ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 358

ตอนที่ 358 สงสัยในใจ

โล่หวินหลานหยุดชะงักไป นางกลับลืมฐานะที่ตนเองมี

นางมีฐานะเป็นองค์หญิงเหอซื่อที่แต่งงานกับเวินอ๋อง ก็คงไม่เข้าใจเรื่องการแย่งชิงกันในแคว้นโม่ฉี สามารถใช้เวลาสั้นๆไม่กี่เดือนวิเคราะห์แบ่งแยกสภาวะต่างๆที่แคว้นโม๋ฉีต้องเผชิญให้ชัดเจน มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน

มีสิ่งเดียวที่อธิบายได้……

โล่หวินหลานถอนหายใจเบาๆเหมือนกำลังเผชิญความลำบาก แหงนมองบนฟ้าแล้วบ่นถึง “ข้าเป็นองค์หญิงคนเล็กที่สุดของท่านพ่อ และเป็นองค์หญิงที่ไม่ได้รับการโปรดปรานที่สุด มักจะเจอแผนการร้ายพวกนี้มาเยอะ และก็เห็นเรื่องฆ่าๆตีๆกันเยอะ ฉะนั้นเรื่องที่ต้องคิดในใจก็เยอะด้วยเช่นกัน”

มองเห็นความเจ็บปวดของนาง เวินอ๋องจึงนึกว่านางกำลังจะพูดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของตน เลยไม่ได้พูดอะไรต่อ

แต่ว่าเขามีเรื่องๆหนึ่งอยากถามให้ชัดเจน ถ้าไม่ถาม ข้อสงสัยนี้คงต้องฝังลึกไว้ในจิตใจของเขา และไม่ได้แก้สักที

“เจ้าเคยเรียนวิชาการแพทย์หรือ? เมื่อครู่ข้าเห็นท่าทีของเจ้า เหมือนคนที่ฝึกฝนมาอย่างดี” ตอนที่เวินอ๋องพูดคำพูดพวกนี้ ตาของเขาก็จ้องตานางไว้อย่างไม่กระพริบ

เขาจะจดจำนัยน์ตาของนางและท่าทีของนางไว้ มองจากนัยน์ตาของนางแล้วถึงจะรู้ข้อเท็จจริง

ข้างนอกลมหิมะแรงมาก โล่หวินหลานกอดตนเองไว้แน่นๆ และหดตัวไว้ในเสื้อคลุม แล้วกระตุกคิ้วขึ้นมองไปยังเวินอ๋อง “ท่านอ๋องเจ้าค่ะ ที่นี่หนาวมาก ไม่เช่นนั้นพวกข้าขึ้นรถม้าค่อยคุยกัน”

เสื้อคลุมจากขนแกะสวมอยู่บนเรือนร่าง ลมที่พัดอยู่ข้างนอกไม่ได้ทำให้นางรู้สึกหนาวเลย แต่แค่นางยังไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดอะไรมาตอบเขา

พอพูดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ก็จะพูดถึงเรื่องเก่าๆของนาง นางไม่อยากให้เวินอ๋องสังเกตเห็นแล้วเจอความจริง

เหมือนเมื่อครู่ที่นางรักษาหลัวอ๋อง ทำให้เหมือนเปิดเผยอะไรบางอย่าง

เย่เซียวหลัวเดินตามทั้งสองจากราชวังหลัก สายตาจับจ้องแต่พวกเขาทั้งสอง ขนาดจังหวะการเดินยังเหมาะสมกันอย่างบอกไม่ถูก

แค่มองจากข้างหลัง ก็มึความรู้สึกว่ารักใคร่กันมาก

เวินอ๋องไม่เคยแม้จะหันกลับมามองนาง และไม่สนใจว่านางกำลังเดินตาม และทิ้งนางไว้ข้างหลังเยี่ยงนี้

หรือว่าตอนแรกที่นางตกลงให้เหอซื่อแต่งเข้ามา ก็เป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวง

และด้านหลังของเย่เซียวหลัว ก็มีคนๆหนึ่งที่ยืนพิงขอบประตูอย่างโดดเดี่ยว แล้วกำลังมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

มันชัดเจนเป็นอย่างมากที่คนข้างหลังนางกำลังมองด้วยความอยาก อยากกอดนางไว้แน่นๆ แต่กลับทำไม่ได้ ขนาดค่ำคืนก่อนขึ้นปีใหม่ ยังไม่ได้อยู่กับนางเลย

ความทุกข์ทรมานเยี่ยงนี้ คิดว่าคนมากมายคงไม่เข้าใจ

ประตูทางเข้าวังเลยมีรถม้าหายไปเป็นจำนวนมาก ทีแรกมีรถม้ามากมายจอดเต็ม แต่ตอนนี้กลับหายไปหมด แต่ก็ยังมีรถม้าไม่กี่คันที่ยังคงจอดไว้ที่ประตูทางเข้าวัง และยังไม่ออกไปไหน

ทั้งสองขึ้นรถม้าไป กำลังนั่งลง นิ้วของโล่หวินหลานกลับถูกเขาจับไว้ มือของหนาวเย็นกลับถูกฝ่ามือของเขาค่อยๆทำให้มันอบอุ่นมากขึ้น

“ท่านอ๋อง ท่านถามข้าใช่หรือไม่ว่าเคยเรียนวิชาการแพทย์มาหรือไม่? ตอนที่ข้าอยู่แคว้นเซิงโจว ข้าเคยเรียนกับท่านอาจารย์ผู้หนึ่ง แต่ก็ไม่ค่อยได้ใช้เสียเท่สไหร่ ดังนั้นจึงไม่ค่อยคุ้นชิน” โล่หวินหลานเอามือออกจากมือเขาอย่างไม่แสดงอาการใดๆ

มันไม่ง่ายเลยที่จะได้ใกล้ชิดับนางแต่กลับถูกปฏิเสธตลอดเวลา เวินอ๋องขมวดคิ้วขึ้น แล้วมึความรู้สึกว่างเปล่า เหมือนเคยโดนมาหลายครั้ง

มองมืออันว่างเปล่าของตนเอง และถามขึ้น “เจ้ากำลังเลี่ยงข้า?”

โล่หวินหลานหยุดชะงักไป สีหน้าดูอึดอัด แต่นัยน์ตาของเขาดูจริงใจและสงสัย

ครั้งสองครั้ง เขาไม่เคยสนใจ แต่นี่หลายครั้งแล้ว เขาต้องรู้สึกเป็นเรื่องธรรมดา

ทุกครั้งที่เขาอยากใกล้ชิดกับนาง นางกลับหลบไปอย่างไม่ใยดี

ทีแรกเขานึกว่านางอาย แต่พอเจอหลายๆครั้งแล้ว นางไม่ได้อาย แต่คือตั้งใจหลบเลี่ยงเขา

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้หลบท่าน” โล่หวินหลานเอามือตนเองวางไว้บนตัก และส่ายหัว

ตอนนี้ม้ารถกำลังขับเคลื่อนอยู่บนถนนที่เกาะไปด้วยหิมะหนาๆจึงทำให้วิ่งยากมาก ถนนเยี่ยงนี้ทำให้โล่หวินหลานโยกไปโยกมา

นางรู้สึกโชคดีมากที่เจอถนนเยี่ยงนี้ ไม่เช่นนั้นเวินอ๋องคงจะแสดงอาการน้อยอกน้อยใจ แต่เวลามันช่างผ่านไปเชื่องช้ามาก

“เมื่อครู่ข้ากุมมือเจ้าไว้ เจ้าได้ดึงมือออก” เวินอ๋องชี้ไปที่มือนางแล้วพูดขึ้น

โล่หวินหลานมองมือของตนเอง และลืมตาพูดโกหก “มือของข้าเย็นเกินไป กลัวทำให้มือท่านต้องเย็นเหมือนกัน”

เวินอ๋องยกตัวอย่างขึ้นอีก “เมื่อวานข้าจะกอดเจ้า แต่เจ้ากลับหลบ”

“เมื่อวานข้ารู้สึกไม่สบาย เลยกลัวจะระบาดใส่ท่าน” โล่หวินหลานมองเขาแล้วตอบกลับ

“ครั้งก่อนที่ข้าจูงมือเจ้า……”

เวินอ๋องนึกได้ทันทีเลยว่าตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง โล่หวินหลานปฏิเสธจูบเขา และกำลังจะระบายออกมาให้หมด แต่กลับถูกนางขัด

“ท่านอ๋อง ไหนๆข้าก็แต่งงานกับท่านแล้ว ข้าก็จะไม่คิดเรื่องใดอีก ท่านมาซักถามข้าเยี่ยงนี้เพราะอะไร?” โล่หวินหลานถามขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

พอได้ยินน้ำเสียงของนางเริ่มเฉยชา เวินอ๋องจึงนึกได้ว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่ เขาจึงพิงรถม้าแรงๆแล้วหลับตาจึงพักผ่อนสายตา

“ข้าไม่ได้จะสงสัยเจ้า แต่แค่รู้สึกทุกอย่างมันบังเอิญเกินไป ช่างเถอะ ถือว่าข้าถามมากแล้วกัน คราวหลังข้าจะเชื่อเจ้า” เวินอ๋องรู้สึกว่าตนเองขี้น้อยใจเกินไป