ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 353

ตอนที่ 353 นอนค้างคืนเรือนนาง

“หมอเทวดา? ท่านแม่หายดีแล้ว ท่านอ๋องหาหมอมารักษาเวลานี้มันสายเกินไปหรือไม่?” เย่เซีบวหลัวพูดกับตนเอง แล้วหันไปสั่งดงกวิ๋น

“เจ้าไปเตรียมอาหารที่ท่านอ๋องชอบทาน รอให้ท่านอ๋องออกมา แล้วให้มาฝูเซิงหย้วน

คือว่า ดงกวิ๋นทำสีหน้ากดดัน นางอยากให้เวิ๋นอ๋องไปเรือนวี่หยวนก่อน ครั้งก่อนที่พวกนางไปค้นห้องในเงรือนวี่หยวนยังไม่ได้เก็บกวาด รอให้ท่านอ๋องไปดู

เย่เซียวหลัวมองสีหน้าที่ดูแย่ของดงกวิ๋น จึงพูดขึ้นอย่างโมโห “ทำไม? เชิญเวินอ๋องมาเรือนข้ามันยากเยี่ยงนั้นเลยหรือ?”

ดงกวิ๋นได้ยินแล้วจงก้มหน้าบอกว่าใช่

มองเห็นการตอบสนองของนาง เย่เซียวหลัวก็ไม่ได้สงสัยใดๆ แค่นึกว่านางทำหน้ากดดันเพราะเชิญเวินอ๋องมาในเรือนของตนไม่ได้จริงๆ

พอเห็นนางเดินไปยิ่งอยู่ยิ่งไกล ดงกวิ๋นคงเดินกลับไปที่ห้องครัว

เขาจัดหมอเทวดาให้ไปอยู่ในเรือนที่ใกล้สวนในตำหนัก เวินอ๋องแนะนำเกี่ยวกับเรือนในตำหนักไม่กี่คำ เวลานั้นเริ่มดึก เขาจึงออกจากห้องที่ห้องหมอเทวดาพักอยู่

ผ่านมาสามวัน เขาไม่ได้เจอหน้าเหอซื่อเลย ในใจก็รู้สึกคิดถึงนาง ตอนนี้เลยอยากจะเจอหน้านาง จึงรีบเดินไปยังทิศทางที่ไปเรือนของนาง

ใครจะไปนึกถึง ตอนนี้ตนเองกำลังเดินไปถึงครึ่งทาง ตรงระเบียงมีคนๆหนึ่งเดินเข้าไปใกล้ พอเดินๆมาจึงจะรู้ว่าเป็นดงกวิ๋น

“ถวายบังคมท่านอ๋องเจ้าค่ะ” ดงกวิ๋นค่อยๆน้อมคำนับ

พอเห็นบ่าวของเย่เซียวหลัว เขาก็รู้ในใจว่ามันต้องเกิดอะไรขึ้น เลยตอบกลับมาอย่างไร้ความอดทน “ตอนนี้ข้าไม่ว่าง เจ้าไปบอกนางว่าให้นางนอนก่อน”’

พูดจบ กำลังจะเชิดหน้าแล้วเดินออกมา ดงกวิ๋นมีบางอย่างจะบอกเขา แต่ก็ไม่กล้าบอก จึงได้แต่ติดตามเขาไปอย่างใกล้ชิด “ท่านอ๋องเจ้าค่ะ พระชายาได้เตรียมข้าวซอยตัดและน้ำแกงดอกท้อที่ท่านชอบมากที่สุด คิดว่าท่านพึ่งถึงน่าจะหิว ดังนั้นเลยอยากจะให้ท่านชิม”

อะไรข้าวซอยตัด น้ำแกงดอกท้อ? เวินอ๋องจ้องมองนางอย่างเกลียดชัง ของว่างที่เขาชอบกินไม่ใช่พวกนี้

เขาจึงจ้องมองนางด้วยสายตาที่โกรธเคือง คำพูดของนางทำให้เขายิ่งโกรธเคือง “กลับไปบอกพระชายาของเจ้า ข้าไม่ว่าง”

“แต่ว่า แต่ว่าถ้าท่านอ๋องไม่ไปเรือนพระชายา ข้าน้อยจะโดนตี….. เชิญท่านอ๋องไปเดินดูหน่อย ไปให้พระชายาได้เห็นหน้าหน่อยก็ดีเจ้าคะ” ดงกวิ๋นก้มหน้าอย่างน่าสงสาร ทำให้ไม่สามารถเห็นสีหน้าของนางได้

นึกไม่ถึงเลยว่า สีหน้าของนางจะเต็มไปด้วยความสะใจ

ไม่รู้ว่าถ้านางพูดเยี่ยงนี้ เวินอ๋องจะยิ่งเกลียดเย่เซียวหลัวหรือไม่?

เวินอ๋องหันหน้ากลับมามองนาง และขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม “นางพูดเยี่ยงนี้จริงหรือ?”

ดงกวิ๋นเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดกลัว “ไม่ใช่ๆ พระชายาไม่ได้พูดเยี่ยงนี้เจ้าคะ ข้าน้อยพูดผิดเอง ขอให้ท่านอ๋องอย่าบอกพระชายาเลยนะเจ้าคะ อย่าบอกเรื่องนี้กับพระชายานะเจ้าคะ”

ทำให้เห็นอย่างชัดเจนเลยว่านางใช้ตำแหน่งข่มขู่บ่าวไพร่ ให้ดงกวิ๋นมาเชิญตนเอง ตอนเชิญไปไม่ได้ ก็ต้องทรมานนางทางเนื้อหนัง

เวินอ๋องรู้สึกเกลียดจนกัดฟันตนเอง เย่เซียวหลัวเห็นตำหนักเวินอ๋องเป็นที่เยี่ยงไร? เป็นที่ๆนางจะใช้อำนาจข่มขู่ผู้อื่นหรือไง?

“ดี นั่นข้าจะไปกับเจ้า ดูว่านางจะพูดเยี่ยงไร” เวินอ๋องเดินไปยังทิศทางที่ไปฝูเซิงหย้วนอย่างโมโห

เห็นว่าแผนของตนเองประสบความสำเร็จ มุมปากของดงกวิ๋นจึงกระตุกแล้วเผลยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

ตลอดทาง ดงกวิ๋นร้องไห้คร่ำครวญอยู่ข้างๆเวินอ๋องตลอดเวลา หวังว่าเขาจะไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าเย่เซียวหลัว ไม่เช่นนั้นนางได้เจอดีแน่ๆ

ถึงแม้เวินอ๋องกำลังทนฟังอยู่ แต่เพราะว่าเขาเกลียดเย่เซียวหลัว แต่ก็ไม่อยากทำร้ายบ่าวที่ไม่รู้เรื่องอะไร จึงตอบตกลงนางไปอย่างไม่เต็มใจ

แสงเทียนในฝูเซิงหย้วนสว่างไสว ความสว่างไสวของแสงเทียนทำให้เห็นทั้งเรือนอย่างชัดเจน

ดูๆแล้วนางคงนึกว่าตนเองจะต้องมาแน่ๆ เลยไม่ได้นับแสงเทียนในห้อง

เย่เซียวหลัวเดินหนไปหนมาให้ห้อง ไม่รู้ว่าเวินอ๋องจะมาหรือไม่ ในใจก็กำลังรอคอย และแอบตื่นเต้นเบาๆ

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักออก ร่างอันสูงใหญ่ของเวินอ๋องได้เดินเข้ามา บ่าวที่ยืนอยู่ข้างประตูจึงรีบปิดประตูลง

“ท่านอ๋อง ท่านกลับมาแล้วหรือ? ช่วงเวลาที่ท่านไม่อยู่ในตำหนัก ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของท่านมาก ตอนนี้ท่านกลับมาก็ดี ข้าจึงรู้สึกโล่งอกขึ้นเยอะ” เย่เซียวหลัวตบอกของตนเองเบาๆ ค่อยๆเดินเข้าไปอยู่ต่อหน้าเขา และจับแขนของเขา

เวินอ๋องไม่ขยับใดๆ และปล่อยให้นางดึงแขนของตน และเดินตามนางไปที่เรือนหลัก

“อยู่ข้างนอกไม่ใช่ทานสำลักดีๆใช่หรือไม่? ดูท่านผอมลงเยอะ ข้าจะเตรียมของว่างให้ท่านทานหน่อยๆ เป็นของว่างที่ท่านชอบกิน นี่……”

เย่เซียวหลัวกำลังจะเรียกดงกวิ๋นยกของว่างเข้ามา แต่ว่าเวินอ๋องกลับพูดแทรกขึ้น “ข้ากินอิ่มมาก ไม่ต้องเอามาแล้ว”

เย่เซียวหลัวแอบดีใจเบาๆ มันยากมากที่จะให้เวินอ๋องใช้น้ำเสียงเยี่ยงนี้คุยกับตน ปกติชอบทำสีหน้าและน้ำเสียงที่เฉยชา วันนี้ทำไมถึง…….

“ท่านอ๋องเจ้าค่ะ ท่านไปเมืองมู้เฉิงมาหลายวัน ไปหาหมอเทวดาใช่หรือไม่?” เย่เซียวหลัวขมวดคิ้วถามขึ้น

เขาพยักหน้า และปริตามองนาง

ไม่รู้ว่านางจะพูดอะไรกันแน่ แต่คงไม่ใช่เรื่องดี

“ถึงแม้ท่านได้เชิญหมอเทวดามา แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว” เย่เซียวหลัวพูดแทงใจดำ

เวินอ๋องหันมามองนาง สีหน้าดูไม่มีความสุข “ทำไมถึงไม่มีประโยชน์? เจ้าบอกความจริงมา”

สุดท้ายก็หาช่องโหว่จนเจอ เย่เซียวหลัวอมยิ้มเบาๆ แล้วดึงเสื้อของเขา พาเขาไปบนเตียงนอน

“ท่านอ๋องเจ้าค่ะ วันนี้ท่านก็เหนื่อยแล้ว ไม่เช่นนั้นไปนอนพักกับข้าบนเตียง ข้าจะค่อยๆบอกให้ท่านฟัง”เย่เซียวหลัวแอบดีใจเบาๆ สุดท้ายก็หาจุดอ่อนของเวินอ๋องเจอ