ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 355

ตอนที่ 355 ทุบหยกตัดความสัมพันธ์

ผ้าห่มที่อยู่บนเตียงมากองอยู่กับพื้น โต๊ะเก้าอี้ก็จัดวางไม่เป็นระเบียบ ขนาดกล่องกำไลมือที่เขาให้นางก็ถูกทุบเสียไปหมด กล่องแตกเป็นสองซาก

เวินอ๋องเม้มปากเป็นรูปทรงเส้นด้าย สายตาเย็นชาจนสามารถฆ่าคนได้ เส้นเอ็นตรงหน้าผากก็ได้โผล่จนเห็นชัด ดูๆแล้วก็รู้ว่าเหมือนคนที่กำลังอดทนเหลือทน

เขาค่อยๆเดินไปถึงข้างๆโต๊ะแป้ง ก้มตัวลงเก็บกล่องบนพื้น กำไรที่อยู่ข้างในก็ยังคงอยู่เยี่ยงนั้น จุดจบคือกำไรแตกหักเหมือนกล่องๆนั้น

มือใหญ่ๆของเขาค่อยๆเก็บกล่องและกำไรขึ้นมา และกำมันไว้แน่นๆ

“พระชายาล่ะ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เสียงกัดฟันพูดของเขาฟังดูเยียกเย็น สีหน้าไม่สบอารมณ์ใดๆ

บ่าวที่คอยติดตามเขาไม่กี่วันนี้ก็อยู่แต่ในตำหนัก ไม่ได้ติดตามเขาไปเมืองมู้เฉิง ตอนนี้เห็นเขาถามเยี่ยงนี้ ในใจของเขารู้ดี แต่ไม่รู้ว่าสมควรตอบกลับหรือไม่

“พูด” เวินอ๋องทำเสียงเยียกเย็น ความอดทนของเขาสุดขีดจำกัดแล้ว

บ่าวผู้นั้นสั่นไปทั้งตัว เลยรีบคุกเข่าลง “ท่านอ๋องขอรับ ตั้งแต่ที่ท่านออกจากตำหนัก พระชายาใช้ข้ออ้างที่ทำพลอยเขียวที่ท่านให้หายไป แล้วมาค้นเรือนหวี่หยวน สุดท้าย สุดท้ายหามันเจอในกล่องของพระชายารอง นางจึงถูกพระชายาไปขังที่ห้องกักขังขอรับ”

เวินอ๋องเหมือนจะเดาถูก เขายิ้มเยาะเบาๆ “นางช่างกล้ามัน ที่ถือโอกาสตอนที่ข้าไม่อยู่ ไปใส่ร้ายเหอซื่อ”

พูดไปก็เครียดจนทนไม่ได้ ไม่รู้ว่ารู้สึกหมั่นไส้หรือว่าโกรธ เขาจับเก้าอี้ที่อยู่จ้าวหน้าเขา ตอนนี้เขาเหมือนสิงโตที่กำลังโมโห

บ่าวคนนั้นรับใช้เขามานาน ไม่เคยเห็นเขาโมโหเพราะหญิงผู้ใดขนาดนี้มาก่อน

และเขาได้ทำตัวอย่างหวาดระแวง กำลังจะเอ่ยปากพูดบางอย่าง แต่เขาก็ได้วิ่งพุ่งออกไปอย่างโมโห

เขารีบวิ่งตามออกไป เห็นเวินอ๋องกำลังมุ่งหน้าไปยังฝูเซิงหย้วน ในใจรู้สึกไม่ดี

แต่ว่าเวินอ๋องเดินไปไม่กี่ก้าว แล้วหันมาคิดสักพัก แล้วเดินไปยังห้องกักขัง

อยากจะเจอเหอซื่อโดยเร็ว ไม่รู้ว่านางจะบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้หรือไม่ ตลอดทางไม่สนใจใครหรือเรื่องใดเลย สีหน้าดูแย่แล้วเดินเข้าไปในห้องกักขัง

เขาได้ผลักประตูที่ปิดไว้แน่นๆ ข้างในเงียบสงบไม่มีผู้ใดเลย เขาเดินวนรอบห้องแล้วเดินไปยังห้องอาบน้ำที่อยู่ข้างๆ มีแค่ควันที่ล้อมรอบห้องๆนั้นอยู่

เขาเลยรีบเดินรัดเข้าไปข้างใน เห็นแค่อ่างอาบน้ำที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบและเรือนร่างที่ดูคุ้นเคย คนๆนั้นได้หลับตาลง เหมือนคนกำลังนอนหลับ

แต่ว่าพอนางได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง หญิงสาวงดงามผู้นั้นได้ลืมตาขึ้น จากนั้น ลูกตายิ่งอยู่ยิ่งขยายขึ้น ทั้งตัวของนางจมเข้าไปใต้น้ำ

“ท่านอ๋อง” ไซ่เยว่เรียกขึ้นอย่างตกใจ นางรีบยืนขึ้นตรงข้างๆอ่างอย่างตกใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เวินอ๋อวได้เห็นสถานการณ์เยี่ยงนี้ แก้มของเขาเริ่มแดง และยืนอยู่ที่เดิมอย่างทำตัวไม่ถูก แล้วหยุดชะงักไป

“ท่านอ๋อง พระชายารองกำลังอาบน้ำอยู่ ขอเชิญท่านออกไปก่อนเจ้าคะ” ไซ่เยว่หันไปมองโล่หวินหลานที่กำลังจมอยู่ใต้น้ำ และผลักเวินอ๋องออกไปโดยไม่สนใจว่าตนเป็นใคร

“อ่อ อ่อ……” เวินอ๋องตอบกลับสองคำ แล้วพยักหน้า และไม่ได้สนใจว่าไซ่เยว่ผลักตนหรือไม่ เขาก็ถอยออกไปตามแรงมือของนาง

หน้าอันขาวซี้ดของเขา ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ เขาตบหน้าตนเองเบาๆ แล้วเดินไปอยู่นอกฉากกั้น

ในสมองของเขาคิดแต่ภาพที่ได้เห็นเมื่อครู่ ผิวอันผ่องใสของนางโผล่มาอยู่ในสายตาของเขา ไหล่อันสวยงามของทำให้คนดูทนไม่ไหวอยากจะเข้าไปโอบ เหมือนน้ำตกที่มีน้ำไหลลงออกมาอย่างอ่อนโยน ทำให้น่าดึงดูดมากๆ

นางเป็นพระชายาของตน เป็นผู้หญิงของเขา ถึงแม้มันจะผิด และเขาตั้งใจไปมอง แล้วมันจะเป็นเยี่ยงไร?

ทำไมเขาต้องรีบออกมาเยี่ยงนี้? เหมือนเรื่องเมื่อครู่เขาได้สูญเสียโอกาสดีๆไป เขากับพระชายาของตนอยู่ด้วยกัน มันผิดหรือเยี่ยงไร?

พอคิดๆดูแล้ว ฝีเท้าของเขากลับก้าวไปอยู่ตรงฉากกั้นอย่างไม่รู้ตัว แค่ว่าโล่หวินหลานที่อยู่ข้างหน้าได้สวมเสื้อแล้วออกมาเรียบร้อย

“ท่านอ๋องเจ้าค่ะ ท่านมาอย่างเร่งรีบเยี่ยงนี้ มิทราบว่ามีธุระอะไรหรือไม่เจ้าคะ?” โล่หวินหลานสวมเสื้อคลุมหนาๆไว้ หน้าที่ไม่ได้แต่งช่างดูขาวสะอาดจริงๆ

เวินอ๋องค่อยๆปรับอารมณ์ตัวเองกลับมา และมองนางอย่างนิ่งสงบ “ข้ารู้เรื่องแล้ว ข้าเองที่เป็นคนมองข้ามเจ้าไป ทำให้เจ้าถูกกระทำมากเยี่ยงนี้ กลับไปกับข้าเถอะ”

โล่หวินหลานนั่งลงตรงเก้าอี้อย่างไม่เร่งไม่รีบ และค่อยๆมองเวินอ๋อง “เจ้าเชื่อข้าว่าไม่ได้ขโมยพลอยเขียวของพระชายานั้นหรือ?”

เขาเชื่ออยู่แล้ว แค่ใช้สมองลองคิดดู เขาก็รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“ไม่ใช่ข้าเชื่อหรือไม่เชื่อ แค่ว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ที่มันจะเกิดขึ้น” เวินอ๋องใคร่ครวญถึง

“พลอยเขียวคือข้าให้นางเอง มันถูกล็อกไว้ที่ห้องเก็บของตลอด ไม่มีใครไปขโมยมันได้ นอกจากนางเองที่เอาออกมา” สีหน้าของเขาดูแย่

เย่เซียวหลัวชนะเอง แต่ว่า ที่นางนึกไม่ถึงคือ การแข่งขันครั้งนี้ยังไม่ได้เริ่ม นางก็แพ้ไปแล้ว

“ถ้าพูดเยี่ยงนี้ นางตั้งแต่จะใส่ร้ายข้า ดูๆแล้วในสายตาของพระชายา ข้าเป็นเศษหินในตาของนาง เรื่องพลอยเขียวครั้งนี้ มีแค่นางที่สร้างเรื่องใส่ร้ายข้า” โล่หวินหลานส่ายหัว แล้วยิ้มแห้งๆเบาๆ

เวินอ๋องรู้ลึกๆในใจ แต่ว่า ถ้าครั้งนี้เขาสู่ขอคนอื่นอีก คิดว่าเรื่องมันก็จะเป็นเยี่ยงนี้อีก

ไม่ใช่เย่เซียวหลัวต้องการให้นางกลัว แต่นางจะให้พระชายารองของเวินอ๋องกลัวกันทุกคน

“เรื่องนี้ ข้าจะให้ความยุติธรรมกับเจ้า ไหนๆนางกล้าทำเยี่ยงนี้กับเจ้า ก็คือรับผิดชอบผลที่จะตามมา” สายตาของเวินอ๋องเยียกเย็นขึ้นเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

ทีแรกเขานึกว่าโล่หวินหลานจะดีใจ ควรจะพยักหน้าเห็นด้วย ใครจะไปรู้ว่านางกลับส่ายหัว

“ท่านอ๋องเจ้าค่ะ พระชายาจะทำกับข้าคนเดียว ถ้ามี่ครั้วนี้ นั้นก็ต้องมีครั้งต่อไป ท่านจะลงโทษนางเพราะเรื่องนี้ นางต้องหาว่าข้าฟ้องท่านอย่างแน่นอน ในใจของนางก็จะยิ่งเกลียดข้า” โล่หวินหลานปฏิเสธถึง