ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 344

ตอนที่ 344 วางแผนปฏิบัติการ

บ่าวผู้นั้นแสดงสีหน้าเกรงกลัวและมองไปยังเย่ฮองเฮา สายตาของนางเหมือนกำลังทูลถามว่านางควรไปเปิดประตูหรือไม่

เย่ฮองเฮาผู้ซึ่งรู้ดีแก่ใจว่าใครเป็นคนมาเคาะประตู และรีบพยักหน้าให้นาง “ไปเปิดประตู”

พอตอบกลับ คนๆนั้นก็ไปเปิดประตู นึกไม่ถึงว่าจะเป็นองค์รัชทายาท

นางน้อมคำนับเบาๆ และเดินถอยออกไป

“ลูกมาถวายบังคมท่านแม่” องค์รัชทายาทสวมใส่ชุดสีดำ ทำให้เขาดูธรรมดาไม่โดดเดี่ยว

เย่ฮองเฮาวางถุงผ้าลง และเดินไปอยู่ต่อหน้าเขา

“ลุกขึ้นเร็วๆ นั่งสิ ที่นี่ข้าไม่มีอะไรเลย ลูกดื่มชาร้อนหน่อยนะ” เย่ฮองเฮาเทชาในเชากับมือ

องค์รัชทายาทจับถ้วยชาเอาไว้ และค่อยๆจิบน้ำร้อนข้างใน มองไปยังฮองเฮาแล้วทูลขึ้น “ท่านแม่ เรื่องทุกอย่างข้าได้ทำตามที่ท่านบอกแล้ว กุ้ยเฟยเหนียงๆได้รับสารพิษเข้าสู่ร่างกาย แม้กระทั่งฮัวถวออยู่ก็คงรักษาหายยาก

พอเย่ฮองเฮาได้ยิน จึงค่อยๆเผยรอยยิ้มมุมปากออกมา และตามด้วยเสียงหัวเราะดังๆ และไม่สามารถหยุดหัวเราะได้ หน้าอกของนางได้สั่นไหวอย่างไม่หยุดไม่หย่น เหมือนได้ยินข่าวดี

องค์รัชทายาทรู้สึกสงสัยมากๆ คนที่นางต้องจัดการคือหรงฝินถึงจะถูก ทำไมต้องไปจัดการกับคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนาง?

“ท่านแม่ ท่านจะจัดการกับต้วนกุ้ยเฟยไปทำไมหรือ? ลูกโง่เขลาหน่อยๆ ขอให้ท่านแม่ช่วยบอกเหตุผล” คิดๆดูแล้ว องค์รัชทายาทจึงเอ่ยปากทูลถาม

เย่ฮองเฮาหยุดหัวเราะ สายตาของนางดูเฉยชาขึ้นทันที “หรงฝินข้าก็ต้องจัดการด้วยเช่นกัน แค่ต้วนกุ้ยเฟยรู้เรื่องของข้ามากเกินไป นางก็กระทำผิดไม่น้อยกว่านาง แค่จะทำให้นางรู้สึกกลัวเท่านั้น”

ต้วนกุ้ยเฟยรู้เรื่องของนาง หรือไม่นางก็เคยช่วยนางทำเรื่องชั่วๆ

องค์รัชทายาทยังคงสงสัยไม่หยุด เรื่องของท่านแม่เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจ แค่รู้ว่ายังไงเขาก็สมควรต้องช่วยเย่ฮองเฮา ไม่ได้จะยังไงเขาก็จะช่วยให้ถึงที่สุด

“ท่านแม่ นี่ก็ใกล้จะปีใหม่แล้ว ไม่กี่วันข้าจะไปขอท่านพ่อให้ปล่อยท่านออกมา ไม่ว่าเขาจะพูดเยี่ยงไร ปีใหม่ปีนี้ ยังไงก็ต้องมีฮองเฮามาอยู่ร่วมกัน·” องค์รัชทายาทเขี่ยถ่านที่กำลังเผาไหม้อยู่ ทำให้ถ่านพวกนั้นเผาได้ดีขึ้น

พูดเย่ฮองเฮาได้ยินเยี่ยงนี้ นางก็ทำหน้าทึ่งแล้วมองไปที่เขาไปสักพัก หน้าของนางยิ้มเยาะออกไปทันที “ลูก ลูกอย่าคิดว่ามันจะง่ายเยี่ยงนี้ ท่านพ่อของลูกเป็นเยี่ยงนี้ลูกก็รู้ดีแก่ใจ ท่านแม่รู้ดีกว่าลูก เรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้เยี่ยงนี้ ยังไงก็ไม่ต้องทำเยี่ยงนี้จะดีกว่า แค่ลูกใช้ชีวิตอยู่อย่างดีๆก็พอ”

เคียงท่านก็เหมือนดั่งเคียงเสือ ความรักที่มีต่อกันมาสิบกว่าปีก็ไม่มีประโยชน์ใดๆ ถึงแม้นางจะควักทั้งใจให้เขา เขาก็คงไม่เห็นถึงความรักสิบกว่าปีแล้วมาอภัยให้นางสักครั้ง

วันนี้จะทำเรื่องนี้ สำหรับนางแล้วมันไม่มีประโยชน์ไปแล้ว

แค่องค์รัชทายาทอยู่อย่างดีๆ และคงตำแหน่งองค์รัชทายาทไว้ดีๆ นางก็พอใจแล้ว

“ท่านแม่ ข้าเป็นลูกท่านแม่ ข้าก็ต้องทำตามหน้าที่ ไม่ว่าท่านพ่อจะยินยอมหรือไม่ยินยอม ลูกก็จะลองดูสักครั้ง ท่านแม่ก็อย่ารู้สึกสิ้นหวังเกินไป” องค์รัชทายาทยืนหยัดในความคิดตนเอง

เย่ฮองเฮาเงยหน้ามองเขา ใบหน้าของเขาเหมือนสีหน้าตอนที่ฮ่องเต้เจียเฉิงทำสีหน้าจริงจัง นางได้ลูกที่กตัญญูเยี่ยงนี้ ถือว่าเป็นบุญอันประเสริฐ ชีวิตนี้ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกต่อไป

“ได้ๆๆ” เย่ฮองเฮาพูดคำๆนี้ติดต่อกัน 3 ครั้ง ในใจรู้สึกซาบซึ้งจนจับมือขององค์รัชทายาทไว้ “ลูกกับท่านแม่มีใจที่เชื่อมโยงกัน เข้าใจซึ่งกันและกัน ร่วมมือกันวางแผนปฏิบัติการ”

แต่ยังไงเรื่องนี้เย่ฮองเฮาก็มีแผนที่ตนวางไว้แล้ว สายตาของนางเผยความเขื่อออกมาเบาๆ

ถ้าในวังไม่มีนางในแล้ว เรื่องที่ต้วนกุ้ยเฟยจะทำไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป

ยังไงหมอหลวงจะไปห้องของต้วนกุ้ยเฟยตรวจอาการนางทุกวัน แต่ก็คงตรวจอะไรไม่เจอ ฮ่องเต้เจียเฉิงก็คงไม่เลิกจากราชสำนักเอีกต่อไป แต่ว่านี่ก็ใกล้ปีใหม่แล้ว เขายังมีเรื่องอีกมากมายให้จัดการ คงไม่มีเวลาไปดูแลเรื่องวังในอีกต่อไป

โล่หวินนหลานพลิกตำราไปมากลับไม่เจอพิษของต้วนกุ้ยเฟย แค่ว่าอาการของนางมีความคล้านคลึงกับผู้ป่วยที่ชิวโม่ไป๋เคยรักษา

“เป็นเยี่ยงนี้บ้าง? ได้เห็นอะไรบ้างหรือไม่?” เวินอ๋องไปถึงเรือนวี่หยวนอย่างเหน็ดเหนื่อย ไปถึงก็เห็นโล่หวินหลานั่งพลิกตำราอยู่ข้างหน้าต่าง

“อาการของท่านแม่ดูแปลกมากๆ ต่างจากพิษปกติที่เคยเจอ เหมือนโดนพิษหลายๆอย่างมาปะปนกัน แค่เสียดายตำราแพทย์แค่จารึกถึงบางอย่างเท่านั้น” โล่หวินหลานส่ายหัวไปมา และบอกเขาเรื่องนี้ไม่ได้จัดการง่ายๆ

“และเสียดายที่ตอนนี้ท่านแม่ยังคงหลับใหลไม่ตื่น ถ้าท่านแม่สามารถตื่นชึ้นมา ก็จะสามารถรู้ได้ว่าใครเป็นคนวางยานาง” เวินอ๋องรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา และจับแก้วในมือไว้แน่นๆ

โล่หวินหลานยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้นโดยธรรมชาติ “ท่านอ๋อง พิษที่อยู่ในร่างกายของท่านแม่ไม่ใช่ได้มาเพียงวันสองวัน ยังไงก็ต้องเป็นเดือนแล้ว ถึงแม้ท่านแม่จะตื่นขึ้นมา ก็อาจจะไม่รู้ว่าใครอยากจะทำร้ายนาง”

ที่นางพูดก็ถูก สำหรับคนที่คิดแผนชั่วจะทำร้ายคนอื่น เขาจะทิ้งร่องรอยหลักฐานไว้ได้เยี่ยงไร?

“ทางหมอหลวงในวังก็เอื่อยๆเฉื่อยๆ ทางเจ้าก็ตรวจหาอะไรไม่เจอ วันนี้ท่านแม่ไม่ตื่นขึ้นมา แค่กลัวเรื่องมันจะยิ่งบานปลายและพิษจะยิ่งทำร้ายร่างกาย ข้ามันไม่ได้เรื่องจริงๆ ขนาดท่านแม่ก็ยังปกป้องไว้ไม่ได้” เวินอ๋องก้มหน้าโทษตนเอง และรู้สึกเบื่อหน่ายตนเอง

ตอนนี้เขาก็เหมือนเด็กที่ทำความผิดแต่ไม่มีคนช่วย เอาเรื่องของต้วนกุ้ยเฟยมาโทษตนเองไว้สักหมด นานๆครั้งที่ โล่หวินหลานจะเห็นด้านนี้ของเขา ในใจก็รู้สึกทนไม่ไหว

“ท่านอ๋อง ท่านอย่างกังวลไปเลย ยังไงข้าก็จะพยายามหาพิษที่ท่านแม่ได้รับให้เจอ ท่านลองไปหาดูว่าได้รู้จักหมดเทวดาในเจียงหูหรือไม่ ให้พวกเขามาช่วยอีกสักแรง” โล่หวินหลานไม่ได้เดินไปอยู่ข้างๆเขา แค่พูดขึ้นเท่านั้น