ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 357

ตอนที่ 357 แผนการชั่วการกระทำสำเร็จ

พิษชนิดนี้ ไม่ได้เป็นพิษทั่วไป ดูจากอาการของหลัวอ๋องแล้ว เขากินลงไปเยอะพอสมควร ถึงทำให้อวัยวะต่างๆมีเลือดหลั่งออกมาไม่หยุด

“ท่าน…..พ่อ…..” หลัวอ๋องค่อยๆลืมตาขึ้นมองฮ่องเต้

ดวงตาที่แดงมีเลือดไหลริมออกมา และปะปนมากับน้ำตาของเขา

“ลูกเอ๋ย ลูกเอ๋ย เจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง? อย่ากลัวเลย ท่านพ่ออยู่นี่ มีพ่ออยู่เคียงข้างเจ้า เจ้าต้องไม่เป็นอะไร” ฮ่องเต้เจียเฉิงจับมือเขาไว้แน่นๆ น้ำเสียงฟังดูสั่น

“ลูก ลูก จะไปก่อนแล้ว….. ถ้าหาก ถ้าหากชาติหน้ามีจริง ลูก จะ จะยังเป็น……”

พูดยังไม่ทันจบ เขาก็ได้หลับมาลง และไม่พูดอะไรอีกเลย

มือของเขาค่อยๆปล่อยออกจากมือของฮ่องเต้อย่างหมดแรง และวางลงพื้นที่มีความหนาวเย็น

เลือดสดๆของเขาได้แปะเปื้อนบนใบหน้าอันผ่องขาวของเขา ในวังเหมือนไม่มีเสียงอะไรใดๆเกิดขึ้น ในหูขอ

ฮ่องเต้เจียเฉิงได้ยินแต่คำพูดสุดท้ายที่เขาบอก

น้ำตาไหลริมลงมาบนหน้าอันเหี่ยวหย่นของเขา เหมือนจะให้เขาดูแก่เฒ่ากว่าเดิม

เย่ฮองเฮากระตุกมุมปากขึ้นและยิ้มเยาะเบาๆ ตามมาด้วยท่าทีที่ค่อยๆเดินไปข้างหลังของฮ่องเต้ ไม่มีใครสังเกตถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นบาน

หรือว่าไม่ทันช่วยเขาแล้ว โล่หวินหลานถอนหายใจเบาๆ ทั้งเรือนร่างของนางลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ขนาดหายใจยังหายใจยาก

รู้ทั้งรู้ว่าผลเป็นเยี่ยงไร นางกลับช่วยเขาไว้ไม่ได้ มีชีวิตหนึ่งได้จากไปต่อหน้าต่อตานาง นางรู้บาป บาปที่แสนจะหนักหนาสาหัส

“ลูกพ่อ” ฮ่องเต้เรียกขึ้นอย่างเจ็บปวดใจ

มือใหญ่ๆได้พยุงร่างของโล่หวินหลานขึ้นมา เวินอ๋องดึงนางไปอยู่ข้างหลังตนเอง ขับไล่ทุกคนออกจากนาง แล้วนำสองมือของเขาจับใบหน้าของนางไว้

“เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่? ทำไมไม่พูดไม่จา?” เวินอ๋องจับจ้องสีหน้าของนางไว้ จดจ่อจนเหมือนหน้าของนางใกล้จะเป็นรูขึ้นมา

เมื่อครู่ ที่นางรักษาหลัวอ๋อง ท่าทางของนางเหมือนโล่หวินหลานมาก ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าของนาง เขาคงจะเข้าใจผิดไปแล้ว

“ข้าไม่เป็นไร ข้าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆไปสักพัก” โล่หวินหลานทำสายตาเหม่อลอยแล้วเดินไปตรงประตูทางออก

ข้างในเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ ค่ำคืนแห่งวันก่อนขึ้นปีใหม่กลับกลายเป็นงานศพ ในวันขึ้นปีใหม่ต่อๆไป คงไม่มีใครลืมเรื่อง

นางเดินอย่างคนร้องไห้ไม่มีน้ำตา เพราะว่าลมหิมะที่พัดผ่านตัวของนาง ทำให้รู้สึกหนาวและโดดเดี่ยว ยิ่งทำให้นางนึกถึงโชคชะตาที่บางครั้งมิอาจรับได้และความโหดเหี้ยมของใจคน

ทันใดนั้น ก็มีมือใหญ่ๆอันหนึ่งกุมมือนางไว้ และดึงตัวนางเข้าไปอยู่ต่อหน้าเขา มือใหญ่ๆของเขาทำให้ศีรษะของนางไปพิงไว้ตรงกลางอกของตนเอง แล้วโอบกอดร่างของนางไว้อย่างแน่นๆ

“จะอยู่หรือจะตายฟ้าได้กำหนดไว้แล้ว เจ้าไม่ต้องโทษตัวเอง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเจ้าเลย เจ้าทำดีที่สุดแล้ว” โม่ฉีหมิงเห็นนางเป็นแบบนี้ก็รู้ว่านางคิดอะไรอยู่

นึกไม่ถึงว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ในค่ำคืนก่อนขึ้นปีใหม่ ใครก็นึกไม่ถึงว่าต้องป้องกันความอันตรายเยี่ยงนี้

ไม่ว่าเขาจะเป็นเยี่ยงนี้ ไม่มีใครนึกถึงว่าจะมีการลงมือในค่ำคืนก่อนขึ้นปีหใหม่ และทำให้หลัวอ๋องตายต่อหน้าต่อตาฮ่องเต้เจียเฉิง

เพื่อจำกัดหลัวอ๋อง พวกเขาไม่สนเลยว่าฮ่องเต้จะเป็นเยี่ยงไร

โล่หวินหลานโอบกอดร่างของเขาไว้แน่นๆ และหายใจเข้าลึกๆ “ข้าช่วยเขาไว้ไม่ได้ ข้าช่วยเขาไว้ไม่ได้……”

โม่ฉีหมิงค่อยๆตบหลังของนางเบาๆ และปลอบใจด้วยเสียงเบา “หวินหลาน เจ้าทำดีที่สุดแล้ว ไม่ต้องคิดอะไรอีก เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด”

เขาดูแลความรู้สึกของนาง และกำจัดความรู้สึกผิดและโทษตนเองของนาง ถึงแม้มันจะผิด แต่ในสายตาของเขานางถูกเสมอ

โล่หวินหลานแนบชิดอยู่ในอ้อมกอดเขา เรื่องมากมายนางไม่อยากเก็บไปคิด แต่ว่าในหัวสมองของนางก็มีแต่ภาพของหลัวอ๋องและความเจ็บปวดของฮ่องเต้ลอยขึ้นมาทุกที

·”เจ้าว่า นี่เป็นค่ำคืนก่อนวันขึ้นปีใหม่ที่แย่ที่สุดของพวกข้าใช่หรือไม่?” โล่หวินหลานถามขึ้นอย่างเสียงต่ำ

คางของโม่ฉีหมิงวางอยู่บนเส้นผมของนาง เครื่องประดับที่เป็นโลหะเย็นได้สัมผัสกับคางของเขา ทำให้เขารู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา

“เชื่อข้า ข้าจะไม่ให้คนร้ายพวกนั้นลอยนวล ผ่านวันนี้ไป พวกข้าต้องแก้แค้นศัตรู” โม่ฉีหมิงทำสายตาเยียกเย็นขึ้น มือใหญ่ได้กำเป็นหมัด

กำแพงวังได้กั้นเสียงที่เกิดขึ้นในวัง โล่หวินหลานยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา เหมือนได้ผ่านชั่วชีวิตนี้ไปแล้ว

โล่หวินหลานรู้สึกเหนื่อย ไม่ได้พูดอะไร ในใจของนางมักเชื่อใจโม่ฉีหมิงยิ่งกว่าเชื่อใจตนเอง สำหรับคำพูดทุกคำของเขา นางเชื่อจนสลดใจ

ทั้งสองเดินผ่านม่านของศาลา ภาพของทั้งสองคนกอดกันได้มีดวงตาคู่หนึ่งที่อยู่ไกลมองเห็น ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด แต่ว่าพอหันหน้าไปปุ๊บก็กลายเป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มแห้งๆของนางได้ปรากฎขึ้นตรงมุมปาก นึกไม่ถึงเลยนำไม่ถึงเลย เหอซื่อกำลังแอบคบกับโม่ฉีหมิงอยู่ เจ้าก็รู้ คนๆนั้นนี่แหละที่เป็นศัตรูของเวินอ๋อง

ถ้าให้เวินอ๋องรู้เรื่องนี้ คิดว่าเจ้าคงไม่ได้มีชีวิตอยู่ถึงวันพรุ่งนี้

“พระชายาเจ้าค่ะ ท่านมาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร? ข้างนอกลมแรง ท่านเข้าไปข้างในเถอะเจ้าคะ” ดงกวิ๋นทำน้ำเสียงกังวล

นางได้จับจ้องเย่เซียวหลัวไว้ในสายตาตลอดเวลา จะไม่ได้นางคาดสายตาไปไหน แต่ว่าเมื่อครู่ได้เกิดเรื่องวุ่นวาย ผ่านไปสักครู่ นางก็หายตัวไปแล้ว

เดินตามหานางมาตั้งนาน ถึงจะหาเจอมานางอยู่นี่

เย่เซียวหลัวสะพัดเสื้อคลุมของตน แล้วถอนหายใจเบาๆ “ข้างในอึดอัดเกินไป ออกมาสูดอากาศข้างนอกหน่อย”