ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 346

ตอนที่ 346 ข่าวในตำหนักเย็น

ทั้งสองเดินออกจากที่นั่นอย่างเร่งรีบ เหยียบอยู่บนพื้นหิมะ ทำให้เดินยากมาก

ในใจของโล่หวินหลานกำลังคิดถึงเรื่องที่องค์รัชทายาทเข้าไปในตำหนักเย็น ช่วงเวลาที่ผ่านมาคงมีคนมากมายที่โดยปิดหูปิดตา นึกว่าเย่ฮองเฮาจะอยู่ที่ตำหนักเย็นเฉยๆอย่างสำนึก

“พระชายาเจ้าค่ะ พื้นหิมะเดินยาก ท่านเดินช้าๆหน่อยเจ้าคะ” ไซ่เยว่เตือนนางอยู่ข้างหลัง และออกแรงพยุงมือของนางไว้

โล่หวินหลานยืดตัวให้ตรง นี่พึ่งเดินไปถึงพระตำหนักกลาง ยังห่างจากฮวี้ฮัวหย้วนอักไกล กลัวนางจะไปไม่ทัน

และหันไปสั่งไซ่เยว่ที่อยู่ข้างๆ “ไซ่เยว่ เจ้าไปรอที่ตำหนักต้วนกุ้ยเฟยก่อน ถ้าองค์รัชทายาทหรือคนที่ติดต่อเขาจะเข้าไป ไม่ว่าจะเป็นใคร เจ้าต้องขัดขวางไว้ ไม่ใช่จะใช้เหตุผลใดก็ตาม”

สีหน้าของนางดูจริงจัง ไซ่เยว่ไม่กล้าถามมาก เลยรีบใช้วิธีตัวเบาบินขึ้นมาตรงหลังคา ทิ้งไว้แค่ร่องรอยสีเขียวที่กำแพงแล้วก็หายตัวไปเลย

เย่เซียวหลัวจับขอบกระโปรงของตนเองไว้ รีบพุ่งหน้าไปยังตำหนักต้วนกุ้ยเฟย แค่หวังว่าไซ่เยว่จะไปทันเวลาที่นั่น

ตำหนักกลางกับฮวี้ฮัวหย้วนไม่ห่างไกลกันมากนัก แต่เพราะว่าตอนนี้มิหิมะตกเต็ม ทำให้หนทางที่ไปนั้นลำบากหน่อย โล่หวินหลานกำลังจะใช้ระเบียงทางรัดเดินไป แต่ว่าข้างหน้านางกลับมีร่างของใครบางคนขัดขวางทางเดินนางไว้

“น้องหกจะรีบมุ่งหน้าไปที่ไหนหรือ?” เสียงขององค์รัชทายาทดังขึ้นข้างหูของนาง

โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้น เห็นแค่เพียงองค์รัชทายาทที่จะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มที่กำลังมองตนเองอยู่ ชุดสีเหลืองที่เขาสวมใส่อยู่ทำให้เขายิ่งมีความเป็นเจ้าชาย ดวงตาที่เผยออกมาทำให้มีบางอย่างแปลกๆจนคนเห็นแล้วรู้สึกเกรงกลัว

ไม่รู้ว่าเขากลายเป็นเยี่ยงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นัยน์ตาของเขามีบางอย่างที่นางดูไม่ออก

“เหอซื่อถวายบังคมแก่องค์รัชทายาท ข้ากำลังจะไปตำหนักท่านแม่เยี่ยมท่าน นึกไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอท่านที่นี่” โล่หวินหลานฝืนยิ้มมากๆ ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกันแน่

สายตาของเขากวาดไปรอบๆสักพัก ดวงตาของเขากำลังยิ้ม “เท่าที่ข้ารู้ ทางเข้าของวังไม่ได้อยู่ตรงตำหนักกลางหรือเปล่าหรือว่าน้องสะใภ้หกเดินผิดทาง? ทำไมถึงไม่มีบ่าวคอยรับใช้เจ้าเลย?”

ฟังดูเขากำลังแกล้งถาม โล่หวืนหลานกำลังเดาว่าเขารู้เรื่องแล้วใช่หรือไม่ ไม่เช่นนั้นทำไมเขาถึงออกจากตำหนักเย็นโดยเร็วแล้วมาถึงที่นี่?

แต่ว่านางก็ไม่ได้แสดงความกังวลออกมา เรื่องเยี่ยงนี้สำหรับนางแล้วนางเจอบ่อย แต่รู้ดีว่าควรตอบสนองเยี่ยงไร

“ดูท่าทางองค์รัชทายาทเหมือนมีความสุข มาเดินเล่นในนี่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสีหน้าที่ดูผ่อนคลายของท่าน ข้าก็คงนึกว่าฮองเฮาได้ออกจากตำหนักเย็นเสียแล้ว” โล่หวินหลานตั้งใจพูดเยี่ยงนี้

และอยากจะใช้เรื่องของเย่ฮองเฮาทดลองเขาสักหน่อย ดูว่าเขามีปฏิกิริยาใด

องค์รัชทายาทกลับมีการเตรียมการไว้อย่างพร้อม และไม่ได้ทำสีหน้าเปลี่ยนแปลงใดๆ แค่กำมือแล้วถอนหายใจหนักๆ “เรื่องของท่านแม่มีคนคอยอยู่เบื้องหลังทำร้ายท่าน ข้าไม่เชื่อแน่นอนว่าท่านแม่จะทำเรื่องพวกนี้ออกมาได้ ถึงแม้ท่านแม่จะออกจากตำหนักเย็นได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”

พูดเยี่ยงนี้ เรื่องมันก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น โล่หวินหลานหายใจเข้าลึกๆ ในใจรู้สึกไม่สงบสุข องค์รัชทายาทต้องมีบางอย่างแอบซ่อนไว้ไม่กล้าบอกใครอย่างแน่นอน

นำเรื่องทุกอย่างมาพัวพันกับเย่ฮองเฮาอย่างง่ายดาย ต่อไปพูดอะไรก็น่าจะง่ายและลื่นมากขึ้น ทำตัวทุกอย่างให้เย่ฮองเฮาได้ออกมา ขนาดทำไมนางถึงมาถึงตำหนักกลางเขาก็ไม่ถามต่อไป

โล่หวินหลานรู้สึกใจเต้นขึ้นทันที รู้สึกไม่สบายใจ เลยรีบถอนตัวออกมา “องค์รัชทายาทเจ้าค่ะ ข้ายังต้องไปตำหนักท่านแม่ ก็ตามก่อนนะเจ้าคะ”

ใครจะไปรู้ พอนางจะหันหลังออกมา องค์รัชทายาทก็ได้เรียกนาง “ยังไงก็เจอกันแล้ว เดี๋ยวข้าจะขอตามเจ้าไปเยี่ยมต้วนเหนียงด้วยละกัน ตลอดทางที่มา ไม่ได้เห็นบ่าวที่มาจากตำหนักต้วนเหนียงๆเลย เลยไม่รู้ว่าอาการของท่านเป็นเยี่ยงไร?”

องค์รัชทายาทตั้งแต่พูดคำพูดพวกนี้เข้าไปในหูของโล่หวินหลาน มักจำทำให้รู้สึกเดาอะไรไม่ค่อยออก

ทั้งสองเดินไปถึงฮวี้ฮัวหย้วน ในใจของโล่หวินหลานยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกไม่ดี ฝีเท้าก้าวเร็วขึ้น องค์รัชทายาทที่อยู่ข้างหลังเดินตามนางก้าวใหญ่ๆ และเดินไปถึงประตูตำหนักของต้วนกุ้ยเฟย

“น้องสะใภ้หกทำไมยิ่งอยู่ยิ่งเดินเร็วล่ะ ขนาดข้ายังเดินตามแทบไม่ทัน” องค์รัชทายาทปริตามองโล่หวินหลาน

โล่หวินหลานไม่มีเวลามาสนใจเขา แค่พูดคำเดียวว่ากังวลอาการของท่านแม่

พอเห็นไซ่เยว่เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูจากที่ไกลๆ ประตูได้ปิดลงอย่างแน่นๆ ข้างนอกมีทหารและบ่าวของฮ่องเต้ยืนอยู่เต็ม ถึงกระแท้จ้าวกงกงยังรออยู่หน้าประตู

ตลอดทางที่โล่หวินหลานเดินมาอย่างกังวล ตอนนี้รู้สึกสงบจิตใจลง หรือว่าไปไม่ทันจริงๆ

ตอนที่องค์รัชทายาทปรากฎตัว นางก็มาไม่ทันแล้ว

“องค์หญิงเจ้าค่ะ ท่านมาได้สักที” ไซ่เยว่รีบมาหานาง และกระซิบข้างหูนาง “ตอนที่บ่าวมาถึง เย่ฮองเฮาก็อยู่ข้างในนั้นแล้ว ไม่รู้เพราะเหตุใด ผ่านไปไม่ได้ ฮองเฮาก็มาด้วย”

เย่เซียวหลัวตบบนมือของนางเบาๆ แสดงถึงตนเองรู้แล้ว

และใช้หางตามองไปยังองค์รัชทายาท แสดงละครได้ดีจริงๆ กลับร่วมมือกับเย่ฮองเฮากลั่นแกล้งและขัดขวางนางเยี่ยงนี้

ดูๆแล้วเรื่องนี้น่าจะรู้ผลสรุปแล้ว อยากจะชนะกลับมาอีกสักตั้งก็คงยาก

ถึงแม้ฮ่องเต้เจียเฉิงพูดเหมือนเป็นคนไม่มีจิตใจ และอาจจะสงสัยหลายๆอย่าง มักจะจัดการเรื่องในราชสำนักอย่างเข้มงวด และทำกฎผู้กระทำความผิดอย่างเด็ดขาด แต่ถ้าเย่ฮองเฮาทำการรักษาต้วนกุ้ยเฟยให้หาย และองค์รัชทายาทคอยพูดอะไรดีให้เขาฟังเข้าหู เรื่องมันก็น่าจะเป็นไปตามที่พวกเขาวางแผนไว้

“ท่านพ่ออยู่ที่นี่นี่เอง มิใช่เพราะมาดูต้วนเหนียงๆด้วยเช่นกัน?” องค์รัชทายาทพูดเองเออเอว และผลักประตูเข้าไปข้างใน