ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 350

ตอนที่ 350 ดาบนั้นคืนสนอง

ทุกคนรอฟังข่าวอยู่ตรงประตู โล่หวินหลานนั่งอยู่ตรงตำหนักหลักจิบชาอย่างสบายใจ ความสบายใจของนางทำให้เย่เซียวหลัวเห็นแล้วโมโห

กัดฟันตนเองมองไปที่นาง ให้เจ้าดีใจไปก่อน เดี๋ยวพอหาของเจอ แล้วเจ้าให้ขอให้ข้าอภัย?

เย่เซียวหลัวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และนั่งลงข้างๆนาง แล้วจิบชาไปกับนาง สายตานั้นจ้องมองนางตลอดเวลา

โล่หวินหลานวางถ้วยชาลง กวาดสายตามองไปยังดงกวิ๋นที่อยู่ข้างเย่เซียวหลัว แล้วพูดขึ้น “ดงกวิ๋น เจ้าคือคนที่คอยติดต่อพระชายา น่าจะรู้ว่าพระชายาเก็บพลอยเขียวไว้ที่ไหน? อยู่ดีๆก็ทำหายไป หรือว่าเจ้าแอบเอาไปวางไว้ที่ไหนแล้วลืมบอกพระชายาของเจ้า?

ดงกวิ๋นเห็นนัยน์ตาของนาง แล้วรีบเงยหน้ามองโล่หวินหลานทันที

“ถึงบ่างจะดูแลรับใช้พระชายาทุกวัน แต่พลอยเขียวนั้นบ่าวมิเคยเห็นเจ้าค่ะ จะไปเปลี่ยนที่เก็บของมันได้เยี่ยงไรกันเจ้าคะ? แต่พระชายารองควรเป็นห่วงตนเองหรือเปล่าถ้าหากพวกนางค้นเรือนวี่หยวนแล้วเจออะไร พระชายารองคงทำผิดขั้นร้ายแรง” ดงกวิ๋นจ้องมองโล่หวินหลานอย่างไม่กระพริบตา

ท่าทีของนางทำให้โล่หวินหลานเข้าใจอะไรบางอย่าง วันนี้ต้องเจออะไรบางอย่างในเรือนวี่หยวนแน่นอน เย่เซียวหลัวทำเรื่องไว้เยอะ ก็เพราะจะใส่ร้ายนางนี่แหะล?

ดงกวิ๋นพึ่งจะหยุดพูด และเย่เซียวหลัวก็พูดขึ้นอย่างโมโห “อย่าปากมาก เดี๋ยวก็จะรู้เองว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าตื่นเต้นอะไรกัน?”

ดงกวิ๋นรีบปิดปากตนเองไม่พูดไม่จา ในใจรู้สึกโล่งอกเบาๆ เมื่อครู่ที่คุยกับโล่หวินหลาน ทำให้นางรู้อะไรไม่น้อย สิ่งที่เย่เซียวหลัวได้ทำลงไป ก็เพื่อจะใส่ร้ายตนเองเท่านั้น

แต่ว่าหลังจากที่โล่หวินหลานรู้ก็ไม่ได้ทำอะไร ได้แค่ยิ้มเบาๆ เหมือนนางได้เตรียมตัวรับมือกับมันแล้ว

พวกนางไม่ได้ตั้งอยู่ในห้องนาน ข้างนอกก็มีมามารีบวิ่งพุ่งเข้ามา ในมือจับตลับไม้ของโล่หวินหลาน ข้างนอกมีล็อกเล็กๆ แต่ไม่ได้ล็อกไว้ ดูไม่ยากเลยว่าเจ้าของไม่ได้ใส่ใจอะไรมันเลย

นึกไม่ถึงเลยว่าจะหาเจอเร็วเยี่ยงนี้ ดูๆแล้วของจะซ่อนยังไงก็ไม่ทันจิตใจคน

“พระชายาเจ้าค่ะ ของได้หาเจอในห้องของพระชายารอง มันอยู่ในตลับนี้ “ มามายกกล่องๆนั้นมา ดงกวิ๋นรีบยื่นมือไปจับตลับนั้น

“จริงหรือ? ข้าก็แค่จะลองหาดู แต่ว่านึกไม่ถึงเลย นึกไม่ถึงว่าจะอยู่ในห้องของพระชายารอง เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีกไหม?” เย่เซียวหลัวยื่นมือไปเอากล่องนั้นมาจากมือของนางแล้วเปิดขึ้น

แต่ว่า โล่หวินหลานกลับไม่ได้แสดงสีหน้าตกใจใดๆ แต่กลับทำเหมือนเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจบจบไม่ได้เกี่ยวข้างนางเลย

ได้ยินเย่เซียวหลัวถามขึ้นเยี่ยงนี้ โล่หวินหลานค่อยๆลุกขึ้นแล้วตอบกลับ “นี่เป็นกล่องที่ห้องของข้าจริง แต่นี่ข้าใช้สำหรับใส่กระดาษสีแดง ไม่รู้ว่าใครมันแอบใส่พลอยเขียวเข้าไป? พระชายา ท่านเอาออกมาเช็ดให้สะอาด อย่าให้ของมันไปปะเปื้อนกับคราบสีแดงเลย”

มีหลักฐานอยู่ในมือเยี่ยงนี้ ยิ่งทำให้เย่เซียวหลัวทำตามอำเภอใจของตนเอง แค่นางจะใช้เป็นหลักฐานเรื่องโกหกให้เป็นเรื่องจริง นางจึงค่อยๆลุกขึ้นยืน

“เหอซื่อ อย่าคิดว่าเจ้าพูดเยี่ยงนี้แล้วจะหนีความผิดที่เจ้าขโมยของไปได้ ถึงแม้เจ้าจะไม่รู้ นั่นอาจจะเป็นบ่าวที่อยู่รอบข้างของเจ้าเป็นคนขโมย เจ้าเป็นนาย เจ้าก็สมควรรับผิดชอบ” เย่เซียวหลัวสะบัดแขนเสื้อ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเยียกเย็น

พูดจบ ก็มองไปยังดงกวิ๋นอีกครั้งแล้วถามขึ้น “ในตำหนักมีขโมย เจ้าว่าต้องลงโทษเยี่ยงไร?”

ดงกวิ๋นหยุดชะงักไปสักพักแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น

“ทูลพระชายา ถ้าอยู่ในตำหนักมีขโมยเป็นคนกันเอง ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะใด ไม่ว่าจะโทษหนักหรือเบาก็ถูกขังไว้ในห้อง หลังจากคิดไตร่ตรองในห้องไปสักพัก ก็จะถูกตี 20 ครั้งแล้วถูกไล่ออกจากตำหนัก”

ตี 20 ครั้งเย่เซียวหลัวอยากทำ แต่ว่านางไม่มีปัญญาขนาดนี้ อีกอย่างเวินอ๋องก็ใกล้จะกลับมาแล้วด้วย

แต่เรื่องที่โดนกักขังไว้ให้ห้อง ขังไว้กี่วันก็คงจะให้โล่หวินหลานกลัวและจดจำเอาไว้ ว่าในตำหนักเวินอ๋องให้เหนือกว่าใคร

เย่เซียวหลัวพยักหน้า และมองโล่หวินหลานด้วยความพอใจ “เจ้าได้ยินแล้วใช่หรือไม่? ของมันอยู่ในห้องของเจ้าจริงๆ ถ้าจะมีอะไรไม่พอใจ รอให้เวินอ๋องกลับมาแล้วค่อยฟ้องเขา”

ฟังจากคำพูดอันยั่วยุของนาง ในใจของโล่หวินหลานรู้ว่านางไม่ได้รู้สึกภูมิใจนัก ไม่สามารถเอาตนเองออกจากตำหนักได้ นี่อาจจะเป็นสิ่งที่น่าเสียใจของนางที่สุด

และรอให้ถึงเวินอ๋องกลับมา ถ้าตนเองไปฟ้องเขาจริง นางก็คงกังวลด้วยเช่นกัน อีกอย่างนางได้เป็นพระชายาก็ไม่ได้ได้มาอย่างถูกต้องสักเท่าไหร่

“พระชายา เรื่องที่ข้าไม่ได้กระทำผิดข้าคงไม่ยอมรับแน่นอน สำหรับพลอยเขียวไม่รู้ว่ามีเท้าวิ่งมาอยู่ที่ห้องได้เยี่ยงไร ข้าเชื่อว่ารอให้ท่านอ๋องกลับมา ก็สามารถตรวจค้นได้อย่างชัดเจนแน่นอน” โล่หวินหลานยิ้มมุมปาก และไม่มีความรู้สึกกลัวเลย

แค่รอให้เวินอ๋องกลับมา เย่เซียวหลัวคงไม่มีชีวิตที่ดี

อีกอย่าง ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ใช้เรื่องนี้เป็นเครื่องมือที่ทำให้เย่เซียวหลัวพูดเรื่องทุกอย่างออกมาก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้

รอดูตอนต่อไปว่านางจะแสดงละครเยี่ยงไร ถ้าแสดงได้ดี ไม่แน่เรื่องทุกอย่างอาจจะถูกแก้ไขได้เร็วยิ่งขึ้น

“ตอนนี้เจ้าอย่ามาปากแข็ง จะไปหรือไม่ไปห้องกักขัง เจ้าตัดสินใจเอง” เย่เซียวหลัวสามารถพูดให้ทุกอย่างเสมือนจริง

มองว่านางพยายามจะยัดเยียดให้ได้ โล่หวินหลานพยักหน้าอย่างยอมใจนาง “ยังไงพระชายาก็พูดเยี่ยงนี้แล้ว ถ้าข้าไม่ไป ก็คงไม่ถูกใจท่าน”

เย่เซียวหลัวกลับรู้สึกตกใจ นึกไม่ถึงว่านางจะยอมง่ายเยี่ยงนี้ นึกว่านางจะพยายามมากกว่านี้ แต่ก็ถือว่าดี นางจะได้ไม่ต้องเสียแรงเยอะ

“เก็บของของตนเองแล้วไปเถอะ ไปนึกคิดไตร่ตรองดีๆ” หางตาของเย่เซียวหลัวเผยรอยยิ้มที่รู้สึกได้รับชัยชนะออกมา และยื่นมือออกมาให้ดงกวิ๋นพยุงนางขึ้น

ทั้งสองค่อยๆเดินออกจากที่นั่น ฝีเท้าพึ่งจะก้าวถึงตรงประตู ข้างหลังนางก็มีเสียงต่ำๆดังขึ้น “หวังว่าก่อนที่ท่านอ๋องจะกลับมา ท่านจะคิดหาคำพูดแก้ตัวให้ดีๆ”

เย่เซียวหลัวหยุดชะงักไป และจับมือของดงกวิ๋นให้แน่นๆ เล็บมืออันแหลมคมของนางแทงเข้าไปในเนื้อของนาง ทำท่าทางไม่พอใจเป็นอย่างมาก