ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 356

ตอนที่ 356 คนที่สูญเสียไป และไม่อยากได้คืนกลับมา

ประทัดและพลุของวันก่อนขึ้นปีใหม่ดังลั่นขึ้น บนท้องฟ้าบนไปด้วยแสงไฟหลากสี ทำให้ค่ำคืนที่เงียบสงบได้มีแสงสีเสียงและความสนุก คนในและนอกวังต่างก็เดินไปตรงประตูดูพลุอย่างสนุกสนาน

โล่หวินหลานนั่งอยู่บนรถม้าโยกไปโยกมา ฟังเสียงพลุข้างนอก หัวสมองของนางนิ่งไปไม่ได้

ไม่นานก็จะเข้าวังแล้ว ไซ่เยว่กระตุกม่านของนางขึ้น ลงจากรถม้า เห็นแค่เย่เซียวหลัวที่ยืนอยู่ไกลจ้องนางด้วยสายตาที่โกรธเคือง นัยน์ตาของนางลุกเป็นไฟจนจะพุ่งออกมาแล้ว

โล่หวินหลานกลับรู้สบายๆ ไม่สนใจนางใดๆ หันไปส่งยิ้มให้นาง “พระชายาเจ้าค่ะ ปิ่นที่อยู่บนหัวของท่านใส่กลับด้านแล้วเจ้าคะ”

นางเงียบไปสักพัก แล้วเห็นแค่ดวงตาอันกลมโตของเย่เซียวหลัว เหมือนนางกำลังยื่นมือจะไปเอา แต่พอมือไปถึงครึ่งหนึ่ง และเรียกดงกวิ๋นที่อยู่ข้างๆ “ดูหน่อยว่าใช่หรือไม่”

ดงกวิ๋นพยักหน้า พอดูปิ่นบนหัวของนาง เมื่อครู่ออกมารีบเกินไป ใส่ปิ่นกลับด้านจริงๆ

“พระชายาเจ้าค่ะ ปิ่นของท่านกลับด้านจริงๆเจ้าคะ ข้าน้อยจะช่วยท่านใส่ใหม่นะเจ้าคะ” ดงกวิ๋นยื่นมือไปจับปิ่นนั้น ไม่นาน นางก็ได้ปรับเสร็จ

หน้าของเย่เซียวหลัวแดงขึ้นมาทันทีทันใด นึกไม่ถึงว่านางจะใส่ผิดด้านแล้วเดินมาตลอดทาง และยังนั่งอยู่ข้างๆเวินอ๋องมานมนานเยี่ยงนี้ แต่ว่าเขากลับไม่สังเกตเห็น

ก็ใช่ สายตาของเขาไม่เคยหยุดอยู่ที่นางอยู่แล้ว จะมาสังเกตเห็นนางได้เยี่ยงไร

นางเลยเรียกบ่าวที่ช่วยนางแต่งตัวตอนคืนนี้มาอย่างโมโห กำลังจะเอ่ยปากว่ากล่าว เวินอ๋องและองค์ชายอื่นๆได้เดินมาแล้ว

“เป็นอะไรไปอีก? เข้าไปกันเถอะ”เวินอ๋องมองเย่เซียวหลัวกำลังทำหน้าโกรธเคือง เหมือนไม่ค่อยได้สติ

เย่เซียวหลัวมีความทุกข์แต่บอกออกมาไม่ได้ ได้แต่ลืมตาโต ถ้าเป็นคนอื่นสังเกตเห็นก็พอว่า แต่เสียดายทำไมต้องเป็นเหอซื่อ

คนที่อยู่ข้างนอกเข้าไปวังกันหมด พอนางเห็นคนมากมายเยี่ยงนี้ จึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเดินเข้าไป

มีผู้คนเดินเข้าๆออกๆเยอะแยะมากมาย เวินอ๋องก็ได้แต่น้อมคำนับไป สายตาของเขามองหน้าโล่หวินหลานตลอดเวลา และแสดงอาการว่านางเป็นผู้หญิงของตน

“พี่สี่ เชิญขอรับ” เวินอ๋องกรถตุกมุมปากขึ้นยิ้ม อยากยื่นมือไปโอบโล่หวินหลานไว้ แต่ว่านางได้เดินไปอยู่ข้างหลังของเย่เซียวหลัวก่อนเขา มือใหญ่ๆของเขาจึงแตะโดนเสื้อของเย่เซียวหลัว

พอเขาหันกลับไป เห็นว่าตนไม่ได้แตะโดนคนที่ตนเองอยาก จึงรีบเอามือกลับไป

เย่เซียวหลัวเอามือของตนเองไปจับตำแหน่งที่ถูกเวินอ๋องแตะโดน พอคิดๆดูว่าเขาไม่ได้ตั้งใจแตะโดน นางเลยมองด้วยสายตาที่เยียกเย็น นี่มันทำให้นางรู้สึกปวดใจมากๆ

ผู้หญิงคนนี้ มันมีดีตรงไหน ทำไมถึงทำให้หมิงอ๋องและเวินอ๋องรักใคร่ได้เยี่ยงนี้

พูดถึงภายนอก นางก็ถือว่ามีดีระดับหนึ่ง แต่ว่าหญิงสาวที่อยู่ในวัง จะมีใครไหมที่ไม่งดงาม? พูดถึงการศึกษา ตนเองก็เรียนหนังสือมาไม่น้อยกว่านาง พูดเรื่องฐานะทางตระกูล ทางเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นศัตรูมันจะดีได้เยี่ยงไร?

นางไม่เข้าใจจริงๆ ตนเองดีหมดทุกด้าน ทำไมถึงเอาเวินอ๋องไม่อยู่?

วันนี้มีแต่ญาติๆของราชวังมากันพร้อมหน้าพร้อมตา องค์ชายทุกท่านต่างนั่งลงกันอย่างครบ พวกเขานั่งตามอายุของตน ภรรยาของทุกท่านก็นั่งอยู่ด้านหลัง เย่ฮองเฮาแต่งหน้าจัดจ้านและดูมีสง่า นั่งอยู่ตรงข้างๆของฮ่องเต้เจียเฉิง นั่งอยู่บนที่สูงสุดที่เหนือกว่าบรรดาผู้อื่นมากมาย

ข้างซ้ายของฮ่องเต้คือต้วนกุ้ยเฟย ไม่กี่วันนี้สุขภาพแข็งแรงขึ้น เลยสามารถมาร่วมโต๊ะอาหารวันปีใหม่ได้

โล่หวินหลานกวาดสายตามองไปรอบๆ สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่โม่ฉีหมิง ดวงตาของเขามองลง ถึงแม้จะเป็นหน้าข้าง แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม

ในเวลาที่ทุกคนต่างมีความสุข มีแค่เขาที่กำลังทำหน้าเศร้าๆ

แค่ดวงตาคู่นั้นได้ลืมขั้น กลับกลายเป็นนัยน์ตาที่แหลมคมและเยียกเย็น ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ สายตาของเขามองมายังโล่หวินหลาน

พอตอนที่ตนเองลืมตาก็เห็นว่าโล่หวินหลานกำลังมองตนอยู่ สีหน้าของเขาเลยดีขึ้นมาบ้าง มุมปากได้กระตุกขึ้นแล้วอมยิ้มเล็กน้อย

โล่หวินหลานก็ส่งยิ้มให้เขา ทั้งสองสบตากัน จนทำให้รู้สึกหวานแหววกันมาก

“วันนี้เป็นคืนก่อนขึ้นปีใหม่ เป็นงานเลี้ยงของครอบครัว ทุกคนตามสบาย อย่าเก้งๆกางๆ” ฮ่องเต้เจียเฉิงสวมใส่ชุดสีเหลืองที่ปักด้วยลวดลายมังกร สีหน้าดูเบิกบานและชื่นชมยินดีมาก

นานๆทีที่เขาจะมีรอยยิ้มเยี่ยงนี้ ตำแหน่งของเขาคือราชา นอกจากนี้ เขาก็ยังเป็นท่านพ่อ สามารถเห็นลูกหลายของตนโอบล้อมตนเองไว้ นี่ก็คือความปรารถนาของเขา

“ฮ่องเต้เจ้าค่ะ ท่านดูสิ วันนี้หมิงอ๋องเหมือนจะไม่ได้พาพระชายามานี่” สายตาของต้วนกุ้ยเฟยกวาดไปรอบๆ สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่โม่ฉีหมิง

ฮ่องเต้เจียเฉิงได้ยิน สายตาของเขาจึงมองไปที่โม่ฉีหมิงด้วยเช่นกัน เขากำลังดื่มเหล้าอยู่ตามลำพังอย่างเศร้าใจ ข้างกายเขาไม่มีใครคอยดูแล

แต่องค์ชายท่านอื่น ข้างหลังของพวกเขามีพระชายาค่อยดูมากมาย และแลดูมีความสุขกันมากๆ

“ใช่” ฮ่องเต้เจียเฉิงมองไปที่เขาแล้วพยักหน้า

โม่ฉีหมิงได้สมรสกับโล่หวินหลาน ทำไมวันสำคัญเยี่ยงนี้ กลับไม่ได้มาโผล่หน้าโผล่ตาเลย ถึงแม้ว่าจะรักใคร่โปรดปรานสักแค่ไหน ก็ไม่สามารถมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับผู้อื่นในคืนก่อนขึ้นปีใหม่นั้นหรือ

“หมิงอ๋อง ทำไมวันนี้เจ้ามาคนเดียว?” ฮ่องเต้เจียเฉิงถามขึ้น

ทุกคนต่างมองไปยังโม่ฉีหมิง เขาทำหน้าเฉยๆและลุกขึ้นแล้วทูลกลับ “เมื่อวานหวินหลานได้ป่วยเป็นไข้ หมอกำชับว่าทางที่นี่อย่าออกมาข้างนอก ดังนั้นวันนี้จึงไม่ได้พาออกมา ขอให้ท่านพ่อทรงให้อภัย”