ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 354

ตอนที่ 354 วางแผนชั่วร้าย

“น้องหก ทำไมเข้าวังเร็วเยี่ยงนี้?” องค์รัชทายาทยิ้มได้อ่อนโยนมาก ค่อยๆเดินมาอยู่ต่อหน้าเขา

เวินอ๋องไม่ได้ทำสีหน้าอะไรใดๆ ตอนนี้เขากำลังเผชิญองค์รัชทายาท คงไม่ต้องเล่นละครตบตาอีกต่อไป และพูดขึ้นด้วยความเยียกเย็น “เขาวังมาเยี่ยมท่านแม่ องค์รัชทายาทเชิญก่อน”

มองสีหน้าของเวินอ๋อง องค์รัชทายาทคาดว่าเขาน่าจะรู้แล้ว แต่ไม่ได้บอกอะไรออกมาใดๆ

“น้องหกก็เชิญไปก่อน” องค์รัชทายาทอมยิ้มเบาๆ

สายตาอันเย็นชาของทั้งสองสบกัน เหมือนมีกระแสไฟฟ้าบางอย่าง ทั้งสองไม่มีใครยอมใคร แล้วยืนขวางอยู่ตรงประตูเข้าวัง

เย่เซียวหลัวเห็นว่าเป็นเยี่ยงนี้ น่าจะเป็นเพราะคำพูดเมื่อวานที่นางพูดจึงแทงใจเวินอ๋องเป็นอย่างมาก วันนี้เห็นองค์รัชทายาทจึงมีอาการเรื่องนี้

ยืนอยู่ที่นี่ไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่ ถ้าถูกคนที่จ้องจะทำร้ายเห็นเข้า คงไปทูลเรื่องนี้กับฮ่องเต้ ไม่แน่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา

นางรวบรวมความกล้าของตน เดินไปอยู่ต่อหน้าเวินอ๋อง แล้วบอกเตือนด้วยเสียงเบา “ท่านอ๋อง พวกข้าไปเยี่ยมท่านแม่กันเถอะ หิมะตกหนักมาก หมอเทวดายังรอพวกข้าอยู่ พวกข้ารีบไปกันเถอะ”

พอพูดถึงหมอเทวดากับต้วนกุ้ยเฟย เวินอ๋องจึงได้สติ และเก็บสายตาอันเยียกเย็นของตน หันหลังแล้วเดินจากไป

พอเห็นเวินอ๋องเดินจากไป สมองอันตึงเครียดขององค์รัชทายาทก็ได้ผ่อนคลายลง และค่อยๆหันกลับแล้วเดินไปทิศทางตรงกันข้ามกับเขา

ตั้งแต่เย่ฮองเฮาออกจากตำหนักเย็น มีคนมากมายที่เข้าเฝ้าเยี่ยมเยียนเพื่อแสดงความยินดี

เย่ฮองเฮาค้นดูของที่คนพวกนั้นนำมาตอนที่มาเข้าเฝ้า ของส่วนมากก็ไม่ได้มีค่าและไม่ดีแต่อย่างไร

ก็ใช่ นางเป็นฮองเฮาอยู่แล้ว สิ่งของที่มีก็เป็นแต่ของดีและล้ำค่าที่สุด จะไปใช้ของที่คนอื่นให้ได้เยี่ยงไร

“ฮองเฮาเจ้าค่ะ ของขวัญพวกนี้ของท่านคือของที่พระชายาในวังส่งมาให้ มีลี่ปิง หลี่เหม่ยเหยิน จิ๋งเฟย…….” บ่าวข้างๆกำลังอ่านนามอยู่ ยังไม่ทันได้อ่านจบ ก็ถูกนางขัดจังหวะ

“ข้ารูแล้ว เจ้าไม่ต้องอ่านแล้ว ของพวกนี้ ข้าไม่โปรดปราน เจ้าไปมันไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บของ” เย่ฮองเฮาไม่ได้ดูเลยด้วยซ้ำ

“รับทราบเจ้าคะ” บ่าวผู้นั้นค่อยๆเดินออกไป

ในห้องเงียบสงบขึ้นมาทันที เย่ฮองเฮามองนิ้วชี้ของตนเอง ในใจกำลังเหม่อลอยอยู่

องค์รัชทายาทเดินไปถึงประตูพอดี และเห็นบ่าวที่อยู่ข้างในกำลังเดินออกมา เขาคุยกับบ่าวผู้นั้นไปสักพัก แล้วเดินเข้าไปข้างใน

“ลูกมาเข้าเฝ้าท่านแม่ขอรับ” องค์รัชทายาทน้อมคำนับ พอเย่ฮองเฮาเห็นเขา ใบหน้าของนางเบิกบานขึ้นมาทันที เลยรีบไปพยุงเขาให้ลุกขึ้น

ตั้งแต่ช่วงเวลาที่นางเข้าไปอยู่ในตำหนักเย็น นางได้มองเห็นโลกแห่งความเป็นจริงว่ามันช่างโหดร้าย ตอนนี้นอกจากตำแหน่งที่ตนมี ก็มีแค่ลูกของตนเองที่จะคุ้มครองตนเองในอนาคต

“เจ้ามาแล้ว พรุ่งนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่แล้ว ข้าได้เตรียมชุดใหม่ให้เจ้า เจ้ามาลองสวมดูว่าจะเป็นเยี่ยงไร” เย่ฮองเฮารู้สึกเบิกบานมากๆ นางจูงเขาเดินไปฉากกั้นห้อง

ในตู้มีชุดสีเหลืองพับอยู่ เย่ฮองเฮายื่นมือไปเอาออกมา มือเรียวยาวของนางลูบชุดสีเหลืองนั้นให้เรียบ นี่เป็นชุดที่เขาตัดเย็บเองกับมือตอนที่อยู่ตำหนักเย็น

ชุดๆนี้ทำให้ทุ่มเทเป็นอย่างมาก วันนี้สามารถมอบมันให้กับองค์รัชทายาท ในใจของนางก็รู้สึกสงบสุขขึ้นมาก

“เจ้าลองสวมดูว่าเข้ากับเจ้าหรือไม่?”เย่ฮองเฮาเอาชุดวางไว้บนมือขององค์รัชทายาท เหมือนตอนเด็กๆที่นางชอบเปลี่ยนชุดให้เขาเองกับมือ

พอเห็นชุดนี้ที่เย่ฮองเฮาเย็บให้เขาเองกับมือ เขาจึงรื้อฟื้นถึงช่วงเวลาตอนเด็กๆ

ถึงแม้ตำแหน่งของท่านแม่จะสูงส่ง แต่ว่านางก็มักจะได้เลี้ยงเขาที่มีสุขภาพร่างกายที่อ่อนแอตั้งแต่เด็ก นางไม่เคยแม้แต่จะรังเกียจเขาเลย กลับยิ่งเป็นห่วงและรักใคร่เขามากกว่าเก่า หลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่นางมอบให้มันไกลยิ่งที่เข่าจะจินตนาการได้

เสื้อผ้าใหม่ที่เขาได้สวมใส่ตั้งแต่เด็กมีเกือบครึ่งหนึ่งที่นางเย็บเองกับมือ ถึงแม้งานในวังในจะยุ่งแค่ไหน นางก็จะหาเวลามาตัดเย็บขุดให้ และมักจะเย็บอย่างไม่พักผ่อนจนถึงดึกดื่น

พอมองชายรูปงามในกระจก ทั้งเรือนร่างของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายของราชา เย่ฮองเฮานึกถึงวันข้างหลัง จินตนาการถึงอนาคต นางคงจะเป็นพระพันปีแห่งแคว้นโม่ฉีที่สูงส่ง และจะมีอำนาจสูงสุดหลังจากที่องค์รัชทายาทได้ขึ้นครองราชย์ คงเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่

“ลูกรัก หลังจากที่ท่านแม่ออกจากตำหนักเย็น และกลับมาอยู่ในตำหนัก ไม่มีวันไหนที่หลับสบาย บางครั้งก็ฝันร้ายจนตื่น ยังนึกว่าตนเองอยู่ที่ตำหนักเย็น ความทรงจำของช่วงเวลานั้นมันยากที่จะลืมจริงๆ กลัวว่ามันจะจดจำในความทรงจำของท่านแม่ตลอดไป” เย่ฮองเฮาระบายความเครียดออกมาอย่างเคร่งเครียด

พอนึกถึงช่วงเวลานั้น เหมือนในใจของนางยังมีหลุมพรำ

ฮองเฮาที่เคยเข้าไปอยู่ในตำหนักเย็น ก็คงจะเป็นขี้ปากของชาวบ้าน

พอองค์รัชทายาทเห็นนางทนทุกข์ทรมานเยี่ยงนี้ ก็รู้สึกว่านางได้รับเยี่ยงนี้มันไม่ถูกต้อง “ท่านแม่ ช่วงเวลานั้นทำให้ท่านแม่ลำบากจริงๆ โชคดีที่ตอนนี้ท่านได้ออกมาจากตำหนักเย็น วันข้างหน้าลูกจะปกป้องท่านแม่เอง จะไม่ยอมให้ท่านแม่ต้องมาลำบากและถูกห่มเหงเยี่ยงนี้”

คำพูดที่นางอยากได้ฟังไม่ใช่คำๆนี้ ถึงแม้ว่าองค์รัชทายาทจะไม่พูด นางก็จะไม่ยอมให้ตนเข้าไปอยู่ตำหนักเย็นเป็นครั้งที่สอง

แค่ว่าคนที่เคยทำร้ายนางตอนนั้น ไม่ควรปล่อยไว้สักคน

แค่กลัวมันสักวันหนึ่ง ถ้ายังไม่จัดการกับพวกนาง นางก็คงใช้ชีวิตอย่างไม่เป็นสุข

“ลูกรัก ท่านแม่เชื่อเจ้า แค่ว่าคนร้ายมันโหดเหี้ยมเกินไป และมักจะทำอะไรอยู่เบื้องหลัง เจ้าก็อยู่ห่างไกลจากในวัง ถ้าหากพวกเขาแอบวางยาพิษ ท่านแม่ควรจะทำเช่นไร?

หรงฝินเป็นผู้ที่เจ้าเล่ห์ ท่านพ่อของเจ้าก็โปรดปรานนางเป็นอย่างมาก นี่ท่านแม่พึ่งออกมาจากตำหนักเย็น จิตใจยังอ่อนแอ กลัวว่าจะไม่มีจิตใจที่แข็งกระด้างพอที่จะไปปะทะกับนาง ยังไงก็ต้องหาวิธีอะไรบางอย่างถึงจะดี” เย่ฮองเฮากำลังวิเคราะห์แยกแยะอย่างละเอียด พอวัดน้ำหนักของเรื่องนี้ดูแล้ว ไม่ควรให้นางมีชีวิตอย่างสงบสุขอีกต่อไป

องค์รัชทายาทได้ยินแล้วรู้สึกมันสมเหตุสมผลมาก แค่ว่าเรื่องนี้มันยาก