ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 341

ตอนที่ 341 ล้มลงบนพื้นหิมะ

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้าสว่างได้เร็วมาก โล่หวินหลานก็ตื่นนอนเร็วด้วยเช่นกัน พอตื่นขึ้นมาไม่มีคนคอยอยู่ข้างๆ มันช่างเป็นวันที่ไม่เหมือนปกติจริงๆ

พอล้างหน้าแต่งตัวเสร็จ โล่หวินหลานไปถึงตำหนักหลักทานอาหารเช้า วันนี้กับข้าวดูธรรมดา ความรู้สึกเหมือนมันไม่พิเศษเท่าตอนที่เวินอ๋องอยู่

บ่าวที่อยู่ข้างๆยกอาหารวางบนโต๊ะเสร็จ และยืนเฝ้าโล่หวินหลานอยู่ข้างๆ แล้วรอนางสั่งการ

“พระชายาเจ้าคะ วันนี้อาหารเช้าอาจธรรมดาหน่อย แต่ท่านก็ต้องทานหน่อยนะเจ้าคะ เพราะว่าตั้งแต่เมื่อวานเวินอ๋องก็อยู่แต่ฝูเซิงหย้วนดังนั้นพ่อครัวดีๆไปอยู่ที่นั่นกันหมด" ฉีมามาบอกนางก่อนที่จะเริ่มกินข้าว

นางตั้งแต่พูดความรักใคร่ระหว่างเย่เซียวหลัวกับเวินอ๋อง จะดูว่านางจำโกรธหรือไม่

ถ้าตนเองโกรธแล้ว นั่นนางก็จะมีข้ออ้างไปพูดเรื่องนี้ให้ดูรุนแรงกว่านี้ ก็สามารถทำตามใจหวังของเย่เซียวหลัว

"ใช่หรือ?" โล่หวินหลานคีบอาหารขึ้นชิม และพยักหน้า "อาหารของวันนี้อร่อยกว่าปกติ"

ฉีมามาอึ้งไปสักพัก ทีแรกกะจะพูดโน้มน้าวนาง แต่ตอนนี้นางกลับไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

ได้แค่ตอบกลับ "วันนี้คนที่ลงครัวคือลูกศิษย์ของหัวหน้าพ่อครัวเอง"

โล่หวินหลานพยักหน้าแสดงความเห็นด้วย "ตกรางวัลเขาหน่อย"

จู่ๆนางก็ช่วยพ่อครัวคนนี้ได้รับรางวัลจากพระชายา ในใจของฉีมามารู้สึกไม่พอใจ

เมื่อคืนพระชายาตกลงน้ำ ท่านอ๋องไปเฝ้านางทั้งคืน ถึงยังไงก็ต้องใช้ประโยชน์เรื่องนี้ไปโน้มน้าวให้นางรู้ตัวว่าใครมาก่อนใครมาหลัง

"พระชายารองเจ้าค่ะ เมื่อวานพระชายาตกน้ำ ถึงแม้ท่านอ๋องจะไปเฝ้าจนไม่หลับไม่นอน แต่ว่าท่านเป็นถึงพระชายารอง หลังทานข้าวเช้าเสร็จ ท่านก็ควรไปดูแลหน่อยนะเจ้าคะ นี่เป็นมารยาทพื้นฐานจองพระชายารอง" ฉีมามายังคงจะโน้มน้าวนางไม่หยุดไม่หย่น

คำก็ยาชารอง สองคำก็ยาชารอง นี่ก็คอยย้ำเดิมนางต้องรู้สึกเคารพในลำดับพระภรรยา และใช้เตือนสติเรื่องๆหนึ่งให้โล่หวินหลานได้รับรู้

“มามาท่านนี้ ท่านก็ถือว่าเคยรับใช้พระชายามา ทำไมถึงไม่รู้กฎระเบียบของตำหนักล่ะ? ท่านเป็นผู้อาวุโสในตำหนัก ตอนพูดควรมีคำว่า‘ทูล’หรือ‘เชิญ’สองคำนี้ อีกอย่างมารยาทในการคารวะ ท่านคงไม่แก่ถึงกับความจำเสื่อมแล้วใช่หรือไม่?"

โล่หวินหลานใช้ผ้าเช็ดปากตนเอง และอมยิ้มแล้วมองฉีมามา

"ขอบพระคุณพระชายารอง ข้าน้อยทราบแล้วเจ้าคะ" ฉีมามาฝืนยิ้มออกมา แล้วทูลกลับด้วยความเคารพ

ยังไงตอนที่คนที่นางต้องรับใช้คือพระชายารอง จึงห้ามฉีกหน้าตนเองต่อหน้านาง

"ข้ายังคงมองไม่ออกว่ามามาเข้าใจอะไร เชิญมามาพูดคำพูดเมื่อครู่อีกรอบ ให้บ่าวคนอื่นๆฟังให้ชัดเจน เพื่อจะไม่ให้คนอื่นเสียมารยาทอีก" โล่หวินหลานนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างขี้เกียจ แล้วมองฉีมามาด้วยหางตา

สีหน้าของฉีมามาดูขาวซี้ด นางรับใช้เวินอ๋องมานานเยี่ยงนี้ ไม่เคยโดนใครมาเหยียบหยามนางเยี่ยงนี้ ขนาดเย่เซียวหลัวยังไม่อาจทำเยี่ยงนี้เลย

แต่ว่าตอนนี้พระชายารองที่พึ่งแต่งเข้ามาในตำหนักใหม่ กลับกล้ามาสั่งนางเยี่ยงนี้ และยังเหยียบหยามนางตลอด นี่จะทนได้เยี่ยงไร?

นางกัดฟัน มองไปยังโล่หวินหลาน ตำแหน่งฐานะของนางนางก็เห็นชัดเจน ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเยี่ยงไร ตอนนี้ยังไงนางก็คือพระชายารอง เรื่องที่ควรทำก็ต้องทำ

"ทูลพระชายารอง เมื่อวานพระชายาตกน้ำ ถึงแม้ท่านอ๋องจะไปเฝ้าไม่หลับไม่นอน แต่ว่ายังไงท่านคือพระชายารอง หลังจากท่านทานอาหารเช้าเสร็จ เชิญท่านไปดูแลพระชายาได้หรือไม่เจ้าคะ"

ฉีมามาคุกเข่าลงแล้วโน้มคำนับพูดขึ้น พอพูดถึงนี้ นางก็หยุดชะงักไป

“มามาความจำถือว่าไม่เลว แค่เวลาสั้นๆก็สามารถจำเรื่องที่สอนเมื่อครู่ได้อย่างรวดเร็ว รอให้ข้ารับประทานอาหารเช้าเสร็จ จะไปฝงเซิงหย้วนเอง เจ้าไว้วางใจได้” โล่หวินหลานไม่ได้กะจะดูถูกนางต่อ และจะปล่อยนางไป

จัดการกับแค่มามาไม่ถือว่ายากอะไร นางแค่จะเชือดไก่ให้ลิงดูเท่านั้น จะได้บ่าวคนอื่นเห็นว่า นางคือโล่หวินหลานคือพระชายารองของเวินอ๋อง

ฉีมามายังคงคุกเข่าอยู่กับพื้น ยังไงตอนนี้คือหน้าหนาว อายุนางก็มากแล้ว แค่ปกติเข่าโดนลมเป่าก็เจ็บแล้ว ตอนนี้ยังคุกเข่าอยู่กับพื้น ก็ยิ่งทำให้นางเจ็บปวดจนทำไม่ได้

แต่ว่าโล่หวินหลานยังไม่ได้คิดจะให้นางลุกขึ้น เพราะนางถือโอกาสตอนนี้ไม่มีใครสังเกตเห็น เอาแขนเสื้อบังเข่า แล้วแอบเอามือไปรองเข่าไว้

พวกบ่าวที่อยู่ข้างๆก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรเลย และไม่กล้ามาร้องขอ ได้แต่รอให้โล่หวินหลานจะเมตตา

ไซ่เยว่เห็นว่าบ่าวพวกนี้ก็ชอบเข้าข้างและทำตามผู้มีอำนาจสูงส่งกว่า นางรู้สึกซะใจเบาๆ วันนี้ถือเป็นวันดีของโล่หวินหลานที่จะแสดงอำนาจตนให้พวกเขากลัว

“ลุกขึ้นเถอะ ไซ่เยว่ พวกข้าไปฝงเซิงหย้วนดูอาการของพระชายากันเถอะ“ โล่หวินหลานพึ่งจะลุกขึ้น ฉีมามาลุกขึ้นยืนต่อหน้านาง และมองหน้านาง

ไซ่เยว่รีบกุมแขนของนาง และพยุงนางออกจากประตู

เงาของทั้งสองค่อยๆหายไปท่ามกลางหิมะ ขนาดเสียงฝีเท้าก็เงียบหายไป

บ่าวที่อยู่ข้างในจึงจะพยุงฉีมามาไว้อย่างตัวสั่นไปทั้งตัว

“ฉีมามา ท่านเป็นเยี่ยงไรบ้าง?”

“พระชายาช่างทำเกินไปจริงๆ พวกข้าเอาเรื่องนี้ไปบอกพระชายาดีหรือไม่?”

“ใช่ๆ นางแค่เพราะว่าท่านอ๋องชอบนาง เลยทำตัวเยี่ยงนี้ ต้องมีทุกวันที่โดนพระชายาล่มนาง

พวกบ่าวกำลังซุบซิบนินทานางไม่หยุด และค่อยๆพยุงฉีมามาขึ้น

ฉีมามาร้องไห้จนน้ำตาคอ และพูดชึ้นอย่างโมโห “พอเถอะ หยุดพูดได้แล้ว เรื่องนี้ช้าจะไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆอย่างแน่นอน ต้องให้พระชายาคิดวิธีจัดการมัน”

สายตาของนางเปล่งประกายซึ่งความเย็นชาออกมา มืออันเหยี่ยวหย่นของนางจับเสื้อตนเองไว้แน่นๆ