ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 339

ตอนที่339 ตกน้ำตอนดึก

ลมพัดกระแทกกับหน้าต่างอย่างต่อเนื่องเสียงลมและหิมะดันนอกฟังดูแล้ว เจ็บหูมากแต่สิ่งนี้ไม่เป็นอุปสรรคต่อการสนทนาระหว่างเขาทั้งสอง

ไท่จื่อดื่มน้ำไปหนึ่งคำแล้วพูด “ครั้งที่แล้วข้าเข้าไปในวังได้เจอกับท่านแม่ ท่านบอกความจริงให้กับข้าได้รับรู้”

เย่กั๋วกงได้ยินแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ“ความจริงมันเป็นยังไงกันแน่?”

เรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้ฮ่องเต้เจียเฉิงโกรธได้มากเพียงนี้ และส่งฮองเฮาเข้าไปอยู่ในตำหนักเหลิ่งกง

ถึงแม้ฮ่องเต้จะเป็นคนเลือดเย็น แต่ก็เป็นคนเข้าใจง่ายรู้ทันคนถึงจะไม่คิดถึงตระกูลเย่ ไม่สนใจกฎระเบียบที่ปู่ย่าตายายทำกันมา แต่ก็ไม่สามารถส่งตัวแม่ของแผ่นดินไปยังตำหนักเหลิ่งกง

คิดถึงคำพูดที่ฮองเฮาพูดไท่จื่อมีความรู้สึกแบบพูดไม่ออก แต่ก็เหล้าออกมาทั้งหมด

เย่กั๋วกงได้ยินคำพูดพวกนั้น ก็รู้สึกตกใจแต่เท่าที่นางรู้จักกับฮองเฮาเย่นางเป็นคนทำเรื่องแบบนี้ได้จริงๆ

“ฮองเฮาสับสนไปแล้วจริง ฮ่องเต้ไม่พูดออกมาก็เพื่อหน้าตาของราชวงศ์ตอนนี้เรื่องนี้ฮ่องเต้ไม่พูดออกมา ก็ไม่สามารถเข้าไปช่วยนางออกมาได้”เย่กั๋วกง คิดวิธีที่จะช่วยแต่ก็คิดอะไรไม่ออกเลย

ไท่จื่อใส่หัวแล้วพูดออกมา “ท่านแม่ไม่ได้อยากให้ พวกข้าไปช่วยท่านออกมาแค่อยากให้ พวกข้าไปช่วยท่านแก้แค้นแค่นี้ก็พอแล้ว”

เย่กั๋วกงจัดโต๊ะและไตร่ตรองสักพักดู เหมือนว่าเขาจะแตกหักกันแล้วตั้งใจจะกลับไปแล้ว

“นางยังไม่เข้าใจอีกหรอ?มีเพียงตนเองมีชีวิตอยู่เท่านั้น ถึงจะแก้แค้นคนอื่นได้ แม้แต่ชีวิตตนเองก็ไม่มีแล้วแล้วจะแก้แค้นยังไง?”เย่กั๋วกงขมวดคิ้วกำลังคิดว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร

“ความหมายของอา คือจะคิดวิธีช่วยท่านไม่ออกมา”ไท่จื่อถาม

เย่กั๋วกงเงยหน้ามามองเขาแล้วพูด “ช่วยต้องช่วย แต่ปัญหาอยู่ที่จะช่วยยังไง “

ทั้งสองคนก็คิดอยู่สักพักอากาศที่เงียบและสงบในห้องนั้น แปลกเล็กน้อยเย่กั๋วกงเป็นคนดูแลตระกูลเย่ ก็จะมีความคิดมากกว่าคนอื่นๆในบ้านหน่อย แค่ประเดี๋ยวก็คิดอะไรได้แล้ว

“อีกไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้ว คืนวันนั้นฮ่องเต้จะเชิญขุนนาง ขณะนั้นเป็นเวลาของครอบครัว ถ้าหากขอร้องฮ่องเต้ให้ปล่อยฮองเฮาออกมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา เขาต้องตกลงแน่”เย่กั๋วกงมีรอยยิ้มบนใบหน้า

ปีก่อนฮ่องเต้เจียเฉิงจะเรียกพระสนมและขุนนางมารวมตัวกันสังสรรค์พระสนมที่ทำผิดยังสามารถเข้าร่วมไดเ

ปีนี้ฮองเฮาก็น่าจะได้เหมือนกัน

ถ้าหากสามารถออกมาได้ในเวลานี้ ก็หมายความว่าฮ่องเต้เจียเฉิงยกโทษให้กับการกระทำผิดของนางแล้ว ก็จะไม่ส่งตัวกลับไปยังตำหนักเหลิ่งกงอีกสถานการณ์ก็ไม่เหมือนกันแล้ว

“งั้นข้าจะขอร้องเสด็จพ่อตอนไหนดี?”ไท่จื่อถาม

แต่เย่กั๋วกงก็พูดออกมาแบบลำบากใจ ” กลัวแค่ว่าฮ่องเต้ตอนนี้ไม่อยากเจอใครตอนนี้ก็ไม่สามารถเข้าประชุมเจอฮ่องเต้ได้แล้ว ทำได้เพียงขอเข้าเฝ้าในวังเท่านั้น”

ไท่จื่อพยักหน้าช่วงนี้ ไม่ได้เจอกับเสด็จพ่อเลยกลัว แค่ว่าขอเข้าเฝ้าก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

“ท่านอานอกจากเรื่องนี้ แล้วท่านแม่ยังสั่งข้าเรื่องหนึ่ง ข้าไม่รู้ว่าควรทำแบบนี้ไหมดังนั้น ก็เลยอยากถามท่านอยดู?”ไท่จื่อน้ำเสียงเปลี่ยน

ในห้องเงียบจนน่ากลัวไท่จื่อสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของตนเอง จนกระทั่งเย่กั๋วกงพยักหน้าถึงค่อยๆไปพูดที่ข้างหูของเขา

เย่กั๋วกงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที มองไท่จื่อเหมือนมันเหลือเชื่อมากคะถอยหลังไปสองสามก้าวมือจอดอยู่ที่ขอบโต๊ะอย่างแน่น

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กท่านคิดดีแล้วหรือ?”หลังจากเงียบไปนานเย่กั๋วกงค่อยๆพูดออกมา

แม้แต่เย่กั๋วกงที่มั่นคงอยู่เสมอฟังแล้วอาการยังเป็นแบบนี้ อย่าพูดถึงคนทั่วไปเลย

ไท่จื่อรู้ว่าเรื่องนี้ ถ้าหากไทยแพ้แล้วก็เกี่ยวกับชีวิตของทุกคน แต่เขาไม่ทำไม่ได้เพื่อความหวังของฮองเฮาเย่

คืนนี้เวินอ๋องตัดสินใจพักอยู่ที่เรือนวี่หยวนไม่อยากไปที่เย่เซียวหลัว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากพูดถึงด้วยซ้ำ

พอถึงตอนกลางคืนของทุกคืนก็เป็นช่วงเวลาที่โล่หวินหลานลำบากใจมาที่สุด จับที่เอวของตัวเองยาที่โม่ฉีหมิงให้นั้นยังมีสองซองยังสามารถใช้ได้อีกไม่กี่วัน

แต่ถ้าหากให้เขาใช้ทุกคืนก็ต้องมีสักวันที่เขาสงสัย

จะมีใครที่ตื่นมาตอนเช้า แล้วจำเรื่องของเมื่อคืนไม่ได้เลย?โดยเฉพาะคนที่ความจำดีอย่างเวินอ๋องก็ต้องไปสืบหาแน่นอน

“ กำลังคิดอะไรอยู่?ทำไมยังไม่นอน?”เวินอ๋องเดินไปตรงหน้าโล่หวินหลาน

บนตัวเขามีความพร้อมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จกลิ่นแบบนี้ ที่ลอยเข้ามาในจมูกของโล่หวินหลานทำให้นางรู้สึกไม่ค่อยดี

บนตัวเขามีเพียวเสื้อคลุมตัวเดียวเท่านั้ เสื้อด้านในเปียกน้ำหมดแล้วเปียกจนสามารถเห็นร่างกายด้านในได้ เห็นกระทั่งการเคลื่อนไหวตอนเขาหายใจ

โล่หวินหลานหน้าแดงแล้วรีบหันตาไปมองทางหน้าต่าง

“ไม่มีอะไรก็แค่รู้สึกว่าหิวน้ำเลยจะไปตักน้ำท่านอ๋องจะเอาไหม?”โล่หวินหลานเงยหน้าถามแบบใจเย็น

โล่หวินหลานลงมือตักน้ำให้เขาดื่ม มันเป็นเรื่องหายากโม่ฉีหางก็ต้องไม่ปฏิเสธอยู่แล้วแล้วพยักหน้าตอบ

โล่หวินหลาน ค่อยๆยืนขึ้นแล้วเดินไปตรงโต๊ะที่มีม่านบังอยู่กำลังจะเอายาออกมาทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากข้างนอก