลานจะทำโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ

“ถ้าหากหมอเคยมาดูแล้ว เท่านั้นก็พอแล้วบอกให้นางพักผ่อนเยอะเยอะก็พอบอกว่าข้าจะไปดูเธอพรุ่งนี้”เวินอ๋อง ตอนนี้ยังไม่อยากจะหยุดตรงหน้าเธอพักอยู่ที่เรือนวี่หยวนเขารู้สึกสบายใจกว่

แต่คำปฏิเสธของเขาทำให้สาวใช้คนนั้นลำบากใจ

ถ้าหากไม่สามารถเชิญเวินอ๋องไปที่เย่ซียวหลัวนางต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรงแน่นอนดังนั้นนางต้องทำภารกิจครั้งนี้ให้สำเร็จให้ได้

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยแอบมาไม่ได้บอกพะชายา ถ้าหากพระชายารู้เข้าต้องไม่อยากให้รบกวนท่านอ๋องกับพระชายารองแน่นอน แต่ข้าน้อยทนดูไม่ได้แล้วจริงๆขอท่านอ๋องลงโทษ!”สาวใช้คนนั้นบีบคั้นตนเองให้พูดคำพวกนี้ออกมา

ไม่ว่าจะถูกลงโทษยังไงเธอก็ยอมรับมัน

โอกาสนี้มาได้ทันเวลาพอดี ถ้าหากวันนี้เวินอ๋องไปที่เย่เซียวหลัว ความสามารถของเย่เซียวหลัวที่จะรั้งคนไว้ ก็จะทำให้เวินอ๋องไม่สามารถออกมาได้คืนนี้ต้องพักอาศัยอยู่ที่นั่น

โล่หวินหลานทำท่าทางเหมือนตกใจ เดินไปตรงหน้าเวินอ๋องแล้วพูด“พระชายาตกน้ำต้องเป็นเพราะใครสักคนแน่ ขอให้ท่านอ๋องจำความสัมพันธ์ของพระชายาได้สามารถไปดูท่านหน่อย”

เสียงของนางหนักแน่นมาก มีความรู้สึกเหมือนเป็นโม่ฉีหมิงใช่เย่เซียวหลัวเหมือนกับว่าแข็งแกร่งขึ้นมาก

ได้ยินนางพูดแบบนั้น เวินอ๋องยื่นมือทั้งสองข้างของเขา ออกมาตบที่ไหล่ของนางแล้วถอนหายใจออก

“งั้นข้าลองไปดูนางไม่ต้องรอนอนก่อนได้เลย”สุดท้ายเวินอ๋องก็ออกไป

เขาแค่อยากเห็นว่าที่นูนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เย่เซียวหลัวตกน้ำได้อย่างไรเบื้องหลังต้องมีเงื่อนงำอะไรแน่นอน

โล่หวินหลานพยักหน้า มองดูเวินอ๋องเดินจากไปก็รู้สึกโล่งอก

ขอเพียงเวินอ๋องไม่อยู่ที่ห้องนี้ นางก็รู้สึกสบายตัวแค่เวินอ๋องอยู่ในห้องที่แคบๆนี้เธอก็รู้สึกไม่สบายตัวไปหมดเลย

นางเปิดประตูออกแล้วมองดูด้านนอกที่เหยียบสงบมีเพียงเสียงลมพัด

“ไซ่เยว่เข้ามา”โล่หวินหลานเรียก

ไซ่เยว่รีบเดินจากนอกประตูเข้ามาอยู่ตรงหน้านาง

“องค์หญิงมีอะไรจะสั่ง?”ไซเยว่ถาม

“ภาพวาดของสาวใช้ในตำหนักวาดเสร็จหรือยัง?”โล่หวินหลานถาม

เรื่องนี้ให้ไซ่เยว่ไปทำไม่มีผิดพลาดแน่นอน

ภาพวาดเรานั้นเหมือนสาวใช้ในตำหนักไม่มีผิดทุกลายเส้นเหมือนมีชีวิตอยู่จริงเลย

หลังจากที่ไซ่เยว่ตอบเสร็จแล้วก็รีบนำภาพวาดที่เอวของนางออกมารูปด้านใน ที่ว่าอยู่เหมือนตัวจริงมาก

โล่หวินหลานพยักหน้าแบบเพิ่งพอใจ ”ว่าได้ไม่เลว”

อดีใจมากวิชาที่เรียนกับอาจารย์ก่อนหน้านี้ตอนนี้ได้ใช้มันแล้ว

“พระชายาชมเกินไป”ไซ่เยว่มือจับอยู่ที่หลังศีรษะยิ้มออกมาแบบเขินอาย